stavros911

Βασικά το στόρυ θυμάμαι ότι είχε κάπως έτσι σύμφωνα με το hammer: Γνωρίστηκαν στο φεστιβάλ Reading, πήγαν καπάκια στο στούντιο να τζαμάρουν και κατέληξαν για μπύρες στο Ruskin Arms με τον συντάκτη να αναρωτιέται πως στο κέρατο τα προλαβαίνεις όλα αυτά μέσα σε ένα βράδυ. Είχαν δικό τους γραφείο δημοσίων σχέσεων και στην ποδιά τους σφάζονται πολυεθνικές. Πιο έπος κι από τους Manowar η φάση τους.

Δεν είναι λογική αυτή. Δηλαδή για να εκφράσει κανείς μια αρνητική γνώμη είναι υποχρεωμένος να γίνει κι αυτός δημιουργός ενός ντοκιμαντέρ; Από πότε; Μήπως αν κάποιος εκφράσει αρνητική γνώμη για ένα μουσικό όργανο οφείλει να ξέρει να φτιάξει καλύτερο; Ή για έναν δίσκο κοκ; Όχι βέβαια.

Σε ορισμένα σημεία το ντοκιμαντέρ είναι τραγέλαφος. Και παρακαλώ να μην απαντηθεί ότι είναι πτυχιακή εργασία κλπ, το κατανοήσαμε αυτό, από τη στιγμή όμως που είναι διαθέσιμο σε δημόσια θέα, τότε επιδέχεται κριτικών. Και μάλιστα δεν έχει να κάνει τόσο με την παραγωγή, αλλά με όσα ακούγονται εκεί μέσα. Απόλυτες απόψεις και θεοποίηση συγκροτημάτων που ήταν τουλάχιστον αστεία. Ή ξέρω γω μια τάση εχθρικότητας απέναντι σε όλους και σε όλα "το ελληνικό hammer δυστυχώς υπάρχει ακόμα". Εμ βέβαια έπρεπε να μείνουμε με τα ΦΑΝΖΙΝ που ήταν γνήσια ξέρω γω και τα έφτιαχναν δικοί μας όπου ο ένας αποθέωνε τον άλλο. Τι επαγγελματισμός κλπ, είμαστε μέταλ λέμε. Ή το άλλο... ο σωστός ο μεταλλάς πρέπει να ασχολείται ΜΟΝΟ με το μέταλ. Όλη μέρα μέταλ, όλη η ζωή μέταλ, όλη η κοσμοθεωρία μέταλ. Εξάλλου "χέβυ μέταλ και γκόμενα δεν συμβασίζει, άμα θέλουν ας το πάρουνε χαμπάρι". Ευτυχώς βέβαια το μέταλ δεν είναι όλη αυτή η παρακμή και ευτυχώς η νέα γενιά δεν ασχολείται με τέτοιες σάπιες λογικές. Ένα διαρκές παράπονο ότι δεν πήγανε μπροστά οι μπάντες μας γιατί μας πολεμάνε/δεν πιάνουν τον ήχο μας/δεν μας δίνει λεφτά το κράτος. Βέβαια το να σκεφτεί κανείς ως πιθανότητα ότι οι μπάντες τους πραγματικά δεν ακούγονταν, ούτε καν. Εγώ δεν λέω ότι οι συνθήκες δεν ήταν δύσκολες, ότι κάποιοι μουσικοί δεν αδικήθηκαν κλπ. Αλλά δεν ήταν αυτός ο κανόνας, καμία ευρωπαϊκή αγορά δεν είχε ανάγκη για "λυκειακό μέταλ" από την Ελλάδα. Γιατί οι περισσότερες μπάντες αυτό ακριβώς προσέφεραν. Ο άλλος πχ ο παππούς παίζει ακόμα (μαγκιά του) αλλά τι να την κάνω τη γνώμη ενός ανθρώπου που στην εποχή μας αδυνατεί να κατανοήσει έννοιες όπως ίντερνετ πχ; Είσαι εκτός κόσμου, δεν γίνεται έτσι. Από ένα σημείο και μετά το αφιέρωμα επικεντρώνει στην eat metal και κάτι τέτοιες ιστορίες με live από τελειωμένες μπάντες των 80s που έγιναν την προηγούμενη δεκαετία και πραγματικά δεν αφορούν κανέναν. Δεν είναι αυτό το metal της Ελλάδας.

