Giorgos_Oikonomou

Παρασκευή 7 Ιανουαρίου @ IANOS Σταδίου 24 - Αθήνα Παρουσίαση Δίσκου - 21.30 Είσοδος ελεύθερη www.giorgosoikonomou.gr www.myspace.com/giorgosoikonomou www.youtube.com/giorgosoikonomou Ο Γιώργος Οικονόμου με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού του δίσκου με τον τίτλο «Φιγούρα στο δρόμο» παρουσιάζει τραγούδια του σε ένα μοναδικά ατμοσφαιρικό και δυναμικό live και έρχεται να υπενθυμίσει πως η Θεσσαλονίκη συνεχίζει «να βγάζει καλλιτέχνες όπως παλιά…». Πλαισιωμένος από νέους ανθρώπους που αγαπούν τη μουσική και συνθέτουν την GO Band, μας κρατάει συντροφιά σε ένα πραγματικό ονειρικό μουσικό ταξίδι. Με στοιχεία δυναμικά, ηλεκτρικό ήχο και pop διάθεση ο Γιώργος Οικονόμου μας ταξιδεύει μουσικά στα δικά του μοναχικά μονοπάτια αλλά μας μεταδίδει την αισιοδοξία του για τη ζωή, τους ανθρώπους και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Στην GO Band συμμετέχουν οι Παύλος Θεοδωράκης (τύμπανα), Αντρέας Καπετανάκης (μπάσο), Βασίλης Αποστολέλλης (ηλ. κιθάρα) και Γιώργος Θεοδωρόπουλος (πιάνο – πλήκτρα). spotIANOS1.mp3 spotIANOS2.mp3

Δ Ε Λ Τ Ι Ο Ε Π Ι Κ Ο Ι Ν Ω Ν Ι Α Σ Γ ι ώ ρ γ ο ς Ο ι κ ο ν ό μ ο υ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΔΙΣΚΟΥ - LIVE «Φιγούρα στο δρόμο» ΤΡΙΤΗ 25/05 – CLUB ΜΥΛΟΣ DOORS OPEN: 21.00 – ΕΝΑΡΞΗ: 21.30 – ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ Ντεμπούτο άλμπουμ για τον νέο τραγουδοποιό από την Θεσσαλονίκη Ο Γιώργος Οικονόμου παρουσιάζει την πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τον τίτλο «Φιγούρα στο δρόμο». Βέρος Θεσσαλονικιός έρχεται να ανατρέψει την γενικότερη άποψη που επικρατεί τα τελευταία χρόνια, πως η Θεσσαλονίκη «δεν βγάζει πια καλλιτέχνες όπως παλιά…». Ο δίσκος «Φιγούρα στο δρόμο» αποτελείται από 17 τραγούδια σε στίχους και μουσική του ίδιου. Στην παρουσίαση θα υπάρχουν μικρές εκπλήξεις για όσους βρεθούν εκεί. Η θεματολογία των στίχων του κινείται στις διαπροσωπικές σχέσεις, στα ανθρώπινα δικαιώματα και σε κοινωνικά ζητήματα. Οι επιρροές του ξεκινούν από τους Beatles, ταξιδεύουν στους U2, στους Coldplay, στους Radiohead, και βρίσκουν κοινά σημεία στην ελληνική σκηνή με τον Μάνο Χατζηδάκι, τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Διονύση Τσακνή κ.ά. Δίσκος πρόκληση για τον ίδιο, τους ακροατές και αυτούς που πιστεύουν στο όνειρό του. Τα τραγούδια του δίσκου αυτού είναι μια πρόσκληση προς το κοινό που θέλει να εκφραστεί και να ζήσει αληθινά. Με ιδιαίτερο σεβασμό στο κοινό αυτό, γράφει μουσικές και λόγια για τον ίδιο και γι αυτό, ταξιδεύοντας μαζί του μέσα από την τέχνη του και δημιουργώντας μια μαγική σχέση κι επικοινωνία στις ζωντανές του εμφανίσεις. Ο δίσκος κυκλοφορεί ως ανεξάρτητη παραγωγή από την G.O. Music Productions και υπάρχει διαθέσιμος σε όλα τα δισκοπωλεία της χώρας. Υλικό για τους φίλους και υποστηρικτές του υπάρχει στις προσωπικές του ιστοσελίδες, ενώ ο δίσκος είναι διαθέσιμος και στο διαδίκτυο. Στην παρουσίαση στο Μύλο συμμετέχουν οι μουσικοί: Γιώργος Δουχάνης (τύμπανα) Ανδρέας Καπετανάκης (μπάσο) Γιάννης Βλαχόπουλος (ηλ. κιθάρα) Δήμητρα Σιδερίδου (πιάνο – πλήκτρα)

