Vkbob

Για να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά, υπενθυμίζω : 1) Δεν είμαι εγώ εκείνος που δημιούργησε το συγκεκριμένο post, περί Espresso. Σε ήδη υπάρχον και εν εξελίξει θέμα, παρέθεσα τη δική μου άποψη. 2) Ουδέποτε συμμετείχα σε πολιτικούς διαλόγους, ώστε να μπορεί κάποιος να θεωρήσει ότι διαμαρτύρομαι επειδή μου στερήθηκε ή εν πάση περιπτώσει περιορίστηκε η δυνατότητά μου αυτή. 3) Το αρχικό σχόλιό μου είχε σαν αφορμή το αντίστοιχο του διαχειριστή, ότι «σκοπός του Noiz δεν είναι η πολιτική συζήτηση αλλά η μουσική» και μόνον επ’ αυτού σχολίασα, παραθέτοντας το δικό μου αντίλογο. Δεν σχολίασα ούτε φυσικά με σκοπό να επιβάλω την άποψή μου –πώς θα μπορούσα άλλωστε ;- ούτε -πολύ περισσότερο- για να διεκδικήσω τη επαναφορά των πολιτικών συζητήσεων σε κεντρική θέση. Είναι ξεκάθαρο εξαρχής ότι δεν αμφισβήτησα την διαχειριστική απόφαση καθαυτή, αλλά απλά αντιτέθηκα (και αντιτίθεμαι) στο σκεπτικό της, που βασίζεται στο μουσικό προσανατολισμό του Noiz. Τώρα, είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, μιας μορφής πολιτικός διάλογος διεξάγεται ήδη, αυτή τη στιγμή, εδώ και τώρα. –Διότι, τι άλλο εκτός από πολιτική είναι κάθε συζήτηση μεταξύ πολιτών για την κοινωνία τους, τους κανόνες και τις δυσλειτουργίες της. Υπ’ αυτό το πρίσμα, ακόμη και ο διάλογος για το πλαίσιο λειτουργίας ενός διαδικτυακού τόπου -ψήγμα της κοινωνίας δεν είναι κι αυτός ; - έχει πολιτικό χαρακτήρα. Βεβαίως, είναι αλήθεια ότι στη βαλκανοθωμανομπαρόκ Ελλάδα, ως «πολιτική συζήτηση» ορίζεται συνήθως η στείρα κομματική αντιπαράθεση, πράγμα διόλου αφύσικο, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι περισσότεροι πολίτες αυτής της χώρας αδυνατούν να αυτοπροσδιοριστούν ως πολίτες, αγνοώντας ακόμη και το σχετικό εννοιολογικό περιεχόμενο. Γράφτηκε παραπάνω πως το πρόβλημα των πολιτικών συζητήσεων είναι ότι αρχίζουν ως συζητήσεις και συνεχίζουν ως χαρακτηρισμοί, για να καταλήξουν στη «χωρίς λόγο δημιουργία εχθροτήτων μεταξύ ατόμων που μέχρι εκείνη τη στιγμή τα πήγαιναν μια χαρά». Θα συμφωνούσα με τη διαπίστωση, εάν έλειπε η φράση «χωρίς λόγο». Κατ’ αρχήν, τίποτε δεν συμβαίνει «χωρίς λόγο». Ασφαλώς, υπάρχει λόγος για τις συγκρούσεις αυτές. Με κάλυψε ήδη ο trolley : -Οι ίδιοι άνθρωποι θα μπορούσαν –υπό δεδομένες συνθήκες- να κόψουν ακόμη και την καλημέρα, διαφωνώντας σχετικά με την εμφανή υπεροχή της γέφυρας ABR έναντι της Nashville. Δεν θέλω ούτε να φαντάζομαι τι θα συνέβαινε εάν η συζήτηση μετατοπιζόταν στο τι πραγματικά συνέβη στη γέφυρα του Γοργοποτάμου. Nα συμπληρώσω μόνο ότι ο λόγος της σύγκρουσης είναι η πολιτική ανωριμότητα. Ο λόγος είναι η αποδοχή και διαιώνιση ενός «πολιτιστικού» προτύπου που επιτρέπει –εάν δεν επιβάλλει κιόλας- την κατάληξη κάθε πολιτικής συζήτησης σε διένεξη. Ο λόγος είναι η έλλειψη αγωγής, πολιτικής και όχι μόνο. Η έλλειψη ικανότητας διαλόγου. Ο λόγος είναι –τελικά, για όλα αυτός είναι ο λόγος- η γενικότερη έλλειψη παιδείας και ιδίως ιστορικής γνώσης και μνήμης. Το ζητούμενο θα έπρεπε κανονικά να είναι πώς θ’ αλλάξει αυτή η κατάσταση και με ποιο τρόπο μπορεί ο καθένας, στην καθημερινότητά του, σαν πολίτης, να συμβάλει στην αλλαγή των νοοτροπιών που καταδικάζουμε. Πολίτης -δεν χρειάζεται υπενθύμιση- είναι και ο μουσικός, είναι και ο μουσικόφιλος. Πολίτης είναι και το μέλος του φόρουμ, πολίτης είναι και ο διαχειριστής. Αντ’ αυτού, εμείς καθόμαστε τώρα να αναλύουμε τα όρια του διαχειριστικού δικαιώματος του admin, να εκθειάζουμε την αποτελεσματικότητα του μέτρου απομόνωσης των πολιτικών συζητήσεων, ακόμη δε, ορισμένοι, να επιτίθενται κατά των αναιδών που τολμούν να αυθαδιάσουν (δίχως να αντιλαμβάνονται ότι η ταυτόχρονη ήπια και ευγενής συμπεριφορά του admin έναντι των συμμετεχόντων, καθιστά ακόμη πιο χτυπητή τη δική τους αγένεια).

Προσπάθησε να είσαι κόσμιος. Δεν σου απηύθυνα το λόγο ούτε καν αναφέρθηκα σε δικό σου σχόλιο. Συμμετέχω σε διάλογο μέσα σε φόρουμ που με φιλοξενεί, σεβόμενος τους όρους του φόρουμ αυτού ή τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ κι ας με ανακαλέσει στην τάξη ο διαχειριστής, εάν θεωρεί ότι εκφεύγω των ορίων. Τη δική σου αντίδραση, ούτε την καταλαβαίνω ούτε βέβαια και την ανέχομαι. Από το ύφος σου, θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει ότι θεωρείς πως η «αρχαιότητά» σου συνεπάγεται και δικαιώματα πραιτωριανού. Κάνε μου τη χάρη, άσε το πατρονάρισμα και τις προσβλητικές greeklish συντμήσεις και κράτα κάποιο επίπεδο. Είπαμε, όχι πολιτικές συζητήσεις, αλλά τουλάχιστον οι μη πολιτικές ας είναι πολιτισμένες.

