makam

Μάλλον η Jazz City με τον humbucker θα σου κάνει πιο πολύ από τον floating για τους λόγους που περιέγραψα πιο πριν, αλλά αυτό που θα λάβεις επίσης υπ'όψιν σου είναι το scale length, που είναι διαφορετικό σ'αυτές τις δύο κιθάρες.

Τι σε βολεύει πιό πολύ, το Les Paul ή το Fender scale?

Το καλύτερο που έχεις να κάνεις βέβαια, είναι να τις παίξεις και τις δύο αρκετή ώρα και ν'αποφασίσεις.

Νομίζω ο Κουρμπής θα σε βοηθήσει πολύ να πάρεις τη σωστή απόφαση...

Να σε βοηθήσω λίγο.

Αν σου αρέσει η μουντίλα πας για κλασσικό humbucker και όχι για floating, καθώς ο δεύτερος έχει λιγότερα μεσαία και πιο σφικτά μπάσα. Βλέπε ήχο George Benson που μια ζωή έπαιζε με floaters και τα περισσότερα τα έχει ηχογραφήσει με την κλασσική αγαπημένη του Gibson Johnny Smith.

Στο όρθιο παίξιμο δεν παίζει ρόλο το πλάτος , 15", 16", 17" ή 18", αλλά το φάρδος. Με τις πιο φαρδείς να είναι λίγο πιο άβολες.

Οταν παίζεις καθιστός παίζει ρόλο το πλάτος, με τις 16"-που είναι ο μέσος όρος- να είναι οι πιο βολικές.

Για 18" στα χρήματα που διαθέτεις δεν θα βρείς έτσι κι αλλιώς...

Οι Ibanez που παραθέτω παρακάτω είναι πάρα πολύ καλά όργανα για τα λεφτά τους και μπορείς εύκολα να τις δοκιμάσεις στον Τρίμη και να πετύχεις τιμή thomann ή και καλύτερη ακόμα.

Παρ'ότι κατασκευασμένες στην Κίνα, η ποιότητα τους είναι πολύ ψηλά...

Στις Ibanez Κίνας, το καλό με τα φθηνά μοντέλα είναι ότι ακούγονται το ίδιο καλά με τα ακριβώτερα, με τη διαφορά να υπάρχει στο hardware,(λίγο καλύτεροι μαγνήτες και κλειδιά), επίσης έχουν σκληρή θήκη και τα ξύλα τους είναι πιό όμορφα.

15"άρα.

http://www.thomann.de/gr/ibanez_ag75bs_jazzgitarre.htm

16"άρα.

http://www.thomann.de/gr/ibanez_af75bs_jazzgitarre.htm

16"άρα,- δεν 'παίζεται' από ήχο και εργονομία συν ότι έχει και σκληρή θήκη...

http://www.thomann.de/gr/ibanez_pm35_nt.htm

Μετά ακολουθούν οι Epiphone, που είναι πολύ αξιοπρεπή όργανα αλλα τα τελευταία χρόνια που είναι Κινα, η ποιότητά τους δεν είναι αυτή που ήταν όσο όταν τις κατασκεύαζε το εργοστάσιο της Samick στην Κορέα.

Κλασσική αξία με καλό ήχο, που πάσχει λίγο στο hardware.

http://www.thomann.de/gr/epiphone_emperor_ii_joe_pass_16_nt.htm

Αν μπορείς ν'ανέβεις στα χρήματα, (1300 εως 2000 +) τότε οι Eastman είναι μονόδρομος με τις Peerless ν'ακολουθούν πιό πίσω και τις D'Angelico να τα κάνουν όλα καλά, αλλά δεν τις βρίσκεις στην Ευρώπη εύκολα...

Δεν αναφέρω καθόλου τις Ηeritage και Gibson γιατί ανεβαίνει το ποσό επικίνδυνα και πιο πολύ θα σε μπερδέψω παρά θα σε βοηθήσω.

Ελπίζω λίγο να σε βοήθησα...