http://www.youtube.com/watch?v=bYY3rOVbTWU Απολαύστε το...

Σε λίγες μέρες η κυκλοφορία του δίσκου μου!

Σε λίγες μέρες διαθέσιμα και τα videoclip

Ευχαριστώ για τα σχόλια! :-)

Να είσαι καλα! Ναι είναι ο μέγιστος!

Ευχαριστώ όσους κατέβασαν τα τραγούδια. Να είστε καλά!

Ξέχασα να γράψω φυσικά, ότι τα σχόλια είναι ευπρόσδεκτα...

Δεύτερο clip "Ιωνάθαν" Giorgos_Oikonomou_-_Ionathan.mp3

Πρώτο clip "Όπως παλιά" Giorgos_Oikonomou_-_Opws_palia.mp3

Από χθές είναι στη διάθεση του κοινού δύο Promo Songs από τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο, ο οποίος θα κυκλοφορήσει τον Μάιο. Σύντομα θα είναι έτοιμα και τα videoclip. Τα clip θα τα ανεβάσω στη συνέχεια στο ίδιο άρθρο (κάτι συμβαίνει). Καλή Ακρόαση! γιωργος οικονομου Στο δίσκο συμμετέχουν: Τύμπανα: Αλέξανδρος Αποστολάκης Μπάσο: Στέργιος Γιάννος Κιθάρες: Πέτρος Παρασκευάς Πλήκτρα: Τάσος Κορκόβελος (σε ένα τραγούδι) Ηχογράφηση – μίξη – mastering Νικόδημος Τριαρίδης @ run devil run studios Βοηθός ηχογράφησης Πάρις Φράγκος Θερμές ευχαριστίες στον καλό μου φίλο Βασίλη Παπαδόπουλο για τις εύστοχες παρατηρήσεις του και τη συμβολή του στην ηχογράφηση, καθώς επίσης και στη Ρούλα Μανισάνου για το ενδιαφέρον της και την ενέργεια που μου μετέδωσε.