@yameth Κατανοώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν επιθυμούν την πολιτική συζήτηση και αντιλαμβάνομαι ότι είναι λεπτή η θέση σας, στο πλαίσιο τήρησης κάποιων ισορροπιών. Όμως, και πάλι, η απομόνωση της συγκεκριμένης θεματολογίας, μακριά από την κοινή θέα των (πολλών) αναγνωστών δεν παύει να αποτελεί γκετοποίηση, για τους λόγους που ανέφερα εχθές. Το ότι η χώρα έχει φθάσει στο σημείο που βρίσκεται, οφείλεται πρώτιστα στην αδιαφορία μας για τα κοινά, γι’ αυτό που λέμε «πολιτική». Εάν δεν είναι τώρα η ευκαιρία για διάλογο, σε σχέση με τα προβλήματα της κοινωνίας, με τα δικά μας προβλήματα, για διάλογο σχετικά με το πώς καταλήξαμε εδώ, διερωτώμαι πότε θα είναι. Από τα μηνύματα που διάβασα παραπάνω, με εντυπωσίασε –πραγματικά- το παραπάνω απόσπασμα : «Την φασαρια δεν μπορω να την καταλαβω. Ο χωρος μας φιλοξενει. Υποχρεωση μας - μοναδικη - να σεβομαστε τους κανονες του. Αν ειναι δημοκρατικοι η οχι ειναι κατι που δεν μας αφορα» Έξοχα. Δεν μας αφορά εάν είναι δημοκρατικοί οι κανόνες του φόρουμ, όπως –πιθανότατα- δεν μας αφορά εάν είναι δημοκρατικοί οι κανόνες, γενικώς, αρκεί όλ’ αυτά «να μην μπλέκονται με το ματζόρε». Έπειτα, ας μην διερωτώμεθα για το μινόρε της καθημερινότητάς μας.

«Σκοπός του Noiz δεν είναι η πολιτική συζήτηση αλλά η μουσική και η τεχνολογία της». Μόνο που μουσική σημαίνει έκφραση και μάλιστα ελεύθερη. Στις καλύτερες εκδοχές της, σημαίνει σκέψη και προβληματισμό. To βέβαιο είναι ότι η ενασχόληση με τη μουσική, κάθε άλλο παρά αποπολιτικοποίηση σημαίνει. Δεν καταλαβαίνω γιατί ένας ιστότοπος με μουσικό προσανατολισμό θα πρέπει να περιθωριοποιήσει μέχρι γκετοποίησης την πολιτική συζήτηση. Με την ίδια λογική, θα πρέπει να αποθαρρύνεται εφεξής η αναφορά σε τραγούδια πχ του Dylan ή της Baez ή του Θεοδωράκη, επειδή εμπεριέχουν πολιτικά μηνύματα. Οκέϋ. Μόνο μουσική. Ελπίζω τουλάχιστον να επιτρέπεται η αναζήτηση των κρυφών πολιτικών νοημάτων στους δυνατούς στίχους του Ζαν Μισέλ Ζαρ.

Και εντάξει με τις κιθάρες και τα μπάσσα, που άμα έχεις ασχοληθεί κάποια χρόνια νοιώθεις ορισμένα πράγματα και δεν είναι εύκολο να σου το φορέσουν το παλτό. Όχι δηλαδή ότι δεν γίνεται. Έχει κάτι εγγλέζους επιστήμονες που σου στήνουν το όργανο κατά τέτοιο τρόπο, που μήτε o Leo Fender δεν μπορεί να σου πει τι δεν πάει καλά. Γι’ αυτό θέλει προσοχή, ειδικά στις αγορές vintage οργάνων από Αγγλία. Oι άνθρωποι έχουν παράδοση στην παραχάραξη, κατ΄αντιδιαστολή προς τον μέσο τυπάκο από το Ώστιν-Τέξας που βγάζει την κιθάρα του στο ebay και συνήθως γράφει με ορισμένη ειλικρίνια τι έχει γίνει απάνω στο όργανο, τουλάχιστον στο βαθμό που μπορεί να γνωρίζει ο ίδιος. Οι εγγλέζοι είναι σατανάδες, δεν τους πιάνεις εύκολα. Ακόμη μεγαλύτερο είναι το ζόρι στους vintage ενισχυτές, που κι εκεί γίνεται χαμός από τη μαϊμουδιά και την πατέντα και απαιτούνται πλέον άλλου είδους γνώσεις για να βγάλεις άκρη. Μερικά πράγματα βέβαια φωνάζουν από χιλιόμετρο. Βλέπεις, ας πούμε, αγγελίες για δήθεν «αυθεντικούς» fender και διά γυμνού οφθαλμού παρατηρείς (αληθινό το παράδειγμα) ότι το tolex θυμίζει εκπληκτικά αυτήν εκεί την πλαστική ταπετσαρία που είχε το σαλόνι του αρχαίου Honda Accord, που οδηγούσε ο γέρος σου κατά τις δεκαετίες ’70-΄80 και βέβαια δεν γίνεται να ξεγελαστείς, αφού μέσα σ’ αυτό το Accord μεγάλωσες. Οπότε, κρίνοντας από την ταπετσαρία Accord, παίρνεις μια πρόγευση του τι συμβαίνει μέσα στο κέλυφος του ενισχυτή, δίχως να αποκλείεται να υπάρχουν εκεί μέσα κι άλλα ανταλλακτικά του ιδίου Accord. Ανακύκλωση λέγεται αυτό το πράγμα. Τουλάχιστον, χάρη σ’ αυτόν εδώ τον Fender νοιώθεις μια νοσταλγία, ενθυμούμενος τα παιδικά σου χρόνια, ειδικά όταν ανακαλύπτεις σε κάποιο σημείο του tolex εκείνο το ίδιο, παλιό, χαρακτηριστικό κάψιμο από τσιγάρο, που είχε προξενήσει κάποτε ο μονίμως αφηρημένος πατέρας σου. Οι δήθεν «ολοκαίνουργιες» τελικές λάμπες έχουν συνήθως καμιά χιλιοστή ώρες λειτουργίας στη ράχη τους, αφού στην Ελλάδα ισχύει το παλαιό αυτοκινητικό δόγμα, που πρεσβεύει ότι «μέχρι και τα εκατό χιλιάδες χιλιόμετρα, το μοτέρ είναι καινούργιο, ακόμη στρώνει». Και οι τελικές λάμπες ακριβώς το ίδιο, στις χίλιες ώρες «ακόμη στρώνουν» κι αυτές, δηλαδή είναι του κουτιού και μάλιστα χάρη σου κάνει που έχει κάτσει ο άνθρωπος να τις στρώσει για χάρη σου επί χίλιες ολόκληρες ώρες, λες και δεν είχε άλλη δουλειά. Οι προενισχύτριες είναι συνήθως ένας αχταρμάς απ’ ότι κατά καιρούς βρισκόταν διαθέσιμο, με προφανή την τάση να παραχώνονται γκαζωμένες κινέζικες 12ΑΧ7 παντού, ακόμη κι εκεί που το σχηματικό λέει ρητά πχ 12ΑU7, αλλά τι να μας λέει τώρα εμάς το σχηματικό ; -Εμείς θέμε γκάζα (sic). Τα άκρως ύποπτα «χρατς-χρουτς» που ακούγονται ήδη από το ζέσταμα του ενισχυτή, χωρίς ακόμη να έχεις αγγίξει τίποτα, προσπερνώνται με την καθησυχαστική δήλωση «μη δίνεις σημασία, σκόνη στα ποτενσιόμετρα είναι, με λίγο σπρέϊ θα έρθουν στα ίσα τους», οπότε διερωτάσαι -μεταξύ άλλων- για ποιόν λόγο δεν έχει μπει έως τώρα ο ιδιοκτήτης στον κόπο να ρίξει αυτός λίγο σπρέϊ, να τα φέρει στα ίσα τους, τόσον καιρό που το έχει το μηχάνημα στα χέρια του και μάλιστα εν όψει της πώλησής του. Και επειδή, όπως είπε ο Superfunk, στην Ελλάδα «το δικό μου είναι πάντα το καλύτερο», περνάμε στις απίστευτες μόντες που έχουν γίνει πάνω στου κασίδη το κεφάλι –επ, συγγνώμη, στον ενισχυτή ήθελα να πω- οι οποίες έχουν καταστήσει τον δικό μας (ειδικά τον δικό μας) vintage ενισχυτή γενικώς «απίστευτο». «Απίστευτα καθαρά», «απίστευτα γκάζια», όλα απίστευτα, ό,τι θες το έχεις με το πάτημα ενός κουμπιού, χάρη στις μόντες του μαστρο-Γιακουμή, που -καλά που το θυμήθηκα- να τον φωνάξω να ρίξει μια ματιά και στον πίνακα, καθότι τελευταία μου πετάει ασφάλειες, έτσι και τολμήσω ν’ ανάψω τον απορροφητήρα, με αποτέλεσμα να έχουμε στερηθεί στο σπίτι τις τηγανητές μελιτζάνες, που τόσο μ’ αρέσουν. Vintage και ο απορροφητήρας. –Πόσο να πιάνει αυτός άραγες ;