Για να μην ανοίγω νέο θέμα, αρχικά πήρα το blowtorch το οποίο τελικά δεν με ικανοποίησε με βασικότερο πρόβλημα όλων το ότι μου έθαβε τις χαμηλές συχνότητες. Στην πρόβα όλα αυτά και δοκιμασμένο σε πολλούς ενισχυτές και με (σχεδόν) όλους τους πιθανούς συνδυασμούς ρυθμίσεων. Δεν λέω ότι το κάνει απαραίτητα, αλλά εγώ όταν έπαιζα ψηλές νότες χανόμουν. Μου το έκανε και σε ένα και μοναδικό λάιβ που το χρησιμοποίησα. Το αντικατέστησα με άλλα πετάλια μέχρι που εσχάτως έπεσε στα χέρια μου το bass fuzz deluxe. Τολμώ να πω ότι είναι μακράν το καλύτερο πετάλι με το οποίο έχει τύχει να παίξω μαζί με το valve drive της ebs. Έχω παίξει με αρκετά αλλά υπάρχουν και "βασικά" πετάλια που δεν τα έχω παίξει. Συνεπώς το παραπάνω αξιολογείται κατά βούληση. Τι μου έκανε θετική εντύπωση στο πετάλι αυτό; Κατ' αρχάς το υπέροχο fuzz του. Μοντέρνο και πολύ... fuzz ρε παιδάκι μου, πως το λένε. Κυρίως όμως ο τρόπος που ανακατεύει καθαρό και βρώμικο. Δεν έχει το κλασικό balance που έχουν τα πιο πολλά πετάλια αλλά έχει ένταση καθαρού και ένταση βρώμικου. Το αποτέλεσμα είναι να παίζεις σα να έχεις ηχογραφήσει 2 κανάλια μπάσου. Έχεις το παραμορφωμένο που θερίζει και από πίσω ή και δίπλα (ανάλογα την ένταση) το καθαρό που οργώνει. Νομίζω ότι είναι ένα από τα λίγα πετάλια που θα κρατήσω για πάντα. Τα video που κυκλοφορούν στο youtube για το πετάλι αυτό δεν μου αρέσουν. Για τα δικά μου γούστα οι μπασίστες εκεί χρησιμοποιούν πολύ αλλοπρόσαλλες ρυθμίσεις στο πετάλι. Το μπουκώνουν στο fuzz και πριμάρουν εντελώς το tone αλλά σε φάση συγκροτήματος κανείς δεν παίζει έτσι. Αυτά.

Η εισαγωγή στα ντραμς του Κράτα το σόου μαϊμού, η παράδοσή μου στις ορέξεις του ανθρώπινου ποταμιού που ξεχύθηκε με αυτό και ο ηλεκτρισμός που βίωσα εκείνο το βράδυ στην πρώτη μου συναυλία, είναι η καλύτερη απάντηση γιατί πάω σε live.

Ναι αλλά είμαι επιφυλακτικός και χρησιμοποιώ το μάλλον :P

Πολύ ωραία απεικόνιση της πραγματικότητας σχετικά με το μπάσο. Θα το λέω κι εγώ από εδώ και μπρος. Γενικά παίζοντας περίπου 15 χρόνια μπάσο θα πω ότι μπορείς σχετικά εύκολα να σταθείς σε μια μπάντα παίζοντας απλά πράγματα. Ειδικά όσοι έχουν διατελέσει κιθαρίστες, μπορούν να το κάνουν πολύ εύκολα. Αυτός είναι κι ένας λόγος που η επικρατούσα άποψη στους μη μπασίστες είναι ότι το μπάσο είναι εύκολο όργανο. Ναι, μπορείς πιο εύκολα να κρατήσεις μια ρυθμική σε σχέση με την κιθάρα πχ μέσα σε ένα κομμάτι. Αλλά πρέπει να κατανοήσεις ότι από εκεί και πέρα, δηλαδή μέχρι να φτάσεις να παίζεις ομορφιές με το μπάσο, οι απαιτήσεις είναι μεγάλες και ξεκινά να γίνεται δύσκολο όργανο. Μία ιδιαίτερη δυσκολία του μπάσου που μάλλον δεν αντιμετωπίζουν σε τέτοιο βαθμό οι κιθαρίστες, είναι ο ήχος. Ο ήχος του μπάσου είναι μπελάς κι αυτό γιατί παίζουν ρόλο ένα σκασμό πράγματα. Όπως ορθά αναφέρει άνωθεν ο συνάδελφος οι παράμετροι που καθορίζουν τον ήχο σου ξεκινάνε από το που θα βάλεις το χέρι σου. Πως θα χτυπήσεις τη χορδή κλπ. δηλαδή μπορεί το ίδιο όργανο στον ίδιο ενισχυτή να ακούγεται άλλο όργανο ανάμεσα σε 2 μπασίστες οι οποίοι παίζουν το ίδιο πράγμα. Επίσης μεγάλο ρόλο παίζουν οι χορδές. Μπορεί 2 σετ χορδών να διαφέρουν τόσο πολύ ώστε στο τέλος να ακούγεται άλλο όργανο. Εγώ μετά από 15 χρόνια (οκ όχι συνεχούς ενασχόλησης αλλά σε γενικές γραμμές έντονης) δεν έχω καταφέρει να ακούσω τον εαυτό μου ακριβώς όπως θα ήθελα.