Περίεργο συναίσθημα αυτό που ζω τους τελευταίους δύο μήνες. Ανάμεικτο (σαν τοστ με τυρι και ζαμπόν ή κασέρι και ζαμπόν - όπως αγαπάτε). Το Σεπτέμβριο ξεκίνησα την ηχογράφηση του πρώτου μου προσωπικού δίσκου στα Run Devil Run Studios. Το ταξίδι ήταν μαγικό και περίπου τέλη Νοέμβρη δυστυχώς τελείωσε. Την ίδια στιγμή ξεκίνησε ένα πολύ δύσκολο νέο ταξίδι... Η προσπάθεια της κυκλοφορίας του δίσκου. Ο δίσκος περιέχει 18 τραγούδια (εκ των οποίων μια διασκευή). Ελληνικός στίχος με ποπ & ροκ ύφος (αρκετά mainstream). Στο δίσκο συμμετέχουν ο Αλέξανδρος Αποστολάκης (τύμπανα), ο Πέτρος Παρασκευάς (κιθάρες) και ο Στέργιος Γιάννος (μπάσο). Σε ένα τραγούδι έχει παίξει πλήκτρα ο Τάσος Κορκόβελος. Τους στίχους, τη μουσική υπογράφω εγώ (ο ίδιος), και παίζω πλήκτρα και τραγουδάω... Η δουλειά τουλάχιστον σε επίπεδο παραγωγής πιστεύω ότι είναι πολύ καλή με τον Νικόδημο να δίνει τον καλύτερό του εαυτό και να με μαγεύει συνεχώς με τις εξαιρετικές του ικανότητες και γνώσεις πάνω στο θέμα της ηχοληψίας, της μίξης και του mastering. Ένα μεγάλο Ευχαριστώ και την αμέριστη ευγνωμοσύνη μου. Respect Father. Στην παρέα μας ήταν και ένα ακόμη παιδί (ιδιαίτερα συμπαθητικό και καλό), τον οποίο χαίρομαι που τον γνώρισα και τον ευχαριστώ για όλη του τη βοήθεια και την παρουσία του: ο Πάρις... Τους ευχαριστώ όλους από καρδιάς για όλα!!! Αύριο κατεβαίνω ακόμη μία φορά στην Αθήνα για να οργανώσω τα σχετικά... Ελπίζω σύντομα να έχω νέα και να ανεβάσω και κάποια τραγούδια εδώ, ώστε να τα ακούσετε και να μου πείτε τη γνώμη σας. Εν αναμονή λοιπόν...

Ακριβώς αυτό... Χαιρετισμούς στη γυναίκα που είναι αρχιτέκτονας! Συμφωνούμε όλοι ότι η έμπνευση και η αρχική ιδέα γεννιέται μέσα στο κεφάλι από διάφορα ερεθίσματα. Μία ακόμα παρατήρηση (όχι απόλυτη - πάλι σκέφτομαι δυνατά): Ένα παιδί που μπορεί και σκιτσάρει με χαρτί και μολύβι θα μπορέσει ενδεχομένως να σκιτσάρει και με το ποντίκι σε αντίστοιχο ψηφιακό πρόγραμμα (sketch up, formZ, 3d max κλπ). Ενα παιδί που σκιτσάρει πρώτα με το ποντίκι δεν παίρνω όρκο ότι αν πάρει χαρτί και μολύβι θα καταφέρει κάτι. Εννοώ δηλαδή ότι η απόκτηση "χεριού" έρχεται πρώτα στο χαρτί... Το ίδιο συναίσθημα νιώθω αν τώρα αυτή τη στιγμή αφήσω το πληκτρολόγιο και πιάσω ένα στυλό... Χάνω λιγάκι τον έλεγχο μετά από τόσες ώρες στον υπολογιστή...

Πάντοτε όταν γράφω (όχι μόνο εδώ - γενικώς λέω) έχω την τάση να σκέφτομαι δυνατά για να προβληματίσω άλλους. Προσωπικά δεν έχω κανέναν προβληματισμό. Οπότε αφήνουμε τους άλλους να προβληματιστούνε μέσα από τις σκέψεις μας...