Νομίζω ότι το θέμα έχει κάπως εκτροχιαστεί. Το αρχικό ποστ θίγει το ζήτημα της ερμηνείας του όρου “original” και πως αυτός συχνά διαστρεβλώνεται στην αγορά μεταχειρισμένων, με κίνδυνο ο άπειρος να πληρώσει για ένα υποτιθέμενο «αυθεντικό» όργανο πολύ περισσότερα χρήματα από την τρέχουσα αξία του, δηλαδή τη (μειωμένη) αξία που η αγορά προσδίδει, αναλόγως βέβαια της έκτασης και του βαθμού των τροποποιήσεων που έχουν γίνει. Αυτό που αρχικά επισημαίνει ο Terry RoscoeBeck5 είναι μια πραγματικότητα. «Αυθεντικό» είναι το όργανο όταν φέρει ακόμη όλα –μα όλα- τα μέρη που χρησιμοποίησε ο κατασκευαστής και μόνον αυτά, χωρίς καμμία τροποποίηση. Από κει και πέρα, οποιαδήποτε –έστω και η ελάχιστη- παρέμβαση ή αλλαγή, ακόμη και προς το σκοπό της βελτίωσης, καταργεί αυτόματα τον χαρακτηρισμό της απόλυτης αυθεντικότητας. Και οι αλλαγές αυτές θα πρέπει να αναφέρονται λεπτομερώς από την πλευρά του πωλητή, ώστε να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε, τι πουλάμε και τι αγοράζουμε. Και πόσο. Τώρα, ως προς τη σκοπιμότητα των όποιων λειτουργικών παρεμβάσεων, εφόσον μιλάμε για vintage όργανα, προσωπικά είμαι υπέρ, υπό την προϋπόθεση της δυνατότητας αποκατάστασης στην αρχική τους μορφή. Κατά βάση, συμφωνώ με τον Νέστορα, αλλά –επαναλαμβάνω- το θέμα μας εδώ, όπως εγώ το καταλαβαίνω, δεν είναι η σκοπιμότητα των βελτιώσεων, αλλά η ειλικρινής-ακριβής περιγραφή στις αγγελίες των προς πώληση οργάνων. Γράφει πχ ο άλλος στην τάδε αγγελία «μοναδικό κομμάτι, 100% ορίτζιναλ, τιμή 4000 ευρώ, ανταλλαγές ούτε γι’ αστείο, παζάρια δεν σηκώνω, θα πλακωθούμε, μα την Παναγία». Παίρνεις εσύ τηλέφωνο για διευκρινίσεις και ρωτάς κατ’ αρχήν κατά πόσον ισχύει αυτό το «100% ορίτζιναλ». «-Όπως το γράφω στην αγγελία, επιμένει αυτός, μαμά όλο το όργανο, έλα να το δεις, να πάθεις πλάκα, τι να λέμε τώρα από το τηλέφωνο ;» «-Ε, καλά, δεν βαριέσαι, ας πούμε τίποτα κι απ’ το τηλέφωνο, τζάμπα είναι. Από τάστα πώς πάμε ;», ρωτάς περαιτέρω. «-΄Ντάξ’, τάστα έχουμε αλλάξει, τριάντα χρονώνε κιθάρα είναι, τι περίμενες δηλαδή φίλε μου, λειώσανε τα παλιά». «-Ηλεκτρικά ;», ξαναρωτάς εσύ. «Όλα μαμά σου λέω, έλα να την ανοίξουμε να τα δεις». «-Δηλαδή ο επιλογέας είναι ο αυθεντικός τριθέσιος ;», το χαβά σου εσύ. «-Σιγά να μην είναι ο άχρηστος ο τριθέσιος. Πενταθέσιος, φυσικά, να είναι παίχταμπλ το όργανο». «-Θήκη υπάρχει ;», συνεχίζεις την ανάκριση. «-Θήκη βέβαια, SKB ολοκαίνουργια, δεν παθαίνει τίποτα, από την ταράτσα να πέσει». «Κλειδιά ;» «Κλειδιά έχω βάλει τα Sperzel τα χρυσά, ένα κατοστάρικο μου πήγανε μόνο αυτά, αλλά τώρα δεν ξεκουρδάει με τίποτα. Παλιά να δεις τι γινόταν. Ακόρντο βάραγες και άλλαζε pitch η κιθάρα, τύφλα να ΄χει το pitchfactor, χαχαχα». Αρχίζεις και βράζεις. «-Τι άλλη έκπληξη μου επιφυλάσσεις, απρόβλεπτε άνθρωπε ;», ρωτάς με ελεγχόμενη –ακόμη- οργή. «-Βασικά αυτά που σου είπα. Βάλε ότι είχα δώσει πέρυσι και δυό κατοστάρικα στο μάστορα να μου τη φρεσκάρει, καθότι είχε μαδήσει κατά τόπους το εργοστασιακό το ψευτόχρωμα, βάλε που άλλαξα τα σελλάκια με tonepros και τώρα παίζει καμπάνα το όργανο, βάλε τo πλαστικό το nut που πήρε δρόμο και τ’ άλλαξα με tusq, βάλε που ΄χω ρίξει πάνω και φρέσκες χορδές, υπολόγισ’τα όλ’ αυτά να δεις που φτάνουμε σε τιμή». «Λαμπρά», παρατηρείς εσύ , «μόνο που μετά ταύτα το όργανο δεν είναι ακριβώς 100% ορίτζιναλ, δεν βρίσκεις ;» «Ρε φιλαράκο, είπαμε, τριάντα χρονώ είναι το εργαλείο, πώς ήθελες δηλαδή να το πάρεις, με τις τζελατίνες και τα καρτελάκια απάνω ; Μαμά θεωρείται το όργανο, άμα δεν ξέρεις, πάνε ρώτα. Ούτε σκαψίματα ούτε τίποτα. Για δες πόσο τα πουλάνε αυτά στο ebay και μετά έλα πες μου. Το σκοτώνω το όργανο, λέμε. Ένεκα η κρίσις, ειδάλλως θα σου ΄λεγα πόσο θα το ΄δινα». Ε, τότε βάστα το, να το δώσεις άμα τελειώσει η κρίσις. Λέμε τώρα.