Για ρίξε μια ματιά στα παρακάτω, νομίζω θα βρείς αρκετές πληροφορίες και θα μπορέσεις ν' ακούσεις αρκετά σκάφη σε όλα τα επίπεδα ποιότητας και τιμών...

http://www.noiz.gr/index.php?topic=158742.0

http://www.noiz.gr/index.php?topic=166355.0

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά.

Γειά σου Σάμι.

Πολύ περιεκτικό το άρθρο σου για τις κλίμακες...

...να προσθέσω και τις πεντατονικές, μιας και πάνω τους έχει γραφτεί η μισή μουσική του 20ου αιώνα, καθώς και την blues.

Θ'αναφερθώ μόνο στις πολύ βασικές και τους τρόπους τους(modes).

Major pentatonic: C D E G A  + οι 4 τρόποι της.

Minor pentatonic: C Eb F G Bb  + οι 4 τρόποι της.(ο 2ος τρόπος ταυτίζεται με την Major pentatonic)

Minor Blues(basic): C Eb F F# G Bb

και σε όλα τα παραπάνω οι παραλλαγές και οι συνδιασμοί είναι σχεδόν άπειρα...

...έχω ακούσει και τις δύο.

Μάλιστα την RP 255 την έχω και της έχω πιεί το αίμα.

Πολύ αξιόλογο μηχάνημα, που όπως όλα τα πολυεφφέ, πρέπει να τα ψάξεις σε βάθος για να πάρεις αυτά που μπορούν να δώσουν.

Το Vox, υπολείπεται σε δυνατότητες editing, πράγμα σημαντικό για μένα όταν θέλεις να 'φέρεις' έναν ήχο.

Απο' κει και πέρα, είναι θέμα γούστου κι επειδή η κάθε εταιρεία έχει τον ήχο της, το καλύτερο είναι το παλλικάρι να τις δοκιμάσει και ν'αποφασίσει.

Βέβαια όποιαν κι αν πάρει, αφού την θέλει για backup μια χαρά δουλειά θα κάνει.

Με λίγα παραπάνω χρήματα παίρνεις αυτό:

Εχει πιο πλούσιο μενού, με περισσότερες παραμέτρους για τον κάθε ήχο.

http://www.thomann.de/gr/digitech_rp_155.htm

Τα κάνει σχεδόν όλα και συμφέρει... πόσο μάλλον για backup που το θέλεις εσύ.

ουφ βαρέθηκα πιά...

...άλλος ένας Αμερικάνος πού βγήκε μπροστά με μέσον και τρελλό γλύψιμο ;D

Φυσικά και παίζει ρόλο στον ήχο αν έχεις τα pots στο 6 ή στο 10, όπως επίσης και που είναι το volume στον ενισχυτή.

Αλλιώς π.χ. ακούγεται η κιθάρα όταν έχεις το volume της στο 6 και τον ενισχυτή στο 10

και αλλιώς όταν έχεις την κιθάρα στο 10 και τον ενισχυτή στο 6.

Και βέβαια παίζει μεγάλο ρόλο και το wiring των pots.

Ενα πολύ χρήσιμο άρθρο παραθέτω πιό κάτω.

Δώσε βάση στο 3. που μιλά για vintage vs. modern wiring...

http://www.premierguitar.com/Magazine/Issue/2012/Sep/Hot_Rod_Your_Electric_Tiny_Tone_Tweaks_Done_Dirt_Cheap.aspx

Επισης καπου πρεπει να το πω...Ειδικα αυτη τη στιγμη πρεπει να ανοιξετε τα σχολια στις αγγελιες ΤΩΡΑΑΑΑ!!!!  :-X ;) ;D 8)

........φίλε Γ-----, δεν σε βλέπω να παίρνεις την μηχανή... ;D ;D ;D 

πάντα φιλικά.

Πολύ κατατοπιστικό το βίντεο και συνάμα απογοητευτικό. :(

Κατατοπιστικό γιατί βλέπεις πως λειτουργεί μία μοντέρνα γραμμή παραγωγής σ'ένα εργοστάσιο που κατά πρώτον ενδιαφέρεται για την ποσότητα κι αυτό φαίνεται στον τρόπο που προσεγγίζουν οι εργαζόμενοι την ξυλεία και τα όργανα σε όλα τα στάδια παραγωγής.

