Grey

Δεν περνάς εσύ από την πανέμορφη Κρήτη; Άσε που μάλλον θα έσκαγα με πράσινο κασκόλ στο λιμάνι και θα είχαμε ντράβαλα... ...Αυτό τώρα ήταν off topic;

Δεν τον έχω τεστάρει σε ηχογράφηση.

@LK Δεν μπορώ να ξέρω κατά πόσο είσαι ικανοποιημένος από τις solid state εκδοχές των Fender και Marshall,σε ότι αφορά την ποιότητα του crunch/distortion.Aπ' ότι καταλαβαίνω,το βλέπεις και κάπως συλλεκτικά το πράγμα. Εγώ απλά θα επαναλάβω ότι το μηχανηματάκι αυτό θα φέρει σε δύσκολη θέση τον οποιοδήποτε θα προσπαθήσει να ξεχωρίσει το gain ηχόχρωμα του από ένα (καλό)λαμπάτο. @kosthrash Αν ο Marshall που αναφέρεις και στα λεφτά που κοστίζει μπορεί να χαρακτηριστεί ως high gain,θα είναι μια ευχάριστη έκπληξη για μένα και σίγουρα θα το ψάξω.

Την έχω ψάξει αρκετά με solid state/modelling ενισχυτές τα τελευταία χρόνια... Τελευταίο απόκτημα είναι τούτος: https://www.thomann.de/gr/yamaha_thr10ii.htm Aλμυρούτσικος αλλά το αξίζει.Φοβερά καθαρά,ότι πιο κοντά σε λαμπάτο gain και απλός στη χρήση του...Η εμφάνιση του διχάζει πάντως αλλά δεν βρίσκεις εύκολα τέτοιο μηχάνημα που το βάζεις στην τσέπη και φεύγεις. Οι δυο μου δεκάρες.

Είμαι από αυτούς που έχουν περιορίσει στο ελάχιστο τη συμμετοχή τους στο φόρουμ...Και αυτό γιατί δεν έχω καμία διάθεση να φορέσω στα 47 μου στολή αρρένων. Αν η διοίκηση του Νόιζ έχει σαν όραμα να μετατρέψει το φόρουμ σε ένα κλινικό μέρος ανταλλαγής τεχνικών απόψεων,με αυστηρούς κώδικες συμπεριφοράς από τους οποίους απαγορεύεται να ξεφύγει ο οποιοσδήποτε,τότε κάνει ένα μεγάλο λάθος. Δεν ήρθε ακόμα η εποχή που η ΑΙ συμμετέχει στις διαδικτυακές συζητήσεις.Για την ώρα είμαστε ακόμα άνθρωποι και κάποιοι άνθρωποι προσφέρουν τα μέγιστα σε μια παρέα όταν νιώθουν ότι δεν ελέγχονται κάθε στιγμή...Παραδείγματα μελών που δεν "λάμπουν" πια όπως τους είχαμε γνωρίσει όλοι μας υπάρχουν και είναι τρανταχτά. Να σημειώσω απλά εδώ ότι κάποια μέλη ήρθαν πιο κοντά και έμαθαν να εκτιμούν ο ένας τον άλλο μέσα από συγκρούσεις και "off topic" τσαμπουκάδες. Σαφώς και δεν είμαστε εμείς ή εγώ αυτοί που θα καθορίσουν το ύφος του Νόιζ...Όποιος θέλει να το κάνει αυτό,θα πρέπει πρώτα και πριν από όλα να βγάλει ένα σοβαρό ποσό από την τσέπη του. Μπορούμε όμως να μπαίνουμε που και που,γιατί το Νόιζ είναι κομμάτι της ζωής μας,να βλέπουμε τα θέματα που πλέον θυμίζουν manual καφετιέρας και κάποια στιγμή (που θα πάει) θα το πάρουμε απόφαση.