Φίλε Scofield, προσωπικά, δεν πολυκατάλαβα το αντικείμενο του thread. Έχεις βάλει στο μάτι μια συγκεκριμένη κιθάρα, φαίνεται ότι έχεις κάνει ήδη εκτενή έρευνα αγοράς, έχεις μάλλον καταλήξει στην εν λόγω, έμπειρος φαίνεσαι από τα γραφόμενά σου, οπότε τι ακριβώς περιμένεις σαν συνεισφορά από τα μέλη ενός φόρουμ ; Πλην της περίπτωσης του ΤSotir, που έτυχε να έχει υπ’ όψη του το όργανο, δίχως κι αυτός να είναι ιδιοκτήτης ο ίδιος- οι υπόλοιποι όλοι –μα όλοι- (συμπεριλαμβανομένου του γράφοντος) δεν έχουν δει την κιθάρα παρά μόνο σε φωτογραφία. Άσε που μερικοί δεν την έχουν δει ούτε καν σε φωτογραφία ή –ακόμη κι αν την έχουν δει- μάλλον δεν διακρίνονται για την παρατηρητικότητά τους, απόδειξη το γεγονός ότι παρατηρήθηκε συστηματική σύγχυση του μοντέλου στο οποίο εσύ αναφέρεσαι, με άλλο συγγενές (les paul μαύρη η μία, les paul μαύρη η άλλη, ε, το ίδιο πράγμα είναι, στις λεπτομέρειες θα κολλήσουμε τώρα ;) Θα παρατήρησες ότι η «κοινή γνώμη», στη συντριπτική της πλειοψηφία, μάλλον αποδοκιμάζει την επιλογή σου. Ως βασική ένσταση, προβάλλεται κυρίως το γεγονός ότι με τα ίδια λεφτά αγοράζεις μια καλύτερη μεταχειρισμένη ή, αν τσοντάρεις κάμποσα ακόμη, αγοράζεις μια καλύτερη του κουτιού. Τώρα, εάν με ρωτήσεις εμένα, που λίγα σκαμπάζω ο καψερός, τι ακριβώς σημαίνει «καλύτερη», θα σε κοιτάζω σαν χαζός, μέχρι τελικά να ψελλίσω ότι καλύτερη –προφανέστατα- σημαίνει ακριβότερη, στο βαθμό που μιλάμε για κιθάρες που δεν τις έχουμε στα χέρια μας, απλώς τις βλέπουμε στο κάδρο. –Τι άλλο μπορεί να σημαίνει, δηλαδή ; Για να το καταλάβουμε με παράδειγμα, υπάρχουν ας πούμε δυό γουρούνια, ένα γουρούνι classic κι ένα γουρούνι VOS. Και τα δυό γουρούνια είναι χωμένα μέσα σε σακιά και περιμένουν αγοραστή. Παίρνει ένας τύπος τηλέφωνο τον ζωέμπορα και τον ρωτάει αν υπάρχει κάνα γουρούνι για πούλημα. «-Ναι αμέ», λέει ο έμπορας, «έχω ένα classic κι ένα VOS». Εννοείται ότι το VOS πωλείται ως VOS, που VOS σημαίνει «καλύτερο», που «καλύτερο» σημαίνει ακριβότερο. Έτσι, ο εξ αποστάσεως αγοραστής, που δεν έχει τη δυνατότητα να δεί από κοντά τους χοίρους και να κρίνει ιδίοις όμμασι , ως μοναδικό μέτρο σύγκρισης της ποιότητας των δύο ζώων έχει αυτήν την πιστοποίηση VOS, μαζί βέβαια την συνακόλουθη διαφορά στην τιμή. Θέλω να πω δηλαδή, γουρούνι στο σακί σκοπεύεις να πάρεις, ούτως ή άλλως. Είτε την classic που σκέφτεσαι, είτε κάποια άλλη μεταχειρισμένη (ας πούμε μια VOS) από το ebay, γουρούνι στο σακί σε αμφότερες τις περιπτώσεις. Πρώτα πληρώνεις, μετά παίζεις. Έπειτα γουστάρεις ή μεταμελείσαι, αναλόγως. Υπ’ αυτά τα δεδομένα, εφόσον δηλαδή μιλάμε για αγορά στα τυφλά (ή μάλλον στα κουφά), υπάρχουν κάμποσοι λόγοι για να καταλήξεις στην αγορά της Classic Antique, που σε τελική ανάλυση αυτήν γουστάρεις να πάρεις, εκτός βέβαια κι αν η οριστική σου απόφαση εξαρτάται σε ορισμένο βαθμό από διαδικτυακά δημοψηφίσματα, στα οποία συμμετέχει όποιος θέλει, ειδικά εάν ΔΕΝ έχει προσωπική αντίληψη του αντικειμένου. Έτσι κι αλλιώς, η κιθάρα φαίνεται εξαιρετική και δεν βλέπω ιδιαίτερο λόγο να μην παίζει αντιστοίχως της εμφάνισής της, όπως εξάλλου δεν βλέπω και κανένα λόγο μια VOS να μην παίζει αναλόγως της τιμής της. Από την άλλη, είτε το θέλουμε είτε όχι, το ζήτημα της πιθανής μελλοντικής μεταπώλησης είναι κομμάτι της (κάθε) αγοράς και ειδικά της αγοράς καινούργιου οργάνου. Αυτό ισχύει σήμερα περισσότερο από ποτέ, καθώς τα πράγματα σφίγγουν αγρίως και τα φράγκα σπανίζουν, γενικώς. Δράμα η κατάσταση, λέει. Ξαναγυρίζουμε –λέει- στη δεκαετία του ’70. –Ε, και ; Όλα τα καλά πράγματα στη τη δεκαετία του ’70 συμβήκανε. –Λάθος κάνω ;