Γενικά είναι ένα πονεμένο ζήτημα αυτό και θέλει αρκετή επιμονή αν δεν σταθείς τυχερός. Προσωπικά δεν άλλαξα πόλη αλλά χρειάστηκε να ξαναμπω στους κύκλους της. Ήρθα Θεσ/νίκη στα 18 για σπουδές και ως φοιτητής είχα πραγματικά ό,τι ήθελα από μουσικούς όποτε το ήθελα αφού όλη μέρα ήμουν έξω και οι παρέες μου είχαν σαν βάση τη μουσική. Λόγω της ανωριμότητας αλλά και κάποιων εντελώς λάθος επιλογών, δεν καταφέραμε τίποτα απολύτως αφού η φάση μας ήταν όποτε θυμηθούμε κλπ. Σε κάποια φάση και αφού νοικοκυρεύτηκα, ξεκίνησα να δουλεύω, γενικώς έγινα ένας βαρετός άνθρωπος με μια βαρετή ρουτίνα, διαπίστωσα ότι η μουσική είναι μια ευεργετική διέξοδος και ότι ήθελα να ασχοληθώ ξανά, όμως αυτή τη φορά σοβαρά. Επειδή έτυχε και με βρήκαν κάποιοι ξεχασμένοι από το πανεπιστήμιο, μπήκα σε μια μπάντα η οποία κλασικά κράτησε 6 μήνες και στη συνέχεια την έψαξα με δικιά μου. Για κάποιους λόγους δεν προχώρησε αφού μουσικά ο ένας ήταν στην Ανατολή και ο άλλος στη Δύση και από τη στιγμή εκείνη προσπαθώ να φτιάξω μια κατάσταση με ανθρώπους που να συμφωνούμε μουσικά διότι απεδείχθη ότι αν τα γούστα δεν ταιριάζουν δημιουργούνται τριβές κλπ. Η αλήθεια είναι ότι ψάχνοντας σε άγνωστο κόσμο, έχω βρεθεί με τη Σάρα και τη Μάρα. Παιδιά που δεν ξέρουν να παίζουν, πιτσιρικάδες που είναι εξαιρετικοί μεν αλλά για εκείνους είμαι παππούς και για εμένα είναι πιτσιρικάδες, τύπους που κλείνουν ραντεβού και δεν εμφανίζονται ποτέ, τύπους που για να συνεννοηθείς για τα βασικά (ηλικία, όργανο, όνομα) χρειάζεσαι 1 μήνα για ανταλλαγή mail, τύποι λογάδες και φαφλατάδες που στον καφέ είναι έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο αλλά στη 2η πρόβα έχουν ήδη βαρεθεί και ακυρώνουν την 3η συνήθως μια ώρα πριν και συνήθως γιατί είναι άρρωστοι, τύπους που δηλώνουν μουσικοί (κάποιοι έχουν παίξει και σε ιστορικές μπάντες της πόλης σημειώνω) και δεν ξέρουν που πάνε τα 4 από μουσική και δεν ξέρουν να ονοματίσουν 3 συγκροτήματα (ειλικρινά δεν κάνω πλάκα). Και κυρίως μουσικούς που είναι στη λογική "καμιά διασκευούλα μωρέ και βλέπουμε". Στο τέλος βέβαια όλες αυτές οι απόπειρες έχουν τελειώσει σε 3 μήνες. Γενικά θέλει τεράστια επιμονή και αρχίζω να σκέφτομαι ότι έχω υπάρξει υπερβολικά ευγενικός σε κάποιες περιπτώσεις και ίσως αυτό να μην είναι και καλό.