Το συγκεκριμένο εργοστάσιο θα μπορούσε να παράγει και έπιπλα και να βρίσκεται στην Ευρώπη, την Ασία ή οπουδήποτε αλλού.

Απογοητευτικό γιατί με τον τρόπο που προσεγγίζουν σήμερα την διαδικασία, καταλαβαίνεις γιατί οι Gibson σε όλη τη δεκαετία του '50 και μέχρι σχεδόν τα τέλη του '60, ακούγονταν και ήταν καλύτερες...

Βλέποντας το βίντεο σκεφτόμουν, 'ποιό mojo'? πάει κι αυτό, ποιά κουρδισμένα ή ταιριασμένα ξύλα? αφού όλα το ίδιο θα χρησιμοποιηθούν...

Αν το έβλεπε δε ο Orville από καμμιά γωνιά, θά έτριζαν τα κόκκαλά του.

Τέλος πάντων, να'ναι καλά η σημερινή Gibson που με κάτι τέτοια βίντεο, ανεβάζει την υπόληψη και την αξία των κατασκευαστών χειροποίητων οργάνων στα ύψη. Καί έτσι θα' πρεπε να είναι...

...αν θες να βάλεις χρώμα στη ζωή σου, δεν είναι και τόσο χάλια, ιδίως την πορτοκαλί την βρίσκω και συμπαθητική...

Η τιμή είναι λιγάκι τσιμπημένη, αλλά αυτό είναι θέμα του marketing dep. της Gibson.

Aν την κρατήσει στα χέρια του 'κανας γνωστός και διάσημος, η τιμή θα παραμείνει, αν όχι, η τιμή θα πέσει...

Αν προσωπικά θα διέθετα αυτά τα χρήματα, θα πήγαινα για την standard.

Το έχω πει και θα το ξαναπώ, η παρακάτω κιθάρα είναι το καλύτερο value for money που έχει βγάλει ποτέ η Gibson.

Eχει πάνω τους burstbuckers pro, είναι ελαφριά, μπράτσο με ματ βερνίκι που δεν κολλάει στο χέρι, (και παχύ, που εμένα προσωπικά μου αρέσει) απίστευτο ζύγισμα και playability, και ήχο classic les paul 100%...

Mάλιστα μου άρεσε τόσο πολύ που έχω 2 αυτή τη στιγμή (τα σχετικά παλαιώτερα μοντέλα με την rosewood ταστιέρα).

Για να μη μιλήσω για τις άπειρες συγκρίσεις που έχουν γίνει με αυτήν και διάφορες standard και VOS...

...μπήκαν οι VOS στη θήκη και δεν ήθελαν να ξαναβγούν ;D

Εντάξει δεν έχει binding και δεν είναι τόσο όμορφη σαν την standard, αλλά η τιμή της...

http://www.thomann.de/gr/gibson_les_paul_studio_limited_wbcr.htm

(Απορώ ακόμα με κάποιους που αγοράζουν Κινέζικες απομιμήσεις, ενώ με παρόμοια χρήματα μπορούν να πάρουν την παραπάνω μεταχειρισμένη) :( :( :(

Κανονικά δεν κερώνουμε το καπάκι αλλά τον μαγνήτη ή και τα 2 μαζί.

Θα βρείς πολλά άρθρα στο youtube, όπως το παρακάτω...

[ftp=ftp://

Επισης μη ξεχνας οτι η επιτυχια ειναι εθιστικη,δεν ξερω αν σου εχει τυχει ποτε,εμενα μου εχει τυχει για αυτο στο λεω,αλλα το να παιζει το ραδιο ενα ασμα σου πρωι-μεσημερι-βραδυ ειναι ωραιο συναισθημα και υπαρχουν πολλοι που ζουνε για αυτο....οποτε απο καποια στιγμη και μετα καποιοι "ζουνε" για να φτιαχνουν χιτ  (οχι μονο στην Ελλαδα αλλα και στο εξωτερικο) ,μια και η ικανοποιηση που παιρνουν απο αυτο ,την επιτυχια δηλ,ειναι μεγαλυτερη απο την..καλλιτεχνικη και καλα αξια του πονηματος τους...η οποια ετσι κι αλλοιως στην τελικη ειναι και θεμα γουστου.

