Jazzjoker

Εγώ θυμάμαι στο στρατό (strato) τύπους που φίλοι τους είχαν δώσει τις ταλαιπωρημένες τους παραλλαγές για να φαίνονται παλιοί.

Programming και παραγωγή άψογα. Εν ολίγοις εκτελεστικά παίρνει 10 από μένα.

Όσον αφορά το μουσικό κομμάτι, κατά την άποψή μου, είναι λίγο "all over the place". Μου δίνεις την εντύπωση ότι έβαλες περισσότερα πράγματα απ' ό,τι χρειαζόταν. Λίγο σαν άσκηση δηλαδή. Θα το ήθελα πιο λιτό και πιο θεματικό. Βέβαια γούστα είναι αυτά.

Θα συμφωνήσω εν μέρει με το superfunk. Σίγουρα η αρχαία τραγωδία και ο Σαιξπηρ δεν μπορεί αντικατασταθεί από το σινεμά αλλά για μεγάλο κομμάτι του θεάτρου μου δίνεται η εντύπωση ότι υπάρχει μόνο και μόνο για να βρίσκουν δουλειά οι ηθοποιοί, για να μην αναφέρω παραστάσεις που μοιάζουν να φτιάχτηκαν από ηθοποιούς, σκηνοθέτες κ.τ.λ για ηθοποιούς, σκηνοθέτες κ.τ.λ.

 

Λίγο ελιτιστική τέχνη.

Σε ΟΛΑ τα είδη τέχνης υπάρχουν καλοί και κακοί επαγγελματίες. Υπάρχουν και ταινίες που αν τις δεις θα πεις ότι φτιάχτηκαν από ηθοποιούς για ηθοποιούς, μουσικές που θα σου μοιάσουν ότι γράφτηκαν για μουσικούς, ποίηση για ποιητές κλπ.

παντως εγω δεν το ειπα για αστειο,το πιστευω πραγματικα οτι ειναι μια εντελως παρωχημενη "τεχνη" & θα επρεπε να ειχε αντικατασταθει εντελως απο το σινεμα (οπως αντικατασταθηκε η παραστατικη ζωγραφικη απο τη φωτογραφια)... Wink,μπορει βεβαια να κανω και λαθος...

Το παραστατικό θέατρο, με την έννοια που δίνεις εσύ στην παραστατική ζωγραφική, έχει ήδη αντικατασταθεί από το σινεμά από την εποχή που ανακαλύφθηκαν οι κάμερες. Αλλά ουδεμία σχέση έχουν τα παραπάνω με την τέχνη του θεάματος. Όπως και πολύ μικρή σχέση έχουν σαν τέχνες το σινεμά με το θέατρο. Είναι μακρινά ξαδέλφια.

Παρωχημένη τέχνη δεν υπάρχει, θα μου επιτρέψεις να πω. Η πραγματική τέχνη και αυτό που εξυπηρετεί δεν εξαντλείται ποτέ.

Τα laptops που έρχονται με προεγκατεστημένο λειτουργικό χωρίς συνοδευτικό CD, συνήθως έχουν ένα partition στο σκληρό τους με τα περιεχόμενα του CD εκεί και είναι και bootable. Αν δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, ίσως πρέπει να ζητήσεις το CD από το κατάστημα χωρίς περεταίρω χρέωση αν φυσικά η προσφορά με την οποία αγοράστηκε ο υπολογιστής το περιλαμβάνει.

Παρεπιπτόντως η ένωση που έκαναν οι ιθαγενείς με τα ζώα μέσω του "καλωδίου" που είχαν στα μαλλιά τους μου θύμισε USB.

Είσαι σίγουρος πως την έχεις δει? Γιατί ίσα ίσα θίγει ακριβώς αντίθετες πρακτικές από αυτές που θα έθιγε μια προπαγάνδα... ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι των κατακτητών, ο διωγμός και εξόντωση των γηγενών (αλήθεια δεν πρόσεξες πόσο μοιάζουν οι ιθαγενείς με τους Ινδιάνους?) κλπ...

Την ομοιότητα ιθαγενών και ινδιάνων την αναφέρω ήδη στο ποστ μου. Όσον αφορά την προπαγάνδα θα μου επιτρέψεις να επιμείνω. Ναι, δεν είναι χονδροειδής προπαγάνδα στυλ Ράμπο. Άλλες εποχές τότε, άλλες τώρα. Είναι πιο προσεγμένα τα μηνύματα.