Πάντοτε, σε τέτοιες περιπτώσεις, η συζήτηση μοιραία καταλήγει στο υψηλό κόστος, οπότε τίθεται το αμείλικτο ερώτημα : –Αξίζει το συγκεκριμένο πετάλι τα λεφτά του; Ένας φίλος έγραψε παραπάνω ότι για να το αποκτήσει κανείς, πρέπει να σκάσει μισό μισθό. -Μισό μισθό για ένα πετάλι ; -Φαίνεται –και είναι- υπερβολικό, εάν όχι εξωφρενικό. Αλλά, ας το πάρουμε ανάποδα : -Πόσο κοστίζει ένας ευρωπαϊκός χειροποίητος κλώνος του TS ή τέλος πάντων κάτι συναφές ; Η απάντηση είναι ότι μπορεί να κοστίζει μέχρι τα ίδια χρήματα. Επομένως, άλλος μισός μισθός για ένα σουηδικό πεταλάκι που γράφει επάνω Himmelstrutz ή κάτι λιγότερο για ένα φινλανδικό, του Τρελλού Καθηγητή. Την τελευταία φορά που έριξα μια ματιά στις τιμές, δεν είδα κανέναν κατασκευαστή να πουλάει χειροποίητα εφφέ σε τιμές γνωριμίας. Όλα, μα όλα –έστω και λίγο φθηνότερα του TS 808- ήσαν πανάκριβα, ούτως ή άλλως. Και σε τελική ανάλυση, όσο ποιοτικές κατασκευές κι αν είναι τα παραπάνω, κανένα άλλο δεν προέρχεται από τον ίδιον τον κατασκευαστή του θρυλικού πρωτοτύπου. Υπάρχει λόγος που επιχείρησα την παραπάνω σύγκριση της τιμής του Ibanez ΤS 808 HW με αυτήν παρεμφερών ευρωπαϊκών προϊόντων. Και ο λόγος ονομάζεται γιεν Ιαπωνίας. Επειδή τα τελευταία χρόνια γίναμε όλοι , από τις περιστάσεις και λιγάκι οικονομολόγοι εκ του προχείρου (έχοντες τη μορφήν του χοίρου), σκέφτομαι μήπως η τιμή του συγκεκριμένου προϊόντος, ας πούμε σε κάναν χρόνο από τώρα, δεν είναι πλέον 340 ευρώ, αλλά κάτι περισσότερο, έως πολύ περισσότερο. Γενικά, στις αγορές μας, καλό θα είναι εφεξής να έχουμε στο μυαλό μας ότι προϊόντα προερχόμενα από ΗΠΑ και Ιαπωνία μπορεί σε κάποιο διάστημα να έχουν τιμές εντελώς διαφορετικές απ’ αυτές που έχουμε συνηθίσει. Θέλω δηλαδή να πω ότι αυτό που φαίνεται σήμερα ακριβό, μπορεί αύριο να φαντάζει εξαιρετικά ακριβότερο, ειδικά συγκρινόμενο με συναφή ευρωπαϊκά προϊόντα. Τόσο ακριβό, ώστε εάν σήμερα μπαίνει κανείς στο δίλλημα να σκοτώσει μισό μηνιάτικο για να πάρει το πράσινο εργόχειρο στη συλλεκτική κασετίνα, σε κάμποσο καιρό να μπαίνει στο δίλλημα να σκοτώσει ολόκληρο το μηνιάτικο, για τον ίδιο σκοπό. Τώρα, για την ποιότητα κατασκευής του TS 808, δε είδα αντίλογο και δε νομίζω να υπάρχει τέτοιος. Ένας κάποιος Ιάπων έκατσε με το κολλητήρι του κι έβγαλε τα μάτια του, να τακτοποιήσει μέσα στο μικρό κουτάκι ένα κάρο κέρατα (μεταξύ των οποίων και το διάσημο JRC4558D), χρησιμοποιώντας κορυφαία υλικά, μογκάμια καλώδια κλπ. Και τα κατάφερε. Και στην Ιαπωνία, ως γνωστόν, το μεροκάματο είναι κομματάκι τσιμπημένο. Έπειτα, αυτό το πραγματάκι, απ΄ότι γωρίζω αποτελεί περιορισμένη έκδοση. Σήμερα το βρίσκεις στο εμπόριο, αύριο θα το γυρεύεις στις αγγελίες και στο ebay. Αυτό το αναφέρω, επειδή τέθηκε προηγουμένως και το θέμα της μεταπωλητικής αξίας. Ναι, έχει ήδη μεταπωλητική αξία, και πάντως έχει μεταπωλητική αξία πολύ μεγαλύτερη από οποιονδήποτε άλλο κλώνο, που δεν γράφει απάνω Ibanez ΤS 808 ΗW. Και μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να έχει αξία μεγαλύτερη της σημερινής, εν ευθέτω χρόνω. Το θέμα είναι ότι το πεταλάκι απευθύνεται σε συγκεκριμένο καταναλωτικό κοινό, όχι στον οποιονδήποτε. Η Ibanez εξαργυρώνει αναδρομικά μια πατέντα, που έγινε περιζήτητη ελέω του κυρίου Στήβι, με την ίδια ακριβώς λογική που η Gibson επανεκδίδει ιστορικά μοντέλα της σε τιμές φαρμακείου, κυρίως επειδή έτυχε να βρεθεί στην πορεία κάποιος μυστήριος, ονόματι Slash και να ξαναφέρει στην επιφάνεια συγκεκριμένες μνήμες. Και συγκεκριμένες μόδες, βεβαίως. –Είναι οι ιστορικές επανεκδόσεις της Gibson ακριβές ; -Φυσικά και είναι. Όμως, το τι εστί «ακριβό» ή «φθηνό», το καθορίζει η αγορά. Η ζήτηση. Και η ζήτηση για τέτοια προσεγμένα μαραφέτια, τύπου VOS ή Masterbuilt ή ΤS 808 είναι μεγάλη, άρα το αντικειμενικό κριτήριο ως προς το τίμημα περνάει σε δεύτερη μοίρα, τουλάχιστον για όσο διαρκεί το αγοραστικό ενδιαφέρον. Φυσικά, σε πάμπολλες περιπτώσεις, η αγορά κάνει λάθος : Το ’82, νομίζω, είχα αγοράσει ολοκαίνουργιο ένα αυθεντικό TS από τον Μαλλίρη, η πρώτη έκδοση νομίζω πως ήταν. Λεφτά δεν θυμάμαι πόσα είχα δώσει. Θυμάμαι όμως ότι κάποια στιγμή, αργότερα, το πούλησα κοψοχρονιά –και μάλιστα με ιδιαίτερη ανακούφιση- κι έβαλα κι άλλα τόσα μετρητά, ώστε να σπεύσω ν’ αγοράσω από τους πρώτους ένα άθλιο (όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων) μαύρο κατασκεύασμα με πορτοκαλί γράμματα, που άκουγε στο όνομα Βoss Heavy Metal. Μια τραγωδία, σκέτη. –Tί να κάνουμε, αυτό υπαγόρευε τότε η τάση της αγοράς, αυτό έκανα κι εγώ. Καταραμένε Εddie, με πήρες στο λαιμό σου κι έχασα το καλό το Tube Screamer μέσ’ από τα χέρια μου :)

