Η αλήθεια είναι πως και ο ήχος ακόμα και της φτηνής πεταλιέρας είναι απίστευτα βελτιωμένος/αληθοφανής σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν και αφάνταστα οικονομική, ακόμα και η ακριβότερη, σε σχέση πάντα με το να έχεις ένα σωρό πετάλια/ενιχυτές για να βγάλεις τόσους συνδυασμούς που σου προσφέρει.
Οι συνολικές δυνατητες της, το βάρος, ο όγκος της, η δυνατότητα μεταφοράς, η τιμή, δεν συγκρίνονται με την παραδοσιακή εναλλακτική.
Την Παρασκευή όμως που κούμπωσα στο studio καρφί το jazz bass σε έναν bassman του 70, μου έτρεχαν τα σάλια από αυτό που άκουγα, όπως και όλης της μπάντας, δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Χωριστά η αίσθηση του να παίζεις με κάτι ζωντανό που να ανταποκρίνεται σε κάθε τι που κάνεις λες και συμμετέχει κι εκείνο στο παίξιμο. Αυτό, ακόμα δεν το έχω βρει ψηφιακά....