το avatar ως ιδεα δε σας θυμησε καθολου το matrix

Απολύτως. Η βασική του ιδέα με τον έλεγχο του avatar εξ αποστάσεως είναι εντελώς κλεμμένο από matrix.

Και bullfrog συμφωνώ απολύτως. Το πρώτο matrix ήταν εντελώς άλλη ιστορία. Από τις πιο original, θεαματικές και πρωτότυπες ταινίες φαντασίας που έχω δει. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι δημιουργοί του δεν ήταν μέρος του συστήματος έως τότε. Βέβαια μετά έβγαλαν και τις δύο συνέχειες, που κατ' εμέ ουδεμία σχέση έχουν με το πρώτο και κολύμπησαν στο τάληρο.

τι ειναι το countrizon βρε παιδια??

Να φέρνει πρoς country. Αλλιώς να countrοφέρνει  :D

Εγώ το είδα το avatar. Αυτό που με προβληματίζει σε σχέση με άλλες ταινίες φαντασίας που βασίζονται κυρίως στα εφέ είναι η παντελής έλλειψη πρωτοτυπίας και η τρομερή υπόγεια προπαγάνδα.

(spoiler alert. Αν δεν έχετε δει ακόμα την ταινία και πρόκειται να τη δείτε, ίσως να μη θέλετε να διαβάσετε παρακάτω. Όχι ότι το σενάριο έχει και καμιά ιδιαίτερη σημασία βέβαια...)

Όλες οι ιδέες της ταινίας είναι ένα κολλάζ από στοιχεία της σύγχρονης αμερικάνικης κουλτούρας (από τον Indiana Jones και το "Χορεύοντας με τους λύκους" μέχρι το world of warcraft) και το βασικό νόημα είναι ότι ο βετεράνος πεζοναύτης που θυσίασε τα πόδια του για τη χώρα του, σώζει το δάσος του "Αμαζονίου" από τις κακές πολυεθνικές που θέλουν να θησαυρίσουν εις βάρος των αυτοχθόνων που είναι κάτι μεταξύ ινδιάνων σαμάνων και μοναχών Σαολίν.

Εν ολίγοις μια προπαγάνδα υπέρ του "hard workin', honest man" Αμερικάνου που μπορεί να μην έχει καμία παιδεία και μόρφωση αλλά έχει τεράστια καρδιά.

Θα μου πείτε είναι και οι εποχές τέτοιες που το αμερικάνικο κοινό χρειάζεται μια ένεση ηθικού την ώρα που τα παιδιά τους γυρνάνε σε φέρετρα από πολέμους για τους οποίους ουδείς γνωρίζει γιατί ξεκίνησαν, ποιος πολεμάει ποιον, τι δουλειά έχει η Αμερική "down there" και γενικώς υπάρχει μια φοβερή απλοποίηση και σύγχυση οι οποίες βέβαια εξυπηρετούν μια χαρά το σκοπό τους....

Κρατήστε τη μάζα σε άγνοια και κάντε τους να πιστέψουν ότι a big heart is enough to change the world.

Ταϊστε τους παραμύθια να είναι χορτάτοι και να μη ρωτάνε... ;)

Κι άμα δεν ήταν θεία;

Φίλε μου, δεν είσαι μόνος σε αυτά που περιγράφεις. Πολλοί ερασιτέχνες μουσικοί (να μην πω οι περισσότεροι) είναι έτσι. Εγώ προσωπικά κουτσόβγαλα ωδείο (το μοντέρνο τμήμα) αλλά πάλι ασχολιόμουν αποκλειστικά και μόνο με ό,τι με τραβούσε και με ενδιέφερε. Τα υπόλοιπα τα έκανα άρπα-κόλλα και ποτέ πειθαρχημένα και σωστά (αχ αυτό το prima vista). Επίσης περνάω περιόδους που τις κιθάρες μου δεν τις ακουμπάω. Μεγάλες περιόδους.

