TamTam

Ας συμβάλλω κι εγώ λοιπόν: ακουγεται χωρίς όγκο, τσιριχτό και άχρωμο, παρά τη fuzziness του. Στα 300 και πάνω ευρώ που κοστίζει, παίρνεις τρια τέσσερα πετάλια με καλύτερους fuzz ήχους. Νομίζω ότι αυτό το υπερκοστολογημένο fancy κουτί απευθύνεται περισσότερο σε bedroom players και συλλεκτες μπουτίκ πεταλιώνε.

Εδώ πάντως, όλοι οι λευκοί είμαστε ex-pat. Η πολωνέζα φίλη μου που είναι στέλεχος σε φαρμακευτική και ο τσόγλανος έλληνας με το ποδήλατο που κάνει μεταπτυχιακό, είναι ex-pat. Οι αφρικανοί φίλοι μoυ όμως από το (άλλοτε βελγικό) κονγκό που έχουν οικογένειες και επιχειρήσεις εδώ, αποκαλούνται ακόμη και σήμερα immigrants. https://www.theguardian.com/global-development-professionals-network/2015/mar/13/white-people-expats-immigrants-migration

Θα μεταδοθεί αύριο Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου, στην ΕΡΤ2, στις 11:15 το πρωί. https://archive.ert.gr/70220/ Στην εκπομπή που αξίζει να δείτε ακούγονται κομμάτια όπως το «Kuro Siwo» σε ποίηση Νίκου Καββαδία, «Άννα μην κλαις» σε ποίηση Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Ήσυχο βράδυ» σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου, «Θα σε υπερασπιστώ» σε στίχους Κώστα Τριπολίτη. Μαζί τους στο στούντιο τραγουδούν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Διονύσης Θεοδόσης και η Χάρις Αλεξίου.

Μια σπουδή ατονικότητας και jazz στον Χατζιδάκι

Δες το παρακάτω δημοσίευμα από τα Νέα, σε παρακαλώ. Διότι , γενικότερα στην εργογραφία του, ισχύει το ακριβώς αντίθετο. https://www.tanea.gr/2019/12/28/greece/thanos-mikroutsikos-ta-tragoudia-pou-megalosan-genies/ Συμφωνώ φυσικά, ότι εγινε διάσημος μελοποιώντας Καββαδία όπως δεν είχε/δεν θα μελοποιήσει ποτέ ξανά κανείς (νωρίτερα είχαν αποπειραθεί αποσπσματικά να μελόποιήσουν κι άλλοι τον Καββαδία, όπως π.χ. η Μαρίζα Κωχ). Ο Θάνος εκτός από άπειρο ταλέντο και μουσικές, είχε μαζί του και την αφρόκρεμα των μουσικών και ερμηνευτών της εποχής. ΕDIT: Having said that, ευτυχώς που δεν περιορίστηκε στην στρατευμένη ποίηση κτγμ

Ε? Δεν εννοείς τον Μπρεχτ και τον Νερούδα φαντάζομαι. https://www.tanea.gr/2019/12/28/greece/thanos-mikroutsikos-ta-tragoudia-pou-megalosan-genies/

Το opening track 18 λεπτών από το δίσκο του "Αραπιά για Λίγο Πάψε να Χτυπάς με το Σπαθί" το 1982, μου άλλαξε τον τρόπο που έβλεπα το "ελληνικό ροκ" τότε (ό,τι κι αν σήμαινε αυτό). Μουσικάρες από: Ηλεκτρική κιθάρα: Δερτιλής, Στρατηγόπουλος, Μπάσο: Βαγγ Πατεράκης Τύμπανα: Νικος Τουλιάτος Συνθεσαϊζερ: Κώστας Φαραζής, Πιάνο και τραγούδι ο Θάνος... Πως να μην κάνουν καριέρα αυτοί οι άνθρωποι... , σε ένα live στο αρχαίο ωδείο της Πάτρας. [ Λίγα χρόνια μετά, προσπαθησε και έστησε εκεί ένα διεθνές Jazz φεστιβαλ για όσους θυμούνται, μέχρι που κόπηκαν τα κονδύλια... και αποχώρησε λέγοντας ότι με τόσο λίγα χρήματα για τον πολιτισμό, όχι να δημιουργήσεις θεσμούς δεν μπορείς όπως ήταν το Jazz Festival, αλλά ούτε να συντηρήσεις τους ήδη υπάρχοντες. 40 χρόνια μετά, πρέπει να είμαστε ακόμη η μόνη χώρα/πρωτεύουσα στην ΕΕ, που δεν έχει ένα γαμημένο jazz σταθμό. ] Από το σημείωμά του στο δισκο για το συγκεκριμένο κομμάτι: "Το κομμάτι αυτό ηχογραφήθηκε πρόχειρα σε κασέτα από την συναυλία που έδωσα στο Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας, τον Ιούλιο του 1982. Παρ'όλο που προοριζόταν για το Αρχείο μου, προτίμησα να μπει στον δίσκο, γιατί κι εγώ και οι μουσικοί μου είδαμε ότι ο τρόπος που παίξαμε ήταν τέτοιος ώστε ηταν αδύνατον να τον αναπαράγουμε στο STUDIO. Την ηχογράφηση στην κασσέτα (!!! εννοεί απευθείας από την κονσόλα !!! ] έκανε ο Νίκος Εσπιαλίδης και τι να πω; Ο Βασίλης, ο Νίκος, ο Κώστας και ο Βαγγέλης είναι καταπληκτικοί. Το κομμάτι το αφιερώνω στους φίλους μου". Θάνος Μικρούτσικος