Μία ακόμα παρατήρηση. Το γεγονός ότι στη δημιουργία της τριλογίας "Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών" οι αρχικές προθέσεις για το Γκόλουμ ήταν ένα πλήρως ψηφιακό μοντέλο, αλλά στην πορεία χρησιμοποιήθηκαν πλήρως οι ικανότητες του καταπληκτικού ηθοποιού Andy Serkis, δεν δημιουργεί στο θεατή μία καλύτερη οπτική; Ειδικά για τους φανατικούς της ταινίας, νομίζω ήταν μια πολύ όμορφη έκπληξη. Ο ηθοποιός κατάφερε να παίξει πλήρως το ρόλο, η φωνή του χρησιμοποιήθηκε ακριβώς για τη φωνή του Γκόλουμ και στο τρίτο μέρος της ταινίας παίζει και ως ηθοποιός στην αρχή (τιμής ένεκεν) με μια επεξήγηση για την εξέλιξη του πλάσματος (κάτι που δεν υπήρχε στο βιβλίο). Θέλω να πω με αυτό ότι εδώ ήταν πράγματι το αριστοτεχνικό πάντρεμα του ψηφιακού και του αναλογικού και σε επίπεδο έμπνευσης και σε επίπεδο μέσου. Ήταν μια μοναδική αμφίδρομη σχέση δημιουργικότητας. Προφανώς μπορεί να υπάρχει και το ανάποδο παράδειγμα. Όσο για τον Τόλκιν ούτε στο όνειρό του για το μοναδικό αυτό αποτέλεσμα (μετά από τόσα χρόνια συγγραφής των βιβλίων - παρά το γεγονός ότι είναι λεπτομερέστατα περιγραφικός στα βιβλία του).

Δε λέμε διαφορετικά πράγματα. Η παρατήρηση έχει να κάνει στην έμπνευση της δημιουργίας, στο φόβο του λευκού χαρτιού και στη γέννηση της ιδέας. Το πιο μέσο θα χρησιμοποιήσεις για να απεικονίσεις την ιδέα είναι άλλο θέμα. Τονίζω, λοιπόν, ότι μετά την εμφάνιση της αρχικής ιδέας και του concept μπορεί κανείς να κολλήσει στο άπειρο επειδή έχει το Autocad και 10.000 plugins που το κάνουν όλη τη δουλειά. Η διαφορά είναι ότι ο υπολογιστής δεν συνθέτει. Ακόμα και στην ηλεκτρονική μουσική. Ο άνθρωπος είναι αυτός που συνθέτει και επιλέγει το μέσο του για να εκφραστεί.

Εδώ γράφω μια κεντρική σκέψη και ιδέα, δεν μπορώ να αναλύσω ολόκληρη την βιβλιογραφία για να στηρίξω ακόμα περισσότερο τις απόψεις μου. Εξάλλου το παράδειγμα με τον Gaudi είναι αντίστοιχο με αυτό ακριβώς που είπα για τον Dali. Για τη φωτογραφία επίσης το ίδιο λέμε. Η διαφορά είναι στο ότι αυτός που έζησε τη στιγμή τη γέννηση της αναλογικής φωτογραφίας και της έκθεσης του φωτός στο φιλμ έχει περισσότερα εφόδια αντίληψης (ακόμα και της εκτύπωσης από φιλμ σε ασπρόμαυρο, με την εμφάνιση του κόκου, κάτι το οποίο φυσικά και γίνεται και ψηφιακά). Γενική παρατήρηση για όλα: Οι σκέψεις είναι βασισμένες δυστυχώς σε ένα μοντέλο το οποίο δεν αλλάζει. Η αρχαιότητα προϋπάρχει όλων, και η αναλογική ζωή ήταν πρώτη και έπειτα η ψηφιακή. Εννοώ, δηλαδή, ότι όλοι οι νεότεροι διδάσκονται από το παρελθόν (έτσι συμβαίνει δηλαδή). Για την ηλεκτρονική μουσική δεν διαφωνώ καθόλου, αλλά δεν έρχεται σε αντίθεση με όσα λέω. Αυτοί που κάνουν ηλεκτρονική μουσική (και την κάνουν καλά), από κάπου ξεκίνησαν. Δυστυχώς για το μέλλον δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Για αυτό και κάθε δημιουργός μπορεί να εμπνευστεί, να επηρεαστεί μόνο από το παρελθόν (ακόμα και οι φουτουριστές). Πιστεψέ με έχω πολύ υλικό και πολλές γνώσεις περί αρχιτεκτονικής και φωτογραφίας (ενίοτε και μουσικής, μαγειρικής, κ.ά), αλλά δεν έχω το χρόνο και το χώρο να κάνω βιβλιογραφική ανάλυση μέσα στο forum. Ο πραγματικός συνθέτης και δημιουργός (αυτός που όντως έχει να πει κάτι), φυσικά και δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και πιστεύω πως χρησιμοποιεί και τα δύο μέσα εξίσου καλά και τα συνδυάζει πάντοτε ανάλογα. Για να κάνω και αντίλογο με τον εαυτό μου: Παλαιότερα έγραφα στίχους μόνο με χαρτί και στυλό. Πλέον γράφω και κατευθείαν στον υπολογιστή (χωρίς να έχω αφήσει και το χαρτί). Το γεγονός όμως ότι φρόντισα να μάθω ελληνικά με κάνει να νιώθω ισχυρός μπροστά στο μέσον που χρησιμοποιώ (και άσχετα με το αν έχει διορθωτή) ξέρω και γράφω σωστά ελληνικά. Άραγε αν δεν γράφαμε ποτέ στη ζωή μας και ξεκινούσαμε από το δημοτικό με ένα keyboard και ένα mouse θα μαθαίναμε τη γλώσσα μας (συντακτικό, γραμματική, ορθογραφία κ.ά.)? Δεν παίρνω και όρκο.