Έπεσα πάνω σε μια εικόνα και θυμήθηκα αυτό το τόπικ:

Λοιπόν... ήθελα να ανεβάσω ένα βίντεο αλλά τελικά ντρέπομαι :-[ Οι εντυπώσεις μου από τη νέα σειρά Fender Rumble είναι οι ακόλουθες: - Με την παραλαβή η ευχάριστη έκπληξη είναι το βάρος τους. Αν και μεγάλα Combo, κουβαλιούνται άνετα και αυτό είναι μεγάλη υπόθεση. - Ο ήχος είναι καλός αλλά αυτό είναι κάτι που δύσκολα περιγράφεται με τα λόγια. Ξεχωρίζουν τα κουμπάκια vintage, bright και contour που είναι πολύ χρήσιμα και κάνουν αξιοσημείωτη δουλειά. - Δεν έτυχε να ακούσω παλαιότερη έκδοση αυτής της σειράς από κοντά, παρά μόνο στο youtube. Η παραμόρφωση της νέας έκδοσης μου φαίνεται ότι είναι πιο old school και λίγο πιο ήπια. Θα έλεγα ότι μου θύμισε λίγο την παραμόρφωση του valve drive της ebs. Γενικά είναι η καλύτερη παραμόρφωση μπάσου που έχει περάσει από τα χέρια μου και έχω πειραματιστεί με αρκετά έως πολλά πετάλια κατά το παρελθόν. Ακόμα δεν έχει βγει από το σπίτι κι έτσι δεν δύναμαι να παίξω σε μεγάλες εντάσεις και να τον κρίνω υπό κ.σ. παρ' όλα αυτά είναι μια αγορά που για την ώρα δε μετανιώνω.

Λάκη δίκιο έχεις. Μιας και είμαστε συνάδελφοι, μπας και έχεις όραμα να γίνουμε καθίκια δηλ δικηγόροι-μάνατζερς με πούρα και μεγάλα δαχτυλίδια; Αφού η φάση μπάντα δεν προχωρά... ;D ;D ;D

Αυτό ρε φίλε! Ντράμερ και τραγουδιστές, αυτή η μάστιγα... Με μια δόση χιούμορ θα πω ότι το πρόβλημα με τους ντράμερ είναι ότι έχουν περίπου 70 μπάντες ταυτόχρονα και με τους τραγουδιστές το ίδιο συν ότι τις περισσότερες φορές χωρίς λόγο έχουν τα μυαλά πολύ πάνω από το κεφάλι τους. Χθες είχα ραντεβού με ντράμερ για γνωριμία στις 6. Πάει 6+10 άφαντος, τηλεφωνώ και το κινητό κλειστό. Και όλα αυτά από τύπο που βάσει όσων είπαμε με μηνύματα, αμφιβάλω αν μπορεί να πιάσει μισό ρυθμό. Τις προάλλες ραντεβού με τραγουδιστή. Καφεδάκι και κουβέντα, οκ δείγματα δεν είχε να μου δώσει πως τραγουδάει αλλά από κουβέντα φουλ. Και δώσ' του "δεν είμαστε πιτσιρίκια, να κάνουμε σοβαρή δουλειά, να μην είμαστε παραλίες κλπ". Ε μισή ώρα πριν την πρόβα τηλ "να ξέρεις κάτι έτυχε".

Εσύ το έκανες μπόμπα! Πράγματι από εμφάνιση ήταν πολύ πίσω για τα κυβικά του ως όργανο. Καλόπαιχτο

Hello! Τελικά έκανα του κεφαλιού μου και χτύπησα τούτο δω: http://www.fender.com/series/rumble/rumble-200-v3-120v-blacksilver/ Αν και μου λέγατε "οχι, μη, δεν..." κάτι μέσα μου έλεγε do it. Στο μεταξύ βέβαια η Fender έβγαλε νέα μοντέλα αναβαθμίζοντάς τα (λέει) και έτσι μπήκα στον πειρασμό και το χτύπησα. Ακόμα δεν έχω βρει το χρόνο να το τσεκάρω όπως πρέπει, 2-3 δαχτυλιές που έριξα τα πήγε πολύ καλά, το ερχόμενο σ/κ θα βγάλω το πόρισμά μου. Το μόνο βέβαιο είναι ότι είναι πάρα πολύ ελαφρύς. Το βλέπεις και λες ότι θέλω 3 χρόνια γυμναστήριο για να το σηκώσω αλλά καμία σχέση. Θα επιχειρήσω να κάνω την πρώτη μου παρουσίαση εντός των ημερών, συνεπώς αν κάποιος το σκέφτεται και θέλει μπορεί να περιμένει. Αν είναι και από Θεσσαλονίκη, μπορεί να περάσει να το τσεκάρει βεβαίως (όχι ότι δεν δεχόμαστε και Αθηναίους αν τους βγάλει ο δρόμος ε).