Κατά την άποψή μου, απ' τη στιγμή που παίρνεις απόφαση ποιος είσαι, τα πράγματα είναι πιο απλά. Δηλαδή φτάνει μια στιγμή που ρωτάς τον εαυτό σου "Είμαι ή θέλω να γίνω επαγγελματίας μουσικός;". Και απαντάς με απόλυτη ειλικρίνια. Προσωπικά, αυτή την ερώτηση την έχω κάνει στον εαυτό μου εδώ και καιρό και είμαι μια χαρά με την απάντηση. Δεν είμαι ούτε και θα γίνω. Όμως χωρίς τη μουσική δεν μπορώ να ζήσω για πολύ καιρό. Ξέρω ότι θα την έχω για πάντα στο πλευρό μου ως χόμπι σίγουρα και ποιος ξέρει..... Ούτε παραμελημένη, ούτε ερωμένη. Κομμάτι της ζωής μου, όπως η δουλειά μου, η οικογένειά μου και η εκάστοτε γκόμενα (Που να πάει στο διάλο εν πάσει περιπτώσει. Άσχετο).

Εγώ μια χαρά σε διαβάζω  ;)

Αυτό το πρόβλημα που αναφέρεις το έχω δει σε πολλούς υπολογιστές με windows που δεν έχουν κάνει φορμάτ ποτέ και είναι παλιοί. Δεν είναι απαραίτητο να είναι ιός. Σε κάθε περίπτωση υπάρχει ένας ολίγον "μπακαλίστικος" τρόπος για να ξεμπερδεύεις με το θέμα του restart προσωρινά. Στα υπόψιν ότι αυτό που κάνει ο υπολογιστής σου είναι δείγμα του ότι κάτι δεν πάει καλά. Θα σου πρότεινα σε κάθε περίπτωση να πάρεις άμεσα backup των αρχείων που έχεις στο σκληρό και χρειάζεσαι.

Ορίστε ο "μπακαλίστικος" τρόπος:

right click "My computer" > Properties > Advanced > Startup and Recovery settings > uncheck "Automatically Restart" box.

Να επαναλάβω ότι ο παραπάνω τρόπος δε λύνει το πρόβλημα που προφανώς έχει τo σύστημά σου. Απλώς απενεργοποιεί το restart σε περίπτωση system failure.

http://www.youtube.com/watch?v=DSZzvTQiy4w

Άν αυτό είναι το στυλ που σου αρέσει τότε άκου και ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ έχει βγάλει ο παραπάνω κύριος. Old School πράγματα. Επίσης Isac Hayes και κανά γκρούβι άλμπουμ του George Benson.

Όσον αφορά το ερώτημα του marathon να πω ότι αυτοί οι όροι δεν είναι ποτέ απολύτως ξεκαθαρισμένοι. Προσωπική μου θεώρηση είναι ότι η smooth jazz είναι ένας πολύ γενικός όρος και θα μπορούσε να αποδωθεί κάλλιστα και στο "kind of blue" του Miles Davis όπως και σε άλμπουμ του Joshua Redman. Η acid jazz τώρα, στα δικά μου τα αυτιά είναι το είδος που έχει περισσότερα ηλεκτρονικά και σύνθια.

Ε, εξηνταρίσανε πάντως. Κουράστηκαν. Να 'ναι καλά οι άνθρωποι.

Ένας όχι και τόσο γνωστός μουσικός, αλλά κατά τη γνώμη μου απο τους πιο ξεχωριστούς, σε αυτό που έκανε...παρά το γεγονός ότι έχασε το φώς του σε μικρή ηλικία.

 

Have a listen!

 

Τρομερός. Αξίζει να δείτε οτιδήποτε δικό του υπάρχει στο youtube.

Να οι πεντατονικές και η προέλευσή τους.

Πολύ ωραίο παίξιμο και tempo. Λίγο πιο δυνατά το backing ήθελε μόνο.

Όταν λες δεν μπορείς να αντιγράψεις αρχεία τι εννοείς ακριβώς; Σου βγάζει κάποιο μήνυμα λάθους; Αν ναι, τι λέει αυτό το μήνυμα;

"παλιοτερα τον ειχα σε windows και τον ειχα κανει και φορματ σε windows"

Εννοείς μήπως ότι τώρα έχεις mac;

Μάλιστα. Το πρόβλημά σου μπορεί να είναι κάποιο conflict μεταξύ των δύο καρτών ήχου. Εάν αποσυνδέσεις τη firewire και έχεις τα ηχεία στην on board, το πρόβλμα συνεχίζεται; Σε κάθε περίπτωση θα σου πρότεινα να απενεργοποιήσεις τo on board κύκλωμα ήχου από το BIOS της motherboard και να χρησιμοποιείς πλέον αποκλειστικά την εξωτερική κάρτα.

