Πίνακας συμμετοχής

Ο Φούζιος μόλις περιέγραψε τα ζόρια που τραβάω εδώ και 1-2 χρόνια. Έχω καταλήξει στο ότι το top level για το χρόνο και τις δυνατότητές μου, είναι να μπορώ να φτιάξω ένα σχετικά καλό sketch που να στέκεται ως τέτοιο και να δίνει τα σημαντικότερα guidelines ώστε αργότερα ένας πραγματικός μουσικός να παίξει το μέρος που πρέπει και να το ανεβάσει επίπεδο. Για να προγραμματίσεις άριστα όλα αυτά που συζητάμε πρέπει να έχεις σοβαρή γνώση του κάθε οργάνου από την πλευρά του οργανοπαίκτη, σοβαρή μουσική αντίληψη αλλά και μία νοητική "βιβλιοθήκη" με παραδείγματα ακουσμάτων ώστε να έχεις έστω ένα μπούσουλα. Το τελευταίο το αναφέρω γιατί είναι πανεύκολο να ξεχάσεις τι "άκουσες" και τι ήθελες να κάνεις/πεις όταν είσαι χωμένος για 1 βδομάδα στο DAW τραβώντας γραμμούλες στο piano roll.

Για κιθάρα όχι. Θα μπορούσα όμως να φτιάξω την ιδανική μπάντα για τα κομμάτια που θα είχα στο μυαλό μου. Αυτό ήταν ανέκαθεν το μεγάλο αγκάθι για μένα. Άντε προγραμμάτιζε τύμπανα (που πρέπει να είσαι ντράμμερ για να το κάνεις σωστά), ειδικά σ' ένα είδος πολύ απαιτητικό, που δεν έχει "βάλε να παίζει λούπα", γιατί κάθε μέτρο είναι διαφορετικό από το άλλο, αλλά και κάθε χτύπημα δεν μπορεί να είναι το ίδιο (πχ αλλού στην μέση του ταμπούρου αλλού πιο άκρη), υπάρχει διαφοροποίηση στο touch. Μετά μπάσο και πλήκτρα (ίσως και πνευστά) με το guitar synth. Ένα σωρό ghost notes που δεν θα έπρεπε να είναι εκεί, να τις καθαρίσεις, να τις φέρεις στην ακριβή τους θέση (γιατί υπάρχει και latency, και προβλήματα στο tracking), μετά να πιάσουμε τα velocity σε μια μια νότα (ειδικά σε ακκόρντα μπορεί να υπάρχουν τρομερές διαφορές στο velocity κάθε νότας μέσα στο ίδιο ακκόρντο), κλπ. Και στο τέλος να τα κάνεις να ακούγονται και πειστικά. Όλα αυτά μόνο για τα fusion πράγματα. Αμανείχα την γνώση, θα καθόμανε ΜΙΑ φορά για το τεμπλέτο και μετά μόνο μερικές διορθώσεις ανά περίσταση. Αυτά βέβαια, είναι ένα τίποτα μπροστά στην ορχήστρα και τα όργανά της που έχει να διαχειριστεί ένας κλασσικός (ή σύγχρονος) συνθέτης (καλή ώρα σαν κι εσένα).

Εννοείται ότι έχεις απόλυτο δίκιο σε όλα. Αυτός είναι ο σκοπός της μουσικής (ειδικά της αυτοσχεδιαζόμενης). Η επικοινωνία, και αυτό το κάτι μοναδικό που θα παραχθεί on the spot όταν οι εγκέφαλοι και οι ψυχισμοί των μουσικών, έρθουν σε ζύμωση, σχηματίζοντας κάτι διαφορετικό από τα μέρη που το αποτελούν. Ένα "όλο", μια νέα οντότητα.

Άμα μπορούσα παλικάρι μου να τα φτιάσω εγώ όλα αυτά, θα ήμανε Μπετόβες τώρα. Αν και πολύ θα το ήθελα, πάρα πολύ.

όλα τα λεφτά είναι το μέρος στο 1.06 (όχι ότι τα άλλα υστερούν, απλά αυτό κλέβει καρδιές) Μου είναι αδιανόητο πως υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι που καλαμπουρίζουμε τη μιά στιγμή και την άλλη φέρνουν αυτό.... εύγε....

Βρε συ κυρ Φιουζιονάρα μου, εσύ απάντησες σοβαρά! Εγώ μόνο αυτό περίμενα, το "για κιθάρα όχι"! Γιατί: Πρώτον "ζωγραφίζεις" μόνος σου, δε θες pc! και δεύτερον, δεν είναι χαρά να παίζεις άλλο autumn leaves με τον ταδε, άλλο με τον τάδε, και άλλοι αυτοσχεδιασμοί να βγαίνουν κάθε φορά και να είναι το κομμάτι ζωντανό; Οπότε, καλά αυτά τα εργαλεία που συζητάμε, και στα πλαίσια του παραγόμενου προϊόντος (content) που συνοδεύει κάποιο video ή άλλο ηλεκτρονικό μέσο, και στα πλαίσια της οικιακής μας οικονομίας σχεδόν μονόδρομος. Αλλά μήπως μπλέκουμε σε δουλειές που δεν είναι δικές μας; Δηλαδή ρεαλιστικά, θα γύρναγα ποτέ εγώ στον ντραμίστα σε μία πρόβα να του πω, ξέρεις εκεί το δεύτερο χτύπημα που κάνεις στο ράιντ να είναι πιο προς την καμπάνα, και στο μπασίστα φέρε το δεξί σου μισό πόντο πιο πάνω προς το μανίκι γι' αυτή τη νότα; Κι αν το έκανα (και το δεχόσαντες και δε μου φέρνανε τα όργανα κολάρο), θα τελείωνε ποτέ αυτή η πρόβα αν χρειαζόταν ένα κομμάτι να το συλλαβίζω νότα νότα; Κι αυτό που θα έμενε, θα ήταν μουσική ή φωτογραφία; Απο εκείνες που λες "σβήστη σβήστη σα μαστουρωμένος είμαι, πάμε άλλη!" Σύμφωνοι, όλα αυτά τα εργαλεία ακούγονται γαμάτα. Αλλά ρε παιδια ο άλλος έγραψε ολόκληρη συμφωνία πριν από αιώνες σε 5 μέρες και την ακούμε ακόμα. Σε 5 μέρες ούτε τα articulation "πάνω δοξαριά, κάτω δοξαριά" δεν θα είχα προλάβει να φτιάξω με όλα τα σημερινά εργαλεία.

