z43k0

Καλά κάποια reunion θα μείνουν στα χαρτιά και στην φαντασία μας, όπως και αυτό για την Deep Purple MK III που ακουγόταν πριν κανά 5άρι - 3 χρόνια [με σχετικές δηλώσεις Glenn Hughes]. Somehow, όμως, έχω την εντύπωση πως είναι καλύτερα έτσι.

Θα την πω την καφρίλα μου, αν και αγαπώ τους "Αγγλους" Whitesnake, τα χρόνια με τον Sykes [από το rendition του Slide It in, μέχρι και όσα πρόλαβε να γράψει στο 87] νομίζω ότι ήταν τα καλύτερα [πιο "δυνατά"/ πορωτικά - ο "δικός τους ήχος"]. Αλλά τι λέμε τώρα, η καλύτερη μπάντα των 80s [και λίγο πριν, και λίγο μετά]. Up the Snakes!

κοίτα να "αρρωστήσει" κανείς όταν υπάρχει χαμηλή προπώληση εισιτηρίων είναι συχνό φαινόμενο, τώρα για τους Depeche Mode [που προσωπικά τους απεχθάνομαι] που έχουν απήχηση και γενικά πουλάνε στην Ελλάδα ήταν λίγο "κουλό". Τώρα ντράγκια ήταν η υπόθεση, απλή ίωση ή χαλασμένος γύρος αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, shit happens [1001 νόμος του Murphy].

Συντάσσομαι της άποψης να καταθέτουμε αρνητικές και θετικές γνώμες για studio, μαγαζιά ή οτιδήποτε άλλο συναφή με την... ασθένεια μας online. Για να αποφεύγουμε γενικώς τις κακοτοπιές, ή τουλάχιστον να είμαστε προϊδεασμένοι. Σε ότι αφορά στην Ηχορύπανση, οι εντύπωσεις μου από την μια και μοναδική φορά που πήγα εκεί [ή μήπως δύο, δεν θυμάμαι πριν έξι χρόνια αυτή η ιστορία], ήταν κάκιστες. Όταν ήταν ακόμα στο υπόγειο, αντήχηση, εξοπλισμός σε κακή κατάσταση, ενισχυτής χωρίς footswitch, ανεπαρκής κατάρτιση του τότε προσωπικού. Από ένα φίλο πρόσφατα έμαθα ότι φτιάξαν καινούργιες αίθουσες σε πιο σύγχρονα πρότυπα πάνω από το μουσικό κατάστημα, αλλά και σε αυτές κάνουν κάτι κουλά [δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες γιατί δεν έχω προσωπική εμπειρία]. Σε γενικές γραμμές έτσι όπως το χω κόψει, υπάρχουν δεκάδες studio στην Αθήνα που είναι OK αν είσαι πιτσιρικάς, λιγότερα αν ψάχνεις κάτι αξιόλογο σε εξοπλισμό και ακόμη λιγότερα αν επιζητάς ποιότητα χώρου, παρελκόμενων υπηρεσιών. Ευτυχώς το τελευταίο διάστημα, υπάρχει μια τάση οι ιδιοκτήτες των studio να κάνουν σοβαρές επενδύσεις και να στοχεύουν σε ένα "ποιοτικό συνολικά πακέτο". Just my 2 cents στο όλο θέμα.

Απίστευτος ήχος και όλος ο δίσκος Modern Hippie είναι εκπληκτικός. nuff said

Αυτή που ήταν δίπλα στην Ελευθεροτυπία και κατέβηκε Πειραιώς. Στάνταρ ήταν ο κιθαρίστας στα Παιδία Παίζει μέχρι πρόπερσι, δεν ξέρω αν συνεχίζει ακόμα.

Νομίζω ότι έπαιζε/ παίζει στα Τα Παιδία Παίζει, το σταθερό σχήμα της Αρχιτεκτονικής [κάθε Τετάρτη παίζουν πια]. Νομίζω ότι είχε βγάλει και ένα προσωπικό CD, το χε παρουσιάσει σε ένα Guitar clinic του Ζήρα στο Όνομα του Ρόδου πριν κανά δυάρι χρόνια. Γενικά πολύ καλός παίκτης -και κάργα van halenικός.

Υπάρχει διαφορά, νομίζω ότι οφείλεται κυρίως ότι διατηρεί στην βάση του γενικότερα rock licks [βαρέως τροποποιημένα βέβαια]. Το tapping του βέβαια είναι πολύ ιδιαίτερο.

Από το Psycho Killer μου είχε έρθει η ιδέα 8) Zaeko Killer [να χει και λίγο αιματάκι η ιστορία haha] \m/ Αυτό λες έτσι; Πρωϊνιάτικα να βλέπουμε παικταράδες, που όρεξη για δουλειά μετά.