Το countrizon που το είδες?

Πες το όπως θες. Μην κολλάμε στον τίτλο.

Αυτό που λέει κι ο τίτλος. Δεκτά θετικά και αρνητικά σχόλια.  :)

chords.mp3

Όλα ξεκινούν από την παιδεία. Ναι οκ, ο Έλληνας έχει ένα συγκεκριμένο ταμπεραμέντο σαν λαός. Το θέμα είναι πού και πώς διοχετεύεται αυτό.

Εθνική συνείδηση/σύμπνοια; Πώς; Ρωτήστε ένα παιδί 17 χρονών να σας πει τι είναι Ελλάδα. Εγώ το μόνο που ακούω από τα παιδιά πλέον είναι "έλα ρε μαν" και "γιο μπρο". Να μην πω για το θέμα της ορθογραφίας. Δε μας νοιάζει πλέον πώς γράφονται οι λέξεις. Η κακή ορθογραφία είναι πλέον παντού. Ακόμη κι εκεί που υποτείθεται ότι ελέγχεται και διορθώνεται. Για να μην παρεξηγηθώ, λέω ότι δεν είμαι κανένας μάστορας της ορθογραφίας αλλά όταν δεν είμαι σίγουρος, το ψάχνω. Γιατί; Γιατί η γλώσσα μας, είναι ένα κομμάτι της χώρας μας. Και γιατί υπάρχει λόγος που υπάρχουν τόσα γράμματα για τον φθόγγο "ι" και "ο". Υπάρχει λόγος που το "ό,τι" παίρνει κόμμα όταν έχει την έννοια του οτιδήποτε.

Αλλά ποια παιδεία; Των καταλήψεων των δημοσίων σχολείων; Των αμόρφωτων δασκάλων και καθηγητών που έβαλαν μέσο για να διοριστούν ή αυτών που δεν πέρασαν ποτέ καμία αξιολόγηση και ενώ μπορεί να έχουν τη γνώση, είναι εντελώς ακατάλληλοι να τη μεταδώσουν; Των ατελείωτων νομοσχεδίων που αλλάζουν από κυβέρνηση σε κυβέρνηση; Της γνώσης που παρατείθεται ως ύλη εξετάσεων και μόνο; Από το γυμνάσιο μαθαίνουμε ότι αυτό που διαβάζουμε είναι η "ύλη". Είναι αναγκαίο κακό.

Συγχωρέστε με αλλά πιστεύω ότι αν δε διορθωθούν πρώτα απ' όλα αυτά, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Γιατί ενώ είμαστε Έλληνες που "όταν οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια πάνω στα δέντρα, εμείς διδάσκαμε πολιτσμό σε όλον τον κόσμο" πλέον δεν έχουμε ιδέα ποιοι είμαστε. Γι' αυτό και πίνουμε φραπέ 5 ώρες απαξιώνοντας τα πάντα με "έλα μωρέ τώρα", γι' αυτό δεν ξέρουμε να οδηγούμε, γι' αυτό είμαστε αγενείς, γι' αυτό μας ενδιαφέρει μόνο το τομάρι μας και οι άλλοι "να πάνε....". Αισθανόμαστε μονάδες.

Η Ελλάδα έχει πάει περίπατο.

Συμφωνώ με όλους σας παιδιά. Αν και Θεσσαλονικιός στην καταγωγή, έχω μεγαλώσει και ζω στην Αθήνα. Έζησα και δυο χρόνια στην Αγγλία ως φοιτητής. Αυτό που έχω να πω είναι ότι τελευταίως αποφάσισα να κάνω μερικές τσάρκες στο κέντρο της Αθήνας και να επισκεφτώ μερικά "jazz bars". Μου ήρθαν λοιπόν μερικές αναμνήσεις....

Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου ή το ότι μεγάλωσα, αλλά θυμάμαι ότι γύρω στα τέλη 90s αρχές δεκαετίας 2000, "κάτι" γινόταν στην Αθήνα. Αρκετά μπαράκια που φιλοξενούσαν είτε εγχώρια, είτε ξένα σχήματα, ωραία μουσική, κοινό μια χαρά. Ποτέ δεν ήταν τίγκα βέβαια. Θυμάμαι Lousiana Red με Nick and the backbone στο hi-hat, το blues hall, house of art σχεδόν κάθε Σάββατο (από τα κορυφαία live που έχω δει στη ζωή μου, Snowy White με το σχήμα του) ακόμη και half note πηγαίναμε συχνά πυκνά τότε. Και αρκετά άλλα.

Σιγά σιγά αυτά τελείωσαν. Τα μπαράκια είτε έκλεισαν, είτε άλλαξαν μουσικό προσανατολισμό, είτε μετατράπηκαν σε mainstream clubs. Αυτά που έμειναν το γύρισαν στο "ethnic". Πολύ ethnic για την ακρίβεια. Τότε άρχισε η live μουσική στην Αθήνα να μετατρέπεται σε κάτι που δε μου ταίριαζε πια. Άλλαξε και το κοινό. Προσωπική μου άποψη πάλι αλλά νομίζω ότι έπεσε σύρμα ότι πια είμαστε Ευρώπη. Άρχισε να έρχεται από το εξωτερικό κάθε καρυδιάς καρύδι, σχήματα που δεν τα είχε ακούσε κανείς αλλά παρουσιάζονταν σα να κάνουν τεράστια καρριέρα στις χώρες τους (κυρίως ΗΠΑ). Ακριβά εισητήρια, μουσική νερόβραστη (αν δεν έπαιρνε ταμπέλα γινόταν ethnic) και κοινό που σου έδινε την εντύπωση ότι πήγαινε κυρίως για να φαίνεται ότι είναι εκεί. ("Ναι, ακούω τζαζ αλλά δε θυμάμαι να σου πω ακριβώς τι τώρα. Ξέρεις, ποτέ δεν ασχολήθηκα με ονόματα"). Κάπου εκείνη την εποχή σταμάτησα να ψάχνομαι κι εγώ για τέτοια μέρη.

Για να επανέλθω λοιπόν, τελευταίως αποφάσισα να κάνω μερικές βόλτες στο κέντρο να δω τι γίνεται. Τι συνάντησα; Εξαιρετικούς χώρους από άποψη διακόσμησης. Αυτά. Μουσική πολύ χαμηλά και επιλεγμένη έτσι ώστε να είναι ευχάριστες οι νότες που ακούγονται πλην όμως θα την άκουγες και σε ασανσέρ πολυτελούς ξενοδοχείου. Θυμάμαι τελευταία σε ένα τζαζ μπαρ με ταμπελα, ο dj δεν ασχολείτο καν με την επιλογή. Έπαιζε playlist ενώ εκείνος καμάκωνε δυο κοριτσάκια στη μπάρα. Όταν τον ρώτησα γιατί δεν ανεβάζει λίγο την ένταση (ακουγόταν η βαβούρα των ομηλιών και από μουσική σχεδόν τίποτα. Σαν συγκέντρωση με φίλους σε σπίτι.), με κοίταξε με μια ξυνίλα και απαξίωση σα να του ζήτησα να βάλει Σάσα Μπάστα. "Είναι αργά" μου απάντησε. Μάλιστα. Ανάλογη η ατμόσφαιρα και σε άλλα 2-3 που επισκέφτηκα πρόσφατα. Όλα εύπεπτα, καθώς πρέπει και χλιαρά.

Όπως εύπεπτα, καθώς πρέπει και χλιαρά γίνονται σιγά σιγά τα πάντα σε αυτή την πόλη. Η διασκέδαση, η τηλεόραση, το σινεμά, το θέατρο (κάποτε πήγαινα συχνά. Μετά άρχισαν τα κινητά και δεν ξαναπάτησα). Και κυρίως όλα είναι τέλεια "διακοσμημενα". Η εικόνα είναι το παν. Μια αστραφτερή, γκλαμ φωτογραφία με ανορθόγραφη αφιέρωση από πίσω. Έτσι μου φαίνονται όλα.

Δεν ξέρω, μπορεί απλώς να μεγάλωσα. Όμως αυτό που βλέπω γενικώς γύρω μου, αυτό που γινόμαστε, δε μου αρέσει καθόλου. Μα καθόλου.

Έπρεπε να πατήσει τα 65 ο Clapton για να φαίνεται blues επιτέλους.