TamTam

Μα νόμιζα ότι μιλάμε για μπασίστες, κιθαρίστες - και ντραμίστες. Youtube επίσης... Αν είναι να το επεκτείνουμε, θα πρέπει να θέσουμε διαφορετικές παραμέτρους για κάθε είδος μουσικής. Εθνικ, τζαζ, κλασική, εγχώρια κ.ο.κ. διότι κάθε είδος έχει διαφορετική σκηνή, διαφορετικό κοινό -σε ευρος αν μη τι άλλο, κ.λπ. Στην κλασική μουσική, σου παίρνει μια ζωή να μάθεις να εκτελείς ένα κομμάτι, δεν νομίζω ότι είναι τόσο εύκολο να (τολμήσεις/βρεις το χρόνο/ ευήκοα ώτα κ.λπ) για να συνθέσεις. Πολλοί το κάνουν βέβαια, αλίμονο. Στη jazz πάλι, και η ερμηνεία ενός jazz standard μπορεί να συνιστά σύνθεση. Είναι πολλές οι διαφορές Γιάννη ανά είδος, για να το πάμε τόσο μακριά κατα τη γνώμη μου (αλλιως προετοιμαστείτε για τιτανοτεράστιο thread) : Καλημέρα σε όλ@

Λίο, αυτό είναι δικό σου σχόλιο, που "εισπήδησε" στο δικό μου

Αυτά ακριβώς προσπαθώ αν εκμαιεύσω ρωτώντας ποιοι θα είναι οι Knopfler και οι SRV και οι Iommi του αύριο. Αλλά πολύ πριν το θέσεις έτσι ωμά (και ορθά κτγμ) , πίστεύω ότι οι συγκεκριμένες απαντήσεις (ο τάδε κιθαρίστας, μπασίστας, ντράμερ κλπ θα είναι στο πάνθεον, ο τάδε όχι) θα το καταδείκνυαν αυτό.

Ενωμοτάρχη μου, το πας μακριά με το συγκεκριμένο name dropping όμως. Δεν συζητούσαμε για την Αdele ας πούμε. Συζητούσαμε περί -δεξιοτεχνίας-συνθεσης (άντε και προσωπικότητας). Εγω σε αυτό, θα ποντάριζα π.χ. στον Bonamassa ως αυριανό (ήδη) θρύλο του είδους του. Περιμένω να ακούσω κι άλλους που θα μπροούσαν να έχουν α) αναγνωρίσιμο ηχο = καλλιτεχνική ταυτότητα (να τους ακούς δηλ. και να λες "α είναι ο τάδε" όπως λες π.χ. για όσους προανάφερα (Knopfler, Gilmour, Rory, Gary Moore, SRV κ.λπ κ.λπ) β) συνθέσεις που μπορεί να μείνουν κλασικές - από άποψη μελωδίας, αναγνωρισιμότητας (mainstream ; ), περιεχομένου ή επίδρασης σε άλλους μουσικούς και καλλιτέχνες Αυτά τα δυο για αρχή...

Θες να πεις δηλαδή ότι σε λίγα χρόνια, όπως θαυμάζουμε το απαράμιλλο και αναγνωρίσιμο στυλ των Gilmour, Brian May, Rory, Robert Smith (Τhe Cure) κλπ, στο πάνθεον θα είναι οι σημερινοί κιθαρισταράδες που τους βάζουν κάτω από κάθε άποψη - τεχνικής δεξιοτεχνίας, και σύμφωνα και με τη γνώμη πολλών από εδώ, τους συναγωνίζονται (τους "παλιούς") σε πάθος, μελωδίες κλπ; Οτι ο Pete Thorn ή ο Phil X που τους γουστάρω με τα χίλια και έχουν και πρωτότυπο υλικό, θα είναι οι αυριανοί Mark Knopfler; Είναι μόνο ζήτημα χρόνου; Αν ναι, θα ήθελα να ακούσω σε ποιους ποντάρουμε ότι θα είναι οι αυριανοί θρύλοι... (έχω κάποιους υπόψη μου, αλλά θα ήθελα γνώμες!)

