microvios

Η φωτό με την ΜΑΥΑ GoldTop Les Paul Clone που αν έχει κανεις θα με ενδιέφερε να το μάθω

Μέρος Επτά – Επίλογος – Το δις εξαμαρτείν. Με αυτά σας αφήνω ελπίζοντας πως δεν σας κούρασα. Ξέρω πως παρόμοιες ιστορίες με χαμένες πρώτες αγάπες έχουν πολλοί συν-φορουμίτες. Όμως εγώ είμαι ασυγχώρητος γιατί την έπαθα...δύο φορές! Η πρώτη ήταν η Cobra της ιστορίας. Η δεύτερη ήταν ... το GoldTop Les Paul Clone στο κέντρο της φωτογραφίας (φωτό 18_The Lost). Είναι μια ... MAYA, με βιδωτό μπράτσο, που πάνω στο σήμα του headstock είχα κολλήσει ένα αυτοκόλλητο DiMarzio. Την κιθάρα αυτή την άφησα πίσω όταν έφυγα για την Αγγλία, τη χάρησα σε ένα φίλο μου και αυτός κάποια στιγμή την πούλησε κάπου στην Αθήνα μεταξύ 1980-1982. Αν παρ’ ελπίδα, κάποιος εκεί έξω έχει τύχει να δει την κιθάρα της φωτογραφίας, ή έχει μιά MAYA όμοια και της περιόδου εκείνης, ας μου στείλει ένα σημείωμα. Πάντα θέλω να τη φέρω πίσω σπίτι όσο αδύνατο και αν φαίνεται. Δύσκολο αλλά ποτέ κανείς δεν ξέρει. Μπορεί κάποιος να την έχει. Κάποιος μπορεί να έχει και την Cobra μου! Δεν πιστεύω πως υπάρχει άλλη με ενσωματωμένο MXR! Ευχαριστώ όσους διαβάσουν μέχρι εδώ και ειλικρινά ελίζω να μή σας κούρασα.

Μέρος Έξι – Το μαμούνι των μετατροπών Πριν φύγω για την Αγγλία με την παλιά μου Cobra IV, είχα αποφασίσει να της κάνω μιά μικρή μετατροπή για να την κάνω «καλύτερη» κιθάρα. Χρησιμοποιούσα πολύ ένα MXR Overdrive πεταλάκι και σκέφτηκα πως θα ήταν βολικό να το ενσωματώσω στο σώμα της κιθάρας. Την είχα ανοίξει, μεγάλωσα το σκάψιμο κάτω από το pickguard και βίδωσα την πλακέτα του MXR στο κενό χώρο που δημιουργήθηκε. Αντικατέστησα το footswitch με ένα mini toggle-switch (φαίνεται στη φωτό στο πάνω μέρος του pickguard), και δίπλα του τοποθέτησα το ένα από τα δύο ρυθμιστικά του MXR (δεν θυμάμαι πια ποιό ήταν). Οι δύο επιλογείς για τους μαγνήτες τοποθετήθηκαν πλάι-πλάι στο κάτω μέρος του pickguard και το δεύτερο ρυθμιστικό του MXR μπήκε μπροστά από τα volume/tone knobs της κιθάρας. Για λόγους ομοιομορφίας είχα αλλάξει τα καπάκια στα pots ώστε να μοιάζουν με εκείνα του MXR (αυτά βρήκα, αυτά έβαλα). Αυτό που ήταν όμως πολύ βολικό ήταν η θέση της μπαταρίας για το MXR, που μπήκε πολύ βολικά στο χώρο ανάμεσα στη γέφυρα και το tremolo, κάτω από τις χορδές. Στη χωρογραφία φαίνονται τα καλώδια. Αλλαγές μπαταρίας γινόταν σε χρόνο μηδέν! <ένα ακόμα και τελειώσαμε>

