Το πρόβλημα στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι η "φιλοσοφία" της "διδασκαλίας" που έχουν υιοθετήσει αυτά τα ιδρύματα από την δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Παπαγαλία, απομνημόνευση, μηρυκασμός αναμασημένων γνώσεων και πληροφοριών άνευ κριτικής επεξεργασίας και εφαρμογής.
Είναι γνωστή η συμπλεγματική σχέση φοιτητών και "καθηγητών" αλλά και το τροπάριο "κύριε καθηγητά ποια θα είναι η ύλη για την εξεταστική;" Διαβάζουμε από 150 έως 600 σελίδες ενός και μόνο βιβλίου και περνάμε το μάθημα χαλαρά (αν δεν αποφασίσουμε να κάνουμε σκονάκι). Μετά το πέρας της εξεταστικής πατάμε το γνωστό πλήκτρο "delete" και σβήνονται όλα όσα έχουμε συγκρατήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή στο κεφάλι μας.
Τα ελληνικά πανεπιστήμια φέρουν ένα όνομα το οποίο σε καμία περίπτωση ΔΕΝ αξίζουν!
Από εκεί και πέρα στο εξωτερικό (μπορώ να μιλήσω για την Γερμανία), τα πράγματα έχουν ως εξής:
Κανείς φοιτητής δεν μπορεί να παρακολουθήσει κάποιο σεμινάριο χωρίς να λάβει σ' αυτό ενεργά μέρος, καταθέτοντας μια σχετική μ' αυτό εργασία. Η εργασία αυτή πρέπει να έχει καθαρά επιστημονική δομή και αν ακόμα δεν είναι πρωτότυπη, πρέπει τουλάχιστον να στηρίζεται σε σοβαρή και ογκώδη βιβλιογραφία αφού παράλληλα γίνει πρώτα η απαραίτητη συνθετική και συγκριτική προεργασία.
Κάθε φοιτητής οφείλει να παρακολουθήσει ανά εξάμηνο συγκεκριμένο αριθμό διαλέξεων.
Κάθε φοιτητής ανάλογα με τον κλάδο σπουδών του οφείλει να εξεταστεί και να επιτύχει σε εξωπανεπιστημιακές εξετάσεις (δηλαδή εξετάσεις που αρμόδιο είναι το κάθε ομοσπονδιακό κρατίδιο). Για την Θεολογία ας πούμε οι φοιτητές εξετάζονται στα: Αρχαία Ελληνικά, Λατινικά και Εβραϊκά. Μόνο αν επιτύχουν μπορούν να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Αν αποτύχουν 3 φορές αυτομάτως σταματάνε οι σπουδές τους.
Κάθε φοιτητής μπορεί να κάνει τρελούς συνδυασμούς σπουδών. Φίλος μου σπούδαζε Αρχαία Ιστορία, Μουσική και Χημεία. Ο κάθε φοιτητής πρέπει να συνδυάσει τρεις κλάδους σπουδών εκ των οποίων ο ένας είναι ο πρωτεύων και οι άλλοι δύο οι δευτερεύοντες. Ως εκ τούτου αποκτά πολύ μεγαλύτερο γνωστικό πεδίο.
Αυτά εν τάχει.