cyllocke

Προσωπικά, δεν χρησιμοποιώ WD40 για λίπανση, είναι αντισκωριακό και αρκετά "χοντρό" για τέτοια δουλειά. Πολύ καλύτερα να βάλεις ειδικό λάδι που χρησιμοποιείται για λίπανση στα πετάλια, όπως αυτό που έχει π.χ. η Gibraltar και θα το βρεις στα μαγαζιά - ή και λάδι ραπτομηχανής, για πιο φτηνά.

Τυχαίνει να έχω birch σετ από το 1998. Γενικά μιλώντας, το συγκεκριμένο ξύλο έχει πιο οξύ και "ατακαριστό" ήχο, μιας και σου δίνει περισσότερες ψηλές συχνότητες από τα άλλα. Αυτός είναι ο λόγος που τα studio sets παλιότερα ήταν κυρίως birch - λίγο πιο "καθαρός" και "μαζεμένος" ήχος. Το maple από την άλλη σου δίνει περισσότερες χαμηλομεσαίες συχνότητες, γι' αυτό και λένε ότι είναι πιο "ζεστό". Κατά βάση, δεν έχει εγκαταληφθεί τίποτα, αυτό που έχει αλλάξει είναι οι τρόποι ηχογράφησης και οι απαιτήσεις μιας σύγχρονης παραγωγής - στην εποχή μας, υπάρχει η τάση για "μεγάλες" παραγωγές, με πολύ "χώρο" και πολλά χαμηλά (π.χ. Nickelback, Papa Roach κλπ), επομένως το maple υπερτερεί σαν προσέγγιση. Υπάρχει επίσης και μιά παράμετρος ακόμα: το birch είναι αρκετά φτηνότερο σαν ξύλο, κάτι που έχει οδηγήσει πολύ κόσμο στην εντύπωση πως δεν είναι αντίστοιχης ποιότητας με το maple (μεγάλο λάθος). Νομίζω πως απλά θα κάνει ένα κύκλο, όπως όλα τα προϊόντα, και θα επανέλθει.

Τα τελευταία 3 χρόνια δεν μελετάω ιδιαίτερα - δυστυχώς :( - αλλά αυτό που με βοήθησε εμένα ήταν να ξεκινάω την κάθε άσκηση αργά (ας πούμε στο 50 bpm) μέχρι να νιώσω άνετα, και να ανεβάζω ταχύτητα προοδευτικά μέχρι το σημείο που το παίξιμο αρχίζει και "χάνει" λίγο. Τότε κάνω ένα κλικ πίσω και μένω εκεί για κάποιο διάστημα (π.χ. 10-15'). Μετά πάω στην επόμενη άσκηση και κάνω το ίδιο. Είναι αρκετά χρονοβόρο και θέλει πολλή υπομονή, αλλά αξίζει τον κόπο. Σημειωτέον, τα πόδια ίσως χρειαστεί να τα πας λίγο πιο αργά στην αρχή (π.χ. 40 bpm) μιας και είναι πιο δύσκολα για τον περισσότερο κόσμο. Όσον αφορά τα υπόλοιπα, δεν έχω άποψη γιατί δεν έχω μελετήσει αρκετά διπέταλο σε τέτοιες ταχύτητες.

