Όχι' date=' δεν έγινε και ούτε θα γίνει (κατανοητή) διότι δεν υπάρχει! Είχα πολλά χρόνια να ακούσω τέτοιον ακαδημαϊκό ισχυρισμό (μάλιστα, με κάνει να αναρωτιέμαι για το ποια είναι η ηλικία σου), αλλά όπως και αν έχει, δεν είναι δυνατόν να πετάς στη μέση της κουβέντας έναν τέτοιον αφορισμό και να πιστεύεις ότι όλοι οι υπόλοιποι θεωρούν ως προϋπόθεση την ορθότητα αυτού του αφορισμού.
Αυτό που σου έγραψε ο Superfunk, είναι ότι για να την ακούει κάποιος είναι σίγουρο ότι την καταλαβαίνει. Δυστυχώς για τους απανταχού ακαδημαϊκούς, το νιονιό δεν είναι ούτε ο μόνος, ούτε ο κύριος τρόπος με τον οποίο καταλαβαίνουμε τον κόσμο γύρω μας.[/quote']
Είμαι 24 χρονών και δεν έκανα κανένα αφορισμό, ή τουλάχιστον δεν περίμενα ότι αυτό θα καταλάβαινε κανείς.
Όπως ανέφερα η μουσική, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, είναι:
1) Συναίσθημα + μυστήριο και αφορά σε ό,τι αγγίζει τις αισθήσεις μου. Ακούς δηλαδή κάτι και σου αρέσει για τον οποιδήποτε λόγο, όπως εγώ γουστάρω πχ τους SOAD γιατί έχουν ενέργεια, συναίσθημα, παράπονο, μελαγχολία, ξέσπασμα, μπλέκουν ρυθμούς κτλ.
2) Μαθηματικά, με την έννοια της σύνθεσης και του τρόπου που μια μελωδική γραμμή πατάει πάνω στην αρμονία και τον τρόπο που η ίδια η αρμονία εξελίσσεται σαν μια αλυσίδα.
Ακούς δηλαδή κάτι και καταλαβαίνεις, για παραδειγμα, σε ποιό mode κινείται ο σολίστας σε σχέση με το background, καταλαβαίνεις γιατί κολλάει μια out νότα κτλ.
Είναι και αυτό κάτι που ερεθίζει το αυτί και το μυαλό μαζί.
Για όσους απλά ακούνε jazz και τους αρέσει για τον οποιοδήποτε λόγο (γνώμη μου) ισχύει το 1)
Για όσους γνωρίζουν μουσική (γνώμη μου) ισχύει και το 1) και το 2)
Μπορεί να αγαπήσεις ένα κομμάτι που είναι πολύ απλό συνθετικά, να αντιπαθήσεις ένα πολύπλοκο ή το αντίστροφο κτλ.
Αν δεν ισχύει το 2) κατά τη γνώμη σου τότε πετάω ό,τι βιβλίο έχω αγοράσει ή κατεβάσει και σταματάω να μελετάω, σταματάω και τα μαθήματα που κάθε φορά μου αφήνουν ένα κεφάλι-καζάνι, στο εξής θα δέχομαι ό,τι είναι όπως είναι χωρίς περαιτέρω ανάλυση και θα περιοριστώ μόνο στη μινόρε πεντατονική.