Μέρος Πέντε - On the Wall. Τώρα είχα πια δύο πλήρως λειτουργικές EKO Cobra IVs, με τη μία να είναι σχεδόν ίδια με την αγαπημένη που είχα χάσει είκοσι χρόνια πριν. (φωτό14_CobraIV_OnTheWall1, 15_CobraIV_OnTheWall2 & 16_CobraIV_OnTheWall3). Τρεις διαφορές παρέμεναν από την αυθεντική: Οι δύο από τους τέσσερις μαγνήτες ήταν μαύροι (δεν είχα άλλους!), το tremolo ήταν διαφορετικό από εκείνο στην παλιά κιθάρα, και το headstock δεν ήταν βαμμένο στο ίδιο χρώμα με το σώμα. (σύγκριση φωτό 12_Reconstructed_CobraIV vs 4_Original_Cobra_IV_modded). Παρά το ότι είχα στη διάθεσή μου το σωστό tremolo (στην sunsburst Cobra), το να κάνω «τράμπα» με το λάθος θα απαιτούσε τρύπες και στις δύο κιθάρες που θα χάλαγαν την εικόνα και στις δύο. Αποφάσισα να τις αφήσω όπως είναι χωρίς περίσσια τραύματα. Το ίδιο και με το μπράτσο. Θα μπορούσα να βάψω το headstock αλλά αποφάσισα πως το προτιμώ όπως είναι, στο φυσικό του. Όσον αφορά τους μαγνήτες, δυό χρόνια αργότερα, κατάφερα να εντοπίσω δύο σωστούς μαγνήτες με λευκό καπάκι και να αντικαταστήσω τους μαύρους. Έτσι, μπορώ να σας παρουσιάσω τώρα την ανά-κατασκευασμένη Cobra IV στη μόνιμη θέση που έχει πλέον πάρει στον τοίχο του home studio μου, ασφαλής και περήφανη και σε σημείο που μπορεί να τη θαυμάζουν οι πάντες (φωτό 17_Final State).

