indie-anos laternative

Ανήκω κι εγώ σε αυτούς που πιστεύουν ότι χάθηκε μια μεγάλη καλλιτέχνιδα που θα μπορούσε να δώσει πολλά. Πόσα ακριβώς δεν θα μάθουμε ποτέ. Τα προβλήματα που είχε με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά δεν μπόρεσε να τα διαχειριστεί ούτε πριν το μεγάλο μπαμ που έκανε με το "Back To Black". Μετά τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Δεν ξέρω αν ήταν νομοτελειακό που κατέληξε εκεί στα 27 της, είναι όμως απίστευτα λυπηρό. Στο καλό...

Πολύ όμορφο τραγούδι. Καλός στίχος και ωραία φωνή. Δεν μπαίνω σε τεχνικές λεπτομέρειες ηχογράφησης γιατί δεν είμαι ο κατάλληλος να το κάνει. Άλλωστε και ο kostri εξήγησε πως δεν είχε τη δυνατότητα από μόνος του να κάνει κάτι καλύτερο. Δεν είμαι σίγουρος όμως τι θα ήθελα. Να μείνει το τραγούδι σε αυτή την αρχική, πρωτόλεια, ακουστική μορφή του ή να εμπλουτιστεί με μια ενορχήστρωση που θα το έκανε το ίδιο ελκυστικό, ίσως όμως πιο "προσιτό" ή "επαγγελματικό". Είναι μεγάλος πειρασμός το δεύτερο. Μπορεί να καταλλήξει σε ένα σπουδαίο λαϊκό τραγούδι! :)

Πανέμορφες μουσικές κι ένα από τα πολύ καλά περσινά άλμπουμ. Δυστυχώς το πρώτο τους EP δεν κατάφερα ακόμη να το ακούσω. Η κιθαριστική τους ποπ μου έφερε από την αρχή στο μυαλό τους Cocteau Twins και σίγουρα θυμίζουν αρκετές πιο πρόσφατες μπάντες με κορίτσια, αλλά αυτό δεν είναι λόγος να μην αφεθείς στη μαγεία τους.

Κρίμα. Άλλη μια σπουδαία μουσική μορφή με πολλά κιλά ταλέντο που βουλιάζει αυτοκαταστροφικά... Αλήθεια τι γίνεται με τα εισιτήρια; Έμαθα ότι οι διοργανωτές έχουν μειώσει την τιμή για αυτούς που αγοράζουν τώρα και θα επιστρέψουν κάποια χρήματα (10€ ?) σε αυτούς που είχαν ήδη αγοράσει. Πιστεύω ότι θα ήταν πιο δίκαιο να δίνουν και τη δυνατότητα επιστροφής όλων των χρημάτων σε όποιον επιθυμεί. Μιλάμε για headliner όχι τη support μπάντα που θα βγει στις 4 το μεσημέρι κάτω από ντάλα ήλιο.

Θεωρώ ότι ο Dylan έχει πολύ μεγαλύτερο μέγεθος από τους δύο πρώτους. Παρ' όλο που τους λατρεύω και τους δύο και ίσως να τους έχω ακούσει περισσότερο και από τον κ. Dylan., δεν είμαι σίγουρος αν θα τους έβαζα στην κατηγορία των "μύθων". Ας μην το τραβήξουμε όμως αυτό και χαλάσουμε το thread. ;D Οι Stones είναι σίγουρα στην κατηγορία των "μύθων", αλλά είναι μπάντα. Εγώ αναφέρθηκα (αν και δεν το έγραψα...) σε μεμονωμένο καλλιτέχνη.

Χρόνια πολλά και από μένα στον τελευταίο (κυριολεκτικά) ζωντανό μύθο του ροκ. Συγνώμη όμως, αλλά δεν μπορώ να ψηφίσω ένα (1) τραγούδι του Dylan. Αδύνατον!

Τα "τσιτάτα προς εντυπωσιασμό" όπως πολύ σωστά τα λες είναι παγιωμένο φαινόμενο πλέον παντού: από τα μεγαλύτερα και πιο ιστορικά έντυπα μέχρι και τα χτεσινά blogs που αύριο κυριολεκτικά δεν θα υπάρχουν. Είναι σημεία των καιρών. Απομένει στον αναγνώστη να κρατήσει την ουσία από ότι βομβαρδίζει τον εγκέφαλό του.

Τι ωραία μπάντα είναι αυτοί οι Wilco :) Καιρό είχα να τους ακούσω.

Κρίμα. Σπουδαίος καλλιτέχνης και άνθρωπος. Δεν ήξερα ότι είχε καρκίνο. Δεν ήταν σε ηλικία να φύγει.