Αθήνα μεγάλη μπλουζομάνα lol αχαχαχα, αληθεύει ότι ο Τσιαμτσίκας κάνει live στις λαϊκές; Τον είχα δει σε ένα πρωϊνάδικο ντυμένο αλά blues brothers, καπελάκι γυαλί και όλα τα σχετικά. Αφού το νιώθει [όπως το νιώθει], μαγκιά του. @playloud, Zaeko είναι κανονικά το nick, απλά όταν έκανα το λογαριασμό με είχε πιάσει το computerάδικο μου. Δεν λες το Cut its loose, από το εκπαιδευτικό του στην REH video; http://www.youtube.com/watch?v=p8q0Mb_uOG8 DVD των Winger δεν έχω δει από όσο θυμάμαι, θα το ψάξω. Μεγάλη ταινία το Crossroads - τουλάχιστον για τους κιθαρίστες;)

@playloud Καλημέρα! Απλά από περιέργεια και προς χάρη της συζήτησης, αυτό το κλιπάκι του Βρετού την έχει την αλητεία; Καταλαβαίνω τι ακριβώς εννοείς, η ερώτηση έχει να κάνει κυρίως στο αν αυτός είναι ένας τρόπος να περάσει κανείς το rock attitude σε ένα τέτοιο ύφος παιξίματος [υπαρξιακή κιθαριστική αμπελοφιλοσοφία κοινώς;)]. @govanmaniac Δεν ξέρω γιατί αλλά θυμήθηκα εκείνη την σκηνή από το crossroads που ο γερό μπλούζμαν βάζει ένα ποτηράκι στον Ράλφ Μάτσιο [όταν τον παράτησε η γκόμενα] και του λέει play the blues. [και με την κορυφαία τραγουδιστή ατάκα "all that he wants is others say he could really play" ]

Ο Βρεττός είναι αλλού, το παλληκάρι έχει ξεφύγει. Γενικά αν τον δεις σε live από κοντά, μαζεύεις το σαγόνι σου από το πάτωμα. Τρελή τεχνική και πολύ ιδιαίτερο ύφος. Πέρυσι έβγαλε το πρώτο του προσωπικό CD - Skins on Strings, το οποίο συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όποιον αρέσκεται σε instrumental guitar, με πολλά διαφορετικά σε στυλ τραγούδια. Το κανάλι του στο youtube είναι http://www.youtube.com/user/kostavreto, για μια πιο πλήρη εικόνα.

Μπράβο σε όλα τα παιδιά και στο playloud για την πρωτοβουλία, τις μίξεις και γενικά το όλο μεράκι [έχει κάνει και κάτι μαγικά στο δέσιμο των jams:)]. Electrified καταιγισμός ήταν τα κλιπ, το δεύτερο jam ξεχωρίζει -αν και με ένα περίεργο τρόπο όλα δένουν μεταξύ τους. \m/ rock on αδέλφια!

απλά να επισημάνω ότι στο video στο YouTube έχουν αλλάξει το κομμάτι που παίζει playback, στην αυθεντική ταινία είναι ένα άλλο [την έχω σε rip από το HT]. Να ζήσει ο cult ελληνικός κινηματογράφος;) Τώρα σε ότι αφορά στο topic [διάβασα πρώτη σελίδα αποσπασματικά - δεν παρακολούθησα το σύνολο της συζήτησης - Συμφωνώ με τα περί καρναβαλιού προσωπικοτήτων], εγώ δεν τραβάω κόλλημα ούτε με classic rock, ούτε poseries - γουστάρω και τα παίζω, όπως θα γούσταρα αν έπαιζα blues και funk ή ακόμα και fussion. Τώρα γιατί είναι πρόβλημα το να παίζει κανείς classic rock και δεν είναι πρόβλημα να παίζει κανείς τα ίδια funk κομμάτια εν έτει 2009 που ακούγαμε σε Hi Hat και λοιπά μπαράκια το 1993 [ή και πιο παλιά] ή disco κομμάτια, ή blues κομμάτια... περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Κάποιο εμμένουν το ποτήρι να το βλέπουν μισοάδειο και άλλοι μισογεμάτο. Δηλαδή γιατί να περιμένω [ή και να απαιτώ] από τους άλλους να παίξουν κάτι διαφορετικό επειδή εγώ το έχω βαρεθεί; Αν το συγκεκριμενοποιήσω στο μυαλό ας το παίξω εγώ. Το ότι παίζονται τα ίδια κομμάτια [πάνω κάτω] από cover bands το 80, το 90, το 2010 δεν είναι ένδειξη εξέλιξης μουσικής σκηνής. Προσωπικά έχω πετύχει πολλά πιτσιρίκια που παίζουν πραγματικά ζηλευτά πράγματα και έχουν άποψη στο όργανο. Γουστάρουν classic/ metal/ country whatever, παίζουν ναι μεν τα ίδια κομμάτια αλλά το χουν και βγάζουν κάτι διαφορετικό. Και αν την ψάξει κανείς ουσιαστικά θα δει ότι και σε επίπεδο συνθεσης/ δημιουργίας γίνονται πράγματα, τώρα το γιατι δεν προβάλλονται/ ακούγονται είναι μια άλλη τεράστια συζήτηση. Anyway my 2 cents πάνω στο θέμα.