Τό'χουμε στο αίμα μας να συζητάμε ώρες για τα αυτονόητα, αλλά να "καταπίνουμε καμήλες" για τα άλλα... ;D Όσο για τους αγαπητούς (λέμε τώρα ;D ;D ;D) εξάχορδους, 20 σελίδες θα είναι μόνο το intro... εγώ περιμένω τουλάχιστον διπλάσιες ;D Ρε παιδιά, γιατί το κουράζουμε τόσο το θέμα?? ΔΕΝ νοείται μουσικός που να μην μπορεί να παίξει μαζί με το μετρονόμο - ΜΑΖΙ δεν σημαίνει ΠΑΝΩ του ακριβώς - πάει και τελείωσε. Δεν κάνει για μουσικός τότε, πώς θα γίνει?? Τα σχόλια που βλέπω μέχρι στιγμής δείχνουν ότι μπερδεύουμε αρκετά πράγματα μεταξύ τους... 1) Όταν λέμε "παίζω με μετρονόμο" ΔΕΝ σημαίνει ότι παίζω ΟΠΩΣ το μηχάνημα, αλλά παίζω ΜΑΖΙ του, με την ίδια λογική που παίζω μαζί με άλλα όργανα. Δεν γίνεται να παίζεις ακριβώς όπως το μηχάνημα όλη την ώρα, όσο μελετημένος και να είσαι. Απλά προσπαθείς να προσεγγίσεις τη σταθερότητά του όσο το δυνατόν έτσι ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα με το ρυθμό ή/και με τους υπόλοιπους παίχτες. 2) ΔΕΝ νοείται μελέτη μουσικού οργάνου χωρίς μετρονόμο, ειδικά για τύμπανα. Όπως ακριβώς δεν γίνεται προπόνηση σε άθλημα χωρίς τρέξιμο, είναι τόσο απαραίτητο. Αυτό σου δίνει τη βάση πάνω στην οποία θα πατήσεις για να "ξεδιπλώσεις" τις όποιες δυνατότητες έχεις. Το να παίζεις παπάδες δεν έχει νόημα αν δεν μπορείς να κρατήσεις ένα σταθερό (σχετικά έστω) beat, θα γίνει ενοχλητικό για τους άλλους που σε ακούνε. Άσε που, κατά την προσωπική μου εμπειρία, για να παίξεις παπάδες πρέπει να είσαι μάστορας στο ρυθμό έτσι κι' αλλιώς. 3) Άνθρωποι όπως ο Bohnam, ο Tony Williams, ο Buddy Rich και άλλοι τέτοιοι "κουλοί" ;D δεν αποτελούν μέτρο σύγκρισης, πολύ απλά γιατί ήταν άνθρωποι με ξεχωριστές ικανότητες (στην καλύτερη, να αποτελούν σημείο αναφοράς και παράδειγμα). Δεν σημαίνει πως ο μέσος άνθρωπος μπορεί να κάνει ότι κι' εκείνοι με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια λογική που εγώ δεν θα γίνω ποτέ ο Πικάσσο όσα μαθήματα και να κάνω (ή να μην κάνω). Πέραν αυτού, στην εποχή τους δεν υπήρχαν οι συνθήκες που υπάρχουν σήμερα, επομένως πολλά από αυτά που έκαναν τα έκαναν γιατί ΔΕΝ γινόταν αλλιώς. Πάντως, είναι σίγουρο πως οι παραπάνω μπορούσαν να παίζουν ΜΑΖΙ με το μετρονόμο με χαρακτηριστική άνεση όταν το ήθελαν - γι' αυτό άλλωστε μπορούσαν να κάνουν ό,τι γούσταραν με το ρυθμό. 4) Τα τύμπανα, όπως τα ξέρουμε εμείς σήμερα, είναι κατά κανόνα δυτικό όργανο. Κατά συνέπεια, έχουν κάπως διαφορετική φιλοσοφία και προσέγγιση από τα παραδοσιακά κρουστά και δεν πρέπει να τα θεωρούμε το ίδιο πράγμα. Υπάρχει αλληλεπίδραση, συμφωνούμε σ' αυτό, και πρέπει να υπάρχει - δεν φτιάχτηκαν όμως για την ίδια δουλειά. Η δυτική μουσική είναι πολύ πιο "πειθαρχημένη" από τις παραδοσιακές, επομένως εύλογα τα τύμπανα ακολουθούν την ίδια λογική. Πέραν αυτού, το γεγονός ότι μπορείς να "σολάρεις" στα τύμπανα (και ποιός δεν το θέλει? ;D) ΔΕΝ σημαίνει πως αυτός είναι ο ρόλος τους. Όλοι γουστάρουμε τον π.χ. Terry Bozzio, αλλά αυτά που κάνει εκείνος είναι στην ουσία μια υπέρβαση των τυμπάνων. 5) ΔΕΝ υπάρχει μουσική χωρίς ρυθμό, όποιος και να είναι αυτός (4/4, 2/3, 9/8, 17/22 ή δεν ξέρω τί άλλο). Αυτό ισχύει και για την παραδοσιακή μουσική - εκτός και μιλάμε για πειραματισμούς τύπου "αυτοσχεδιαστική jazz", κάτι που δεν συνιστά μουσική για μένα με την ευρεία έννοια. Είναι αυτονόητο πως ο σύγχρονος μουσικός θα πρέπει να είναι σε θέση να δουλεύει με το ρυθμό (να τον ακούει, να τον αναγνωρίζει, να τον χειρίζεται). 6) Δεν είναι αυτοσκοπός ρε παιδιά, είναι απλά ένα εργαλείο που σε βοηθάει να γίνεις καλύτερος σε αυτό που θέλεις ΕΣΥ να κάνεις - όπως ακριβώς οι ασκήσεις της προπόνησης βοηθάνε το σώμα σου ν' αποκτήσει τις ικανότητες που χρειάζεσαι για ν' αποδίδεις καλά στο άθλημά σου... Αυτά ... ;D