Μέρος Τέσσερα – Η Ανάσταση. Η κιθάρα που είχα συναρμολογήσει, αν και ήταν μιά αξιαγάπητη Cobra IV, δεν ήταν κοντά στο στόχο μου. Είχε λάθος φινίρισμα και οι μαγνήτες είχαν μεταλλικά καλύμματα. Όχι ακριβώς αυτό που είχα στο μυαλό μου. Παρόλα αυτά ήταν τόσο ωραία κιθάρα, που αποφάσισα να μην την πειράξω και συνέχισα την αναζήτηση μου. Ψάχνοντας στο Internet και το e-bay, γνώρισα μερικούς ενδιαφέροντες ανθρώπους, που και αυτοί πάλευαν με διάφορα «guitar projects». Ένας από αυτούς, ο Lorenzo Pallotti, ένας συμπαθής Ιταλός που ήταν τρελαμένος γενικότερα με τις EKO, με βοήθησε αρκετά και μετά από Κάμποσους μήνες κατάφερε να με οδηγήσει σε μιά Cobra του 75, με το σωστό χρώμα, αν και ήταν λάθος μοντέλο (II και όχι IV). Η μόνη διαφορά όμως ήταν πως είχε δύο και όχι τέσσερις μαγνήτες που ευτυχώς ήταν με πλαστικά λευκά καπάκια, όπως τα ήθελα (φωτό 10_LorenzoPallotti_Cobra_II). Το χρώμα όμως ήταν σωστό και επιπλέον τα Pots είχαν τα ιδιόμορφα μεταλλικά καπάκια που είχε και η δική μου (πριν της τα αλλάξω). Αυτό έδειχνε να είναι το σωστό σώμα για να ξεκινήσω την τελική αναδόμηση. Δεν χρειάζεται να πω πως το ίδιο απόγευμα πετούσε για Αθήνα. Με την ησυχία μου πια, βρήκα μιά ακόμα Sunburst Cobra IV, μοντέλο του 76-77, και αυτή από την Ιταλία. Αυτή ήταν η Τρίτη Cobra που έπαιρνε το δρόμο για την Αθήνα. Το τελευταίο αυτό κομμάτι ήταν ένα πραγματικό ‘Heavy Relic” με φυσικές φθορές παντού. (φωτό 11_Gianfranco_CobraIV). Στο pickguard που βασικά με ενδιέφερε, είχε σημαντικές διαφορές από το μοντέλο μου, καθώς είχε μαύρους μαγνήτες, μικρότερους σε διαστάσεις και αντί για δύο διακόπτες είχε ένα περιστρεφόμενο πολλών θέσεων. Το χειρότερο, τα ηλεκτρονικά ήταν DOA (Dead on Arrival). Τέλος, αν και αυτό δεν με ενδιέφερε καθόλου, είχε και ένα εντελώς άσχετο tremolo. Εμένα όμως με ενδιέφεραν ορισμένα κομμάτια της και έτσι μόλις έφτασε διελύθει εις τα εξ ων συνετέθη! Οι δύο από τους μαγνήτες στο Pickguard, αντικαταστάθηκαν με τους Λευκούς της Cobra II, αφού πρώτα οι τρύπες μεγάλωσαν για να χωρέσουν. Τo pickguards με τους τέσσερις μαγνήτες τοποθετήθηκε στο μουσταρδί σώμα. Και μόνο με την αλλαγή αυτή, είχα στα χέρια μου μια κιθάρα αρκετά κοντά στην παλιά μου (φωτό 12_Reconstructed_CobraIV). Η sunburst συναρμολογήθηκε με ότι είχε περισσέψει και πουλήθηκε σε καλή τιμή σε ένα Αμερικάνο στο e-bay. (φωτό 13_TwoCobras), Ήταν ένα πολύ όμορφο relic αλλά δεν μου χρειαζόταν μιά και είχα ήδη την άλλη sunburst. Μετά από λίγο πούλησα και το έχτρα μπράτσο (με το «λάθος» logo, για όσους δεν έχετε χάσει το μέτρημα) σε ένα Έλληνα της Αγγλίας. Τα υπόλοιπα parts που είχαν περισσέψει, είτε τα αντάλλαξα με μικροπράγματα που μου έλειπαν είτε απλά τα χάρισα στον φίλο μου πια Lorenzo και άρχισα να αισθάνομαι πως πλησιάζω το στόχο μου. <μη βιάζεστε, υπάρχει και άλλη συνέχεια>

