Πίνακας συμμετοχής

Παντως το overdrive που θα δωσει ενας καλος λαμπατος σε εντασεις, ειδικα χωρις master volume, δε θα το δωσει ποτε κανενα πεταλι. Εγω τους πιο απολαυστικους ηχους με την 335 τους βγαζω στα λαιβ καρφι στον ενισχυτη, κανοντας το ολο απο την κιθαρα. Το μισο ειναι ο ηχος, το αλλο μισο η αποκριση, το πως καθαριζει, δυναμικες, κτλ. Μετα απο χρονια παιζοντας ετσι, ποτε δεν ευχαριστηθηκα πεταλι πραγματικα, και εχω δοκιμασει πολλα (εχω και ενα σωρο). Ωραια ειναι διαφορα, αλλα αισθανεσαι σαν να μπαινει κατι αναμεσα στην κιθαρα και στον ηχο σου..

(Όταν ο Lou έκραζε τον Τραμπ, εμείς πίναμε τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι) Μικρή ιστορία γιατί έγινε αγαπημένη μου κιθάρα η Telecaster κατα λάθος Η εντελώς ανεπιτήδευτη παραγωγή και το εντελώς ανεπιτήδευτο παίξιμο κιθάρας σε αυτόν τον δίσκο αριστούργημα. Αυτή η δύναμη που έβγαινε από τον -ala solid state- καθαρό και αφτιασίδωτο ήχο. Στο προ-κιθαριστικό μυαλό μου (δεν είχα ακόμη πιάσει κιθάρα) αυτόν τον ήχο θα έπρεπε να έχει μια Telecaster και είναι η αιτία που έγινε η αγαπημένη μου κιθάρα, ακόμη κι αν τελικά δεν ήταν Tele αυτή που άκουγα στον δίσκο. Στην προ-βιντεοκλιπ εποχή, φανταζόμουν τον Λου Ρηντ να παίζει καθιστός μια Tele. Πρόσφατα, καμιά 25 χρόνια μετά από τότε που τον πρωτοάκουσα, έμαθα και το όνομα του κιθαρίστα: Mike Rathke. Aυτός είναι νομίζω ο δίσκος-σταθμός στην διαμόρφωση της Telecaster-ιακής μου συνείδησης. Mόνο Butterscotch, μόνο maple-one piece. Σε κάθε άλλη περίπτωση χρώματος ή configuration, η Tele πρέπει να έχει DB (double binding) για να μου κλικάρει οπτικά.

Προσωπικά δεν τις ορίζω. Όταν θέλω να αγοράσω εξοπλισμό που ανήκει στην κατηγορία των χόμπι, αγοράζω εντελώς παρορμητικά και το έχω πληρώσει πολλάκις. Πλην χορδών και πενών δηλαδή που είναι τα απολύτως απαραίτητα, παίρνω κατά κύριο λόγο πράγματα που δε χρειάζομαι αλλά μου γυάλισαν.

Ναι δεν το αμφισβήτησα, μονο που δεν τον είδα ή άκουσα να το κάνει. Σε όλες τις συναυλίες και βιντεο δεν το έχει. Το ίδιο είχε πει και για το Mad Professor Sky Blue και... το έδωσα ένα μήνα αφου το πήρα. Εμενα με ενδιαφέρει να διορθώνω την "προβληματική" περιοχή της 335 και ο Carlton το πετυχαίνει, γι αυτό τον αναφέρω. Αν δεν προκύψει νεότερο, έχω σχεδόν πειστεί πως η κιθάρα που κρατάει είναι άσχετη με τον ήχο του. Εδω πχ παίζω με την 335 στον bridge στα σόλο. Το break up είναι στο μινιμουμ για τους λόγους που ανέφερα. Η άλλη κιθάρα που είναι bright είναι η Yamaha 520 με mini humbuckers. ΥΓ - Το τεμάχιο είναι μια δεκαετία πριν εξ ου και η φωτογραφία με μαλλί ΟΚ;

Sissycaster?