 

http://www.amazon.co.uk/Black-Vinyl-White-Powder-Napier-Bell/dp/0091880920

...μιας και αναφέρεις περί επιτυχίας, πιστεψέ με έχω υποφέρει πολύ από 'αντιγραφές και περίεργες συμπτώσεις', (για να επανέλθουμε και στον τίτλο του topic).

Mέσα από τις δεκάδες περιπτώσε ις που μου έχουν συμβεί, θα αναφερθώ σε δύο που έχω πιό πρόχειρα.

Μία από το εξωτερικό και εντελώς κακοπροαίρετη (αυτοί έκλεψαν ολόκληρο το cd και το πουλούσαν σαν Τούρκικο)

και μία από την εγχώρια αγορά, με 'περίεργη σύμπτωση' :-\.

Η δική μου δουλειά και πως κυκλοφόρησε:

...και όπως κυκλοφόρησε από κάποια εταιρία στην Τουρκία :-[ :-[ :-[

Η άλλη περίπτωση αφορά το κομμάτι μου 'Love Secret' και συγκεκριμένα το κουπλέ...

...το δικό μου:

...και αυτό που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από την Sony Music :-\ :-\ :-\

Δυό φιλιά (Two kisses) - Σαββέρια Μαργιολά

...τι να πώ, μπορεί να έπεσα θύμα τρελής σύμπτωσης...

...και θα πεί κάποιος, μα καλά δεν τους κυνήγησες; δεν ζήτησες αποζημίωση κλπ;

Γι'αυτούς που είναι μέσα στο χώρο, ξέρουν πολύ καλά πως δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα χωρίς να μπλέξεις σ'έναν κυκεώνα αντιπαράθεσης με δικηγόρους και δικαστήρια που θα αναβάλονται...

Το μόνο που σε βοη θά, χωρίς να ξοδέψεις χρήματα σε δικηγόρους κλπ, είναι η ΑΕΠΙ εως εκεί που μπορεί, τουλάχιστον εμένα προσωπικά με έχει βοηθήσει στις περισσότερες των περιπτώσεων.

...και για να αναφέρω κάτι ακόμα, όσον αφορά την απάντηση του Νίκου (superfunk).

Δεν αντέχω πιά τις δικαιολογίες του τύπου: 'το έκανα γιατί με πίεζε η εταιρία, ή για να τελειώσω την δεύτερη πισίνα στο νέο εξοχικό στο νησί'.

Διαβάστε πάλι το post του blue, νομίζω τα λέει όλα...

Ακούστε μια φανταστική ιστορία που μου έλεγε ο παππούς μου :

 

Κάποιος παρήγαγε πολλά σκατά, αλλά μερικά σκατά δεν ήταν τόσο σκατά, αλλά σίγουρα καλύτερα από τα σκατά όσων δεν πληρώνονται για να χέζουν. Επιπλέον, αυτά τα σκατά πούλησαν πολύ εκείνη τη μακρινή εποχή που υπήρχαν δισκογραφικές και λουλουδού δεν ήταν όποια κι όποια στις καλές πίστες. Τότε για να είσαι παρκαδόρος δεν έπρεπε να είσαι σαν το λέτσο και μάλιστα μερικές από τις σημερινές πορνοσταρ ηχογραφούσαν με melodyne παρέα με ανερχόμενους παίχτες reality που μπορούσαν εν δυνάμει να πλασάρουν σκατά χαμηλότερου κόστους, αλλά στην ίδια λιανική τιμή (οι λεγόμενοι φτηνοί εργατικοί κwλee).

