Μέσα στις 4 all time favorite bands μου...
Αντιθέτως εμένα, πλην της τελευταίας τους δουλειάς που απογοητεύθηκα πραγματικά, δεν με ενόχλησε η στροφή του In Absentia και Deadwing. Σίγουρα μου λοίπουν κομμάτια σαν το The Sky Moves Sideways 1-2, Last chance to evaculate...., nine cats, radioactive toy και, και και και και....
Απλά θεωρώ, οπως είπε και ο Earendil, πως αν μη τι αλλω είναι ένα γκρουπ που ποτέ δεν έμεινε στάσιμο και ο Steven έχει ένα μαγικό πάντα τρόπο να σε εκπλήσει με την ευρηματικότητα του κάθε φορά.
Πλήγμα για μένα βέβαια είναι πως γενικότερα βλέπω μια συμπεριφορά από τον Wilson αντιθέτως παράλληλη με όσα τόσα χρόνια καταδικάζει στους στίχους του (Sound of Muzak, Four Chords tham made a million, Piano Lessons και λοιπά κομμάτια ενάντια στο "εμπόριο" της μουσικης). Και αυτό γιατί είναι απόλυτα εμφανές πως η στροφή του ήχου τους έγινε εν μέρη για να προσεγγιστεί το αμερικάνικο κοινό και νεαρότερες ηλικίες. Ταυτόχρονα και η επιλογή του Geffen για τους Blackfield είναι για μένα προέκταση της παραπάνω κατάστασης καθώς και ο ήχος και η καταγωγή (χωρις ρατσιστική διάθεση, απλά λόγο "γνωριμιών") του Aviv άνοιξε αμερικάνικες πόρτες και στους Blackfield και κατ επέκταση στους Tree.
Επειδή όμως τα διαμάντια δεν θολώνουν, η τεράστια πραγματικά αποθήκη αριστουργημάτων που άφησαν (και ελπίζω να συνεχίσουν να αφήνουν) οι Porcupine Tree θα τους κατατάσει στην λίστα των προτιμήσεων μου ΠΑΡΑ πολύ ψηλά!!!
σόρρυ για το μακροσκελες ποστ αλλά μπορώ να μιλάω ώρες για αυτους...