Παιδιά,εδώ μέσα χρησιμοποιούμε γραπτό λόγο...Που σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε όσο το δυνατόν πιο συγκεκριμένοι για να βγάλουμε άκρη. Για τον κύριο Hammett υπάρχουν άλλες έννοιες του "καλός" που του ταιριάζουν όπως "συνθέτης","μουσικός","καλλιτέχνης".Δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε κάποιον καλό κιθαρίστα όταν υστερεί τόσο πολύ τεχνικά...Είναι λογικό σφάλμα,δεν το καταλαβαίνουμε αυτό; Το γούστο είναι γούστο και δεν περιέχει ίχνος στέρεας βάσης για επιχειρήματα.Το ότι κάποιος κάποτε σκέφτηκε και εκτέλεσε στο στούντιο σωστά ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα metal riffs,όπως είπε ο SF, δεν έχει να προσφέρει κάτι στην κουβέντα.

Εντάξει.

Εμ όχι.Δεν είναι καλός κιθαρίστας...Πώς να γίνει τώρα;

Τροφή και αναπαραγωγή.Αυτά είναι τα κύρια μελήματα του κάθε ζωντανού οργανισμού. Όσοι έχουν αυξημένη νοημοσύνη,από τη στιγμή που εξασφαλίσουν τα δύο πρώτα,προσθέτουν και ένα τρίτο κύριο μέλημα.Την ψυχαγωγία.Όσο μεγαλύτερη η νοημοσύνη,τόσο πιο έντονη η ανάγκη της. Η κόρη του βίντεο ψυχαγωγεί τον εαυτό της με την προβολή και ανταπόκριση που λαμβάνει.Το κοινό που την παρακολουθεί ψυχαγωγείται επίσης.Εμείς ψυχαγωγούμαστε με το να κουτσομπολεύουμε,με τακτ γιατί είμαστε και μουσικοί,τους δύο πρώτους. Απλό είναι το πράγμα.

Θα μου επιτρέψεις ένα σχόλιο και για αυτή σου την τοποθέτηση...Γενικό και όχι μόνο για τους συγκεκριμένους καλλιτέχνες. Νομίζω ότι αυτό είναι ξεκάθαρα θέμα στατιστικής και δεν έχει να κάνει με "εξόχως βατές στιγμές".Δηλαδή σε ένα παγκόσμιο κοινό ροκ-μέταλ ακροατών πάντα θα υπάρχουν αυτοί που γουστάρουν να παιδεύουν τα αυτιά τους...Μέχρι να πάρουν χαμπάρι τι ακριβώς είναι αυτό που ακούνε.

