Jazzjoker

Στο noiz δε ρωτάμε τι gauge να βάλουμε.

1 λεπτό πριν, fusiongtr είπε

Άσχετο αλλά από latency πώς πας?

Επίσης, από την Tascam είσαι ευχαριστημένος?

Κανένα latency. Όσον αφορά την Tascam, για τη χρήση που κάνω εγώ, είμαι υπερ-ικανοποιημένος. Ειδικά σε σχέση με την Presonus audiobox 44 vsl που αντικατέστησε, πολύ καλύτερη σε πολλαπλά επίπεδα,

34 λεπτά πριν, fusiongtr είπε

Εναλλακτικά αν έπαιζες λίγο με τα volume και master του ενισχυτή στο BIAS (χαμήλωσε λίγο το vol, και αν χρειάζεται ανέβασε λίγο το master).

 

Ήθελα να το σχολιάσω παραπάνω αλλά το ξέχασα. Τα knobs των ενισχυτών στο BIAS, δεν ακούνε καλά. Στο Amplitube είναι σα να πειράζεις πραγματικό ενισχυτή, 

Παράθεση

Εσυ με πιο περνάς καλύτερα?

Amplitube είναι αρκετά καλύτερο στα δικά μου αυτιά ηχητικά. Επίσης όσον αφορά τις επιλογές παραμετροποίησης, δεν υπάρχει σύγκριση.

Έχω κάνει ήδη 2 παρεμβάσεις για να βγει καλλίτερο το BIAS, κανονίστε. Σε λίγο θα μου πείτε να τερματίσω input και output στο Amplitube. 

Τεσπά ιδού και πάλι το BIAS με χαμηλωμένο input στα -6db (από 0)

21 λεπτά πριν, fusiongtr είπε

Αν υποθέσουμε ότι παίζεις λίγο με το eq (μπασομεσαία χαμηλότερα) του ενισχυτή και το input signal του BIAS (χαμήλωμα), πιστεύεις ότι μπορείς να φέρεις τον ήχο πολύ πιο κοντά στο Ampli?

Δε με αφήνει να επεξεργαστώ το αρχικό post οπότε δεν αλλάζει το αρχείο εκεί αλλά ιδού το BIAS με το bass knob στο 3 (από 5 που ήταν).

5 λεπτά πριν, fusiongtr είπε

Λοιπόν τότενες, λέω 1 Ampli, και 2 BIAS.

Καλά τα λες.

2 ώρες πριν, fusiongtr είπε

Σπύρο μου ρύθμισες τα input των vst να είναι ίδια (άσχετα με το output)?

Ναι Στράτο. Και στην είσοδο της κάρτας τα δύο κανάλια είχαν τα knobs στο ίδιο ακριβώς σημείο και μέσα στα vsts το input του καθενός είναι το ίδιο. Επίσης δεν υπάρχει καμία υπεροδήγηση του σήματος, ούτε στο in ούτε στο out. Ειδικά στο out, το 1 που σας αρέσει περισσότερο, ανεβαίνει λίγο παραπάνω από το 2.

Εν ολίγοις, ό,τι μπουμάρισμα συχνοτήτων ακούτε, είναι η ερμηνεία του εκάστοτε vst για την παραμόρφωση του ήχου από τον ενισχυτή.

Κιθαρο-vstο-μαχία

Μια και προσφάτως κατέβασα το BIAS FX2, είπα να κάνω ένα συγκριτικό με το Amplitube 4 με τα εξής δεδομένα: 

- Και στα 2 vsts φορτώθηκε ο ίδιος ενισχυτής που είναι ο '67 Fender Deluxe Reverb. Χρησιμοποιήθηκαν οι ίδιες ρυθμίσεις των knobs τουτέστιν volume, treble, bass στο 5 και reverb στο 3. Σημείωσις: To BIAS για τον συγκεκριμένο ενισχυτή έχει volume και master οπότε φρόντισα η ένταση και η ποσότητα breakup να είναι όσο πιο κοντά γίνεται με το amplitube.