Μιά χαρά είναι ;D Άσε που βολεύουν κι' όλας, δε χαλάνε τον κόσμο...

Αυτή την εποχή παίζουν αυτά τα δύο Mapex Saturn Series (maple-walnut) Ocean Blue Sparkle finish SD 14X5.5 BD 20X18 TT 10X8 TT 12X9 FT 14X14 Αυτό είναι το "καλό" και "ήσυχο" ;D Για περισσότερη ένταση, αλλά και κουβάλημα έξω, υπάρχει ακόμα το παλιό μου σετ Sonor Sonic Plus (birch) Cherry Red Natural SD 14X5.5 BD 22X16 TT 10X8 TT 12X9 TT 13X10 FT 16X16 Χρησιμοποιώ επίσης τα παρακάτω "διαμαντάκια" SD Pearl Ian Paice Signature Steel model 14X6.5 SD Rogers Dynasonic Custom 14X5.5 Πιάτα HH Paiste Formula 602 Sound Edge 15' (παλιό και καλό) HH Paiste Signature Medium Heavy 14' CC Paiste Sound Formula Full Crash 16' CC Paiste Signature Fast Crash 16' CC Istanbul Azure Custom 16' CC Paiste Signature Full Crash 18' CC Istanbul Azure Custom 18' RC Zildjian A Custom Projection 20' Splash Zildjian A Custom Projection 6' και 8' China Paiste 2002 20' (το παλιό μοντέλο χωρίς καμπάνα) Διπέταλο DW 5000 Single-Chain Drive Μονό DW 5000 Strap Drive Βάσεις διαφόρων ειδών, καθώς και διάφορα κλαπατσίμπανα από Toca, LP, Pearl κλπ κλπ Αυτά... ;D