@trolley Το μόνο άλμπουμ όπου αναγράφονται ονομαστικά οι συνθέτες είναι το Astonishing στη μετά Portnoy εποχή.Petrucci και Rudess.Σε όλα τα υπόλοιπα διαβάζεις "music by Dream Theater" και στιχουργός ο τάδε.Δεν ξέρω πώς συμπέρανες ότι έχει γράψει ελάχιστα τραγούδια...Και,όπως ανέφερα προηγουμένως,ο τρόπος που γράφουν τα τραγούδια τους δεν αφήνει χώρο για μόνο έναν ή δύο συνθέτες. H φράση για τον Portnoy σαφώς και εμπεριέχει το στοιχείο της υπερβολής καθώς μιλάμε για ένα γκρουπ που το ομαδικό πνεύμα είναι κάτι σαν trademark...Aπλά το ψυχάκι αυτό είχε τον τελευταίο λόγο για θέματα όπως η παραγωγή,το art direction,το πλάνο ζωντανών εμφανίσεων και κάτι μου λέει ότι τα τελικά arrangements στο στούντιο ήταν δικά του. Για την ιστορία,δύο πολύ σημαντικά γεγονότα... Όταν κυκλοφόρησαν το Falling Into Infinity το 1997 κατόπιν πιέσεων της δισκογραφικής για πιο εμπορικό ύφος,πέρασαν στην πιο δύσκολη περίοδο της καριέρας τους.Το άλμπουμ πήγε άπατο,το fan base ξενέρωσε μέχρι εκεί που δεν πάει και η εταιρία τους πίεζε για ακόμα πιο mainstream ύφος. Και τότε,μάντεψε.Ο Portnoy ήταν αυτός που έδειξε το δάκτυλο στην Εastwest,τους μπουντρούμιασε όλους στα Beartrack Studios και είπε θα γράψουμε και θα παίξουμε αυτό που θέλουμε.Το αποτέλεσμα γνωστό.Kυκλοφόρησαν το Black Album του Prog Metal. Νομίζεις ότι θα ήταν υπερβολή να λέγαμε πως αν δεν ήταν αυτός,ίσως οι DT να είχαν εξελιχθεί σε κάτι διαφορετικό; Και ένα άλλο που δεν είναι ευρέως γνωστό... Μετά το Metropolis II,o LaBrie έπαθε ζημιά στις φωνητικές χορδές.Μεγάλη όμως.Αρκεί να σου πω ότι υπήρχαν σοβαρές σκέψεις για τερματισμό συνεργασίας ακόμα και από τον ίδιο τον τραγουδιστή. Σου ζητάω να μαντέψεις για δεύτερη φορά ποιος ήταν αυτός που κράτησε τον LaBrie στη μπάντα...Άσχετο που σφάζονταν μετά οι δυο τους. Οπότε από τα παραπάνω και μόνο είναι δύσκολο να διακρίνεις ποιος χρωστάει σε ποιον. Υ.Γ.Με χαροποίησε ιδιαίτερα η αναφορά σου στην εισαγωγή του The Count Of Tuscany.Eίναι αυτό ακριβώς που έγραψα.Οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα θα είχε πατήσει σε αυτά τα πρώτα επικά λεπτά...Αυτοί είπαν να παίξουν άλλα 17.

Ο Μike Portnoy δεν ήταν ο ντράμερ των Dream Theater,ήταν οι Dream Theater.Mπορεί η λάμψη του Petrucci και το γενικότερο artistry της μπάντας να έριχναν τις σκιές τους πάνω σε αυτό αλλά είναι κάτι που απλά δεν ξεπερνιέται. Βάλε τώρα και το ότι τα παιδιά τους έχουν μεγαλώσει μαζί και κλείνουμε εδώ. Πάντως,καθοριστικός παράγοντας για αυτή την επανένωση υπήρξε ο χαρακτήρας των υπόλοιπων και ειδικότερα του wanna be μητροπολίτη Καλαβρύτων.Δεν ξέρω πόσα άλλα γκρουπ θα δέχονταν το γεγονός ότι ένας πρώην τους παράτησε για 13 χρόνια,έκανε το κομμάτι του,δούλεψε τα απωθημένα του και τώρα πετάει ένα "there 's no place like home" και όλα εντάξει. Τα νέα είναι καλά.Πολύ καλά...Και η επικείμενη μάζωξη στο στούντιο είναι αντικειμενικά το μεγαλύτερο γεγονός στο χώρο του prog metal εδώ και πολύ καιρό. Ίδωμεν.

Αν σου φαίνεται δηθενιά η όλη φάση,θα είχε ενδιαφέρον να μάθεις πώς γράφουν τη μουσική τους.

Το ακούω.Είναι δύσκολοι. Το "πρόβλημα" με δαύτους είναι ότι δεν μπορούν να κτίσουν σε μια μελωδία και να μείνουν εκεί.Όχι.Πρέπει να ξεπετάξουν σε (λίγα)δευτερόλεπτα την πιο γ@μ@τη ιδέα που έχει κατεβάσει ποτέ μουσικός και για τα υπόλοιπα (πολλά)λεπτά να παίξουν άλλα αντί άλλων. Αν γλύκαιναν κάπως τον ήχο τους,αν επένδυαν σε ένα βασικό θέμα,αν μίκραιναν τις διάρκειες των τραγουδιών τους και αν ο La Brie το έπαιρνε πια απόφαση ότι οι οκτάβες που έπιανε δεν τον θυμούνται πια...Σαν να μου φαίνεται ότι περιγράφω το τι θα ήθελα από το καινούριο άλμπουμ.