-Έχεις δίκιο. Πάμε κι εμείς, ΟΛΟΙ*, να παίξουμε επίσης καμμιά νότα. *Μόνος στο σπίτι...

Θα πρότεινα να αφήσουμε κατά μέρος τις γενικεύσεις του τύπου «αυτό που λένε όλοι», φίλτατε Mike G. Είναι παραπάνω από προφανές ότι ΔΕΝ «λένε ΟΛΟΙ» αυτό που συμβαίνει να λες εσύ ή και κάποιοι άλλοι. Κάθε άλλο μάλιστα. Πάντως, στο δικό μου λεξικό, το «όλοι» είναι μια κάπως πιο ευρεία έννοια, που προσδιορίζει ένα σύνολο προσώπων κατά πολύ μεγαλύτερο από τους φίλους μου με τους οποίους συμβαίνει να μοιράζομαι κοινές αντιλήψεις, σ’ ένα φόρουμ. Καλύτερα θα ήταν να πεις ότι στη δική σου κλίμακα, αξιολογείς και κατατάσσεις τα ξύλα ως τον τελευταίο, τον πλέον αμελητέο, παράγοντα διαμόρφωσης της χροιάς του ήχου. Οπότε, φαντάζομαι ότι θα μπορούσες, συνακόλουθα, να μας προσδιορίσεις και την ποσόστωση της συμβολής κάθε επιμέρους κρίσιμου τμήματος της κιθάρας στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα. Μαγνήτες τόσο τοις εκατό, γέφυρα τόσο τοις εκατό, nut τόσο τοις εκατό και πάει λέγοντας, προκειμένου να δούμε τελικά τί ποσοστό απομένει στα ξύλα, κατά την άποψή σου ασφαλώς. Από την άλλη πλευρά, σου υπενθυμίζω ότι εγώ ουδέποτε ισχυρίστηκα ότι τα ξύλα συνιστούν τον πλέον καθοριστικό παράγοντα του χαρακτήρα ενός ηλεκτρικού οργάνου. Ουδέποτε. Υπενθυμίζω ακόμη –για πολλοστή φορά- ότι ο πυρήνας του συγκεκριμένου topic είναι η εξήγηση του φαινομένου, δύο ακριβώς πανομοιότυπα (θεωρητικά, έστω) όργανα να ακούγονται διαφορετικά, σε οποιονδήποτε βαθμό. Σ’ αυτό ακριβώς το θέμα παρενέβην και δεν είχα καμία διάθεση εξαρχής να υπεισέλθω σε ατέρμονη συζήτηση περί ξύλων, γενικώς. Τέλος, αν θες, ξαναδές –αλλά με άλλη οπτική- αυτό που γράφει ο Yann παραπάνω, ότι δηλαδή «αν δε γινει τιποτα καλυτερο,τοτε ξερουμε οτι κατι δεν παει καλα με τα ξυλα ή τη συνδεση τους».