Στην τιμή που θέλεις, μόνο μεταχειρισμένα θα βρεις ΟΛΑ αυτά μαζί... δυστυχώς. Παρόλα αυτά, η καλύτερη τακτική είναι το ψάξιμο, συμφωνώ με τους άλλους. Και γιατί έτσι θα πέσεις πάνω σε περιπτώσεις πολύ καλών πιάτων σε πολύ χαμηλές τιμές, και γιατί θα τα ακούσεις ο ίδιος. Μην βασίζεσαι ούτε καν στα πιάτα των άλλων που έχεις ακούσει σε live - το δικό τους χέρι δεν είναι ίδιο με το δικό σου ;D Ανάλογα το τί θέλεις λοιπόν, υπάρχουν αρκετές επιλογές. Για κάτι δυνατό και πρίμο (αυτά που συνήθως ζητάνε οι μεταλλάδες), υπάρχουν πάντα τα 2002 - κλασσική περίπτωση - ή τα Ζ της Zildjian. Και τα δύο όμως είναι πολύ "σκληρά". Για κάτι πιο "ζεστό", υπάρχουν πολύ ωραία μοντέλα της Sabian - ίσως όμως να μην έχουν το sustain που θέλεις. Για κάτι πιο "σκοτεινό", οι Τούρκοι έχουν πολύ ωραίες σειρές, και ίσως μπορέσεις να βρεις κάποια εξαιρετικά μοντέλα σε τιμές πολύ χαμηλότερες των γνωστών εταιριών. Το ζήτημα είναι να βρεις τί ακριβώς θέλεις ΕΣΥ ν' ακούς... κι' από κει και πέρα όρεξη να έχεις να ψάχνεις ;D Προσωπική εμπειρία : μην πάρεις A Custom Projection για να παίζεις metal. Έχω ένα τέτοιο ride 20' και είναι φανταστικό, όμως όχι για τέτοια μουσική - είναι πολύ πιο all-around πιάτο. Δεν θά' χεις τη δύναμη και την ένταση που χρειάζεσαι. Βέβαια είπαμε : το χέρι του καθενός είναι διαφορετικό, οπότε μην διστάσεις να τα δοκιμάσεις αν τα βρεις, απλά σου λέω τη γνώμη μου... ;D Καλό ψάξιμο...

"... ένα σετ, "φόρο τιμής" στο ιστορικό σετ του Cozy Powell, της εποχής J. Beck, και Rainbow (σημειωτέον, για όποιον – γκουχ, SF, γκουχ – ενδιαφέρεται, οι κάσες είναι 26άρες… Wink)." Μισό λεπτό, να πάω να φορέσω τη σαλιάρα και τις πάνες μου, και ξανάρχομαι ... ;D ;D ;D

"... Ρε συ Βαγγέλη,αυτό το βαθύ που έχει μπροστά του,όλο ταμπούρο είναι?..." Κι' όμως... ταμπούρο είναι ;D 14Χ16?? Ιησούς Χριστός...

Εξακολουθούμε να μην συννενοούμαστε ;D "... Εγω μιλησα για bosphorus και istanbul mehmet..." Κι' εγώ ξεκαθάρισα ότι μιλάω για τις ΦΤΗΝΕΣ σειρές των Τούρκων, στις οποίες ΔΕΝ ανήκουν τα παραπάνω. Διαφωνείς;; Ξεκαθάρισα επίσης ότι μιλάω για κάτι με το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να ξεκινήσει, όχι top-of-the-line εργαλεία. Τώρα αν εσύ θεωρείς ότι πρέπει να ξεκινήσει με custom πιάτα, τότε πάω πάσο. Εννοείται ότι θα πάρεις ότι καλύτερο βρεις στα λεφτά που διαθέτεις, αυτό δεν χρειάζεται συζήτηση. "... Επισης υποψιαζομαι οτι δεν εχεις πολυ ακουσει τετοια πιατα ή οτι εισαι επηρεασμενος απο το απιστευτο marketing που διαθετουν οι πολυεθνικοι των πιατων με τους χιλιαδες μουρατους endorsers..." Επειδή δεν με ξέρεις, καλό θα είναι να μην διατυπώνεις τέτοιες απόψεις. Τα μοναδικά μου κριτήρια για τις επιλογές μου είναι α) το αυτί μου, και β) οι ανάγκες της μουσικής που παίζω τη δεδομένη στιγμή. Αδιαφορώ πλήρως για το τί ετικέτα "φοράει" το όργανο που παίζω από τη στιγμή που μου αρέσει στο αυτί. Και όχι, τα bosphorus και τα mehmet (με τα οποία παρεπιπτόντως έχω παίξει κάμποσο) δεν καλύπτουν ΟΛΑ τα είδη μουσικής για μένα. Μάλλον εσύ είσαι αρνητικά διακείμενος απέναντι στους "πολυεθνικούς" για τους δικούς σου λόγους - εκτός και όλοι αυτοί οι "μουράτοι endorsers" (οι drummers που όλοι αγαπάμε δηλαδή) είναι άσχετοι και απλώς φιλοχρήματοι. "... οι "μεγαλοι" παραγουν παρα πολυ σαβουρα την οποιοα μοσχοπουλανε λογω του logo που εχει πανω..." Σύμφωνοι. Γι' αυτό είπα ότι είναι ζήτημα του τί θέλεις να πληρώσεις τελικά - και οι ετικέτες σίγουρα πληρώνονται. Αυτό δεν σημαίνει πως οι Τούρκοι δεν έχουν σαβούρα, την οποία φτιάχνουν για να πάρουν ένα κομμάτι της φτηνής αγοράς τελικά. Και ανέφερα και συγκεκριμένο παράδειγμα για να μην παρεξηγηθώ. Τώρα γιατί είμαι εγώ αυτός που δεν διαβάζει... δεν το ξέρω. Ουφ... ;D