Δεν έχω ιδέα αλλά σημασία έχει να έχουν αυτοί. Ο Μike,για όσους γνωρίζουν καλά τα πράγματα,ήταν ο πραγματικός ηγέτης αυτής της μπάντας...Αν δεν μπορεί αυτός να αλλάξει κάτι τότε τον ήπιαμε worldwide.

@vrasidas27 Kevin Moore.Ήταν το αντίβαρο στην "κλινικότητα" των DT,η οποία όντως με τον ερχομό του Rudess παγιώθηκε.Το μοναδικό στοιχείο τσαχπινιάς το κουβαλούσε πια μόνο ο Portnoy και από τη στιγμή που την έκανε κι αυτός,ως επί το πλείστον κυκλοφορούσαν tutorials και όχι δίσκους. ...Για αυτό λέω τώρα μπας και;

Μαζί σου για το live αλλά μια περιέργεια για την επόμενη δουλειά τους δεν μπορεί να μην την έχεις...Παίζει να είναι και η τελευταία ευκαιρία να βγουν από το τέλμα τους.

Από τη δική μου οπτική,η παρακμή ξεκίνησε ήδη από το 2009 και το Black Clouds....O Portnoy ήταν ακόμα στο γκρουπ αλλά ήταν φανερό ότι δε γούσταρε πια.Την αμέσως επόμενη χρονιά αποχώρησε. Μπορεί να είναι σύμπτωση ότι χωρίς αυτόν διανύουν έκτοτε μια στείρα περίοδο συνθετικά(εξαίρεση το πολύ αξιόλογο DOT).Μπορεί και όχι. Από αυτήν την άποψη και μόνο, έχει τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε προς τα πού θα κινηθούν και αν θα μπορέσει ο Portnoy να ξαναδώσει τη σπιρτάδα που τόσο έλειψε. Αυτά για τους φίλους του συγκροτήματος...'Ολοι οι υπόλοιποι θα περιμένουν το άλμπουμ των κυλιόμενων απολιθωμάτων.

https://dreamtheater.net/dream-theater-announce-the-return-of-drummer-mike-portnoy/

'Εχω δώσει περισσότερα λεφτά σε χορδές απ' ότι θα έπρεπε...Και αυτό γιατί στα σετ που κυκλοφορούν σε 9άρες-10άρες,το tension πάντα για κάποιο λόγο μου φαινόταν ανισόρροπο.Το μεγαλύτερο θέμα μου εντοπίζεται στη φάση σκληρά καντίνια/μαλακές τυλιχτές*. Αναγκαστικά λοιπόν φτιάχνω το δικό μου με μονές(εξ' ου και τα παραπάνω λεφτά),το οποίο είναι:9-12-16-24-36-48. *Και κάποιοι(λέμε τώρα) παίζουν με 10-38!

"Δεσποινίς Διευθυντής". Η έτσι κι αλλιώς ανυπέρβλητη Καρέζη σε ένα ρόλο που κάθε της λέξη,ύφος και κίνηση πρέπει να διδάσκεται στην κωμωδία...Globally.

Σε μια άλλη ζωή,μακριά από προκαταλήψεις και στερεότυπα,θα ήμασταν ήδη παντρεμένοι και θα σε ρωτούσα: "Αγάπη μου,πώς γίνεται να θεωρείς καλό κάτι που δεν σου αρέσει;". Και μη μου πεις για το μπρόκολο.Δεν θα το μαγείρευα έτσι κι αλλιώς.