 

(εδώ ακούμε Τζούλια - Στόχος είναι τα λεφτά και προσέχουμε το στίχο τομή "τι ωραία πισίνα που έχεις/το pH της να ελέγχεις")

 

Λίγο αργότερα, αυτοί που αγόρασαν πολλά σκατά και δεν είχαν πλέον χώρους αποθήκευσης, αλλά και επειδή πέρασε η εποχή που έπρεπε να έχεις μέσο για να μπεις στο κλαμπάκι να δεις κανα στρινγκάκι (τότε που κάθε νοικοκυριό είχε το πολύ μέχρι 2 στρινγκς και τα υπόλοιπα εσώρουχα ήταν οι σημερινές περιοδοκυλότες) ή που υπήρχε περίπτωση να φας πόρτα αν με την παρέα σου σχηματίζατε ορχιδεόκαμπο και "θα χάλαγε η εικόνα του μαγαζιού", έπαψαν να αγοράζουν σε μεγάλες ποσότητες.

 

(εδώ θυμόμαστε οτι η πραγματική προ ιντερνετ πειρατεία βασίστηκε ακριβώς πάνω στην ιδέα οτι ο κόσμος δίνει το πολύ 5€ για να αγοράσει ένα προϊόν ελαφριού περιεχομένου. Απόδειξη αυτού η περιεκτικότητα σε Θλίβο στις στοίβες των πάλαι ποτέ πλανοδίων. Αποτέλεσμα αυτού η απαξίωση της μουσικής τέχνης ως εμπορικό προϊόν, γιατί έκτοτε "μουσικό εμπορικό προϊόν"="αρπαχτή/φούσκα")

 

Εξάλλου οι τότε ενεργοί πολίτες έλεγαν οτι κατά βάση τζαζ άκουγαν και σκατά αγόραζαν τα Σάββατα για τη φάση. Φυσικά, τότε δεν ήταν τα πράγματα περίπλοκα όπως είναι σήμερα. Τα λεφτά έμπαιναν κάθε 1η και 15 οπότε υπήρχε πλεόνασμα ώστε οι κάθε λογής βιβλιοφάγοι να καίνε πεντοχίλιαρα κάτω από τη λικνίζουσα ελευθέρας βοσκής.

 

Και κανένα κακό κίνητρο από τους παραγωγούς. Αυτό βγάζω, αυτό παρουσιάζω, αυτό πουλάω κύριοι και αυτή είναι η δουλειά μου. Δεν σε ανάγκασα να το αγοράσεις. Και αν ποτέ δεν εχεις να το πάρεις, δεν ξέρω πως θα ζούσες χωρίς αυτό.

 

Μετά δεν ξέρω πώς πάει γιατί με έπαιρνε ο ύπνος.

 

ΥΓ. Ντρέπομαι να συζητάω για τον Χ που επωφελήθηκε από κάποιες αποδεδειγμένα στραβές συνθήκες. Κι εγώ θα το έκανα στη θέση του και δεν τολμώ να ξεστομίσω τη λέξη ίθοσ.Το θέμα είναι οτι αν συμμερίζεστε αξία στα πολιτιστικά πεπραγμένα ενός σεμνού δουλευταρά, τότε θα πρέπει να είστε ενημερωμένοι οτι πράγματι μαζί τα φάγαμε και βρισκόμαστε στο σωστό τόπο και χρόνο.

 

ΥΓ2. Δε χρειάζεται να παρουσιάσουμε δικό μας χιτ για να συγκριθούμε με έναν καλλιτεχνικό κολοσσό. Νόμιζα οτι ήταν αρκετό το παράδειγμα του συναδέλφου Van Gogh, αλλά φευ. Ίσως αρκεί το γεγονός οτι οι διάσημοι καλλιτέχνες που παρακολουθούμε και σεβόμαστε ουδέποτε επείνασαν, αλλά και ποτέ δεν έβαλαν νερό στο κρασί τους, πάνω στα ζητήματα που εδώ συζητάμε σαν να υπάρχει κάτι να συζητήσουμε.

 

ΥΓ3. Ρε, της Στουκίδη το καινούριο (ΟΚ) το έχετε ακούσει?

 

________

 

Τα ονόματα και οι περιστάσεις είναι προϊόντα φαντασίας και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα.

...έγραψες.