Παιδιά μισό λεπτάκι, γιατί μάλλον μαζί μιλάμε αλλά χώρια συννενοούμαστε... ;D Κανείς Τούρκος δεν έχει την ποικιλία των μεγάλων εταιριών - φυσικό, από τη στιγμή που δεν έχει τη δυνατότητα παραγωγής μιας μεγάλης βιομηχανίας. Η γκάμα του λοιπόν είναι πιο "μαζεμένη", και στις συγκεκριμένες εταιρίες είναι από τη μέση και πάνω. Μέχρις εδώ, καλά. Υπάρχει λοιπόν το brilliant Ms-X hi-hat της Istanbul στα 200 ευρώ (το οποίο είναι απλά συμπαθητικό) και το ακριβό της Custom στα 600 (σχεδόν). Αυτό το τελευταίο λοιπόν δεν το φτάνει ΟΥΤΕ το 602 της Paiste, είναι άλλη κατηγορία οργάνου. Όμως εγώ δεν μίλαγα για τα ακριβά μοντέλα. Η σειρά Ms-X π.χ. δεν έχει καμμία σχέση με την Custom, μια δοκιμή θα σας πείσει. Αν βάλετε την Ms-X και την Alpha δίπλα-δίπλα, θα διαπιστώσετε πως δεν έχουν διαφορά (παρά μόνο ηχητικά, στο αυτί του καθενός). Τώρα, αν κάποιος μου πει ότι δεν θέλει να πληρώσει την ετικέτα που λέει Paiste, άλλο αυτό. Δεν έχουν όμως μόνο ακριβές σειρές οι Τούρκοι - και δεν είναι όλα τα μοντέλα τους καλά...

"... Τα istanbul/bosphorus κλπ δε συγκρινονται ποιοτικα με τα alpha. Προκειται για πολυ ανωτερης ποιοτητας επαγγελματικα χειροποιητα πιατα." Εξαρτάται ποιά σειρά θα επιλέξεις, και οι δύο εταιρίες έχουν πολλές και διαφορετικές σειρές. Εγώ μιλάω για τις φτηνές, μιας και το θέμα είναι κάτι για να ξεκινήσει ο φίλος μας. Οι φτηνές σειρές αυτών των εταιριών δεν έχουν ουσιαστική διαφορά με τα Alpha :) Συμφωνώ μαζί σου κατά τα άλλα. Πολύ λίγο με νοιάζει ποιός είναι ο έμπορος που μου πουλάει το προϊόν που θέλω, αρκεί να βρίσκω εξυπηρέτηση, ποιότητα και καλές τιμές. Για να μη σου πω ότι οι Έλληνες έμποροι κοιμούνται όπως έστρωσαν - στην πλειοψηφία τους, όχι όλοι. Τώρα αν η κουβέντα γίνεται για δύο ΙΔΙΑ προϊόντα, στην ΙΔΙΑ τιμή και ποιότητα, τότε να επιλέξω τον Έλληνα έμπορο, γιατί όχι;

