Η ελληνικη μουσική πάσχει πάρα πολύ ασχημα απο στιχουργικής άποψης. Στίχοι ανέκδοτα....του στυλ "Θελω μεσα σου να μπώ, να με κτυπάς με το σαμπώ" που μονο γέλιο προκαλούν. Υπαρχυν μεν καποιοι που μια στο τόσο γραφουν και κατι της προκοπής αλλα το 99,9% του ελληνικών τραγουδιών μιλανε για κάποιον/κάποια που χώρισε, πονάει, κλαίει, χαμενες αγάπες, χαμένα κερματα, το κουταβακι της ξανθιάς που επαθε δυσκοιλια, το χελωνακι που αυτοκτονησε κλπ κλπ.
Δεν είναι δυνατον ολη η συγχρονη μουσικη σκηνη να μην ασχολειται με θέματα που καίνε ολον το κόσμο (πείνα, πόλεμος, φτώχεια, αδικίες, ασθενειες). Οι μεν Rapers απο την αλλη την εχουν δει ζορικα αγόρια που μας δειχνουν με υπερηφανεια τα σωβρακα τους (calvin klein συνήθως) και τραγουδανε για το ποσο γαματοι ειναι...
Οι ροκάδες τωρα ναι μεν εχουν ερωτικές μπαλάντες και αποδεδειγμενα τις καλύτερες αλλα οι ποικιλία των στιχων της ροκ και μεταλ μουσικής ειναι κατι το ασσυληπτο. Από κοινωνικά ζητηματα, καψουρες, αναγκη για ελευθερια, τσαμπουκά, ιστορικά θέματα, ονειρικά θεματα, μυθολογια, μυθοπλασιά ακι 1.000.000 άλλα.
Ακομα και οι δράκοι και οι παρθένες που πολλοί ειρωνευονται εχουν ενα νοηματικο υποβαρθρο που τα στηριζει ειτε με συμβολικό ειτε με αλληγορικό τρόπο.
Κοινως οσοι δεν εχουν διαβασει ροκ στιχους να κατσουν στα αυγα τους, οι σκυλαδες να μείνουν στις καψουρες τους και οι rapers στη μαγκειά τους...Οι εγκαφαλικοί όμως στίχοι ανηκουν δικαιωματικά στην ροκ και μεταλ μουσικη (οσον αφορά τα τελευταια 50-60 χρονια τουλαχιστον)