Η φανταστική σου αυτή ιστορία με κάλυψε απόλυτα.

Το προιόν που παράγει κάθε καλλιτέχνης (δημιουργός), οφείλει πρώτα απ' όλα να αρέσει- εξιτάρει τον ίδιο.

Αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε η σχέση αρχίζει να μοιάζει με 'αναγκαστική συμβίωση' - που εξυπηρετεί συμφέρον. Κι εκεί η μαγεία κι ο έρωτας έχουν χαθεί...

το tone δεν αλλάζει τη φυσική τάση ενός οργάνου να παράγει πιο δυνατά μπάσα ή μεσαία.

Πολύ σωστό...

Μια μικρή παρέμβαση.

 

Τα ξύλα παίζουν ρόλο; Ναι

Οι μαγνήτες παίζουν ρόλο; Ναι

Τα βερνίκια παίζουν ρόλο; Ναι

 

Και τα λοιπά και τα λοιπά...

 

Έχουμε λοιπόν, τρία όργανα -ας πούμε 7νδερ- του ιδίου μοντέλου. Ας πούμε τρεις American standard, που έχουν βγει την ίδια χρονιά και αμφότερες είναι από τα ίδια κσύλα- ας πούμε alder.

 

Η μια παίζει καλύτερα από τις άλλες δύο. Γιατί;  ;)

Γιατί τελικά τα ξύλα παίζουν τον ρόλο τους...

Το ένα κομμάτι maple μπορεί να κουδουνάει λίγο καλύτερα από το διπλανό του και το μπράτσο να ματσάρει καλύτερα με το σώμα κλπ.

 

...εκεί ακριβώς πιστεύω βρίσκεται η απάντηση.

Το κακό με όλα αυτά για τα κσύλα, είναι ότι ο περισσότερος κόσμος αγοράζει με τα μάτια και νομίζει πως τα όμορφα κσύλα με flames κλπ. ακούγονται και καλύτερα, ή ότι το μονοκόμματο σώμα, είναι και καλύτερο ηχητικά από αυτά που αποτελούνται από δύο ή τρία κομμάτια.

Κάτι που τελικώς δεν ισχύει, για κακή τύχη του αγοραστή και καλό για τους κατασκευαστές και τις εταιρείες, που το πλασάρουν σαν 'ειδικό-'μουσικό' και πανάκριβο...

Σίγουρα τα ξύλα παίζουν τον ρόλο τους, αλλιώς θα φτιάχναμε πλαστικές κιθάρες και θα ξενιάζαμε με ηχοχρώματα και συχνότικές συμπεριφορές.

Βέβαια το τελικό αποτέλεσμα, όταν μπούν όλα τα μέρη μιάς κιθάρας μαζί, γίνεται τόσο πολύπλοκο, και τις περισσότερες φορές ανεξέλενχτο.

Για παράδειγμα, τα συγκεκριμένα σώματα είχαν θεμέλια συχνότητα, περίπου F το alder και D το ash. Οταν όμως τοποθετηθούν το μπράτσο, τα κλειδιά, η γέφυρα, οι μαγνήτες με τα κουμπιά και όλα τα υπόλοιπα, τότε το συχνοτικό αποτέλεσμα ξεφεύγει κατά πολύ.

Με λίγο πιό βαρείς ή ελαφρείς μαγνήτες και κλειδιά, το αποτέλεσμα αλλάζει. Χώρια και το τελικό λούστρο, που κι αυτό παίζει το ρόλο του.

Το δικό μου συμπέρασμα όλα αυτά τα χρόνια παίζοντας με εκατοντάδες κιθάρες;

Aν ακούγεται ΚΑΛΑ, μην αλλάζεις ΤΙΠΟΤΑ...

Πολύ ευχαρίστως.

Οποτε θέλεις, μπορείς να ακούσεις, μετρήσεις, μελετήσεις, όποιες κιθάρες θέλεις από τις δικές μου...

Φοβερή η κιθάρα Νάσο και σε look και σε ήχο...

Αντε, νομίζω ήρθε η ώρα για full hollow και μάλιστα με solid ξύλα, στο στυλ της L5.... αφού 'το έχεις'!!!