Ναι πρώτο edit - δεν φαίνεται μία ότι έχει προκύψει βάσει τροποποίησης [εκτός από το ID3 Tag - Steve Vai Ya Yo Gakk;)]. Όσο για την ανακάλυψη...σιγά το πράμα;)

count me in για το 4ο part, ελπίζω αύριο να το γράψω [με εξομοίωση και αυτήν την φορά, ξεμείναμε από mic:(]. Rock on. \m/

Richie Kotzen - Fooled Again μου αρέσει η εκτέλεση από το Sao Paulo DVD αλλά δεν την βρίσκω τώρα http://www.youtube.com/watch?v=xgaP5JGq-3k&feature=related Γενικά RK και τα μυαλά στο blender

@playloud Είχα δεχθεί απειλές ότι θα μου το εξαφανίσουν πριν ένα χρόνο;) οπότε αναγκάστηκα να το περιορίσω! Η αλήθεια είναι ότι στις 80ίλες δεν κολλάει και πολύ [μόνα τα ντιλέγια θέλουνε αυτές]. @kostat5150, @gregg, Thanks guys.

@playloud: Η αλήθεια είναι ότι έχω wah addiction:) Όταν είναι συνδεδεμένο στο rig, δυσκολεύομαι να μην το χρησιμοποιήσω, για αυτό συνήθως το αφήνω εκτός. Θυμίζει αρκετά AC/DC το backing;) @mscmkr: Θα κάνω ένα single take το τριήμερο σε κάτι παρεμφερές, αν βρω χρόνο! Thanks again!

Χμ έχω τη αίσθηση ότι ο gilmour είναι τριχασμένη προσωπικότητα και δεν έχω αποφασίσει ποια γουστάρω περισσότερο;)

Το backing track θα το βρείτε εδώ : http://www.guitaridol.tv/backing_tracks. Δεν ήταν ο σκοπός μου να κάνω κάτι δομημένο... το εναντίον;) Οπότε thanks for listening;)

Καλησπέρα! Υπάρχει ένας άκρως παρανοϊκός λόγος και μια διάθεση χαβαλέ στο όλο jam το οποίο είναι "αλήτικο". Το backing είναι το Up to Eleven που προδιαθέτει για τέτοιες καταστάσεις. Τρία takes ξεχωριστά, panning τα δύο, στο κέντρο +3db το άλλο. Ήχοι από Guitar Port και wah το Bad Horsie. Ήθελα να κάνω και μια μίξη κάθε take ξεχωριστά αλλά το Audacity τα παιξε;) Well ελπίζω να σας αρέσει! Rock on!

Έχω ακούσει τον συγκεκριμένο συνδυασμό μαγνητών σε άλλες "μαμίσιες" strat, γενικά δεν μου έκανε κλικ. Σιχαίνομαι τους noiseless και ο DH-1 πρέπει να είναι ο χειρότερος διπλός που έχω ακούσει εδώ και χρόνια. Όμως για να σου δώσω να καταλάβεις, εγώ ορκίζομαι στους Seymour Duncan και σε μονούς κυμαίνομαι μεταξύ Texas Special και Custom 50s. Δηλαδή αν την αγόραζα ποτέ [που δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, γιατί για τέτοια φάση όργανο θα κοίταζα σε άλλες εταιρείες] οι stock μαγνήτες δεν θα μέναν πάνω της στιγμή [κατευθείαν αλλαγή], οπότε ανεβαίνει το budget.

Χμ εμφανισιακά θα ήταν πιο όμορφη αν είχε matched headstock, αισθητικά είναι σαν να μην έχουν σχέση το σώμα με το μπράτσο.

Actually θα διαφωνήσω περί του SRV clone, ok υπάρχουν επιρροές και ομοιότητες, αλλά υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές επίσης: 1. ο ήχος του KWS είναι πιο "γκαζωμένος" και μεσαίος. 2 οι φράσεις του δεν έχουν άμεσες αναφορές στους "πατέρες" του blues [Albert Collins, B.B.King]. 3. τα κομμάτια του συνθετικά είναι περισσότερο στο πνεύμα του blues rock των 90s - ίδια φάση περίπου με Jeff Healey, bar rock μπορεί να το πει κανείς. 4. Σε αρκετά κομμάτια του κάνει κατάθεση ψυχής the blues way, και αυτό είναι κάτι που δεν μπορούν να κάνουν οι "κλώνοι". with that said, σίγουρα έχω πιο ψηλά στην εκτιμησή μου τον SRV από KWS. Και for what is worth, o Vai είχε πει αυτά για τον KWS: "When I first heard Kenny Wayne Shepherd, I thought, 'Uh-oh, another Stevie Ray Vaughan clone,'" recalls Steve Vai, who watched the young guitarist closely throughout last summer's G3 tour. "Just like the first time I heard Stevie Ray, I thought, 'Uh-oh, another Hendrix clone.' I was equally wrong both times. Kenny has the depth and insight to make what he does emotionally powerful and remove it miles from clonedom. He has that elusive 'it.' "