Η κυρία στα 52 της κυκλοφορεί νέο δίσκο τον άλλο μήνα και ο Ben Myers στο NME μας θυμίζει 5 λόγους που είναι πιο "cool" από κάποιους πιο φρέσκους καλλιτέχνες με τα μισά της χρόνια. She’s more punk than most punk bands As soon as she hit number one with her debut single ‘Wuthering Heights’ in 1978 Bush told her label EMI to go shove it. Not literally - she is still signed to them today - but has effectively said no to her label’s every suggestion as to how her career should progress ever since. They wanted a compliant pop pin-up in a revealing bodysuit. She wanted to be depicted being chased by dogs through the trees via the medium of dance. She won. She’s basically the Fugazi of pre-Raphaelite/post-Romanticism pop. Her last album, 2005’s 'Aerial', came 13 years after its predecessor. Why? Because she’s Kate Bush, motherfucker. She pioneered the pop promo It’s obvious when you think about it: do you slave away playing in smoky sweatboxes to a few thousand pissheads every night for months on end, or, for a day’s work do you play to millions of people every single hour? Bush gave up touring to embrace the emerging art-form of the pop promo. Her self-directed high concept mini-movies were inspired by classic film-makers such as Powell & Pressburger and starred people like Donald Sutherland. The results were ubiquitous, brilliant and completely at odds with contemporaries like Duran Duran and Wham!, who were just happy jumping about in tight shorts. She liked to dance Every pop starlet worth their weight in lyrca has a dance routine these days. But none have ever matched the mad-eyed brilliance of her moves... She’s "enigmatic" You’ll not see Kate Bush going boogie woogie on Later...With Jools Holland. You’ll barely see her in the music press either, unless it’s in a think piece written by another infatuated doughnut gushing forth about her brilliance (guilty; bite me). When she last toured, Sid Vicious’ corpse was still warm and Thatcher had just come to power. She has zero interest in being seen publicly, which in an era where pop stars tweet about the density of their latest bowel movement, is probably the most subversive career move someone can make. You might see her down Sainsbury’s in Oxfordshire or Devon, where she has homes. But it’s doubtful. She probably orders in from Ocado. She’s the most influential British female artist ever Consider the evidence: no Kate Bush, no PJ Harvey, Cocteau Twins, Bjork, Kate Nash, Tori Amos, Joanna Newsome, Goldfrapp, Bat For Lashes and any other artists in possession of a) oestrogen and b) a fondness for being ‘a bit different.’ It’s not only female solo artists either – Suede, Radiohead and Patrick Wolf are all fans; her distinct falsetto is evident in the output of Anthony & The Johnsons; her ethereal depictions of an English hinterland has informed the work of Wild Beasts, and Futureheads have yet to top their stirring Top 10 cover version of her ‘Hounds Of Love’ single. Also no Kate Bush, no Florence & The Machine. This bit we could probably live with.

Ωραίο κομμάτι! Μακάρι να πάει έτσι και το υπόλοιπο cd. :)

Η PJ Harvey θα έχει πάντα μια αξιοσημείωτη θέση στην καρδιά μου ακόμη κι αν είχε κυκλοφορήσει μόνο το "To Bring You My Love". Ίσως κριτικοί ή μουσικόφιλοι να έχουν άλλη προτίμηση από τη δισκογραφία της, αλλά εκείνο το άλμπουμ με είχε βρει σε μια περίεργη φάση και είχε γίνει ένα με την καθημερινότητά μου για μήνες! Φυσικά και δεν είναι αυτή η μόνη καλή δουλειά της. Έχει κυκλοφορήσει τρομερά άλμπουμ. Και το φετινό είναι ένα από αυτά. Δεν χρειάστηκαν πολλές ακροάσεις. Από την πρώτη βυθίστηκα μέσα του. Οι κιθάρες δεν ξυρίζουν όπως παλιότερα αλλά οι συνθέσεις της είναι πιο ώριμες, πιο πλούσιες και μεστές. Η PJ είναι χαρισματική συνθέτρια και όσο μεγαλώνει τόσα περισσότερα δίνει. Δεν φοβάται να "εκτεθεί" στο κοινό της με πιο πειραματικές δουλειές, αλλά όταν το επιλέξει μπορεί να φτιάξει καταπληκτικές μουσικές που να τις αγαπήσουν όλοι. Εδώ και αρκετές μέρες άκουγα συνέχεια το Let England Shake της PJ και το King Of Limbs των Radiohead. Το King Of Limbs το σταμάτησα και πήρε το δρόμο προς το αρχείο. Τούτο δω θα λιώσει πριν φύγει.

