indie-anos laternative

Η "επίσημη" δικαιολογία από Thomann είναι ότι στην Αγγλία έχουν πλέον χαμηλότερο Φ.Π.Α. Γι αυτό λέει ο Θωμάς πως το dv247 είναι φθηνότερο... Κι αυτό ισχύει για τα περισσότερα εμπορεύματα. By the way ...πολύ καλό άρθρο! Μπράβο!

Αν το έχεις ψάξει τόσο ώστε να γνωρίζεις τα specs της κιθάρας σου πολύ καλά, πήγαινε για custom partcaster. Μπορείς να τη φτιάξεις και στην Ελλάδα. Υπάρχουν μαγαζιά που κάνουν πολύ καλή δουλειά, επαγγελματικά και με μεράκι. Έχω προσωπική εμπειρία από το Σταύρο Ν. (υπάρχει και thread ξεχωριστό στο site). Ειδικά οι tele που φτιάχνει είναι εφάμιλλες των αμερικάνικων μοντέλων. Πμ αν θέλεις περισσότερες πληροφορίες (για μα μην θεωρηθεί ότι κάνω διαφήμιση).

Νααααααααααααααααααιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ;D ;D

Συμφωνώ με Evilnye και peterbass. Πιστεύω ότι είναι καλοί μουσικοί χωρίς να επιδεικνύονται και έχουν καλές συνθέσεις. Το τελευταίο album τους είναι σίγουρα πιο mainstream από τα παλιότερα, γι' αυτό και είχε μεγαλύτερη προώθηση από την εταιρία τους. Δεν ξέρω αν θα γίνουν οι νέοι U2 ή R.E.M. πάντως θα θέλανε να το πάνε προς τα εκεί. Το ν' αρέσουν ή όχι είναι υποκειμενικό. Το κακό είναι άλλο με μας τους μουσικόφιλους: όταν μια μπάντα αρχίζει να αρέσει και σε μερικούς άλλους εκτός από εμάς και τους 3 κολλητούς μας, θεωρούμε ότι ξεπουλήθηκε και την πυροβολούμε. Δεν αξίζουν τέτοιας αντιμετώπισης οι Kings. Ας συνεχίζουν να γράφουν μουσική σαν αυτή που γράφουν μέχρι τώρα και δεν με χαλάει καθόλου να γεμίζουν στάδια και να πουλάνε εκατομμύρια albums.

Ξέχασες τους Kajagoogoo... :P

Καταλαβαίνω πως σου αρέσουν πολύ. Το σέβομαι απόλυτα. Μου άρεσαν κι εμένα όταν ήμουν σε μια άλλη πιο τρυφερή ηλικία. Όμως να υποστηρίζεις ότι οι Scorpions δημιούργησαν ολόκληρο μουσικό κίνημα είναι υπερβολικό. Πέρα από αυτό, δεν θα πρέπει να συγχέουμε την επιτυχία που έχει ένα συγκρότημα στην Ελλάδα με αυτή που έχει στους δύο "κοιτώνες" της μουσικής, δηλ. σε ΗΠΑ και Αγγλία. Καλώς ή κακώς η μουσική βιομηχανία βρίσκεται εκεί και από εκεί ορίζει τα πράγματα. Οι Scorpions ποτέ δεν ήταν μεγάλο όνομα εκεί. Απέχουν πολύ από το να συγκριθούν με ονόματα όπως οι Floyd, οι Zeppelin, κλπ., όχι μόνο όσον αφορά την μουσική τους επίδραση αλλά ακόμη και την επιτυχία τους. Στην Ελλάδα μας άρεσαν παλιότερα ο Gallagher, οι Scorpions, οι City (τους θυμάστε αυτούς ;D) και πιο πρόσφατα οι Puressence (που λέει κι ο JohnyOh), οι Madrugada (ακόμη και η θεία του 2ου ξάδερφου του μπασίστα τους να βγάλει album σ' εμάς εδώ θα αρέσει), κλπ. Ε λοιπόν όσο κι αν μας φαίνεται αφύσικο, όλοι αυτοί σε ΗΠΑ και Αγγλία ήταν από ανύπαρκτοι έως λίγοι.