ΟΚ, δεκτό. Το ερώτημά μου όμως παραμένει! Αν δεχθώ ότι ο Παγκανίνι σρεντάρει, τι κάνει τη σύνθεσή του αξιομνημόνευτη 500 χρόνια μετά; ή το Sultans of Swing (για να επανέλθω) και όχι μια σύγχρονη (των τελευταίων 20 χρόνων ας πούμε) σύνθεση, αντίστοιχης βιρτουοζιτέ , ψυχής κ.λπ. όπως ισχυρίζεστε μερικοί; Τι λείπει από τη μια, που το έχει η άλλη σύνθεση;

Θα συμφωνήσω ότι ένα στοιχείο είναι τα μέσα δημιουργίας και διακίνησης μουσικής που έχουν αλλάξει αδιανόητα από την εποχή των 70s μέχρι σήμερα. Αυτό αλλάζει τα πάντα: τον τρόπο σύνθεσης, τους κώδικες επικοινωνίας, την αισθητική, τα πάντα. Και ισχύει και σε άλλα πράγματα που έχουν αγγιχθεί από το μαγικό ραβδάκι τηςτεχνολογίας. Οι "ιστορίες" από μόνες τους όμως είναι εκτός συζήτησης, αν συζητήσουμε για το τι διαφοροποιεί π.χ. μια instrumental κιθαριστική σύνθεση του Jeff Beck ή ένα δεξιοτεχνικό σόλο του SRV ή των Maiden από μια δεξιοτεχνική συγχρονη κιθαριστική "σούπα" που ωχριά συνθετικά απέναντί τους, ακόμη κι αν αυτός που τη συνεθεσε και την ερμηνεύει είναι καταξιωμένος.

Ενωμοτάρχη, διαφωνώ στο ότι έχουν τελειώσει οι ιστορίες (είναι ανθρωπίνως αδύνατον!) αλλά και στο ότι "δεν γράφει κανείς ιστορίες πια". Ειναι μια τεράστια ενδιαφέρουσα συζήτηση, (αν και όχι για το συγκεκριμένο thread) που ευχαρίστως θα την έκανα. Ο τραγουδοποιός με τον οποίο συζήτησες ίσως είναι (νιώθει) μεγάλος σε ηλικία -no offense here- και έχει χάσει επαφή με την εποχή του.

Ισχύει. Δυο σρέντερ που μου έρχονται αμέσως στο μυαλό είναι ο Paganini και ο Liszt. :) Το πρόβλημα για μένα είναι ότι υπάρχουν συμφορουμίτες που δεν μπορούν να διακρινουν διαφορά ανάμεσα σε μια σύνθεση του Liszt και της Xiromi ή ανάμεσα στο "διαβολικό" καπρίτσιο No24 του Paganini (που ΟΡΙΣΕ το shredding κτγμ) και στην ηλεκτρική αντιγραφή τους από τον Yngwie. Ετσι καταλήγουν στο ομογενοποιημένο συμπέρασμα (όλα "ένα", όλοι είναι το ίδιο), όπου θεωρούν τον Blackmore σρέντερ, ή τον DiMeola ή και οποιονδήποτε κατείχε την τεχνική, επειδή αυτό ταιριάζει στο μεταμοντέρνο αφήγημά τους προκειμένου να αποενοχοποιήσουν την πιο στείρα δημιουργικότητα που γνώρισε ποτέ ο κόσμος της μουσικής μέσα από τα παιδιά - θαύματα του Youtube. Οι περισσότεροι μαλλιάδες κιθαρίστες , ντραμίστες κλίνικς που βλέπετε να πουλάνε μούρη ανεβοκατεβαίνοντας κλίμακες, δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα 10χρονα κινεζάκια -παιδιά του μουσικού σωλήνα, που παίζουν με κλειστά μάτια ραχμάνινοφ και παγκανίνι, χωρίς να έχουν ιδέα για το τι παίζουν και δεν θα μπορέσουν ποτέ στη ζωή τους να συνθέσουν μια σύνθεση της προκοπής που θα μείνει. ΥΓ. Και ο Pete Thorn παίζει κέρατα, αλλά δεν τον συγκαταλέγετε στους σρέντερς, σωστά; Γιατί; Κι από παλιότερους, που το έσκιζαν το όργανο από άποψη τεχνικής: Τον Jeff Beck; Τον Wes Montgomery, τον Django Reinhardt ή τον... Μανώλη Χιώτη; Oι Maiden; Μπορεί καποιος να εξηγήσει γιατί; Μπορεί να σκεφτεί κανείς τι διαφοροποιεί όλους αυτούς από το σύγχρονο shredding ιδίωμα;