Απλά να μου αρέσουν τα τραγούδια του. Θεωρώ πρωταρχική τη συνθετική ικανότητα. Τώρα - αν είναι καλοί μουσικοί, είναι + - αν έχουν καλό ήχο, είναι + - αν έχουν καλό τραγουδιστή/τρια, είναι + - αν έχουν καλή σκηνική παρουσία, είναι + Θεωρώ ότι τα παραπάνω "αν" μπορούν να βελτιωθούν με τον καιρό, κάτι που δεν είναι τόσο εύκολο για τη συνθετική ικανότητα. Αυτή τη θεωρώ σε μεγάλο βαθμό χάρισμα. Επειδή αναφέρθηκε εκτενώς ο ελληνικός στίχος. Αν είναι πράγματι καλός είναι πλεονέκτημα. Δηλαδή προτιμώ ένα καλό ελληνικό στίχο από έναν αγγλικό που εκ των πραγμάτων δύσκολα θα είναι καλός. Θεωρώ ότι ένας Έλληνας στιχουργός έχει περισσότερες πιθανότητες να γράψει καλούς στίχους στα Ελληνικά παρά στα Αγγλικά. Στα Αγγλικά συνήθως νομίζει ότι γράφει καλούς στίχους... Αν ο στίχος είναι χάλια, καλύτερα να είναι στα Σουαχίλι.

Αυτά είναι γούστα. Εμένα πέρασαν δύο Greco LP από τα χέρια μου (μια EG450 του 80 και μια custom 650 του 79 αν δεν κάνω λάθος) και σε καμία δεν με ικανοποίησαν οι μαγνήτες της...

Έκανες καλά που άλλαξες μαγνήτες. Καλές οι γιαπωνέζες "εποχής" αλλά έχουν ένα θέμα με τους μαγνήτες. Έπρεπε να πας σε ακριβά μοντέλα για να δεις μια ποιότητα της προκοπής.

Κι εγώ την έχω ακόμη. Τώρα πρέπει να είναι πάνω από τριάντα ετών ;D. Μια χειροποίητη κλασσική Ισπανική κιθάρα Prudenzio Saez. Δεν παίζω με αυτή πλέον αλλά ούτε και σκέφτομαι να τη δώσω.

Αν με ξαναβρίσεις θα παρεξηγηθούμε στ' αλήθεια! ;D Αυτό που κατάλαβα είναι ότι έχεις πρόβλημα που η Μόνικα θεωρείται "εναλλακτική" ενώ πουλάει πολύ. Μάλλον θεωρείς ότι εναλλακτικός και εμπορικός είναι αντικρουόμενες έννοιες. Εγώ αντίθετα όχι! Όπως επίσης για μένα "σκυλάδες" και "εναλλακτικοί", με ή χωρίς εισαγωγικά, είναι δυο διαφορετικές κατηγορίες μουσικόφιλων. Προσωπική άποψη. Μπορεί να πέφτω και (πολύ) έξω...

Άρα το πρόβλημα είναι ότι η Μόνικα πουλάει όσο η Βίσση και η Βανδή. Να απαγορευθούν με προεδρικό διάταγμα οι πωλήσεις των cd της! Ή καλύτερα να της κάνουμε λοβοτομή για να μη γράψει άλλα τραγούδια και να την κλείσουμε σε άσυλο. :P Κανένα σχόλιο.

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Είχε κάμποση δουλίτσα πράγματι να φτιάξω όλες τις λίστες :)

Το περιοδικό μάλλον κλείνει.

Συμφωνούμε απόλυτα.