Ήμουν πάντοτε υποστηρικτής της τεχνολογίας και της ψηφιακής ζωής, αλλά ταυτόχρονα είμαι απόλυτος στις γνώσεις που οφείλει κάποιος να έχει αρχικά σε αναλογικό και έπειτα σε ψηφιακό επίπεδο. Η είσοδος της ψηφιακής τεχνολογίας σε κάθε μορφής Τέχνη (ή επιστήμη), έχει “μουδιάσει” κατά ένα μεγάλο ποσοστό το μυαλό των δημιουργών (ή επιστημόνων). Το γεγονός ότι πλέον μπορούμε να τα έχουμε και να τα κάνουμε όλα, εγκλωβίζει τη δημιουργική σκέψη (η οποία έτσι και αλλιώς είναι ελάχιστη) και δεν αφήνει περιθώρια για νέες ιδέες και προτάσεις στο χώρο της δημιουργίας. Υποστηρίζω θερμά ότι για να μπορέσει κάποιος να δημιουργήσει οφείλει να μπορεί αρχικά να συνθέσει με τα ελάχιστα “αναλογικά” μέσα που διαθέτει και στη συνέχεια να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία και τα ψηφιακά μέσα για να πραγματώσει το τελικό αποτέλεσμα. Με πολύ απλά παραδείγματα, νομίζω πως θα πείσω και τον πιο δύσπιστο. Στη φωτογραφία, οι δυνατότητες που δίνει πλέον μια ψηφιακή dslr μηχανή είναι όμοιες με μία slr αντίστοιχων τεχνικών χαρακτηριστικών. Η αναλογική φωτογραφία όμως, είναι αυτή που “εξηγεί” και εκπαιδεύει καλύτερα τον χρήστη, όσον αφορά στη χρήση του διαφράγματος, της εστιακής απόστασης, της φωτομέτρησης, της ταχύτητας, κ.ά. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει με τον οπερατέρ που μπορεί να κρεμάσει σε ένα μηχανισμό μια κάμερα, από το να κρεμαστεί ο ίδιος (κάτι που και μόνο σαν βίωμα δεν είναι το ίδιο). Αντιστοίχως, συμβαίνει και στη μουσική. Δεν είναι δυνατόν κανείς να μπορέσει να συνθέσει (ως αρχική ιδέα) ένα τραγούδι, ή ένα μουσικό κομμάτι, απευθείας στον υπολογιστή και στα μουσικά προγράμματα. Η αρχική ιδέα προέρχεται από ένα μουσικό όργανο το οποίο κανείς αγγίζει και αισθάνεται για να μπορέσει να δημιουργήσει. Το αν η επεξεργασία του κομματιού θα γίνει αναλογικά ή ψηφιακά είναι πλέον θέμα υποκειμενικό, αναγκών και δυνατοτήτων. Επίσης, υποστηρίζω το ίδιο και για την αρχιτεκτονική. Είναι το λιγότερο γελοίο για όσους “συνθέτες” χρησιμοποιούν τον υπολογιστή για σύνθεση, χωρίς να σχεδιάζουν με το χέρι