Έγραψα κάτι για τον Νίκο στο ΦΜ, το αφήνω κι εδώ σαν αποχαιρετισμό, μεγάλη στεναχώρια... ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ Πριν κάποια χρόνια, διάβαζα μια συνέντευξη του Peter Hammill που εξηγούσε πώς αποφασίστηκε να ξαναφτιαχτούν οι VDGG. Έλεγε λοιπόν με το περίφημο βρετανικό φλέγμα, πως παλιοί φίλοι και συνεργάτες, πλέον συναντιόντουσαν μόνο σε κηδείες, για ν' αποχαιρετίσουν κάποιον αγαπημένο συνοδοιπόρο που πέθανε. Εκεί, ανάμεσα σε μνήματα και κυπαρίσσια, συνειδητοποίησαν οτι το τραίνο της ζωής τους όλο και λιγοστεύει τις στάσεις του για ν' ανέβουν κι άλλοι. Και πως ο τερματικός σταθμός δεν είναι πια τόσο αλαργινά. Και αποφάσισαν ν' αφήσουν κατα μέρος διαφωνίες και αντιπαραθέσεις και να ενωθούν εκ νέου κάτω απο την σκέπη της τέχνης, προστατευμένοι, δημιουργικοί και φιλιωμένοι, κι όσο τους πάει ο δρόμος, όσο αντέξουν. Δεν συμπαθώ τις νουθεσίες η τις παραινέσεις, σήμερα όμως θέλω να πω στ' αδέλφια τους μουσικούς, όσο μπορούν να ξεχνούν τις τυχόν αντιπαλότητες τους και να τιθασεύουν ματαιοδοξίες κι εφήμερες δόξες, ν' αγαπάν, να σέβονται και να τιμούν φίλους και ομότεχνους, να διαλέγουν, να συγχωρούν και να πορεύονται με πίστη στο όραμα και τη δύναμη τους, να γεύονται με πάθος και χαρά τους χυμούς της ύπαρξης και να υπερασπίζονται τα δίκια του ανθρώπου. Απόψε μαθαίνω για την αναχώρηση του Νίκου Σπυρόπουλου, η είδηση αυτή είναι που ξύπνησε τις θύμησες κι έγραψα τα παραπάνω λόγια. Λίγο μεγαλύτερος απο μένα στην ηλικία, ένας θεόρατης σημασίας μουσικός. Πρόλαβα να τον αγκαλιάσω και του εξομολογηθώ την αγάπη μου, όπως κάνω με κείνους που σμίλεψαν με το ταλέντο και τις πληγές τους το μονοπάτι της τέχνης για να μπορώ να βαδίζω του λόγου μου πιο εύκολα. Και μαζί όλοι οι μεταγενέστεροι μουσικοί. Χρωστάμε πολλά εμείς σε τύπους σαν τον Νίκο, κι ακόμα περισσότερα ο τόπος και ο πολιτισμός του, αλίμονο, η ψωροκώσταινα αυτούς τους έχει παρατημένους στην τύχη τους, να παλεύουν με θεούς και δαίμονες, να υμνούν φτώχεια και μοναξιά. Και να λάμπουν σαν το πολυτιμότερο πετράδι, λοξοκοιτάζοντας με περιφρόνηση την φτήνια και τη βρωμιά του πλούτου γύρω τους. Ο Νίκος είναι υπεύθυνος για την ύπαρξη ογκόλιθων στη μουσική της χώρας μας, είναι ένα πνεύμα που θ' αγαπάμε για πάντα, μια ψυχή που θα ζει εσαεί χάρη στην τέχνη του και την έμπνευση που χαρίζει ασταμάτητα στους νέους που ξεκινάνε τον δικό τους δρόμο. Είναι εκείνος ο δρόμος που αν αποφασίσετε να τον περπατήσετε, θα παρατηρήσετε στις άκρες του πεταμένα νάυλον ντέφια και θα αισθανθείτε πως τα ψόφια κέφια έμειναν πίσω, μακριά.