Μπορείς να κατανοήσεις την απαίτηση ενός καλλιτέχνη να βγει στο live ο ήχος που θέλει ακόμη κι αν παίζει πρώιμο punk. Τα τραγούδια είναι δημιουργήματά του και θέλει να βγουν προς τα έξω έτσι όπως τα έχει στο μυαλό του. Αυτό είναι σεβαστό. Το να φτάνει όμως στα άκρα, ζητώντας της …παναγιάς τα μάτια, ε, αυτό είναι κάπως… Ακόμη πιο περίεργο είναι να το κάνουν καλλιτέχνες που έχουν περάσει στον κόσμο άλλη εικόνα, πιο απλή ή rebel. Αύριο θα πάω σε ένα φιλαράκι να τζαμάρουμε με τις κιθάρες μας. Νισάφι πια με τις πίτσες που παραγγέλναμε μέχρι τώρα! Το σκέφτηκα καλύτερα. Θέλω ένα ζουμερό αργεντίνικο T-bone, κόκκινο ξηρό του 1987 από τις πλαγιές της Τοσκάνης και δυο βραζιλιάνες χορεύτριες να μας φτιάξουν το κέφι! Του στέλνω mail τώρα! ;D

Thanks! +1 για τους A Place Τo Bury Strangers. Το άκουσα τελευταία και δεν "πρόλαβε" τη λίστα. Είναι πολλά ακόμη τα καλά albums που χωράνε στη λίστα: Antony ..., PJ Harvey, Boxer Rebellion, Howling Bells, Jamie T, Paramore, Them Crooked Vultures, Fever Ray, Doves, The Pains Of ..., Wolfmother και φυσικά οι Japandroids που τους ακούω αρκετά τελευταία.

Σίγουρα! :)

Ευχαριστώ για τα καλωσορίσματα. Είμαι λίγες μέρες στο forum και μου άρεσε ιδιαίτερα. Πολύ καλό επίπεδο και σε τεχνικά και σε μουσικά θέματα. @ bihlas87 Δεν γίνεσαι καθόλου αδιάκριτος. Είμαι 42 χρονών, έχω οικογένεια και δουλεύω 10-12 ώρες τη μέρα. Ακούω μουσική όσο περισσότερο γίνεται. Ευτυχώς η οικογένεια "συμπαρίσταται". :) Λόγω της δουλειάς μου ταξιδεύω συνέχεια (όχι δεν είμαι φορτηγατζής ;D). Εκεί μέσα στο αμάξι ακούω ίσως την πιο πολύ μουσική. Έχω μόνιμα 10-15 cd, άλλα τόσα αποθηκευμένα στο κινητό και τα υπόλοιπα στο laptop. Βέβαια με τόση μουσική που ακούω δεν μένει χρόνος για κιθάρα κι αυτό με πληγώνει λίγο… @ bloody_sunday Είναι λίγο οξύμωρο. Δεν έχεις άδικο. Παρ’ όλα αυτά το cd το άκουσα πολύ πέρυσι αν και αρχικά το αντιμετώπισα με καχυποψία. Είδα όμως ότι μου άρεσε και έκανα την καρδιά μου πέτρα και το έβαλα στη λίστα. :P

Έχω μια χρόνια πάθηση από όταν ήμουν παιδί, που λέγεται οξεία μουσικοπάθεια. Ανίατη κατάσταση. Μου έχει καταστρέψει τη ζωή! :P Συνολικά το 2009 άκουσα γύρω στα 220 καινούρια albums. ;)

Γεια χαρά κι από μένα. Παίζω κιθάρα καμιά 30ρια χρόνια, με κάποια διαλείμματα και πάντα ερασιτεχνικά, γι’ αυτό και ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου "μουσικό". Γράφω τραγούδια που κι αυτά μένουν σε στενό κύκλο. Ακούω μουσική σχεδόν από τη μέρα που γεννήθηκα κι όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτή την αρρώστια και τον εθισμό. ;D Καλώς σας βρήκα!

