Grey

Σε τούτο δω...Αλλά μόνο για αυτούς που κατέχουν τη γνώση. Αυτοί που αγνοούν,αγνοούν την ύπαρξη της γνώσης πριν και πάνω από όλα. Έχω πάψει πια να τα βάζω με δαύτους.Προσπαθώ τουλάχιστον...Τα βάζω με τον εαυτό μου που δεν μπορεί να δεχτεί ότι η Τούνη έχει 1.100.000 Έλληνες να την ακολουθούν.

Η απάντηση βρίσκεται κάπου στη μέση θαρρώ. Σίγουρα η μουσική,ο ρυθμός,το vibe είναι αυτά που δίνουν την πρώτη εντύπωση.Καλή ή κακή. Όταν ακούσω κάτι ενδιαφέρον και δεν βγάζω τους στίχους,θα ψάξω να τους βρω.Αν οι στίχοι είναι και αυτοί ενδιαφέροντες,το όλο πράγμα σίγουρα θα απογειωθεί. Αν δεν είναι,ένα ξενέρωμα θα το φάω.Θα το ξανακούσω βέβαια,αν μου αρέσει τόσο πολύ μουσικά,αλλά θα μου μείνει η γεύση από το ραπανάκι...Είχε δυνατότητες αλλά έμεινε στη μέση. Στην αντίθετη περίπτωση τώρα,απαιτείται περισσότερος χρόνος και υπομονή.Αρκετές φορές έχω εκπλαγεί ευχάριστα από το πως τελικά ένας ποιοτικός στίχος τραβάει προς τα πάνω την ίδια τη σύνθεση. ...Και στην τελική,δεν με θυμάμαι να έχω σιγοτραγουδήσει ποτέ ζαβά πράγματα.

Δεν τους θυμάμαι αυτούς τους τύπους. Αγαπημένες φιγούρες από Μπλεκ και Αγόρι ήταν ο Τερματοφύλακας Γιατρός,ο Κάπτεν Μίκι,ένας ραλίστας του '50 και κάτι γομάρια σε μια ποδοσφαιρική ομάδα που είχαν για προπονητή μια γιαγιά! ...Αυτή που λες τους έπλεκε ζιπουνάκια και τους φορούσε καπέλα για να θυμώνουν και να τους κερδίζουν όλους. Στιγμές ανόθευτης μαγείας.

Indeed...

Αν πραγματικά διαβάζατε Περιπέτεια,θα γράφατε και για το Λοχαγό Μαρκ,το Θλιμμένο Μπούφο και το σακί με κόκκαλα το Φλοκ.Το πιο γλυκό σκυλί στον κόσμο των κόμικς. Δεν πείθετε,κύριοι.

Δεν παίζει κάτι τέτοιο... Θα πλακώσουν κι εδώ οι γέροντες και θα γίνει το έλα να δεις.

Δεν έχει να κάνει με την επωνυμία,όλα τα όργανα επώνυμα είναι.Έχει να κάνει με το αν σε θέλει ή όχι στις χαμηλές κατηγορίες τιμών. Πρόσφατα αγόρασα κι εγώ μια κιθάρα του 500ρικου,Ιbanez επίσης,και η άτιμη είναι f-l-a-w-l-e-s-s. Δεν θα πω όμως ότι αυτό το μοντέλο γενικά είναι άψογο και βάζει κάτω πολλά με διπλάσια τιμή επειδή απλά ο τύπος που την έφτιαξε είχε τα κέφια του και τον θεωρώ πλέον κολλητό μου φίλο.

Eγώ θα την έστελνα ASAP.Η τιμή δεν έχει να λέει. Μιλάμε για καινούριο πράγμα και αυτές τις γρουτζανιές πρέπει να τις κάνουμε εμείς και όχι το εργοστάσιο.

Μέσα.Να στη στείλω.Να σου στείλω και το 5ευρο. ...Μη μου τηνε βάψεις όμως.

Ναίσκες.

Να σου πω. Δεν έχω ιδέα!Πέρα από την ξύλινη επιφάνεια,δεν βλέπω κάτι άλλο.Φαντάσου ότι είναι απολύτως ευδιάκριτα τα τρία κομμάτια του σώματος. Θα ανεβάσω φώτο κάποια στιγμή.

Ευχαριστώ.Ενδιαφέρον φαίνεται. Εσύ έχεις δει,πώς να το πω τώρα,κάποια "πλαστικοποίηση" στο χρώμα με δαύτο ή απλά μια τόνωση/γυαλάδα και μέχρι εκεί;Ρωτάω γιατί καραγουστάρω αυτή τη φυσικότητα του ξύλου αλλά με ανησυχεί και λίγο η φθορά που κάθε ξύλο παρουσιάζει για διάφορους λόγους.