Η ερώτηση είναι αν έχει νόημα να ασχολούμαι ακόμα με το όργανο και αν είναι σοφή κίνηση να του δώσω μια να πάει στα κομμάτια να μη το βλέπω και με διαολίζει... Τα περί μουσικής τεχνολογίας είναι όμορφα γενικά αλλά ξέρεις, είναι άλλη η αίσθηση και η φάση του να έχεις τη δική σου μπάντα...

Γεια σε όλους. Περισσότερο τον πόνο μου θέλω να πω παρά να πάρω ή να δώσω κάποια συμβουλή μιας και κάτι τέτοιο πρακτικά είναι αδύνατο. Είμαι 30 ετών, στο ξεκίνημα δημιουργήματος οικογένειας και με μια δουλειά που μου τρώει πολύ χρόνο από τη μέρα μου (και δεν αποφέρει και τίποτε σοβαρά λεφτά). Ο ελεύθερος διαθέσιμος χρόνος μου περιορίζεται σε 1-2 απογεύματα ανά εβδομάδα και τα Σαββατοκύριακα. Είχα μέχρι πριν λίγους μήνες μια μπάντα η οποία έπαψε να υφίσταται και ήταν καλή μπάντα. Το "καλή" είναι σχετικό βεβαίως, για εμένα καλή ήταν από τη στιγμή που μου προσέφερε μια γεμάτη και πλήρη πρόβα κάθε εβδομάδα στην οποία δουλεύαμε δικά μας κομμάτια και δεν χάναμε το χρόνο μας με χαζοδιασκευές, 2 κυκλοφορίες που πήραν καλές κριτικές και κάποια λάιβ στα οποία περάσαμε και πέρασαν καλά όσοι μας είδαν. Σαφώς δεν πιστεύω ότι υπάρχει δυνατότητα (και η ικανότητα) για κάτι σοβαρό που θα άγγιζε τα όρια του επαγγελματισμού, παρ' όλα αυτά, όταν με ρωτάνε τι μου αρέσει περισσότερο, απαντώ "η μουσική". Έχω ανάγκη λοιπόν να ασχοληθώ με τη μουσική και ξενερώνω απίστευτα από το γεγονός ότι πλέον δεν είμαι σε συγκρότημα. Το πρόβλημα είναι ότι λόγω καθημερινότητας εδώ και χρόνια είμαι "εκτός κύκλων" δεν ξέρω σχετικό κόσμο και δεν με ξέρει σχετικός κόσμος. Το να ασχοληθώ μόνος μου στο σπίτι παίζοντας μπάσο και μαθαίνοντας τραγούδια άλλων, με συγκινεί όσο και ο νέος δίσκος της Βίσση(ς). Όσες απόπειρες έκανα να μιλήσω με αγνώστους μέσω αγγελιών πήγαν στο βρόντο μιας και οι περισσότεροι ψάχνουν μια μπάντα "για καμια χαλαρή διασκευούλα και βλέπουμε", ή ενδιαφέρονται για είδη που δεν έχω καμία διάθεση να παίξω ή είναι ακόμα αρχάριοι. Έχω μια μελαγχολία που βλέπω αυτό που μου αρέσει περισσότερο να κάνω, να περνάει χωρίς να μπορώ να το αγγίξω.

Προσωπικα αποφευγω τις διασκευες, βασικα πλεον τις εχω καταργησει. Και βαριεμαι αλλα και δεν βρισκω κανενα νοημα. Επισης βαριεμαι παρα πολυ οταν μια μπαντα παιζει διασκευες. Προτιμω να ακουω το υλικο μιας μπαντας, το δικο της υλικο. Αντε και εβγαλες ωραια το paranoid... Και; τι εγινε; Η ουσια ειναι στα δικα μας κομματια κατ' εμε.