Μα εκεί είναι όλο το ζουμί. Αν θες να γράφεις σαν το μπετόβε, κι ένα κομμάτι χαρτί φτάνει. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της σύνθεσης. Το θέμα μετά είναι το ηχοποιητικό. Αν υπάρχει θέληση να καταβληθεί τόση πολλή προσπάθεια για μία [1] εκτέλεση. Να το θέσω κι αλλιώς το δίλημμα. Αν ήξερες κυρ φιουζιονάρα μου να δουλεύεις άριστα τα vst όργανα, άριστα όμως, να γράφεις ζωγραφιστή ψηφιακή κιθάρα και να την περνάει ο άλλος για τον κυρ Γιώργη τον Μπένσον, θα σπαταλούσες 30 ώρες για να ζωγραφίσεις την ΜΙΑ, την ΜΟΝΑΔΙΚΗ εκτέλεση του Autumn Leaves?

Δύο είναι οι δρόμοι εκ των οποίων θα επιλέξει να βαδίσει: Εις· ο δρόμος της ασκητικής εγκράτειας. Ευθύς θα φτιάξει presets στον Score Editor για το κάθε όργανο της ορχήστρας, με τα τρανσπόρτα του, το σωστό πεντάγραμμο, να τα ομαδοποιήσει με άγκιστρα, άλλα για όλα ξύλινα, άλλα για όλα τα χάλκινα. Άλλα υποάγκριστα για τα φλάουτα και το πίκκολο αν το θέλει, και θα σχεδιάσει προσεκτικά τα πεντάγραμμα των εγχόρδων ώστε να έχει divisi εφόσον το θελήσει. Ύστερα, θα φτιάξει εκτενέστατα expression maps για την ψηφιακή του βιβλιοθήκη και θα αναθέσει με προσοχή τα σύμβολα ώστε να αντιστοιχούν στα articulation. Θα σώσει όλο το πόνημα ως template, ώστε να μπορεί να ξεκινά να γράφει αμέσως χωρίς να ανεβαίνει κάθε φορά αυτόν τον γολγοθά. Θα δώσει άφεση αμαρτιών στο Cubase για την αδυναμία του να ορίζει μετρονόμους με σύνθετες αξίες, και θα πρέπει να έχει πίστη ωστε να ξεπερνάει τις δοκιμασίες που θα εμφανίζονται στο δρόμο του και να τις κατανικά. Επίσης θα παίζει τα μέρη του και θα τα ηχογραφεί για φυσικότερη εκτέλεση, θα χρησιμοποιεί έπειτα το εργαλείο display quantize στην παρτιτούρα ώστε να είναι ευανάγνωστη, και θα φροντίζει με αγάπη τους CC controllers, που θα δίνουν πνοή στους ήχους του. Και έτερος· ο δρόμος του κοσμικού πειρασμού. Κατεβάζουμε το ντέμο του ντόρικο. Έχει 24 ώρες ντέμο, αλλά πραγματικές. 24 ώρες χρήσης. Κατεβάζουμε το ντέμο του noteperformer. Είναι 30 ημερολογιακές μέρες πλήρους χρήσης. Μπαίνουμε στο ντόρικο, πάμε prefernces, επιλέγουμε το noteperformer ως playback. Γράφουμε το έργο μας απερίσπαστοι.

Και ευτυχώς όχι στο ...

Ε ναι μια πεντατονική είναι απλά έχει ωραίο άκουσμα. Όπως είπα σκοπός είναι να αλλάξει λίγο το θέμα και να ενωθούν τα αδέλφια Ιαπωνία Ιωνία.

Ειδικά στα μάτια.

Έτσι όπως τα λες είναι. Ο Buckethead είναι και ήταν μεγάλη εμπνευση. Πολύ μεγάλος μουσικός. Συμφωνώ. Ενορχηστρωτικά έτσι το ήθελα να είναι. Βγάζει μια βινταζιά όπως το είπες όμως έτσι το ήθελα, με μια μελαγχολία λόγω του θέματος, και να αλλάζει απότομα στο σημείο του ρεφραίν. Ο τρόπος που προσεγγίζω τα σόλα γενικά είναι ότι είναι μουσική και όχι τόσο ένα σημείο όπου έχω υποχρέωση να δείξω τι μπορώ να κάνω. Προφανώς και μπορώ να κάνω πολύ περισσότερα και στην κιθάρα αλλά και στο μπουζούκι όμως δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι να δέσει η μουσική. Για εμένα δεν υπάρχει η έννοια του σόλο. Όταν σταματά να τραγουδά ο τραγουδιστής συνεχίζεται η μουσική και η μουσική είναι μουσική.