Είχα και παλιότερα αντιδικία για τη Μόνικα με κάποιο γνωστό μου που αντιπαθούσε τη Μόνικα, ο οποίος μάλιστα δήλωνε μουσικός και συνθέτης. Του είχα πει ότι η Μόνικα μου αρέσει γιατί σε 23 χρόνια ζωής είχε κάνει 100 φορές περισσότερα και πιο σπουδαία πράγματα από εκείνον που ήταν 43 και πως θα μπορεί και στο μέλλον να την αντιπαθεί ακόμη περισσότερο γιατί ακόμη και αν η Μόνικα σταματούσε να ασχολείται με τη μουσική ενώ εκείνος συνέχιζε μέχρι τα βαθιά του γεράματα, πάλι εκείνη θα ήταν 100 φορές καλύτερη. Η τρέλα που έχει ένα συγκεκριμένο (και μεγάλο τηρουμένων των αναλογιών) ακροατήριο στην Ελλάδα με τη Μόνικα υπάρχει απλά επειδή δεν υπάρχουν άλλες Μόνικες στην Ελλάδα. Αν ζούσαμε στην Αγγλία, στην Αμερική, στη Γαλλία ή στην Ιταλία τα πράγματα ίσως να ήταν διαφορετικά. Εδώ έχουμε τη Μόνικα και ακόμη κι έτσι, είμαστε τυχεροί που την έχουμε. Η Μόνικα προέρχεται από εύπορη οικογένεια και είχε την τύχη να βοηθηθεί από τα πρώτα της βήματα από συγκεκριμένα άτομα του χώρου. Πέρα όμως από την "τύχη" αυτή έχει και ένα μεγάλο ταλέντο και πολλές ικανότητες γιατί χωρίς αυτά θα έμενε εκεί που έχουν μείνει τόσοι και τόσοι καλλιτέχνες που επίσης βοηθήθηκαν πολύ, αλλά ούτε καν τους μάθαμε ποτέ. Σίγουρα χρειάζεται προώθηση κάποιος για να φτάσει εκεί που είναι αυτή σήμερα. Να ξέρουμε όμως κάτι. Το 1ο της άλμπουμ το Avatar πούλησε απίστευτα νούμερα, πολύ περισσότερα από μεγάλα ονόματα της πίστας και του λαϊκοσκυλάδικου, τα οποία έχουν πολλαπλάσιο promotion από τη Μόνικα. Άρα δεν πέτυχε μόνο επειδή προωθήθηκε! Η κοπέλα έχει ΚΑΤΙ! Τώρα αν κάποιους στενοχωρεί το ότι είναι μια πολύ νεαρή και πολύ πετυχημένη μουσικός και συνθέτρια δεν φταίει η ίδια γι' αυτό.

Αν σου πω τώρα ότι κι εγώ θεωρώ το άλμπουμ των Beach House ένα από τα καλύτερα της χρονιάς. ;D ;D Είναι πολύ ποπ αλλά πολύ καλή ποπ. Σίγουρα θα το είχα μέσα στα 10-15 άλμπουμς της χρονιάς. Όπου σίγουρα θα είχα και τον Gil Scott-Heron. Είπαμε, τα προσωπικά γούστα του καθενός παίζουν ρόλο... Βέβαια η λίστα του kostri ή του indie στο noiz δεν επηρεάζουν κανένα. Οι λίστες του Pitchfork, του Amazon, του Rolling Stone και του NME επηρεάζουν πολύ κόσμο και μόνο αθώες δεν μπορώ να τις θεωρήσω.

Έχω δει τις Τρύπες σε πιο χειρότερο "club"... Μετά από 2-3 τραγούδια και αφού ο Αγγελάκας απελπίστηκε επειδή δεν χωρούσε στη "σκηνή", κάνει ένα σάλτο, πηδάει πάνω στο μπαρ κα αρχίζει να τρέχει πάνω-κάτω! Θυμάμαι την αγωνία του μπάρμαν να μαζέψει ότι μπορεί από κει πάνω πριν τα κλωτσήσει όλα ο Αγγελάκας. :P

Κάποια γενικά σχόλια. Όλα τα περιοδικά και μουσικά sites έχουν κολλήματα, προσπαθούν να κρατήσουν ισορροπίες ή να δημιουργήσουν ρεύματα. Και το Pitchfork και το ΝΜΕ και το Spin κλπ. Για να μην πάμε σε πιο "εμπορικά" σχήματα όπως το Billboard όπου εκεί παίζονται πιο μεγάλα παιχνίδια. Από τις παραπάνω λίστες βγαίνουν πάνω κάτω τα ονόματα της χρονιάς. Από κει και πέρα παίζει ρόλο το προσωπικό γούστο του καθενός στο αν θα βάλει ψηλότερα στη λίστα τους Deerhunter, τους Arcade Fire ή τον Kanye West ή δεν θα βάλει καθόλου τη Joanna Newsom (νισάφι πια με αυτή την αρτηριοσκληρωτική folk...). @kostri Δεν είχα ακούσει τους Electric Litany. Μου κίνησες την περιέργεια και θα το ψάξω! Για μένα αυτή είναι και η έννοια αυτών των λιστών, από τη στιγμή που προέρχονται από κάποιους (δημοσιογράφους, περιοδικά, φίλους, κλπ.) που εκτιμούμε για το μουσικό τους γούστο: να αναζητήσουμε πράγματα που μας ξέφυγαν ή δεν αξιολογήσαμε σωστά μέσα στη χρονιά.