- Και στα 2 vsts χρησιμοποιήθηκαν οι default καμπίνες 1x12 ενώ σε κάθε καμπίνα τοποθετήθηκαν 2 μικρόφωνα, ένα δυναμικό sm57, off axis αλλά να ακουμπάει στη γρίλια κι ένα ribbon Royer 121 στο μέσο του μεγαφώνου και σε απόσταση λίγων εκατοστών από αυτό.

- Χρησιμοποίησα την τέλε μου η οποία συνδέθηκε στο input του Hardwire DL-8 το οποίο έχει 2 outputs. Το κάθε output συνδέθηκε σε ξεχωριστή instrument είσοδο του audio interface μου (Tascam US 4x4 HR).

- Το daw που χρησιμοποιήθηκε είναι το Cakewalk βέβαια, όπου έκανα assign σε καθεμιά από τις 2 instrument εισόδους της κάρτας, ένα mono audio κανάλι. Κατόπιν στο ένα κανάλι φορτώθηκε το BIAS FX2 και στο άλλο το Amplitube 4.

- Έπαιξα ενώ στα ακουστικά άκουγα τον connect ήχο, δηλαδή με το input monitoring απενεργοποιημένο και για τα 2 κανάλια. Κατόπιν μια μικρή διόρθωση στις εντάσεις του καθενός για να είναι κοντά και bounce το κάθε κανάλι σε νέο stereo track. Τέλος, φυσικά export.

Από κάτω θα βρείτε τα κλιπάκια τα οποία μπορείτε να ακούσετε και να αποφασίσετε αν προτιμάτε κάποιο ηχητικά. Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη για τα πολυπαιγμένα blues riffs/licks αλλά δε μου ερχόταν κάτι άλλο. 

Επιφυλάσσομαι για άλλου τύπου ενισχυτές ή/και βρώμικο ήχο, αρκεί να βρω και στα 2 vsts είτε τους ίδιους Marshalls, είτε τα ίδια βρωμοπέταλα.

Τέλος, βάζω και μια δημοσκόπηση έτσι για την πλάκα μας. Αποκαλυπτήρια του ποιο είναι ποιο, αργότερα.

Είναι πολύ ωραίο, ευχαριστούμε! 

Βάζω και μια δοκιμή που έκανα τσακ μπαμ σε ένα 67 blackface.

Μου αρέσει που το θέμα είναι με το ένα πόδι "εκτός" και με το άλλο εντός του ρυθμού αλλά κι εγώ θα προτιμούσα λιγότερο θέμα η κιθάρα αν και όχι απαραίτητα περισσότερο αυτοσχεδιασμό. Ωραίο όμως.

Δεν ξέρει ο τύπος που έβαλε την αγγελία. Ζητάει φθηνή και ό,τι να 'ναι. Κάτω από 4.500€ και χωρίς να έχουν στεγνώσει τα ξύλα, απλά θα του χαλάσει τον ήχο του ηχοσυστήματος στο μπαρ, μόλις την κρεμάσει.

31 λεπτά πριν, trolley είπε

Από περιέργεια, υπάρχει κάποιο παράδειγμα;

Υποκειμενικό αλλά π.χ. 

Περί live/studio εκτελέσεων, να προσθέσω ότι στο ευρύτερο ροκ ιδίωμα, υπήρχαν και υπάρχουν μπάντες που το στυλ και τα κομμάτια τους είναι κατ' εξοχήν live oriented και είδαν κι έπαθαν να καταφέρουν να τα αποτυπώσουν στο στούντιο ενώ πολλοί απέτυχαν.

Δηλαδή, εν γένει, ναι το ζωντανό είναι μια προσπάθεια απόδοσης του στούντιο αλλά υπάρχει και το αντίθετο σε αρκετά μεγάλο βαθμό.

Όταν δεν του ξεφεύγει η πάρλα του Μπιάτο είναι ωραίος και διδακτικός με την εκπαιδευτική έννοια. Βέβαια άλλες φορές ξεκινάει να μιλάει για την Τζόνι Μίτσελ ξέρω γω και ακολουθεί ΟΛΕΣ τις φλύαρες διακλαδώσεις του εγκεφάλου του και φτάνουμε να ακούμε για το τι μπουφάν φόραγε το 1982 η γκόμενα του roadie της μπάντας που έπαιξε σαπόρτ στη δική του.