Γιατί υπάρχει πρόβλημα να πει κανείς ότι ο τάδε με τους 1500 δίσκους είναι για τα μπάζα; Εγώ το λέω για πολλούς. Δεν μπορεί κάποιος να "Ειναι ο πιο διάσημος και ο πιο ατάλαντος καλλιτέχνης της εταιρίας του", λόγου χάρη; Για να μην προσβάλλονται οι ευαίσθητοι; Στην προκειμένη πάντως, η διαφωνία (που δεν υφίσταται κτγμ, αφού κανείς δεν αμφισβήτεί τις μουσικές δυνατότητες κανενός) έγκειται εξαρχής στο κατά πόσον αυτό που παράγεται ως αποτέλσμα συνθετικό, μπορεί να σταθεί δίπλα σε κάτι άλλο. Πολύ νωρίς στο thread, αναφέρθηκε ότι σπουδαία, ΄ωραία, όλα καλά, αλλά είναι άψυχο, δεν φτάνει σαν σύνθεση το τάδε κλπ. Όχι; Ο μόνος που το πήρε πατριωτικά είναι ο επαγγελματίας της παρέας με τα στυλό και τα μακαρονια, όμως και αυτό είναι κατανοητό από μια άποψη. Ειρήνι υμίν

Φέρε τον έλεγχο και το στυλό σου να σου βάλω άριστα. "Ζορίζετε" όχι "ζορίζεται" Πάλι κόλλησες στη λέξη και όχι στην ουσία. Goodbye Βαγγέλη. Στη μακαρονάδα βάλε και κανένα από τα πολλά στυλό σου να νοστιμίσει.

Dim μην τον ζορίζεις. Ίσως θεωρεί ότι δικαιωματικά το πεδίο του είναι τα ντραμς επειδή είναι ντράμερ, αλλά παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι ένας σκασμος άλλοι μουσικοί πλαισιώνουν τον ντράμερ μιας μπάντας και αντίστοιχα δικαιωματικά έχουν άποψη και για το groove και για το ρυθμό και για το πόσο φορτώνει ή όχι ένα κομμάτι. Μην τα λέμε συνέχεια...

Ναι ναι σου πα και μου πες και είπε. Αλλά η ουσία που σχολιάζω είναι άλλη. Και την παραβλέπεις συνεχώς. Τουλάχιστον μην μπαίνεις στον κόπο να απαντάς με αλεπάλληλα βίντεο (κανένας ντράμερ κάποιου επιπέδου δεν χρειάζεται το quantize, δεν είναι ζήτημα ανεπάρκειας αλλά επιλογή παραγωγής) και... υπάρχουν και μουσικοί που το "το groove τους έχει κατακτηθεί μεσά από αστραφτερή τεχνική και όχι το αντίθετο". Ο Καπ είναι ένας απ' αυτούς. (στο ξαναγράφω γιατί αποκλείεται να είδες το βίντεο μέσα στο 1' λεπτό που απάντησες στο σχόλιό μου)