Ο εντυπωσιασμός δεν μου λέει τίποτα πλέον... εάν ο άνθρωπος που έχω απέναντί μου δεν έχει την ικανότητα να μου μεταδώσει αυτά που λέει και να με καθοδηγήσει σωστά, ώστε να πετύχω αυτά που ΕΓΩ θέλω. Κάποια εποχή έκανα μαθήματα με ένα από τα πολύ μεγάλα ονόματα του χώρου στην Ελλάδα (δεν έχει σημασία ποιός). Φοβερός μουσικός... αλλά κακός δάσκαλος ;D Χωρίς οργάνωση και σύστημα, χωρίς υπομονή, κυρίως χωρίς διάθεση να ασχοληθεί και τόσο με τις ΔΙΚΕΣ μου ανάγκες. Ούτως ή άλλως, έμαθα πράγματα από αυτόν, αλλά όχι αυτά που ήθελα και μπορούσα. Πάρε παράδειγμα από μερικούς ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ drummers, όπως ο Neil Peart και ο Dave Weckl, οι οποίοι μετά από δεκαετίες παγκόσμιας καριέρας πήγαν σε κάποιον άγνωστο (σε μας) για να τους δείξει πώς μπορούν να αλλάξουν/βελτιώσουν την τεχνική τους (π.χ. το grip τους). Ποιός θα μπορούσε να εντυπωσιάσει αυτούς τους ανθρώπους;;; Κάποιος που, πολύ απλά και άμεσα, θα τους έδινε τον τρόπο να πετύχουν αυτό που θέλουν. Χωρίς φανφάρες και πολλά-πολλά. ΑΥΤΟ κάνει τον καλό δάσκαλο για μένα. Κατά τα άλλα, ισχύουν τα ίδια κριτήρια με τα οποία επιλέγεις όλους τους ανθρώπους που σχετίζεσαι: αν συννενοείσαι, αν τα "βρίσκετε" κλπ κλπ

Έχουν δίκιο τα παιδιά, μην ασχοληθείς καν με σετ του τύπου Millenium κλπ, πολύ γρήγορα θα κλαίς τα λεφτά σου. Άσε που δεν αξίζει τον κόπο να κάνεις την οποιαδήποτε αναβάθμιση (ούτε καν καινούρια δέρματα), γιατί σύντομα θα έχεις πληρώσει πολύ περισσότερα από την αξία του σετ. Καλύτερα να δώσεις κάτι παραπάνω και να πάρεις ένα σετ από γνωστή εταιρία, το οποίο όμως θα σε "βγάλει" για πολύ περισσότερο χρόνο και είναι πολύ καλύτερο από πλευράς ήχου. Προσωπικά, μου αρέσουν τα Forum της Pearl, όπως επίσης και τα φτηνά μοντέλα της Sonor - μιλάμε πάντα για κάτι οικονομικό. Αυτό όσον αφορά καινούριο σετ. Σε μεταχειρισμένα, μπορεί να είσαι τυχερός και να βρεις κάτι ακόμα καλύτερο αν ψάξεις αρκετά, ειδικά αυτή την εποχή. Από πιατίνια, τα pst της Paiste ή τα B8 της Sabian είναι αξιοπρεπέστατες επιλογές για να ξεκινήσεις με κάτι φτηνό. Αν και εδώ μπορείς να διαθέσεις κάτι παραπάνω, τότε τα Bosphorus, τα Istanbul ή ακόμα και τα Paiste Alpha είναι κάποιες καλές επιλογές. Για να μην παρεξηγηθώ, να ξεκαθαρίσω πως μιλάω μόνο για ότι έχω δοκιμάσει εγώ ο ίδιος, δεν σημαίνει σε καμμία περίπτωση πως αυτά που ανέφεραν οι προηγούμενοι είναι χειρότερα σαν επιλογές - π.χ. δεν έχω παίξει με φτηνό σετ του Γαβρήλου, οπότε δεν μπορώ να πω κάτι (τα ακριβά του μοντέλα πάντως είναι εξαιρετικά).