Αφού το πήγαμε και στα γραπτά ιδού κι ένα αρκετά γνωστό:

Πάει ένας τύπος στο γιατρό με φοβερούς πόνους, σε πανικό. "Γιατρέ μου", του λέει, "σώσε με, πονάω παντού, φοβάμαι ότι θα πεθάνω". "Μην πανικοβάλλεστε", του λέει ο γιατρός, "θα σας εξετάσω, θα βρούμε τι έχετε και κατόπιν θα βρούμε και την καταλληλότερη αντιμετώπιση για το όποιο πρόβλημα". Οπότε αρχίζει να τον εξετάζει αλλά ξαφνικά διακόπτει και του λέει "Κοιτάξτε, θα πρέπει να σταματήσετε να αυνανίζεστε". "Γιατί γιατρέ;", του απαντάει ο τύπος έκπληκτος. Και απαντάει ο γιατρός: "Για να μπορέσω να σας εξετάσω".

Θα πω πράγματα αυταπόδεικτα αλλά βρισκόμαστε δυστυχώς στην εποχή που πρέπει να δικαιολογούμε τα ήδη δεδομένα.

Το κομμάτι είναι ένα αριστούργημα, προϊόν στίχων του Waters και μουσικής σύνθεσης και των τεσσάρων. Η original εκτέλεση από το Dark Side of the Moon δε, με τον Gilmour στα φωνητικά είναι εμβληματική/αξεπέραστη/συγκλονιστική/ιστορική και βάλτε ό,τι άλλο θετικό επίθετο θέλετε.

Η παρούσα εκτέλεση προφανώς και δεν είναι κακή (θα έπρεπε να προσπαθήσει πολύ κάποιος για να χαλάσει ένα τέτοιο κομμάτι), αλλά όπως είπαν και οι συνάδελφοι παραπάνω, δεν αλλάζει/προσθέτει/προτείνει τίποτα. Είναι δε σίγουρα χειρότερη από την original.

Ο Waters μας είπε πρόσφατα εν ολίγοις ότι "Τι Pink Floyd και μαλακίες, δικά μου είναι τα κομμάτια" και ακολούθως αποφάσισε να ξαναηχογραφήσει το album χωρίς του υπολοίπους προφανώς. Με λίγα λόγια δηλαδή να δηλώσει και πρακτικά αποκλειστική κυριότητα των κομματιών. Οπότε πάει τώρα και γεροντοσκαλίζει ένα έργο τέχνης άρτιο, με ανεξάρτητη πλέον πολιτιστική οντότητα και ιστορία γιατί το original έργο δεν έλεγε Roger Waters αλλά Pink Floyd.

Απλά γελοιότητες.

Υ.Γ. Quiz: Μαντέψτε ποιο από τα δύο άλμπουμς θα (συνεχίσει) να ακούει ο κόσμος σε 50 χρόνια από τώρα.

Καλά, σε αυτό το θέμα δεν έβαλε κανείς το September; Ντροπή. 

Πέραν της πλάκας, υπάρχουν εκατοντάδες καταπληκτικά κομμάτια στο ευρύτερο ύφος. Για μένα όμως το παραπάνω είναι το απόλυτο peak.

Btw ένα πολύ ωραίο έχει πει ο John Mayer, όχι ακριβώς για αυτό που συζητάμε, αλλά πολύ κοντά. 

Σχολιάζοντας σε συνέντευξη το writer's block στους μουσικούς είπε ότι μέσα μας έχουμε έναν συνθέτη κι έναν ακροατή. Writer's block είναι όταν αυτά που γράφει ο συνθέτης δεν αρέσουν στον ακροατή. 

Η απώλεια της διάθεσης για ενεργή ενασχόληση με τη μουσική, μου είναι κάτι πολύ οικείο.

Προσωπικά, από το πρώτο lockdown και μετά είμαι απόλυτα ανενεργός παικτικά πιάνοντας κιθάρα στα χέρια 1-2 φορές το μήνα και για καμιά ώρα τη φορά. Ακόμα περισσότερο, εχω να συνθεσω κατι ολοκληρωμένο επίσης απο τότε. Η αίσθηση του μάταιου και του τετριμμένου που περιγράφει ο αγαπητός Αργύρης, είναι ακριβώς αυτό που αισθάνομαι κι εγώ. 

Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτή η αντιδραστική άρνηση, η ακύρωση της μουσικής δραστηριότητας και η γεύση του ανώφελου, οφείλονται πολύ συχνά σε εσωτερικές ψυχικές διεργασίες και συνήθως δυσάρεστες. Δε λειτουργούν όλοι με αυτόν τον τρόπο φυσικά αλλά αρκετά μεγάλο δείγμα μουσικών είναι έτσι. Έχω επίσης ακούσει επαγγελματίες να περνούν τέτοιες φάσεις κι εκεί τα πράγματα είναι ακόμα δυσκολότερα γιατί δεν έχεις την πολυτέλεια να κάνεις πολυετές διάλειμμα. Αντιθέτως υποχρεούσαι να πιάνεις το όργανο κάθε μέρα και να πιέζεσαι αφόρητα.

Αυτό που έχω συμπεράνει προσωπικά είναι ότι η σχέση μου με τη μουσική είναι σα μια ερωτική σχέση. Έχει εντάσεις, τσακωμούς, περιόδους ηρεμίας, άλλες έντονης δραστηριότητας και περιόδους χωρισμού. 

Τώρα λοιπόν είμαι χωρισμένος και προς το παρόν δε μου λείπει. Δεν ξέρω αν θα τα ξαναβρούμε, αλλά το ελπίζω. 

Μου έχει τύχη σε live jam μετά το τέλος του κανονικού live, να ανέβει στη σκηνή "περιπετειώδης" γνωστός και εξαιρετικός κιθαρίστας ο οποίος οδηγούσε τον αυτοσχεδιασμό και κάθε τόσο άλλαζε κλειδί στο σόλο του. Ο άνθρωπος ειδοποιούσε βέβαια αλλά οι χειρονομίες και οι εκφράσεις του, ήθελαν κάποια εμπειρία σε live καταστάσεις για να καταλάβεις τι γίνεται. Ο μπασίστας της μπάντας, καθόλου καλαμπόρτζος αλλά πιτσιρικάς και άπειρος, δεν έπιανε τίποτα. 

Το αποτέλεσμα ήταν τραγελαφικό, με τις τονικότητες να πηγαινοέρχονται και ποτέ να μη συναντούν η μία την άλλη, αν και ως συνήθως, η πλειοψηφία του κοινού δεν κατάλαβε τίποτα. Υπάρχει μάλιστα και βίντεο του συγκεκριμένου περφόρμανς όπου αυτός που το πήρε, έχει γράψει από κάτω διθυραμβικά σχόλια.

Πολύ ωραίο κομμάτι. Εντελώς αινιγματικό και το αρχικό ποστ και η απάντηση του Αγίου. Σα να μιλάτε μεταξύ σας στο τηλέφωνο κάπως.

Elaborate please.

Καθαρά αισθητικά, αυτό που έχω να πω είναι ότι η τρίτη έχει μια ατίθαση αλητεία που νομίζεις ότι θα σου φύγει και θα αρχίσει να παίζει μόνη της. Τα περί λεπτομερειών σωμάτων, βαρών, μαγνητών κλπ. για LP, δεν τα ξέρω καθόλου.

Ό,τι τίτλο και να βάλει κανείς στον Τόνι Μπένετ θα είναι λίγος. Κομμάτι ο ίδιος της αμερικανικής μουσικής κουλτούρας και ιστορίας του 20ου αιώνα. Από την τεράστια δισκογραφία του, όσοι δεν τα ξέρετε, πηγαίνετε να ακούσετε τα 2 άλμπουμ που έβγαλε μαζί με τον Bill Evans ως ντουέτο πιάνο-φωνή.

5 λεπτά πριν, fusiongtr είπε

Σπύρο μου μιλάμε για μουσικό τέρας.

Φανταστικός είναι, τον είχα ακούσει μόνο αποσπασματικά. Τώρα τελευταία εντρυφώ.