Πολλά χρόνια πέρασαν και σε μια πραγματικά δύσκολη στιγμή, η μουσική ήρθε σαν από μηχανής θεός και ξαναμπήκε στη ζωή μου σαν μοναδικό γιατρικό και αντιστάθμισμα. Πολλά χρόνια και πολλές κιθάρες αργότερα, η μνήμη της Cobra άρχισε να με ενοχλεί. Κάτι οι παλιές φωτογραφίες, κάτι η νοσταλγία, κάτι η μανία με τις παλιές (vintage) κιθάρες που είχε αρχίσει να απλώνεται, δεν πήρε πολύ για να αποφασίσω να ψάξω να τη βρω. Το 2005 λοιπόν, μετά από πολλά χρόνια επικοινώνησα με τον παλιό μου φίλο, καθηγητή πια στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Δε θυμότανε και πολλά, εκτός από το ότι την είχε αφήσει στον συγκάτοικο του, ένα Ινδό. Μου έδωσε τα στοιχεία του και τον βρήκα εύκολα, και αυτόν καθηγητή πια σε Αγγλικό Πανεπιστήμιο. Θυμόταν καλά την ιστορία και με χιούμορ (μαύρο θα το χαρακτήριζα) μου περιέγραψε πως όταν είχε χρειαστεί χρήματα, εύκολα είχε αποφασίσει πως ήταν καλή ιδέα να ... πουλήσει την κιθάρα σε ένα μαγαζί με μουσικά όργανα στο Brighton! Μέχρι εκεί έφτασα. Τα ίχνη της μουσταρδί κιθάρας χανόταν το 1983. Δεν ησύχασα. Μου πήρε ένα-δυο μήνες πριν αποφασίσω πως αν δεν μπορούσα να βρω την κιθάρα μου, ίσως να μπορούσα να βρω μια παρόμοια. Έψαχνα για ένα χρόνο χωρίς αποτέλεσμα και μετά ανακάλυψα το eBay! Και εδώ όμως μου πήρε ένα χρόνο επίμονο ψάξιμο πριν εμφανιστεί στην Αμερική μιά sunburst Cobra II από την ίδια περίοδο των ‘70s. (φωτό 5_USA_Cobra). Χωρίς περιστροφές την αγόρασα από την Αμερική. Κατέφτασε σε «άψογη» κατάσταση, ένα πραγματικό relic αλλά με λάθος μπράτσο (λάθος σχήμα headstock και λάθος EKO logo), μιά μισό-διαλυμένη γέφυρα, χωρίς ελατήριο στο tremolo και χωρίς μαγνήτες. Τίποτα από όλα αυτά δεν με πτόησε. Δεν χόρταινα να την χαζεύω. Οι καμπύλες που είχαν γραφτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου, το σχήμα της, η όλη αίσθηση του οργάνου. Το μόνο πράγμα που δεν μπορούσα να πιστέψω ήταν πόσο λεπτό και πόσο ελαφρύ ήταν το όργανο! Η αρχή είχε γίνει. Και τώρα, αν δεν πιστεύετε σε θαύματα, έλατε να εξηγήσουμε πως, λιγότερο από ένα μήνα αργότερα, μια αγγελία στο Γερμανικό eBay, εμφανίζεται μια αγγελία με ένα set από τα κομμάτια μιας κιθάρας που ο πωλητής δεν κατονόμαζε αλλά για μένα ήταν προφανές πως ήταν Cobra IV! Η φωτογραφία που έχω εδώ είναι η φωτογραφία από την αγγελία. (6_GermanParts). Χωρίς πλάκα, αυτά ήταν ακριβώς τα κομμάτια που μου λείπανε: Ένα πλήρες Cobra IV pick-guard με τέσσερις μαγνήτες, ένα μπράτσο (που αυτή τη φορά έδειχνε να είναι το σωστό) μια γέφυρα που έδειχνε ΟΚ, και ένα tremolo. Έλειπε το σώμα αλλά αυτό δεν μου έλειπε. Χωρίς καθυστέρηση αγόρασα το set (φωτό 7_CobraParts), βρήκα ένα σωστό ελατήριο για το tremolo και για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες είχα στα χέρια μου μια ολόκληρη Cobra IV, άσχετα με το ότι ήταν sunburst! (φωτό 8_SunburstCobraIV & 9_SunburstCobraIV). Η κιθάρα έπαιζε τέλεια. Ακούγεται απίστευτο αλλά απλά βίδωσα τα κομμάτια, κόλλησα τα ηλεκτρονικά όπου έπρεπε, δεν χρειάστηκε κανένα σοβαρό set-up και η κιθάρα βρέθηκε στα χέρια μου με ένα απίστευτα χαμηλό action καθόλου fret buzz και πολύ «μαλακή» αίσθηση στο παίξιμο. Πανάλαφρη, πολύ λεπτή (σχεδόν μισή από τις Strat μου) και με πολύ ευχάριστη αίσθηση στο κράτημα. Χωρίς περιστροφές συνδέθηκε σε ενισχυτή και αποδείχθηκε πως τα ηλεκτρικά δούλευαν χωρίς πρόβλημα. Όσο για τους ήχους, ξύπνησαν μνήμες πολλών δεκαετιών πίσω.

