You know the darkest hour is right before the dawn...
Πρέπει νατανε γύρω στις 4 με 5 ξημερώματα. Καλοκαίρι, νύχτα χωρίς φεγγάρι, στη λιμνοθάλασσα, στη μέση ενός επιπέδου, υγρού, πουθενά. Καλάμια, άπνοια, απόλυτη ησυχία.
Στη γαΐτα, σκεπασμένοι με κουβέρτες, οι τρεις μας, μετα απο αποτυχημένη απόπειρα ψαρέματος, πρόστυχο καπνό και ξυδια.
Βαριοκοιμομουνα.
Με ξύπνησε το τραγούδι του Μαλιά.
Σόλο καραμπίνα
Τα πουλιααααααα.... ΜΠΑΜ
Τα βρίσκει ο χάρος....ΜΠΑΜ
Στο φτερό.... ΜΠΑΜ
Άιντε ωρε, πάρτε πάνω σας!! είπε, και συνέχισε.
Ήταν τότε στα δεκαέξι και μεις εικοσαρηδες.
Γεια και χαρά σου ρε Τάκαρε!