Αν το σκεφτείς, το ίδιο πράγμα λέμε... ;D Τα Αμερικάνικα είναι πανάκριβα εδώ διότι (εκτός των άλλων) έχουν και υψηλότερους δασμούς από τα Ευρωπαϊκά - δασμοί = φόροι. Και το ανάποδο φυσικά. Η μικρή διαφορά που παρατήρησες στα Ιαπωνικά μάλλον έγκειται στο ότι εδώ σε μας υπάρχει και μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους των εμπόρων λόγω "αρύθμιστης αγοράς"...

Αρχικά, να πούμε ότι ΟΛΕΣ οι high-end σειρές τυμπάνων είναι εξαιρετικές, είτε λέγονται DW, είτε Pearl, είτε Tama, Yamaha, Sonor κλπ κλπ - γι' αυτό άλλωστε πληρώνεις ένα σκασμό λεφτά για να τις πάρεις. Από εκεί και πέρα, η κάθε εταιρία επιδιώκει να κρατάει κάποια δικά της χαρακτηριστικά (ηχητικά ή/και κατασκευαστικά) ώστε να διαφοροποιείται από τους ανταγωνιστές της. Το ζήτημα είναι ποιά από αυτά σου κάνουν εσένα - και αν τα χρειάζεσαι ή όχι. Ζήτημα ποιότητας δεν τίθεται πάντως για καμμία εταιρία σε αυτά τα επίπεδα. Θα διαφωνήσω ότι η DW δεν έχει δικό της χαρακτήρα - στα δικά μου αυτιά, τουλάχιστον. Το εάν αξίζει τα λεφτά αυτά ή όχι είναι σχετικό. Στη χώρα μας, τα μουσικά είδη θεωρούνται είδη πολυτελείας, επομένως έχουν υψηλή φορολογία, συν την έλλειψη ελέγχου στις τιμές κλπ, άρα το κόστος είναι πολύ υψηλότερο από άλλες χώρες (αυτό βέβαια επηρεάζει όλες τις εταιρίες, και όχι μόνο τη συγκεκριμένη). Γνώμη μου είναι ότι θα πρέπει να επικεντρωθείς στο τί χρειάζεσαι πραγματικά - και στο τί σου πάει. Όλοι θα θέλαμε να παίζουμε με το "τάδε" σετ, όλους μας τρελλαίνει ο ήχος του "τάδε" μοντέλου (ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε), όμως το χρειάζεσαι πραγματικά??? Έχω παίξει με super high-end μοντέλα που δεν μου έλεγαν και τίποτα ιδιαίτερο ("ναι, ωραίο είναι, αλλά δεν κόβω και τις φλέβες μου") και με μοντέλα που δεν τα πιάνει το μάτι σου, όμως είχαν πολύ καλύτερο ήχο στο δικό μου αυτί. Γιατί να δώσω λοιπόν τόσα λεφτά για DW όταν μπορώ να έχω καλό ήχο (και ποιότητα) σε χαμηλότερη τιμή?? Τώρα, αν μου πεις ότι "δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό"... τότε σκάσ'τα άφοβα ;D ;D

Δεν το αρνούμαι... :) απλά στο δικό μου χέρι (και αυτί) το matched "κάθεται" πολύ καλύτερα. Το traditional για μένα μάλλον ανήκει σε άλλη εποχή, με διαφορετικές ανάγκες, διαφορετικές συνθήκες αλλά και άλλη γνώση του αντικειμένου. Έτσι πίστευαν τότε ότι έπρεπε να παίζουν, έτσι έστηναν τα σετ τους, έτσι έπαιζαν. Τώρα ξέρουμε ότι π.χ. η φυσική κίνηση του χεριού είναι σπάσιμο του καρπού πάνω-κάτω, δεν βλέπω το λόγο γιατί θα πρέπει να πιέσω τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο από τη στιγμή που τα τύμπανα πλέον δεν απαιτούν άλλου είδους κίνηση - εκτός και θέλω ΕΓΩ να κάνω κάτι που απαιτεί τη χρήση traditional και δεν βγαίνει αλλιώς. Αρκετοί από τους αγαπημένους μας drummer χρησιμοποιούν traditional, καμμία αντίρρηση. Αυτό όμως έχει να κάνει με το πώς αντιλαμβάνονται ΕΚΕΙΝΟΙ το όργανο τους, καθώς και το τί θέλουν να πετύχουν μέσα απ' αυτό (αν και είμαι σίγουρος πως, αν τους ρωτήσετε γιατί παίζουν traditional, οι απαντήσεις τους θα σας εκπλήξουν σε αρκετές περιπτώσεις). Τέλος, ισχύει το ρητό περί κολοκυθόπιτας... :)