Μέρος Δεύτερο – Τα χρόνια της απώλειας και της λήθης Οι σπουδές μου δεν ήταν εύκολες και χωρίς να το πολυκαταλάβω η μουσική μου πλευρά καταπιέστηκε και σιγά-σιγά χάθηκε. Η Cobra έβγαινε πια από τη φτηνή χαρτονένια θήκη της όλο και λιγότερο όπως περνούσαν τα χρόνια και όταν πια ήρθε η ώρα να μετακομίσω στο Cranfield για τα μεταπτυχιακά μου, την είχα σχεδόν ξεχάσει. Όπως έφευγα για την Ελλάδα για τις καλοκαιρινές διακοπές πριν την μετακόμιση, την άφησα σε ένα από τους Έλληνες συμφοιτητές μου που δεν σκόπευε να γυρίσει στην Ελλάδα το καλοκαίρι, υποσχέθηκε να την προσέχει και να μου τη φέρει όταν επέστεφα. Thus, unceremoniously, I left the Cobra behind. επιστρέφοντας στην Αγγλία έμαθα με έκπληξη πως ο φίλος μου τελικά είχε αποφασίσει να κατέβει στην Ελλάδα και άφησε την κιθάρα στο συγκάτοικό του, ένα Ινδό που αποφάσισε πως ήταν καλή ιδέα να ... πουλήσει την κιθάρα όσο λείπαμε! Αυτό ήταν το τέλος της Cobra μου. Από ότι θυμάμαι, δεν με είχε πολύ απασχολήσει τότε. Δεν την χρησιμοποιούσα, πιο πολύ «βάρος» ήταν για ένα μετακινούμενο, ίσως και να είχα νιώσει πως με είχαν ξαλαφρώσει. Τα χρόνια περνούσαν, μετακόμισα στη Γαλλία, γύρισα στην Ελλάδα το 88, παντρεύτηκα, έμπλεξα με τη δουλειά, απόκτησα κόρη και η Cobra ξεχάστηκε για σχεδόν δυό δεκαετίες. Σημ: Αυτή είναι η "Σκοτεινή" περίοδος. Γιαυτό και δεν υπάρχει ουτε μία φωτογραφία με την Cobra! <Η συνέχεια σύντομα>

Ο Yameth έχει δίκιο. Καλύτερα τα Ελληνικά. Επανάληψη λοιπόν του Πρώτου Μέρους και σύντομα η συνέχεια. Μέρος Πρώτο – Τα χρόνια της Τρυφερότητας και της Αγάπης Το 1975, στα 15 χρόνια μου, μετά από κάμποσους μήνες «χαλβάδιασμα» μπροστά από τη βιτρίνα, αγόρασα μιά «μουσταρδί» EKO Cobra IV (φωτό 1_Me_N_MyCobra). Τι κομάτι που ήταν! Δεν είχε ούτε ένα ούτε δύο αλλά τέσσερις μαγνήτες (δεν ήξερα τότε τι ακριβώς κάνουν αλλά οι περισσότεροι είναι πάντα καλύτερο, σκεφτόμουνα). Είχε δύο διακόπτες «μοχλό» (έτσι λέγαμε το τρέμολο!) και έβγαζε εννιά διαφορετικούς ήχους! Με το που μπήκε ο Σεπτέμβρης, γεννήθηκε και το πρώτο γκρουπ της νιότης μου, Οι θρυλικοί “Overskies”! Η μπάντα που ήταν και η πρώτη στην πόλη (φωτό 2_TheOverskies) έγινε γρήγορα «αστέρι», το παράδειγμα για τις μπάντες που ακολούθησαν και έγραψε τη δική της ιστορία μέχρι το 1978, όταν όλοι μας διασκορπιστήκαμε σε διαφορετικά μέρη του κόσμου για σπουδές. Μέχρι σήμερα οι μνήμες από την περίοδο αυτή διατηρούνται ζωντανές στην πόλη. Όλα αυτά συνέβαιναν στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης, από μιά μικρή και σφιχτή ομάδα τρελών, χιλιάδες μίλια μακριά σε από τα κέντρα της Rock μουσικής (φωτό 3_Me_N_MyBro). Όσο για μένα, αγαπούσα και ζούσα με την Cobra μου, έβγαζα την ψυχή μου μέσα από αυτή, έγραψα δεκάδες τραγούδια με αυτή, την μούσκεψα με τον ιδρώτα μου δε αμέτρητες συναυλίες σε όλη την περιοχή, ακόμα και μετατροπές της έκανα όταν αποφάσισα να μεγαλώσω το κενό κάτω από το pickguard και να ενσωματώσω ένα MXR Overdrive μέσα στο σώμα της (φωτό 4_Original_Cobra_IV_modded, προσέξτε το επιπλέον miniswitch και το καλώδιο για την 9V μπαταρία ανάμεσα στη γέφυρα και το tremolo). Στο τέλος, την πήρα μαζί μου (η μοναδική χειραποσκευή μου) όταν πέταξα στην Αγγλία για να σπουδάσω Ηλεκτρονικά στο Πανεπιστήμιο του Sussex. <επεται συνεχεια>