Το ξέρω,άντρα μου...Αλλά η έννοια "καλά κομμάτια" ασφυκτιά από υποκειμενικότητα κι εγώ προσπάθησα να μαζέψω το πράγμα σε ένα όσο γίνεται αντικειμενικό πλαίσιο. Ναι;

Έτσι μωρέ θα τα βγάλουμε πέρα με δαύτους; Nα οργανωθούμε λίγο... Λοιπόν.Εντάξει.Δηλαδή ναι. Αν θα θέλαμε να επιχειρηματολογήσουμε γιατί οι U2 είναι τεράστιο γκρουπ ανεξάρτητα από τα γούστα του καθενός,θα μπορούσαμε να σταθούμε σε πράγματα όπως: 1.O ήχος της κιθάρας.Μας αρέσει δεν μας αρέσει,ο τύπος έφτιαξε κάτι που δεν υπήρχε πουθενά μέχρι τότε και έγινε αμέσως trademark. 2.H εκφραστικότητα και το ηχόχρωμα των φωνητικών.Πάλι μιλάμε για την απόλυτη φρεσκαδούρα και πάλι δεν μας απασχολούν τα διάφορα γούστα. 3.Ο στίχος τους.Οι γνώστες με εννοούν. 4.Οι υπερπαραγωγές που εμφάνιζαν στις συναυλίες τους,ακόμα και στην πρώιμη περίοδο τους.Πολύ μπροστά στο συγκεκριμένο κομμάτι. 5.Η κοινωνικοπολιτική πρεμούρα που πάντα τους διακατείχε.Σαφώς και δεν πρόκειται για αμιγώς μουσικό κριτήριο αλλά μιλάμε για καλλιτέχνες.Έχουν βήμα,οι συγκεκριμένοι τεράστιο,οπότε καλά κάνουν και αφήνουν το αποτύπωμα τους που τις περισσότερες φορές είναι κάτι παραπάνω από εύστοχο. 6.Δεν χρειάζεται νομίζω να προσθέσω κάτι για την απήχηση και διάρκεια τους στο μουσικό στερέωμα.

@fusiongtr Δεν με μπέρδεψες πάλι αλλά διαφωνώ εντελώς με την οπτική σου. Καταρχάς κάνεις λόγο για προσπάθεια πιστής απόδοσης της στούντιο εκτέλεσης στα live.Μάθε λοιπόν ότι δεν το βλέπουν όλοι οι μουσικοί έτσι και τυγχάνει τα περισσότερα ακούσματα μου να είναι από τέτοιου είδους μουσικούς. Αλλά ακόμα κι αν επρόκειτο για καθολικό φαινόμενο,τρομάζω στη σκέψη ότι δεν γνωρίζεις πως αυτό είναι πρακτικά ΑΔΥΝΑΤΟ. 'Επειτα κάνεις λόγο για άδικη σύγκριση,αν το έπιασα καλά,επειδή στη μία περίπτωση ενυπάρχει η εικόνα ενώ στην άλλη όχι.Το ακούω αλλά εδώ μιλάμε και για περιπτώσεις live δίσκων,όπου έχουμε να κάνουμε μόνο με ήχο και όχι με εικόνα...Την ένσταση σου περί πειραγμένων ζωντανών εκτελέσεων απλά την προσπερνάω αφού όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει τεχνολογικά μέχρι να κυκλοφορήσει μια στούντιο δουλειά. Και για να μιλήσω με παραδείγματα,το live που έχω ακούσει περισσότερο στη ζωή μου είναι αυτό των U2 από το Δουβλίνο το '93 μέσω ζωντανής σύνδεσης από το BBC,το οποίο ένας φίλος έγραψε σε μια ξαναγραμμένη TDK 90άρα...Για ποιο πλεονέκτημα εικόνας και overdubbing μιλάμε;Απλά οι τύποι έφεραν τα πάνω κάτω στα ίδια τους τα τραγούδια και τα έκαναν να ακούγονται τρεις φορές καλύτερα...Ναι,trolley,ακόμα και αυτά από το achtung baby. Άρα για να απαντήσω επί της oυσίας,η κρίση μου έχει να κάνει με αυτό που φτάνει στα αυτιά μου και όχι στα μάτια μου. Δεν ξέρω αν άκουσες καν την εκτέλεση που πόσταρα...Αν εσύ ακούς προσπάθεια πιστής αντιγραφής,πάω ελ πάσο.