Φίλε Βαγγέλη, δεν θέλω να σε προσβάλλω, αλλά τα άλμπουμ του Weckl που μου έστελναν κατά καιρούς, τα πουλαγα κοψοχρονιά στο μοναστηράκι γιατί δεν ακούγονται. Δεν ακούω μουσικές επιδείξεις. Ξέρω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συνεννοηθούμε ούτε στο ΤΙ διαφωνούμε, και αποφεύγω να σε προσβάλλω, γιατί ζεις από αυτό, αλλά οι ντράμερ που μου αρέσουν εμένα, παίζουν σαν τον Μιχάλη Καπηλίδη, και παίρνουν ταυτότητες χωρίς να κάνουν show off, απλώς και μόνο με το groove τους που έχει κατακτηθεί μεσά από αστραφτερή τεχνική και όχι το αντίθετο.

Διαρκώς ερμηνεύεις τις απαντήσεις των άλλων κατά το δοκούν. Δεν είναι φιλικό στον διάλογο αυτό. Δεν πανα ξέρεις και τι δεν είναι κλάσικ ροκ. Classic rock garage blues πάντως (χωρις κόμματα) είναι άλλο πράγμα από αυτό που έγραψες επίτηδες. Θέλεις να σε παρεξηγούν μάλλον και το κάνεις σκόπιμα, αλλιώς θα απαντούσες σε αυτό που διάβαζες και όχι σε ό,τι θα ήθελες. Πάσο, δεν θα επιμείνω. Οσο για το quantize, έτσι είναι αν έτσι πιστεύεις (λες και θα το παραδεχόταν ποτέ κανένας από αυτούς). Λυπάμαι, αλλά είσαι βαθιά νυχτωμένος. Δεν υπάρχει στούντιο ή παραγωγή που να μην γίνεται αυτό από τα 90s και μετά - ειδικά στο είδος που σου αρέσει. Και δεν έχει να κάνει με τις δυνατότητες του ντράμερ, οι οποίοι σε αυτή την κλάση για την οποία μιλάμε, συμφωνώ ότι δεν το χρειάζονται. Εχει να κάνει με τις πρακτικές των στούντιο και των παραγωγών της συγκεκριμένης ιλουστρασιόν μουσικής. Υπάρχει βέβαια και η "άλλη", η αγνότερη μουσική, όπου κάτι τύποι σαν τον Weckl (ο αντίστοιχος σρέντερ στα ντραμς) δεν βλέπουν ούτε μπορούν να σταθούν ποτέ.

Ισως και επειδή εγω ακριβολογώ, ενώ εσύ διαβάζεις μόνο αυτό που θές. έγραψα "classic rock garage blues". = black keys (όχι πυξ λαξ, που ΔΕΝ ειναι κλάσικ ροκ σε κανένα γαλαξία). Aλλά κάτι έχεις με τον Rory... και δεν σου κάνει καλό. Επίσης εννοείται πως είναι quantize οι ηχογραφήσεις - παίζουν οι ντράμερ και μετά το σύστημα τους... "διορθώνει". Σε όλο τον κόσμο αυτό γίνεται, στον διαφορετικό, δικό σου όχι;