Ενδιαμέσως, ζητώ συγνώμη για τα αγγλικά. Το κείμενο είχε γραφτεί για το Guitarist. Ελπίζω να μήν ενοχλούν τους πάντες. Αν ενοχλούν πολλούς, ζητώ συγνώμη και θα το μεταφράσω.

Συν φορουμίτες, Σήμερα αρχή του Φθινοπώρου, σκέφτηκα να δημισιεύσω μιά "ιστορία" για την ψυχαγωγία σας. Μιά ιστορία, που παρόμοια όλοι λίγο πολύ θα έχουμε. Ελπίζω να μή σας κουράσω και να την ευχαριστηθείτε. Θα πάρει κάμποσες συνέχειες, ίσως όχι όλες σήμερα. Καλή Ανάγνωση. BACK TO MY COBRA - Part 1 Part One – The years of love and caring In 1975, when I was 15 years old, I bought a yellow (more like light-mustard) coloured, EKO Cobra IV electric guitar (1_Me_N_MyCobra.png). My! What a piece it was! It had not one, not two, but four pickups and two switches to choose among 9 different sounds! Come September of the same year, my first group, “The Overskies” were born! The group (2_TheOverskies.png) became the “Stars” of our little city, paved the path for several others to follow and lived until in 1978, when we all dispersed to different parts of this world for further studies. Even today, the memories and the legacy of the group lingers on heavy on the City. This all was happening in the city of Agios Nicolaos, on the north-east part of the island of Crete, Greece, thousands of miles away from the rock centres (3_Me_N_MyBro.png). I loved and lived with my Cobra IV, put my soul through it, wrote songs on it, sweated on it during numerous gigs, modified it (I put an MXR Overdrive inside the body!) and finally I took it with me as my sole hand luggage (4_Original_Cobra_IV_modded.png), when I flew to England for my B.Sc. in Electronic Engineering at the University of Sussex. <to be continued>

Παρεπιπτόντως, καλό μήνα νά χουμε όλοι, δημιουργικό και με πολλές νότες! :)

Δεν έχω κοιτάξει ο ίδιος τί λυχνίες έχει. Ειναι η ελάχιστη πληροφορία που βρήκα στο Internet. Επειδή είμαι εκτός Αθηνών το Σαββατοκύριακο, μόλις γυρίσω πίσω θα "βάλω χέρι" και θα αποκτήσω πιό καθαρή εικόνα. Επίσης, δεν πιστεύω πως είναι ακριβές αντίγραφο blackface, απλά εξωτερικά-οπτικά φέρνει σχεδιαστικά προς fender. Έχει Vibrato και Reverb ενσωματωμένα και δεν είμαι σίγουρος πως είναι ενισχυτής κιθάρας. Από ότι θυμάμαι στην "εφηβική" μου περίοδο, ο ήχος του ήταν πολύ "καμπάνα", δεν θυμάμαι να έχω ακούσει παραμόρφωση ποτέ από αυτόν. Θυμάμαι πάντως πως του βάζαμε μιά δωδεκάχορδη (ΕΚΟ Electra XII), μιά σκαφάτη (Yamaha) και μιά SolidBody EKO Cobra IV, όλες μαζί!!!!. Αχ, τα παιδικά μας χρόνια!