Τζάμπα το παλεύεις, αγαπητέ Longshadow. Αποσπασματική αντίληψη, έτσι ονομάζεται αυτό το πράγμα. Ο άλλος καταλαβαίνει αποκλειστικά εκείνο που θέλει να καταλάβει, προσλαμβάνοντας μόνον όσα ψήγματα του συνόλου εξυπηρετούν την αρχική του άποψη, που βρε δεν πα’ να γυρίσει ο κόσμος τούμπα, αυτός εκεί, το βιολί του (ώπα ! να ΄σου κι άλλη μια αναφορά σε ακουστικά όργανα), δεν την αλλάζει με τίποτε. Από τη φράση «σ’ ένα "δεμένο" όργανο δεν ακούμε τα ξύλα, αλλά το σύνολο της κατασκευής», ο γκουρού (ένας είναι ο γκουρού) συνήγαγε το ιδιοφυές συμπέρασμα ότι σ’ ένα «δεμένο» όργανο το ΜΟΝΟ που ΔΕΝ ακούμε είναι τα ξύλα. Δεν πα’ να του γράφει παραπάνω ο μάστορας για ιδιότητες των ξύλων, δεν πα’ να του γράφει για τη διαδικασία της διαλογής, για την εμπειρική εκτίμηση της αντίδρασης των ξύλων σε συχνότητες, για ορισμένη προσδοκώμενη χροιά του ήχου βάσει της επιλογής συγκεκριμένης ξυλείας, αυτός καταλήγει –και πάλι- στο ακλόνητο επιστημονικό συμπέρασμα, ότι της συνολικής κατασκευής μιας κιθάρας, εξαιρούνται τα ξύλα. Όπως εκείνος ο άλλος ο γκουρού, της βιολογίας, που πρόσταζε τον βάτραχο να πηδάει. Πήδαγε ο βάτραχος. Του κόβει ένα πόδι, «πήδα ρε!» τον διατάζει, ξαναπηδάει ο βάτραχος. Του κόβει κι άλλο ένα, τον ξαναδιατάζει, βάζει τα δυνατά του ο καψερός ο βάτραχος, ξαναπηδάει. Του κόβει και το τρίτο, τον διατάζει και πάλι να πηδήσει, υπερβάλλει εαυτόν ο ηρωϊκός βάτραχος, στο τέλος εκτελεί κι αυτό το άλμα. Τελικά, ο χασάπης ο γκουρού του κόβει του ζωντανού και το τελευταίο πόδι. «-Βάτραχε, πήδα !», τίποτα ο βάτραχος. «-Βάτραχε, πήδα !», ασάλευτος ο βάτραχος. «-Βρε πήδα !», κόκκαλο ο βάτραχος. Μήτε και ξαναπήδηξε ποτέ του. Τα συμπεράσματα του ενδιαφέροντος πειράματος, δημοσιεύτηκαν σε επιστημονικό περιοδικό, σε άρθρο υπό τον τίτλο «Βάτραχος δίχως πόδια, δεν ακούει» (Νόμπελ Βιολογίας, 1974).

Όντως, ξαναρωτάς, παρότι σου έχω ήδη απαντήσει ότι ούτε είμαι ούτε – διά μείζονα λόγο- δηλώνω «μάστορας». Ούτε καν παραγιός. Τώρα, περί λούστρων, θα σου απαντήσω επίσης. Πρόσεξε πως έχει το πράμα : -Όταν η κιθάρα είναι άβαφη, ακούω μέχρι και το θρόϊσμα των φύλλων του δάσους από το οποίο κόπηκε ο καημένος ο δένδρος. Ξέρεις, όπως άλλοι βάζουν το κοχύλι στ’ αυτί κι ακούνε το κύμα στην ακτή. Μερικές φορές, όταν είμαι σε ιδιαίτερη φόρμα (όπερ συμβαίνει συχνά), ακούω μέχρι και τον δρυοκολάπτη να κοπανάει τον κορμό με το ράμφος του. Τα πράγματα αλλάζουν δραματικά, μόλις πέσει το πρώτο σηλεράκι. Εκεί αρχίζω να χάνω επαφή με τη μητέρα-φύση. Ανακτώ κάπως την ακοή μου μόλις περάσω το πρώτο ντουκόχαρτο, οπότε παίρνει μια ανάσα το έπιπλο, αλλά και πάλι η κατάσταση επιδεινώνεται, μόλις ξεκινούν τα βερνίκια. Στο φινάλε, μετά και το τελικό γυάλισμα, δεν ακούγεται πλέον τίποτε. Νέκρα. Σιγή. Μπετόν αρμέ. Φαντάσου, πώς ηχεί το fiber ; -Ε, για τέτοιο πράγμα σου μιλάω. Η κάσα του πεθαμένου -και δεν πα' να 'ναι από μαόνι- αντηχεί καλύτερα, ακόμη και θαμμένη. Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι όλη τη ζημιά την κάνουν τα ρημάδια τα βερνίκια. Οπότε συνιστώ ανεπιφύλακτα στο τυχόν επόμενό σου project σώματος από τσιμέντο, μην –επαναλαμβάνω : ΜΗΝ- το σοβατίσεις. Άστο έτσι, δεν παθαίνει τίποτε και μην ακούς τί λένε.

Εντάξει, για σήμερα καλά τα πήγες, όντως. Όσο για το ένα μαόνι με ένα alder ιδίας μάζας μπορεί και να ΜΗΝ ηχεί το ίδιο, το σκέφτεσαι από βδομάδα, ε ;

Στην ουσία, Μarathon, την έχεις δώσει μόνος σου την απάντηση, όταν ο ίδιος υποθέτεις ότι έπειτα από κάμποσα χέρια σήλερ-βερνίκια, δεν θα απομένει και πολύς από τον αυθεντικό ήχο του ξύλου. Που σημαίνει ότι –δίχως να το καταλαβαίνεις- συνομολογείς ότι ο ήχος του ξύλου είναι εξαρχής εκεί και παίζει το ρόλο του, ασχέτως εάν εν συνεχεία «πνίγεται» (όπως εσύ φαντάζεσαι) ή δεν «πνίγεται» εξαιτίας του φινιρίσματος. Έτερον εκάτερον. Όσο για τις απαντήσεις που δεν δόθηκαν, καθώς και για θέματα και που προσπεράστηκαν σαν να μην τέθηκαν ποτέ, νομίζω ότι στη συγκεκριμένη πρακτική διακρίθηκες ιδιαίτερα, στα πλαίσια αυτού του διαλόγου. Ακόμη περιμένω απάντηση στο εάν θα προέτρεπες έναν πιτσιρικά ν’ αγοράσει απ’ έξω την ίδια κιθάρα που έπαιξε εδώ και του άρεσε. Την κατηγορηματική άποψη του Duncan, για τον σημαντικό (ο Duncan τον αποκαλεί έτσι, όχι εγώ) ρόλο των ξύλων στον ήχο, την προσπέρασες ντούκου, λες και τα ΄χει χάσει ο γέρος και δεν ξέρει τί λέει. Και άλλα, διάφορα, μην ανατρέχω τώρα. Οπότε, εάν τελικά το θέμα είναι να λάβεις τις απαντήσεις που επιθυμείς, τότε να παραδεχτώ κι εγώ με τη σειρά μου (ώστε να τελειώνουμε), ότι τα ξύλα δεν παίζουν κανέναν απολύτως ρόλο, όχι μόνο στον ήχο της κιθάρας, αλλά και γενικά, σε κανένα τομέα της ζωής μας. Είναι σα να μην υπάρχουν. Τραβάω μια γραμμή στο παρελθόν και παραχωρώ το βασίλειό μου για μια θεϊκή Σταϊνμπέργκερ, εις ένδειξη μεταμέλειας για τις μέχρι σήμερα αιρετικές αντιλήψεις μου. Ή μπορεί να φτιάξω και καμμιά partcaster από αλφαμπλόκ, με μανίκι από κουρτινόξυλο και πετάω και δυό Throbak απάνω. ΥΓ : -Δεν αγαπάμε όλοι τις Telecasters, όπως συμπέρανες παραπάνω. Εγώ, για παράδειγμα, δεν τις αγαπώ καθόλου. Τα αυτά αισθήματα (δηλαδή καθόλου αισθήματα) τρέφω και για τις strats. Aλλά δες τώρα ένα παράδοξο, εγώ που τις απεχθάνομαι να τις αναγνωρίζω ως μουσικά όργανα, εσύ πάλι, που τις αγαπάς, να μην. Φαντάσου δηλαδή και να τις απεχθανόσουν. Καλό βράδυ.