Κανείς στη συζήτηση δεν είπε ότι μουσική σταμάτησε ή ότι δεν βγαίνουν σπουδαία πράγματα εκτός από τις ιλουστρασιόν φιγουρατζήδικες ορχηστρικές μουσικές που ποστάρει ο Βαγγέλης. Καμία ισοπέδωση λοιπόν, μην το κάνετε καραμελίτσα. Τα τύμπανα στα κομμάτια του Plini ακούγονται σαν να έχουν παιχτεί μόνα τους, έλεος κάπου - το συγκρίνεις με το Do U Read Me? σοβαρά τωρα; Και οι κιθάρες έχουν όλες τον ίδιο ήχο, κομρπέσορα, παραγωγή, ηχόχρωμα. Τι να με κρατήσει; Οι πτώσεις στο sequencer; Υπάρχουν μουσικές και θα υπάρχουν πάντα, που γράφονται με πολύ αγνότερα υλικά και νόστιμα συστατικά. Και θα υπάρχουν πάντα και οι μουσικές fast food. Δεν είναι θέμα ούτε "ισοπέδωσης", ούτε "γυάλας", ούτε ηλικίας, ούτε άλλων προσβλητικών που (μου/μας) απευθύνθηκαν επειδή δεν γουστάρουμε να παρακολουθούμε αθλητές του είδους να ανεβοκατεβαίνουν κλίμακες σε μια οθόνη και σταρλετίτσες να διασκευάζουν metal. Θα έλεγα μάλιστα, ότι συμβαίνει ακρίβώς το αντίθετο. Προσωπικά, θεωρώ δείγμα παιδείας και μουσικής ωριμότητας το να μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει τι κάνει το Do You Read Me ένα larger than life κομμάτι και το πόνημα του Plini καλό μόνο ως backing track άσκηση για προχωρημένους μαθητές ωδείου. Και βαριέμαι διαρκώς να ποστάρουμε ονόματα και παραδείγματα εκατέρωθεν. Καταλάβαμε όλοι νομίζω. (Όσο ποστάρεις δηλαδή Βαγγέλη υποθετικές συγκρίσεις, και αν άκουσες το κομμάτι του DiΜeola που πόσταρα και εξακολουθείς να τους θεωρείς όλους "σρέντερ", τόσο πείθομαι ότι ζουμε σε διαφορετικούς κόσμους). Και δεν θέλω να συνεχίσω γιατί δεν έχω σκοπό να προσβάλλω κανέναν για τα μουσικά γούστα του. Για να βγάζουμε γούστα είμαστε σε αυτή τη ζωή. Απλώς κάποιοι προτιμάμε το σπιτικό φαγητό και κάποιοι το φαστ φουντ - για να χρησιμοποιήσω και μια γαστριμαργική παρομοίωση, στο πνεύμα της πάστας με κιμά που ανάφερες εξαρχής. Edit: εν ολίγοις, αν θέλει να φτιάξει μπάντα κάποιος και έχει πρωτότυπο υλικό , μάλλον θα προτιμήσει μουσικούς που να μπορούν να παίξουν ΚΑΤΙ που να στέκει σε ένα κομμάτι όπως π.χ. το παραπάνω, παρά κάποιον "χερά" που θα παίζει τις κάλτσες του και μόνο για την πάρτη του. Γνώμη μου. Κι αν είχα να διδάξω κάτι σε κάποιον, αυτό θα έκανα (που γράφτηκε και νωρίτερα): θα του έλεγα να προσπαθεί να ακούει όσο περισσότερη μουσική μπορεί -από όλα τα είδη, και όχι μόνο ηχογραφημένες ασκήσεις δεξιοτεχνών. Και για "δεύτερη" άσκηση (μετά την τεχνική), θα του έδινα ένα "αραιό" κομμάτι, ζητώντας του να μου βάλει κιθάρες όπως θα τις φανταζόταν εκείνος. Τα δυο τελευταία χρόνια που ψάχνω lead/rythm κιθαρίστα για το γκρουπ μου εδώ στο Βέλγιο, δεν έχω βρει κανέναν που να αντιλαμβάνεται τι ΔΕΝ πρέπει να κάνει σε ένα κομμάτι. Και δεν θεωρώ ότι είμαι παράξενος - classic rock garage blues παίζουμε, τι να πω. Oι τοπικές αγγελίες πάντως είναι γεμάτες από tribute bands και modern metal , αλλά όσους έχω δει, δεν μπορούν να παίξουν τίποτα άλλο εκτός από αυτό (σε τραγικό βαθμό, που να φαλτσάρουν ή να μην είναι ικανοί να ακολουθήσουν μια jazzy chord ακολουθία, που εγώ, ο αυτοδίδακτος μαλάκας έβαλα σε μια σειρά. Τι να το κάνω που το χέρι τους πάει σφαίρα, αν δεν μπορούν ούτε να αυτοσχεδιάσουν ή να τζαμάρουν/γκρουβάρουν...? Μουσική παίζουμε, δεν είαμστε στρατιωτάκια) Ωστόσο, απ' όσα έχω δει, και από φίλους και φίλες στα 25-30 τους, που παίζουν στην Ελλάδα, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στη χώρα μας έχουμε πολύ υψηλή ποιότητα μουσικών τα τελευταία χρόνια σε όλα τα είδη - αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα). Καλημέρα