και με το μολύβι την αρχική τους ιδέα σε λευκό χαρτί και ριζόχαρτο, από το σκίτσο μέχρι την κάτοψη, χωρίς να κατασκευάσουν ένα γρήγορο προοπτικό στο χέρι (σε μορφή σκίτσου), ή χωρίς να ετοιμάσουν με απλά υλικά ένα πρόχειρο πρόπλασμα (μακέτα). Η συνέχεια μετά από όλα αυτά θα συμφωνήσω πως μπορεί να είναι ψηφιακή για την πιο γρήγορη απεικόνιση των σχεδίων αλλά και τη χρήση όλων των ψηφιακών μέσων για την παρουσίαση και την ανάδειξη της συνθετικής λύσης. Συνεπώς, κατά τη συνθετική διαδικασία η άψογη γνώση των αναλογικών μεθόδων και η χρήση τους στη συνέχεια με ψηφιακά μέσα, η αφή με το αντικείμενο σχεδιασμού ή σύνθεσης και το “ψάξιμο” για το πως θα παντρέψουμε το αναλογικό με το ψηφιακό, μπορούν να αποτελέσουν μία διέξοδο από τη “στείρα δημιουργικότητα” και να φέρουν ουσιαστικά συνθετικά αποτελέσματα. Για όλα τα παραπάνω αφήνω περιθώρια εξαιρέσεων. Π.χ. στη μουσική ένας drummer μπορεί να παίξει με τα αναλογικά του τύμπανα, αλλά μπορεί ενδεχομένως να γράψει κατευθείαν σε midi map ενα ολόκληρο κομμάτι. Έχω όμως την πεποίθηση ότι την εκπαίδευσή του και την έμπνευση για δημιουργία την αντλεί κυρίως από το αναλογικό του όργανο (εδώ το αναλογικό έχει το νόημα της ύπαρξης μουσικού οργάνου ενώ το ψηφιακό την ύπαρξη ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή που προσομοιώνει τους ήχος ενός μουσικού οργάνου). Επίσης, προς αποφυγή παρεξηγήσεων πιστεύω ότι όπως ο Dali εμπνεύστηκε με τα μέσα που είχε τα καταπληκτικά του έργα, έτσι και οποιοσδήποτε σύγχρονος ζωγράφος μπορεί να δημιουργήσει ένα εξαιρετικό έργο (επίσης με τα μέσα που διαθέτει - σύγχρονα πλέον). Υποστηρίζω όμως, ότι και αυτός ο σύγχρονος ζωγράφος έχει σημεία αναφοράς στο παρελθόν και στις αναλογικές μεθόδους ζωγραφικής (πηνέλο, μπογιά, νερό, καμβάς, κ.ά.) Για φανταστείτε στη συναυλία των U2 η οποία κυκλοφόρησε σε 3D έκδοση στους κινηματογράφους, τα μέλη της μπάντας να ήταν ρομποτάκια… Σίγουρα προτιμούμε τον Bono (ψυχή και σώμα) επί σκηνής, με τη χρήση αναλογικών οργάνων και ψηφιακών εφέ και την τελική απεικόνιση της συναυλίας σε ψηφιακή μορφή!