Έπεσα επάνω σε αυτό το subreddit που ενημερώνουν για deals και free stuff για plug ins και προγράμματα. Έχει μερικές πολύ καλές προσφορές, αξίζει να το βλέπετε πριν κάνετε αγορές. Παρακαλώ. https://www.reddit.com/r/AudioProductionDeals/

Τι δισκαρα! Την άκουγα πέντε φορές την ημέρα κάποια εποχή..

Το παρορμητικό το πλήρωσα αρκετές φορές με αρκετά πράγματα στο ράφι. Αντίθετα ό,τι μελετήθηκε σχολαστικά απέδωσε Η άρτια παραγωγή πάντα είναι holy grail. Από την άλλη θεωρητικά έχουμε εξοπλισμό που φτάνει και περισσεύει για να υποστηρίξει την έμπνευση. Μήπως τελικά λείπει αυτή? ή βαριόμαστε και ψάχνουμε δικαιολογίες?

Πέρα από την ομιλία, το χασμουρητό και την μάσα, καιρό είχα να ανοίξω το στόμα μου smokeon-strangeworld-spanish eyes.mp3 Είναι πρώτη εκτέλεση, για πλάκα που λένε. Δείξτε έλεος (με το φορητό tascam με ηχογράφησα)

Το ξεχνω, δυστυχως. Δεν το ζητα ο οργανισμος, οπως με την πεινα και την κιθαρα. Το θυμαμαι πριν την ηχογραφηση, δυστυχως....

Κανε απλες ασκησεις οπως εδω ,δε χρειαζεσαι πολυ χρονο.Μουρμουρα οπου βρεις στο αμαξι η αν πας για περπατημα απλα κανε το καθε μερα

Χωρίς να έχω υπάρξει ποτέ κάτοχος hollowbody, αλλά όντας μονίμως προβληματισμένος με τον overdriven ήχο διαφόρων solid με ποικιλία μαγνητών έχω καταλήξει σε κάτι που ανέφερες κι εσύ Γιάννη: Σε εντάσεις διαμερίσματος το μόνο που μπορεί να κάνουμε είναι συμβιβασμούς ηχητικά. Η δική μου εμπειρία λέει ότι, τη στιγμή που ο συνδυασμός ενισχυτής-πετάλι θα μου δώσει ακριβώς αυτό που θέλω, είναι και η στιγμή που ο διπλανός θα αρχίσει να κοπανάει τη μεσοτοιχία με σκουπόξυλο και ο από κάτω το ταβάνι του. Ειδικά με humbuckers δεν υπάρχει περίπτωση να πάρω ωραίο overdrive, από τα δεκάδες που έχω, με τον ενισχυτή στο ενάμιση.

Γιάννη μου αρέσει πολύ ο ήχος στο clip, πολύ ωραία δουλειά, να μας ανεβάζεις συχνότερα γιατί ξεχνάμε τι μουσικάρα είσαι. Στο θέμα δε μπορώ να βοηθήσω, μήπως μπορεί ο Gregory Kochery ή ο Tim Pierce;

Θα κάνουμε ένα καλό χορταστικό να συμμετάσχετε Δημήτριε... αυτό λόγω χειρουργικών... εκπλήξεων, υπήρξε κουτσουρεμένο, μια γνωριμία θα έλεγε κανείς του σαρανταπεντάλεπτου. Θα οργανωθούμε ελπίζω καλύτερα την επομένη , τώρα ήμαστε ολίγον τι impromptu.

Έγινε το πρώτο σέσχιον με ολα τα απαραιτητα μετρα οπως ζωνες από δερμα φιδγιού και το να μην πίνουμε ο ένας απ τον καφέ του άλλου! Πνοή και Νύξη fine industries. Προηγήθηκε ιστορικό / θερμομέτρηση.