@dimsonic Τα τελευταία χρόνια, έχουν γίνει από τις αγαπημένες μου μπάντες και όποτε έρχονται για συναυλία στα μέρη μου, ευτυχώς συχνά, δεν τους χάνω ποτέ. Δεν παίζουν ποτέ με τον ίδιο τρόπο το ίδιο πράγμα δυο φορές... Δες ένα παράδειγμα σύγχρονης μουσικής από λευκούς, μαύρους, ινδιάνους, ωραίους ανθρώπους, λίγο soul, λίγο soul, κι άλλο λίγο soul και jazz και blues και ινδική μουσική (ας όψεται ο άνθρωπος που παίζει το καλύτερο slide αυτή τη στιγμή στον κόσμο), και θα δεις τι συντελείται εκτός των αποστειρωμένων charts - είναι huge στις ΗΠΑ. Αν δεν βαριέσαι δες και τους στίχους, πόσο απλοί και ειλικρινείς είναι, πώς δένει το ερωτικό στοιχείο με το σύγχρονο aspect μιας κοινωνίας σε πτώση (Well, I came to the city, I was running from the past, my heart was bleeding and it hurts my bones to laugh / He was born to love me, I was raised to be his fool, oh his fool Walk that line, Torn apart, Gotta spend your whole life trying Ride that train, free your heart, It's midnight up in Harlem I went down to the river and I took a look around, there were old man shoes , there were needles on the ground, No more mysteries, baby, No more secrets, no more clues The stars are out there, you can almost see the moon) Και ο Derek κάνει ένα απίστευτο σόλο as usual χωρίς να σρεντάρει ο μαλάκας! (δες τι γίνεται me to φάκιν groove στη μέση του track). Άσε που έχουν δυο ντράμερ, που ακούυστηκε μα τους Allman Bros! Το πιο αστείο είναι ότι αυτή την κομματάρα, την έχει γράψει ο τύπος που κάνει ... backing vocals, o Μike Mattison. Ο οποίος δεν παίζει καν τις μισές νότες από όσες ένας πρωτάρης ωδείου στην ηλεχτρική κιθάρα.

δες το καναλι τους στο yt. δεν υπαρχουν μονο προκάτ μουσικές εκεί εξω στα ιντερνετς!

Αν δεν διακρίνεις διαφορά αισθητική, ερμηνευτική, συνθετική, τα πάντα όλα (βάλε και τον κιμά μέσα) ανάμεσα στο κομμάτι που πόσταρα (Orient Suite) και σε αυτό που πόσταρες εσύ, φίλε μου έχεις πρόβλημα. Δεύτε λάβετε και μια αμερικάνικη συγχρονη μπάντα που σπέρνει, χωρίς να σρεντάρει διότι η εντύπωση είναι αλλού - στα ηχοχρώματα, τη σύνθεση, το groove (ΝΕ ΤΙ) και που δεν θα τη διδαχθεί κανένας ως "οικονομία μεγάλης τέχνης", σε κανένα ωδείο. Ευτυχώς, από μια άποψη.