Καλησπέρα σε όλους. Χθές ανέσυρα από το βάθος πλυσταριού ένα ELKA TRX-20, λαμπάτο ενισχυτή ιταλικής κατασκευής, έτους περι το 1972 που έχει να χρησιμοποιηθεί από το ....1978! Ο ενισχυτής είναι αντίγραφο Fender Blackface και έχει 2x EL84 * Schaller Mishverstärker V35W 4 inputs , 2 x EL34 * Schaller KV50ST, reverb & tremolo και δύο 12" μεγάφωνα. Τον έφερα ήδη στην Αθήνα και ζητώ συμβουλές και προτάσεις σχετικά με το ποιός μάστορας αξιζει να τον δεί πρίν πατήσω το ON και έχω καμιά έκπληξη με σκασμένους πυκνωτές κλπ.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη αλήθεια. Όπως τα "κούφια" σώματα στις Les Paul των τελευταίων χρόνων αλλά και όλες οι άλλες εξυπνάδες που μας περνανε σαν "πρόοδο". Από την άλλη, μιά ματιά στις λεπτομέρειες της ποιότητας κατασκευής και του φινιρίσματος σε αμερικάνικα όργανα €2000+ και μιά σύγκριση με ανατολικά των 500€ είναι αποκαλυπτική του πόσο κορόιδα μπορεί να είμαστε όλοι αν απλά πιστεύουμε όσα μας λένε. Για παράδειγμα, εγώ έψαχνα πολύ καιρό για μιά semi, έπαιξα δεκάδες όργανα στην Ελλάδα, την Αγγλία και την Αμερική και τελικά βρήκα μπροστά μου μιά Ibanez ΑS85 που ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πόσο καλή είναι.

ΑΨΟΓΗ. Νάναι καλόπαιχτη. Και, μαζί με τους άλους, βγάλε τα αυτοκόλλητα. Κόλα ότι θέλεις στο Pickguard αλλά πάνω στό ξύλο... και μάλιστα απλά πλαστικά αυτοκόλητα. Ήμαρτον Κύριε μέρες που είναι (περιμένουμε και την Ανάσταση). Να τη χαρείς είναι πολύ όμορφη.

Sunburst κιθάρα από αλληλογραφία? Γουρούνι στο σακκί το λέγανε οι παλιοί. Και αν δηλαδή ανοίξεις το κουτί του Thomann και σου έχει έρθει ενα κομμάτι με νερά Γκράν-Γκινιόλ; Θα την στείλεις πίσω; Προτείνω να ξεχάσεις τον Thomann και να αρχίσεις τις βόλτες στην Αθήνα και τα τηλέφωνα στις αγγελίες. Εγώ προσωπικά θα έψαχνα και τις παλιότερες. Οι εταιρείες τελευταία πουλάνε πολλά φύκια για μεταξωτές κορδέλες και το κάθε πέρσυ και καλύτερα ταιριάζει απόλυτα. Παίξε όσο περισσότερες κιθάρες μπορείς και αγόρασε επι τόπου αυτή που θα σου μιλήσει. Κράτα τον Thomann για πεταλάκια κλπ. Καλό Πάσχα σε όλους.