Δεν χρειάζεται να ρωτήσεις ΚΑΝΕΝΑΝ άλλον. Μόνο ο θείος Superfunk κΣερει. Δεν ΥΠΑΡΧΕΙ άλλο ΣΕΤ. Και ο @nestoras όταν το δοκιμάσει (τώρα ζει στην άγνοια) θα αλλαξοπιστήσει...ΟΛΟΙ όσοι τους το έχω ..... δώσει .....αναφώνησαν: "Once you go Superfunk you never go back".

Για μένα προσωπικά το να βρω το sweet spot του ενισχυτή είναι το κλειδί. Δεν ξέρω σε τι εντάσεις παίζεις αλλά εάν οι τελικές δεν δουλέψουν ήχος σωστός δε βγαίνει. Δεν λέω να είσαι στο δέκα αλλά στον tweed μου έχω βρει να ξυπνάει (μαζί του και η γειτονιά) λίγο μετά το 3. Δε βοηθάω, το ξέρω αλλά είπα να καταθέσω τον πόνο μου.

Δεν έχω διαβάσει για το πως παίζει ο Κάρλτον, απο εμπειρία όμως να καταθέσω πως τα sweet spots στον ήχο που μας τρελλαίνουν, κυρίως τα κατάφερα με 50s wiring και "δούλεμα" στα ποτς. Ανεξάρτητα με το ποια πετάλια κι ενισχυτή χρησιμοποιείς, με δεδομένο πως έχεις αξιοπρεπή κιθάρα με καλούς μαγνήτες, αυτός είναι ένας tricky και δύσκολος - όμως αποτελεσματικός - δρόμος.

Κάτσε όμως να βάλω και εγώ καμμιά φωτό από ΑΝΤΡΙΚΕΣ κιθάρες γιατί σε αΦτο το νήμα μια γυναικεία μόνο ανέβασα

Γεια χαρά! Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια σειρά από βίντεο που έφτιαξα σχετικά με την ιστορία και την εξέλιξη των Μπλουζ (και γενικά της Αφροαμερικάνικης μουσικής) μέσα στους αιώνες. Έχω δώσει ιδιαίτερη έμφαση στην περίοδο πριν την γέννηση των Μπλουζ (16ος-19ος αιώνας) και στον τρόπο που διαφορετικές μουσικές παραδόσεις αλληλεπίδρασαν και εξελίχθηκαν εν μέσω των κοινωνικο-οικονομικών εξελίξεων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Βέβαια πολλά επεισόδια αφορούν στη γέννηση και εξέλιξη της Μπλουζ μουσικής καθώς και στις εμβληματικότερες μορφές της, ξεκινώντας από το Proto-Blues στυλ που αναπτύχθηκε στον Αμερικάνικο Νότο, μέχρι τα “ηλεκτρικά” Μπλουζ του Σικάγο που έδωσαν ζωή σε νέα είδη μουσικής και στις δυο πλευρές του ωκεανού. Ελπίζω να βρείτε κάτι χρήσιμο σε αυτή την εργασία! Πάνος Χαραλαμπίδης Σε αυτό το πρώτο επεισόδιο τη σειράς “Η Ιστορία και Εξέλιξη των Μπλουζ”, θα εστιάσουμε στη ζωή και τις μουσικές παραδόσεις κατά τους πρώτους δυο αιώνες της αποίκησης του Νέου Κόσμου. Θα δούμε τον ρόλο που έπαιξαν τα “Work Songs” και τα “Field Hollers” τη περίοδο της σκλαβιάς, και πως αυτές οι μουσικές εκφράσεις βοήθησαν να κρατηθούν κάποιες Αφρικάνικες παραδόσεις ζωντανές. Υ.Γ. Αγγλικοί και ελληνικοί υπότιτλοι είναι διαθέσιμοι