Σε ότι αφορά το grip, δεν νομίζω ότι το traditional είναι πλέον απαραίτητο... όχι πλέον, μετά από τόσα χρόνια εξέλιξης του οργάνου και του τρόπου που παίζεται σήμερα. Δεν μπορώ να πω ότι έχω μελετήσει ιδιαίτερα το traditional, οπότε μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά η μικρή εμπειρία μου δεν μου έδωσε κάτι που δεν μπορεί να μου δώσει το matched πιο εύκολα και ίσως με καλύτερο ήχο. Όσον αφορά τα υπόλοιπα, εγω προσωπικά χρησιμοποιώ και τους δύο τρόπους, όχι μόνο ανάλογα με τον ήχο και τις δυναμικές, αλλά ανάλογα και με την αίσθηση που μου δίνει το πόδι μου κάθε φορά. Εννοώ ότι κάποιες μέρες μπορεί να νιώθω περισσότερο κουρασμένος, οπότε το heel down μου βγαίνει πιο φυσικά. Σε κάθε περίπτωση, ο πειραματισμός και οι δοκιμές είναι αυτά που δίνουν την απάντηση στο τί είναι καλύτερο για τον καθένα. Αυτό που θα πρέπει όλοι ανεξαιρέτως να προσέχουμε είναι το σώμα μας - να το "ακούμε" όταν μας μιλάει, για να μην το τραυματίζουμε...

Νομίζω πως θα πρέπει πρώτα απ' όλα να ξεκαθαρίσουμε τί σημαίνει "αξίζει"... γιατί έχω την αίσθηση πως η απάντηση διαφέρει από άτομο σε άτομο. Συνήθως, οι γονείς ρωτάνε αν αξίζει από πλευράς επαγγελματικής αποκατάστασης. Σε μια τέτοια περίπτωση, είναι σαφές πως η απάντηση είναι όχι, μόνο και μόνο διότι αν αφιερώσει κάποιος τον ίδιο χρόνο και κόπο κάνοντας κάτι άλλο, θα αποκομίσει πολύ μεγαλύτερα οφέλη (και όχι μόνο οικονομικά). Αυτό χωρίς καν να λογαριάσουμε τα όσα ήδη είπαν οι προηγούμενοι περί του επαγγέλματος στην Ελλάδα αυτή την εποχή - ή και κάθε εποχή. Από την άλλη, αυτός που επιλέγει να δουλέψει σαν επαγγελματίας μουσικός δεν το κάνει για να αποκατασταθεί - απλά ακολουθεί την εσωτερική του ανάγκη να παίζει μουσική και να ασχολείται μ' αυτή γενικά. Για μένα προσωπικά, η μουσική έπαψε να είναι επάγγελμα πολύ καιρό πριν - ευτυχώς πριν χάσει τη μαγεία της, λόγω συνθηκών. Αποφάσισα τότε ότι δεν αξίζει τον κόπο, και ότι θα παίζω μόνο αυτά που θέλω εγώ, με όποιους θέλω, όταν θέλω και όπως θέλω. Μόνο έτσι έχει νόημα η μουσική για μένα: τροφή για τη ψυχή μου και το μυαλό μου. Από τότε, έχουν περάσει 13 χρόνια και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Εξακολουθώ να παίζω τύμπανα, και μ' αρέσει πολύ περισσότερο από παλιά...