Χαιρετώ το forum καθότι είναι το πρώτο μου ποστ εδώ μέσα. Το 2009 άκουσα αρκετά albums. Πολλά από αυτά μία μόνο φορά. Άλλα πολλές. Και μερικά τα έλιωσα. Αυτά που άκουσα πολλές φορές ήταν γύρω στα 150. Από αυτά διάλεξα τα 23 που ακολουθούν. Γιατί ...23; Γιατί τόσα μου άρεσαν! Yeah Yeah Yeahs - It’s Blitz! Ο ήχος τους γέμισε με περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία και μελωδίες αλλά συνεχίζει να σφυροκοπάει. Η φωνή της Karen O ακροβατεί μεταξύ ουρλιαχτού και νανουρίσματος και η μπάντα παραδίδει άλλο ένα πολύ καλό άλμπουμ. Bat For Lashes - Two Suns Ατμοσφαιρικές μελωδίες και αιθέρια γυναικεία φωνητικά από τη Natasha Khan που είναι ουσιαστικά όλη η μπάντα (παίζει ακόμη πιάνο, κιθάρα, κλπ.). Λυρισμός και μελαγχολία. Λες και βλέπεις τα ξωτικά να χάνονται μέσα στη βρετανική ομίχλη, στο 2ο αυτό album τους. The Horrors - Primary Colours Οι κιθάρες ουρλιάζουν και τα πλήκτρα χτίζουν εφιαλτικές μελωδίες. Ο Badwan τραγουδάει σαν να του κλέβουν τον αέρα που ανασαίνει. Πραγματικά τεράστιο album. Julian Casablancas - Phrazes For The Young Αφού οι Strokes δεν έχουν album τελευταία, μας προέκυψε ο Casablancas. Τι λες ρε φίλε; Επειδή σε λένε Casablancas πρέπει να κυκλοφορήσεις και δίσκο; Και όλα αυτά τα μικρά και άγνωστα γκρουπάκια που είναι έτοιμα να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές για λίγη δόξα, πότε θα δουν άσπρη μέρα; Είμαι γενικά επιφυλακτικός με τέτοιες δουλειές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έκανα πολύ λάθος. Το παλικάρι έφτιαξε ένα περίφημο δίσκο. Αποστασιοποιείται από το garage παρελθόν της μπάντας του και (συνεχίζει να) γράφει τραγούδια επιπέδου. Χαρισματικός. Respect! Fuck Buttons - Tarot Sport Το ηλεκτρονικό μου άλλοθι της χρονιάς, μιας και δεν παρακολουθώ όπως παλιότερα το είδος. Kasabian - West Ryder Pauper Lunatic Asylum Για πολλούς ο δίσκος της χρονιάς. Φοβεροί ρυθμοί που άλλοτε ξεσηκώνουν και άλλοτε υπνωτίζουν, γλυκές κιθάρες και απίστευτη παραγωγή που ανεβάζει κυριολεκτικά ένα επίπεδο παραπάνω τις συνθέσεις. Ένα album που όλα σχεδόν τα τραγούδια θα μπορούσαν να βγουν σαν singles. The Big Pink - A Brief History Of Love Αυτό δεν είναι wall of sound. Είναι river of sound. Σε παίρνει μαζί του. Ονειρικές συνθέσεις, πανδαισία ήχων. Στο σέικερ pop, electronica και alternative και το αποτέλεσμα ένα από τα καλύτερα όχι μόνο ντεμπούτα, αλλά album της χρονιάς. Αν είχαν την προώθηση των Kasabian ίσως να μιλούσαμε για ΤΟ album της χρονιάς. Wilco - Wilco Σπουδαία μπάντα. Σχεδόν απαρατήρητη στην Ελλάδα. Κάθε album που βγάζουν είναι καλύτερο από το προηγούμενο. Δεν είναι καλοί επειδή έτσι λένε οι κριτικοί. Είναι πραγματικά φοβεροί. Wild Beasts - Two Dancers Η έκπληξη της χρονιάς! Μέχρι και νέους Smiths τους είπανε. Καθαρές κιθάρες κελαηδούν μέσα σε αγχωτικά rhythm section και η ηγετική μορφή και τα εξαίσια φωνητικά του Hayden Thorpe καθηλώνουν. Bruce Springsteen - Working On A Dream ΟΙ Έλληνες μουσικόφιλοι πάντα αντιμετώπιζαν με υπεροψία το "αφεντικό". Οι "ροκάδες" ακόμα χειρότερα. Παραήταν αμερικανός για τα γούστα τους. Δύσκολα αναγνώριζαν ότι μετά από τόσες δεκαετίες και παρά την τεράστια παγκόσμια αναγνώριση και τα βουνά από χρήματα που έχει βγάλει, συνεχίζει να παίζει απλό και όμορφο rock 'n' roll. Αλλά βέβαια που να ξέρει ο χωριάτης από το New Jersey τι σημαίνει rock 'n' roll; Εμείς οι