-Δεν ξέρω αγαπητέ Marathon, αποτελεί μήπως προϋπόθεση της συμμετοχής των νέων μελών στους εδώ διαλόγους η προηγούμενη αφομοίωση παλαιότερων topics ; Εάν ναι, να το ξέρω, να πάρω δρόμο από τώρα. Επιπλέον, υπενθυμίζω ότι ούτε το αρχικό topic δημοσίευσα ούτε εξάλλου διατύπωσα κάποια απορία, ώστε να έχω την «υποχρέωση» να ανατρέξω σε παλιές δημοσιεύσεις, μην τυχόν και έχει ήδη απαντηθεί και τρώω τζάμπα χώρο και χρόνο. Την άποψή μου κατέθεσα, ευκαιριακά, είτε αυτή συμπίπτει είτε όχι με απόψεις που περιλαμβάνονται σε παλιά posts. Από την άλλη, όπως επεσήμανε και κάποιος φίλος παραπάνω, δεν κατανοώ για ποιόν ακριβώς λόγο θα πρέπει -σώνει και καλά- να θεωρήσω θέσφατα τις απόψεις των μελών ενός φόρουμ, όπως αυτές έχουν αναπτυχθεί παλαιότερα. Ως απαρίθμηση γεγονότων είσαι μάλλον ακριβής, Superfunk. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε όμως το σημαντικότερο, ότι δηλαδή το προϊόν του Fender, είτε φθηνό είτε απλοϊκό, απευθυνόταν εξαρχής σε μουσικούς και οι μουσικοί, ιδίως οι επαγγελματίες, ήταν αυτοί –όπως πάντα συμβαίνει- που το αποδέχτηκαν, το εκτίμησαν, το ανέδειξαν και το διαφήμισαν περαιτέρω. Σ’ αυτούς απευθυνόταν ο Fender εξαρχής, όχι στον Μπομπ τον Μάστορα. Δεν ήθελε να φτιάξει lego ο άνθρωπος ούτε σφηνοτουβλάκια, ούτε βεβαίως φανταζόταν τότε ότι έθετε τις βάσεις του μετέπειτα δημοφιλούς partcastering. Επιμένω ότι η φαινομενική ευκολία συναρμολόγησης των οργάνων αυτού του τύπου –διότι έτσι ξεκίνησε αυτή η υπο-συζήτηση- καθόλου δεν τα καθιστά υποδεέστερα έναντι του ανταγωνισμού και πολύ περισσότερο δεν τους αφαιρεί τον χαρακτήρα τους, ως μουσικών οργάνων, διότι κάτι τέτοιο ελέχθη ή υπονοήθηκε, ιδίως για τις Telecaster. Εάν δεν είναι η Telecaster μουσικό όργανο, τότε, λόγου χάρη, ο Roy Buchanan τί ήταν, κωπηλάτης στον Όμιλο Ερετών ; Ναι, Marathon, έχω επαφή και με ηλεκτρικά όργανα, ιδίως με ηλεκτρικά όργανα, αν αυτό είναι καθησυχαστικό. Τώρα, το γιατί «μπλέκω» τα ηλεκτρικά με τα ακουστικά, ε, ίσως επειδή υπάρχουν εξόφθαλμες αναλογίες, εξ ου άλλωστε και η ενδιάμεση κατηγορία, των καλούμενων «ηλεκτροακουστικών» οργάνων. Τώρα, εάν εσύ πιστεύεις στην παρθενογένεση των ηλεκτρικών οργάνων, αυτό είναι άλλο θέμα. Ως προς το ερώτημά σου, εάν έχω σχέση με την οργανοποιϊα, δεν είμαι οργανοποιός, εάν αυτό σε καλύπτει. Από την άλλη, προσπαθώ να μην έχω πελατειακή εξάρτηση από οργανοποιούς, στο βαθμό τουλάχιστον που οι δικές μου δεξιότητες, η όποια εμπειρία και ο τεχνικός εξοπλισμός μου αρκούν για να συντηρώ και να επισκευάζω αυτοδύναμα τα υπάρχοντά μου (που δεν αρκούν πάντοτε). Όσο για τα κριτήρια των αγορών μου, το ακριβώς αντίθετο, θα έλεγα. Έχουν άμεση σχέση (και) με τα ξύλα, μεταξύ κάμποσων άλλων. Πάντως, γενικά, αυτόν το δογματισμό σου εναντίον του ρόλου των ξύλων, δεν τον αντιλαμβάνομαι. Θα μπορούσα κι εγώ να υποδυθώ πως δεν υπάρχει αντίθετη άποψη, πως δηλαδή όλοι οι αληθινοί γνώστες (ή μήπως να πω «μύστες» ;) συμφωνούμε πως το ξύλο παίζει μεγάλο ρόλο στην διαμόρφωση του ηχοχρώματος. Όμως, υπάρχει αντίθετη άποψη, πιθανώς πιο σωστή απ’ αυτήν που συμβαίνει να ασπάζομαι εγώ και εφόσον υπάρχει και καταγράφεται, πολλές φορές εντυπωσιακά εμπεριστατωμένα, είμαι υποχρεωμένος και να τη σεβαστώ και να την προσέξω.