Άραγε όλα αυτά τα χρόνια της μετάβασης από το αναλογικό στο ψηφιακό και από το βινύλιο, στο cd και στο downloading, έχει αλλάξει επί της ουσίας τίποτα; Μας επηρεάζει το μέσον με το οποίο θα ακούσουμε μουσική, ή οφείλουμε να εστιάζουμε στην ίδια τη μουσική; Αναμένω τις απόψεις σας. Υ.Γ. Τελικά το μεσημεριανό μου post με θέμα το αλκοόλ και την ακουστική διαγράφηκε πλήρως... Ευχαριστώ, γιατί είχα αρχίσει να ζαλίζομαι... Παρόλα αυτά με πολύ συμπάθεια και αγάπη, πρέπει να βρεθεί μια φόρμουλα, ώστε το μέλος που ξεκινάει ένα θέμα, μην μπαίνει άδικα στον κόπο να το ψάχνει απο εδώ και από εκεί, και μετα να αντιλαμβάνεται ότι απλά δεν υπάρχει. Θα μπορούσε να λαμβάνει ένα αυτοματοποιημένο e-mail ή ενα ΖΟΝΚ. Λέω εγώ τώρα... Πάντοτε φιλικά!

Εγώ κάνω γκριμάτσες όταν μαγειρεύω μόνο από την ηδονή αυτού που φτιάχνω, δεν θα κάνω όταν παίζω ή τραγουδάω...;

Καλύτερο nick ήταν του Πετράκη P_P_King (αν το έγραφε έτσι), αλλά τον διέγραψαν τον άχρηστο (και δεν πρόλαβα ποτέ μου να δω γιατί, αν και μπορώ να φανταστώ)!

Είχα παραγγείλει 4-5 προϊόντα εκ των οποίων τα 2 ενώ έλεγαν stock δεν ήταν (περίμεναν νέα παρτίδα από τις εταιρείες). Οπότε συνολικά άργησαν όλα 1,5 μήνα. Γενικώς όμως μπορώ να πω ότι είμαι ευχαριστημένος. Θέλουν λίγο βελτίωση στο αμπαλάζ.

Δεν ξέρω πόσοι από τους φίλους του noiz γνωρίζετε το εγχείρημα του φίλου μου Βασίλη Παπαδόπουλου να παρουσιάσει σε διαφορετικές "εκδόσεις" (και σε διαφορετικές χρονικές στιγμές) το πασίγνωστο The Wall των Floyd. Η πρώτη παρουσίαση είχε γίνει το 1997 με τη μεταφορά του The Wall στην ελληνική πραγματικότητα (αποκλειστικά όλο με ελληνικό στίχο και με projections και από την ελληνική κοινωνία). Τότε ο Βασίλης με τους ΦΩΣ παρουσίασαν ολοκληρωμένο το έργο των Floyd "Το Τείχος" στην Υδρόγειο με πολύ μεγάλη επιτυχία (δύο τριήμερα). Δυστυχώς δεν το είχα παρακολουθήσει, αλλά μου δόθηκε η ευκαιρία να το δω μαγνητοσκοπημένο από την ΕΤ3 και να ακούσω ηχητικό υλικό. Η δεύτερη απόπειρα έγινε το 2005-2005 με την παρουσίαση του The Wall στην ακουστική του έκδοση με 2 άτομα τον Βασίλη (κιθάρες, μπάσο, φωνή) και τον Πέτρο Παρασκευά (κιθάρες, φωνή). Η παράσταση ήταν και αυτή ολοκληρωμένη με ηχητικά εφφέ, projections (των οποίων την επιμέλεια είχα αναλάβει), σχεδιασμό φωτισμού, κ.ά. Δόθηκαν 3 παραστάσεις στο Ξυλουργείο του Μύλου. Όσοι έχετε γνώση του εγχειρήματος μπορείτε να μεταφέρετε τις εντυπώσεις σας... Όσοι πάλι είστε φαν των Floyd και δεν είχατε ιδέα...

Petros Paraskevas (De Facto), Nikos Dounousis (Nick & The Backbone - Blues Wire)