Ελληνάρες ξέρουμε καλύτερα. Florence + The Machine - Lungs Η νέα ελπίδα της pop στη Βρετανία. Θυμίζει Kate Bush. Καλή φωνή, πλούσιες συνθέσεις και όμορφα τραγούδια. Ντεμπούτο που έκανε αίσθηση. Lily Allen - It's Not Me, It’s You Η Lily τραγουδάει "έφαγα τα χρόνια μου παίρνοντας πίπες" και κανένας δεν εκπλήσσεται με τους στίχους. Η αθυρόστομη βρετανιδούλα που με το 1ο της album το 2006 έδωσε άλλη πνοή στην pop της χώρας της, επανέρχεται να επιβεβαιώσει ότι δεν ήταν κομήτης. Δεν προτείνεται σε μονόχνοτα βαθυστόχαστους και δραματικά φιλοσοφημένους μουσικοκριτικούς. The Muse - The Resistance Κάτι άλλο περίμενε ο κόσμος από αυτούς γιατί απλά είναι μια από τις μεγαλύτερες, σύγχρονες μπάντες στον πλανήτη. Αναφορές που δείχνουν ότι ψάχνονται σαν μπάντα βουτώντας στην ιστορία του ροκ, εξαιρετική παραγωγή, αλλά μήπως δεν είναι η ουσία εκεί; Είπαμε, ο πήχης είναι πολύ ψηλά και οι απαιτήσεις μεγάλες! The Dead Weather - Horehound Το ροκ άλλοθί μου της χρονιάς. Μου φαίνεται όσο μεγαλώνω μαλακώνουν και οι ήχοι που μου αρέσουν. Γιατρέ μου είναι επικίνδυνο; Χρειάζομαι θεραπεία; The Cribs - Ignore The Ignorant Δύο δίδυμοι και ο έτερος αδερφός τους με τη συνδρομή του Johnny Marr από τους Smiths (ο οποίος δηλώνει πλήρες μέλος της μπάντας πλέον) φτιάχνουν ένα τυπικό και πολύ αξιόλογο alternative δίσκο, χωρίς καινοτομίες αλλά με πολύ καλά τραγούδια. Neko Case - Middle Cyclone Album της χρονιάς για το amazon.com. Μια ακούραστη αμερικανίδα τραγουδοποιός που πλέει στα νερά του alternative pop - rock - country ιδιώματος. Μη κολλάτε στο "country". Ακούστε τη! Αξίζει! Arctic Monkeys - Humbug Σταθερή αξία. Όσο κι αν φαίνεται υπερβολικό να πεις κάτι τέτοιο για μια μπάντα με μικρό χρόνο ζωής και με τόσο νέα μέλη σε ηλικία, τόσο αλήθεια είναι. Οι έξυπνοι στίχοι και τα περίεργα riffs υπάρχουν παντού κι εδώ. Ο ήχος τους γέμισε περισσότερο. Τα παιδιά μεγαλώνουν και εξελίσσονται. Placebo - Battle For The Sun Πάνε οι εποχές του Without You… Πάει και το σπρώξιμο από τα ΜΜΕ και τους κριτικούς. Εδώ όμως είναι Ελλάδα. Και οι Placebo συνεχίζουν να αρέσουν στον κόσμο. Ο ήχος τους έχει στρογγυλέψει. Οι κιθάρες ακούγονται πιο δυνατές από παλιά. Η φωνή του Molko δεν σπαράζει πλέον αλλά είναι πάντα …Molko. Το album έχει αδύνατες στιγμές (ποιο δεν έχει άλλωστε) αλλά είναι καλό. Πολύ καλό! Καλύτερο από το Meds. The Decemberists - The Hazards Of Love Το concept album της χρονιάς. Ιστορίες καθημερινότητας και (βέβαια) αγάπης με μελωδίες και σύνθετες ενορχηστρώσεις από ένα τεράστιο μουσικό φάσμα. XX - The XX Λιτή, μινιμαλιστική, ατμοσφαιρική indie-pop. Επαναλαμβανόμενα riff και καταθλιπτική ατμόσφαιρα. Όλα συνθέτουν έναν από τους κορυφαίους δίσκους της χρονιάς. Camera Obscura - My Maudlin Career Λαμπερή pop. Άλλοτε χαρούμενη και άλλοτε μελαγχολική. Πάντα γλυκιά σα καραμέλα. Η Tracy Campbell τραγουδάει και η μπάντα γεμίζει τα τραγούδια με πλήκτρα, πνευστά, φυσαρμόνικα, μαντολίνο και ότι άλλο σκεφτείτε. Η ζωή είναι ωραία και πρέπει κάπου κάπου να το θυμόμαστε. Και δύο folk albums. Από τη Βρετανία και οι δύο μπάντες. Η πρώτη κοιτάει πιο πολύ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με banjo, κλπ. Η άλλη γράφει απλά, όμορφα τραγούδια. Noah And The Whale - The First Days Of Spring Mumford And Sons - Sigh No More Σίγουρα έχω αφήσει έξω πολλά καλά πράγματα. Ίσως επανέλθω με προσθήκες.