Ταπεινή γνώμη που δεν απαντά σε κανέναν αλλά ίσως να αφορά σε όλους μας και βάζω και τον εαυτό μου μέσα για αποφυγή παρεξηγήσεων…
Κύριο πρόβλημα η παντελής έλλειψη ειδίκευσης γενικότερα και ειδικότερα στον χώρο των πωλήσεων, (βλέπε παιδεία κλπ),όχι όσον αφορά στο αντικείμενο της πώλησης αλλά στην πώληση ως επάγγελμα.
Αποτέλεσμα, να θεωρείται ευκαιριακό ένα πολύ σοβαρό και δύσκολο επάγγελμα και να ασχολούνται με αυτό και όχι να εργάζονται, μουσικοί, ποδοσφαιριστές, νοσοκόμοι και ότι άλλο βάλει ο νους μας.
Δηλαδή η υποχρέωση ενός επαγγελματία πωλητή να ενημερώνεται για το αντικείμενο του βιοπορισμού του, στην Ελλάδα του «κάνε πως δουλεύεις να κάνω πως σε πληρώνω»,αποτελεί ουτοπία και έτσι κανείς εργοδότης δεν θα πληρώσει ποτέ καλά έναν μουσικό που ασχολείται και με τις πωλήσεις.
Ένας άσχετος με τα μουσικά όργανα επαγγελματίας πωλητής θα πουλήσει καλύτερα από τον μουσικό με λίγα λόγια, γιατί θα φροντίσει να ενημερωθεί.
Ένας επαγγελματίας πωλητής ίσως κουραστεί από τον άσχετο πελάτη αλλά ποτέ δεν θα δυσφορήσει, απροκάλυπτα τουλάχιστον, γιατί ξέρει καλά ότι ο πελάτης είναι ο πραγματικός του εργοδότης ανεξάρτητα από το αντικείμενο που διαχειρίζεται κάθε φορά.
Δυστυχώς ή μάλλον ευτυχώς αφού έτυχε να ζούμε στην Ελλάδα, οι όποιοι κανόνες διέπουν την προσφορά υπηρεσιών, εδώ καταργούνται και από την πλευρά των εργοδοτών και από αυτή των εργαζομένων αλλά και γίνονται ακόμα πιο περίπλοκοι λόγω της ανύπαρκτης καταναλωτικής παιδείας όλων μας ως πελατών.
Οι επιχειρηματίες δεν έχουν όραμα για την ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρουν με αποτέλεσμα να απευθύνονται σε μη επαγγελματίες εργαζομένους και η εικόνα ολοκληρώνεται με τον "Έλληνα'' πελάτη..
Η καλύτερη αντιμετώπιση που όλοι δεχόμαστε ως καταναλωτές απο τα καταστήματα του εξωτερικού είναι αποτέλεσμα της ισορροπίας μεταξύ επαγγελματισμού και επιχειρηματικότητας που επιδιώκουν όλοι όσοι ασχολούνται σοβαρά με οποιοδήποτε αντικείμενο.
Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν μάθαμε να ξεχωρίζουμε αυτές τις δύο τόσο απλές έννοιες.