Ήρθε ο Αϊ Βασίλης σήμερα και έφερε ένα Para Driver. Το δοκίμασα λίγο και είναι υπέροχο. Χάνω κάτι που δεν μου έφερε το Bass Driver ή μπα;

Ωραία τα λέτε εσείς αλλά έχω 10/10 άγνωστες λέξεις! Τον bridge πάντως, δεν τον ανοίγω στο full, ίσα να δίνει λίγο χρώμα. Οπότε δεν με ενδιαφέρει να έχει ίση ένταση ο ένας με τον άλλο γιατί με τον τρόπο που παίζω ο bridge "νιαουρίζει" και δεν είναι καλή κατάσταση. Για το pickguard τώρα, οκ δεν ξέρω τι θα κάνω, είπε και ο τεχνικός ότι θα το κοιτάξει. Το σετάκι jazz που προτείνει ο φίλος, το έχω αποκλείσει μιας και δεν μιλάμε για το "κύριο" όργανό μου και απλά θέλω να πειραματιστώ, να περνάει και η ώρα που λένε.

Σε ένα fender jazz... Έχω μιλήσει με τον τεχνικό, μου είπε ότι μπορεί να το αναλάβει, να σκάψει το ξύλο, να το τροποποιήσει κλπ κλπ κλπ... Για rock το θέλω, με λίγη παραμόρφωση και τέτοια. Απλά δεν ξέρω ποιον πρέπει να διαλέξω.

Εεεεε με κίνδυνο να χαρακτηριστώ άσχετος, θα πω ότι έχω βάλει στο μάτι έναν SPB-2 της seymour duncan, οπότε ναι, έναν P

Γεια σας! Ενδιαφέρομαι να αγοράσω έναν τέτοιον μαγνήτη προκειμένου να πειραματιστώ μιας και ποτέ δεν είχα split coil. Ως εκ τούτου θα ήθελα να καταγράψετε, όσοι θέλετε, τις προτιμήσεις σας. Ποια μάρκα, ποιο μοντέλο και γιατί. Σας ευχαριστώ.

Μουσικά: 70s. Space rock, Sabbath, εμφάνιση πιο ακραίων εκφράσεων στο rock κλπ. Ειδικά αν έμενα Αγγλία, τότε 70s full. Γενικώς: 80s. Αφισοκόλληση και διορισμός στη ΔΕΗ, άρα σίγουρος μισθός, άρα καμία ανάγκη ελεύθερου επαγγέλματος, άρα ελεύθερος χρόνος, άρα... ποιος ξέρει τι.

Καλησπέρα σας κύριοι Ήθελα να ρωτήσω ορισμένα πραγματάκια σχετικά με το promotion και το management στη χώρα μας. Το στόρυ είναι ότι το ερώτημα αφορά μια μικρή μπάντα με λίγες εμφανίσεις τοπικής και μόνον εμβέλειας. Ο στόχος δεν είναι να γίνει η μπάντα επαγγελματική (όχι ότι θα ήταν άσχημο) αλλά να μπορέσει λίγο να ακουστεί. Πρακτικά αυτό μεταφράζεται ως μια σχετική προώθηση των κυκλοφοριών της μπάντας και κυρίως μια καλή δουλειά όσον αφορά τα λάιβ. Για να προλάβω ορισμένες αντιδράσεις, να πω ότι η μπάντα δεν αποτελείται από 20χρονους που είναι συνεχώς στη γύρα κι έτσι διαθέτουν τις κατάλληλες γνωριμίες κλπ αλλά από μεσοαστούληδες 30+ που έχουν την καλή διάθεση αλλά η δουλειά τους περιορίζεται στη μουσική μιας και χρόνος για γνωριμίες και τέτοια δεν παίζει. Ήθελα λοιπόν να ρωτήσω... κατ' αρχάς υπάρχουν άνθρωποι ή εταιρίες που να παρέχουν τέτοιες υπηρεσίες; Για να προλάβω τίποτε pm κλπ να πω ότι δεν αναφέρομαι στη νέα μόδα "λάιβ δεν κλείνω αλλά με 50 ευρώ σου φέρνω 500 like στη σελίδα σου, κάτι πολύ σημαντικό γιατί θα σε βοηθήσει και τέτοια βλακώδη επιχειρήματα"... δεν υπάρχει ενδιαφέρον για τέτοιου τύπου "promotion". Και επίσης... άντε και υπάρχουν, ποιο είναι το καθεστώς με το οποίο συνήθως δουλεύουν; Ξέρει κανείς να μας πει; Ευχαριστώ!

Καλα κανεις και λες Κωστα, εξαλλου οποιος δημοσιευει κατι θα πρεπει να ξερει να ακουει και θετικες και αρνητικες γνωμες, αλλιως ας παει στη μανα του για καμια φρουτοκρεμα. Ο διπλος bridge ειναι θεμα γουστου, εμενα μου αρεσει η λογικη διπλου "κατω" μαγνητη και μονου "πανω"... Αυτον τον καιρο.