Αν και Κρητικός γέννημα-θρέμμα (και ας ζώ μακρυά από την Κρήτη πλέον), δεν τα καταφέρνω στις μαντινάδες και επειδή καλό είναι το χιούμορ (ιδιαίτερα στις εποχές που μερνάμε) αλλά ο φίλος θέλει και κάποια συμβουλή εδώ είναι η δική μου (δυστυχώς μακροσκελής). Παίζω με Stratocaster από το 1980. Σήμερα έχω τρείς stratocaster. Μιά Am Std του 1991, μία MIM του 2006 και μιά Custom Shop που φτιάχτηκε με δικές μου οδηγίες με σώμα Ash deep contours (1957) και χέρι maple, 21 τάστα 12". Αγαπώ και τις τρείς το ιδιο ανεξάρτητα από πόσο μου κόστισαν. Δεν θα αποχωριζόμουν καμμία από τις τρείς. Έχουν περάσει από τα χέρια μου άλλες πέντε strat (δικές μου και φίλων μου) και έχω κατασκευάσει από το μηδέν και κάμποσες. Ένα έχω να πώ για τις strat. ΤΟ ΚΑΘΕ ΜΟΜΜΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ. Έχω παίξει Eric Clapton sign. που είναι απαράδεκτη, μιά Deluxe (USA) του 2009 που ήταν άθλια και μιά Am Std του 2008 που ήταν ΤΕΛΕΙΑ! Και ας μήν ξεχνάμε πως ο Jimmi Hendrix έπαιζε με μοντέλα από τη "χειρότερη" εποχή της fender. Συμβουλή: Μή μασάτε το marketing BS. Για μουσικούς - "κανονικούς θνητούς", είναι άσχετο τι μοντέλο είναι ή αν η κιθάρα είναι νέα ή παλιά. Σημασία έχει κατ αρχάς να σε τρελαίνει οπτικά (οφθαλμόλουτρο), η κατάσταση που βρίσκεται, πώς παίζει και ΤΟ ΠΩΣ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΤΟ ΟΡΓΑΝΟ. ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΑΓΟΡΑΣΕΙΣ STRAT ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΙΞΕΙΣ. ΚΑΙ ΣΕ ΕΝΙΣΧΥΤΗ ΚΑΙ ΣΚΕΤΗ. Oι Strat έχουν γαιδουρινη αντοχή και δε μασάνε από κακομεταχείριση (μέσα σε κάποια πλαίσια πάντα). Γιατί άραγε ο Clapton έπαιζε την Blackie σε ημιδιαλυμένη κατάσταση μέχρι που άντεχε refrets? Το ίδιο και ο Chris Rea, o Rorry Gallagher, ο Walter Trout κλπ κλπ κλπ. Μήπως δεν είχαν χρήματα να αγοράσουν καινούριες? Γιατί ο Gilmour ξαναγύρισε στην Black Strat του μετά από δεκαετίες? Τα περι ξύλων, μαγνητών, πηνίων, πυκνωτών, bleed-resistors κλπ είναι ωραία αλλά στην πράξη τελικά έχει σημασία ΠΩΣ ακούγεται ένα όργανο και πως το ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ο κάθε ένας μας στο χέρι του. Τελικές συμβουλές (guidelines): 1.ΠΟΤΕ Strat από mail-order. 2.ΠΑΝΤΑ όργανο που είδες από κοντά, το έπαιξες, σου "κάθεται" και ακούγεται καλά σκέτο και με ενισχυτή. 3.Το μπράτσο στις STRAT είναι μεγάλη υπόθεση γιατι υπάρχουν εκατοντάδες. (Εγώ μετά από δεκαετίες καταστάληξα στα 12"ρια). 4.Ότι ζημια και να έχει μιά strat (με εξαίρεση σοβαρό στράβωμα σε χέρι και σπασμένη βάση neck) μπορεί να είναι δευτερέυουσα άν δεν σε απασχολεί η "γυαλιστερή" εικόνα και το όργανο παίζει καλά. 5.Να έχεις πάντα από κοντά κάποιον που να ξέρει να ρυθμίζει σωστά μιά stratocaster ή να μάθεις να το κάνεις μόνος σου. Δεν είναι rocket science και χρειάζονται ελάχιστα εργαλεία, προσοχή, ορεξη, αγάπη και λογική. Εγώ πάντως δύσκολα θα ξανα-αγοράσω καινούριο όργανο κυρίως γιατί τα τελευταία χρόνια όλοι μας κοροιδεύουν με φύκια για μεταξωτές κορδέλες (εδώ η Gibson έχει πείσει τον κόσμο πως οι "κούφιες" [chambered] Les Paul είναι καλύτερες!) Βρές το όργανο που σου κάνει "κλίκ" και άρπα-το. Άν είναι και φτηνότερο από την αγορά, ακόμα καλύτερα. Απόλαυσε το όργανό σου και αγνόησε τις θεωρίες. Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια. Καλή αναζήτηση.