Ανάφερα compressors και quantize. You know. Υπάρχουν 15χρονα που ακούν Green Day και ACDC, μη με πατρονάρεις λοιπόν. Δεν ακούν Frank Gabale καi Steve Vai. Και η "γυάλα" είναι αλλού. Όχι σε αυτά που γράφω εγώ. Στην Ευρώπη υπάρχουν μπαντάρες - στην Ελλάδα επίσης, που δεν έχουν καμία σχέση με τον αποστειρωμένο κόσμο των ωδείων και της στείρας δεξιοτεχνίας. Ανεβαίνουν καμιά φορά και στα charts αλλά και να μην, όποτε κάνουν gig είναι sold out. Little Barrie, Zutons, The Coral - στην Αγγλία τουλάχιστον που ασχολούμαι και παρακολουθώ.

Ευκολάκι να εστιάσεις εκεί. Δεν είναι αυτό και το ξέρεις.

Mουσικοδιδάσκαλος είσαι, θα πρεπε να ξέρεις. Όλα είναι μουσική, ακόμη και αυτά που αποκαλείς ουρλιαχτά. Ρώτα με και ότι άλλο θες, χαίρομαι να βοηθάω. DiMeola και McLaughlin, ντροπή να τους βάζεις δίπλα σε αυτό. Μάλλον δεν έχεις ακούσει αρκετά τη μουσική τους. Δεν ξέρω με τι δεν "συμφωνείς", αλλά δεν μου προξενεί και το ενδιαφέρον να μάθω. Νομίζεις ότι όλοι οι άλλοι έχουμε παρωπίδες και ότι μόνο εσύ είσαι ανοιχτόμυαλος στις μουσικές επιρροές σου, κι αυτό είναι ενα λάθος που δεν έχω καμία διάθεση να σε βοηθήσω να το συνειδητοποιήσεις. Keep on. Μια χαρά ζούμε "στη σφαιρα" της καλής μουσικής και χωρίς τα παιδιά - θαύματα που πέντε παίζουν και μηδέν νιώθουν. Δεν μας έχουν ανάγκη και δεν τα έχουμε κι εμείς, thank god.

Μπα. Η λέξη είναι groove. Kαι τα κομμάτια που διδάσκονται σήμερα (συν το quantize των σύγχρονων μορφών ηχογράφησης) το έχουν εξορίσει. Αυτό που πόσταρε πιο πάνω ο Jazzjocker, αν και θα χρειαζόμουν πολλές μπίρες για να τη βρω με αυτό, έχει πιο πολύ groove απ' όσο θα καταφέρουν ποτέ στην άψυχη, άμπαλη ζωή τους οι καλλιτέχνες που πόσταρες, σόρι κιόλας. Εδώ οι Nirvana που τους απεχθάνομαι σαν τα κρίματά μου, τους βγάζω το καπέλο στο ότι κατάφεραν να κάνουν τον κοσμο να δονείται. Δεν υπάρχει σχεδόν κομμάτι τους που να μην σε κάνει να κουνήσεις το πόδι σου... Δεν ξέρω αν με πιάνεις.

Εγω τον σρεντερά τον έκλεισα όταν άρχισε να επαναλαμβάνει patterns δακτυλισμών. Είναι κάτι που οι μουσικοί αποκαλούμε "γυμναστική για τα δάχτυλα". Σαν αερόμπικ με guitar hero game ένα πράγμα, στο πιο ανέμπνευστο, κομπρεσαρισμένο για να παίζεται δυνατά στο ράδιο του αυτοκινήτου ή στα ακουστικά του practice ενισχυτή σου, άχρωμο για να μην χτυπήσει καμιά νότα μεταβατική και ξενίσει τα αυτιά των απαίδευτων, με μπόλικο dist (όχι OD) για πιο ξεκουρασιά στα ισοκρατήματα, και εν τέλει τόσο ανεπαρκές να προξενήσει το παραμικρό συναίσθημα ώστε να μην χρειάζεται στίχους. Και 200 ακόρντα να άλλαζε, πάλι το ίδιο θα ήταν.