Κρίμα...

Μεγάλη απώλεια για την Ελληνική μουσική.

Πολύ καλός μουσικός, μεγάλος δάσκαλος και ωραίος άνθρωπος.

Υπήρξε δάσκαλός μου και μετέπειτα συνεργάτης για κάμποσα χρόνια...

Μήπως ξέρει κάποιος, πότε και που θα γίνει η κηδεία;

Συμφωνώ σε όσα είπε ο warwickplayer, αλλά να προσθέσω.

Οσο πιο classic είναι το όργανο, τόσο λιγότερο μειώνεται η αξία του. Δεν αρκεί να γράφει επάνω απλά, Gibson ή Fender.

Υπάρχουν κάποια μοντέλα Gibson και Fender του παρελθόντος που είναι στα αζήτητα.

Επίσης σ'ένα πρόσφατο μοντέλο, όσο πιο καινούριο και σε καλή κατάσταση, τόσο καλύτερη τιμή μπορεί να πιάσει.

Πολλές φορές η πώληση ενός οργάνου είναι και θέμα timing. Να τύχει δηλαδή τη συγκεκριμένη στιγμή που εσύ το πουλάς, να ενδιαφέρεται κάποιος για τον συγκεκριμένο τύπο και χρώμα, οπότε φεύγει αμέσως.

...Α, πρέπει κι ο ενδιαφερόμενος να έχει και όλα τα λεφτά, κάτι που τώρα με την οικ. κρίση σπανίζει...

Γιά τα γούστα μου.

Στον bridge μαγνήτη μου άρεσε περισσότερο η 3η...

Στον neck η 2η, νομίζω η δεύτερη ακούγεται πιό γεμάτα και γλυκά...

Στην ηχογράφηση του bridge, κάτι δεν πάει καλά με το κούρδισμα της 2ης...

Νομίζω θα έπρεπε να έχουν παιχτεί ακριβώς οι ίδιες φράσεις από κιθάρα σε κιθάρα, για να έχει αντικειμενικότητα το τεστ. Ετσι που έγινε, με τη διαφορά που υπάρχει από περιοχή σε περιοχή, δεν μπορούν να βγούν νομίζω σωστά συμπεράσματα...

Ρίξε μια ματιά εδώ

http://www.noiz.gr/index.php?topic=158742.0

...και εδώ

http://www.noiz.gr/index.php?topic=166355.0

πιστεύω θα βρείς αρκετές πληροφορίες για πολλά σκάφη που υπάρχουν στην αγορά.

Νάσο, τι βλέπω εδώ;;;

Δεν ήξερα ότι είχες κολλήσει το 'μικρόβιο' της κατασκευής.

Το έχεις προχωρίσει πολύ το πράγμα, συγχαρητήρια.

Εύχομαι καλή επιτυχία στο εγχείρημα....

(άντε και η επόμενη να' ναι full hollow)

Καταπληκτική.

Με συγκίνησε τόσο, που έφερα όλη την οικογένεια να την δεί... για να πέσουν κι άλλα σαγόνια. :o :o :o :o :o :o

Τον Deluxe 112 plus τον έχω από τότε που βγήκε και τον χρησιμοποιώ πολύ συχνά, για jazz-blues gigs.

Είναι πολύ καλός ενισχυτής με αυτό το fender ηχόχρωμα που μου αρέσει, πολύ δυνατός και πολύ ελαφρύς για κουβάλημα από 'δω κι απο' κεί. Δεν τον αποχωρίζομαι όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Η fender έκανε αργότερα μία προσπάθεια με την σειρά Deluxe DSP, που ήταν κατώτερη ποιοτικά, είχαν πιό rock προσανατολισμό, αλλά έχασαν και τον fender χαρακτήρα τους.

Αν σ'ενδιαφέρουν πρωτίστως τα καθαρά, σε κάτι ελαφρύ που δεν σπάει δεν χαλάει, είναι καλή αγορά και θα τον βρείς πιστεύω γύρω στα 250 ευρώ...