Να σου πω την αλήθεια μου δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω γιατί δεν γνωρίζω πως θα εξελιχθεί το πράγμα.Δεν έχω δηλαδή πρότερη εμπειρία του πως ωριμάζουν τέτοια σώματα.Μπορεί με τον καιρό να δείξει καλύτερο,μπορεί όχι...Το μανίκι δεν μας απασχολεί,είναι ένα κλασικό maple γυμνό.

Καλησπέρες. Ό,τι λέει ο τίτλος. Καινούριο μωρό στο σπίτι με φυσική απόχρωση χωρίς καπάκι,χωρίς βερνίκι,χωρίς τίποτα.Μόνο ξύλο. Υπάρχει κάτι που μπορώ να βάλω για να το φροντίζω κάπως;Ή απλά είναι προτιμότερο να το αφήσω όπως είναι;

Ισχύει...Το ένδυμα το βλέπω σιδερωμένο στην πένα.

Με τη μαμά και το μπαμπά LK θα μπορούσα να ζήσω. Με τον LK όχι.

Ωραία παιχνίδια φαίνονται.Τα έχεις τερματίσει; Lara Croft δεν βλέπω όμως...

Ποτέ δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία στις μάρκες και τα χαρακτηριστικά του κάθε κατασκευαστή.Οι διαφορές,στα δικά μου αυτιά και δάκτυλα τουλάχιστον,έχουν ελάχιστη έως καθόλου σημασία. Πάντα όταν το έφερνε η κουβέντα στις χορδές,έδινα έμφαση στο λεγόμενο gauge.Εκεί είναι όλο το ζουμί για μένα...Και για σένα ίσως εκεί θα έπρεπε να είναι. Για παράδειγμα,το πλέον γνωστό και χιλιοπαιγμένο 10-46 δεν μου έκατσε ποτέ καλά.Μου φαινόταν και μου φαίνεται ακόμα σκληρό κάτω και μαλακό πάνω...Και απ' ότι φαίνεται σε κάμποσους ακόμα αφού η Ernie Ball σχετικά πρόσφατα λάνσαρε το 09-46,ένα σετ που imho είναι το ιδανικό σε strat like scales. Θέλω να πω,μην ψάχνεσαι απλά για να ψαχτείς.Βρες το σετ με το οποίο νιώθεις άνετα όσον αφορά το tension και όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα.

Νομίζω συμφωνούμε...Αρα η λύση είναι να πηγαίνω πέρα δώθε με την κιθάρα πάνω μου.Θα τη βγάζω μόνο στον ύπνο.Και το πρωί ξανά μανά...Πώς φοράει ο άλλος τις παντούφλες του όταν σηκώνεται,εγώ θα φοράω τη Les Paul.

Koρφαία...Μόνο που δεν θα ρελικιάσει όμορφα τούτη.

Ε,τώρα μου φαίνεται θα μπει ο SF μέσα μου...Τι λατέρνα ειν' τούτη?(Be gone,demon)

Δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με το αν μου ταιριάζει οπτικά μια κιθάρα ή όχι.Αν σε κατάλαβα καλά δηλαδή.Και στον άντρα-πόθο τον LK,ασούμε,να κρεμάσω μία LP πάλι δεν θα μ' αρέσει...Όχι ο LK,η LP.

Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα!Με κλειστά μάτια βγάζω την Epiphone από τη θήκη της μέχρι να αρχίσουμε να τα λέμε...

Ισχύει.Στη συγκεκριμένη προσομοίωση που ζούμε υπάρχουν πολλοί περιορισμοί...Δεν το λέω εγώ.Ο Ιλον το λέει.

...Είναι όταν την κοιτάμε από απόσταση ή όταν την κοιτάμε παίζοντας την(sic)?Για παράδειγμα,οι Les Paul πάντα μου προκαλούσαν αποστροφή.Ακόμα κι αυτή που έχω τωρα.Τη βλέπω αραγμένη και λέω πώς μπήκε αυτή μες στο σπίτι μου?Οταν την πιάνω στα χέρια μου όμως και την κοιτάζω από αυτή τη γωνία,όλα αλλάζουν.Λέω,εδώ είμαστε.Το αντίθετο με τις strat,super και μη.Κουκλάρες μου φαίνονται από μακριά αλλά στα χέρια μου με την καμία.Και δεν μιλάω για βόλεμα παικτικά.Καθαρά εμφανισιακά...Υπάρχει κανείς άλλος με τη συγκεκριμένη διαταραχή?