Με εξαίρεση τις Βρυξέλλες που οι μπάτσοι / επιθεωρητές μιλάνε τουλάχιστον 3 γλώσσες ο καθένας (γαλλικά, αγγλικά, φλαμανδικά) και είναι διαφόρων εθνικοτήτων (ο εν λόγω λεγόταν inspector Chalvez), στις ολλανδόφωνες περιοχές είναι φουλ ρατσιστές και σε λεωφορείο ακόμη να μπεις, έτσι και ρωτήσεις στα αγγλικά που είναι η τάδε στάση, δεν σου απαντάνε. Ή σου απαντάνε στα φλαμανδικά. Αυτό ισχύει και για τη δημόσια διοίκησή τους επίσης. Δεν είχα καμία τύχη ως "ex-pat" (έτσι μας αποκαλούν υποκριτικά εδώ τους μετανάστες που είμαστε Ευρωπαίοι και όχι αφρικάνοι ή ασιάτες, τους οποίους τους λένε κανονικά "immigrants") - φαντάσου τι τύχη θα είχε κάποιος "immigrant" στη θέση μου... Στο Βέλγιο δε, όπου και πάλι δεν έχει σχηματιστεί κυβέρνηση εδώ και ένα χρόνο και η χώρα πάει ρολόι από μόνη της στα διοικητικά, συμβαίνει το εξής σχιζοφρενικό: στη Φλάνδρα, βγάζουν σε πολυ΄υψηλό ποσοστό το φασιστικό κόμμα , ενώ στα νότια, οι Βαλλόνοι σε πολύ υψηλό ποσοστό προοδευτικές κυβερνήσεις. Χαμούλης. Αυτή η χώρα δεν θα έπρεπε να υπάρχει! Κάποια άλλη φορά, ίσως σας γράψω (για να μην βγαίνω και 1000% off topic τώρα), πώς αντιμετωπίζε το κοινό τον ολλανδό frontman μας όταν παρουσίαζε ένα ένα τα μέλη της πολυεθνικής μας μπάντας (είχαμε από Βραζιλιάνο μέχρι Αγγλίδα και από Σουηδό και Πολωνέζα, μέχρι Ολλανδούς και εμένα φυσικά) και με προσφωνούσε "on guitar Mr Michael Summer from Greece"... Και πάλι σόρι για το οφφ τόπικ

To μονο που έχω χάσει τόσα χρόνια στο Βέλγιο, είναι 70 ευρώ για ένα OCD που δεν ήρθε ποτέ (κιθάρα δεν θα αγόραζα/αγοράσω ΠΟΤΕ online). Είχα το τηλέφωνο του ανθρώπου κοπρίτη, το ονοματεπώνυμό του και το IBAN που είχα στείλει τα χρήματα, έτσι πίστευα ότι η αστυνομία θα με βοηθούσε, ή ότι θα τον ανάγκαζε να μου τα επιστρέψει. Δυστυχώς επεσα σε ολλανδόφωνο εθνικιστή του φασιστικού κόμματος της φλάνδρας, ο οποίος, όταν συνειδητοποίησε πως είμαι μετανάστης και έχοντας την διεύθυνση και το όνομά μου (αφού υποτίθεται πως θα μου ταχυδρομούσε το πετάλι), με απειλούσε κι από πάνω ότι θα στείλει τα φιλαράκια του τους φασίστες να μου κάνουν μια επίσκεψη. Εκτύπωσα και έστειλα τα μέηλ που με απειλούσε, στο αστυνομικό τμήμα, πήγα και από εκεί και έδωσα κατάθεση, τον πήραν και τηλέφωνο οι μπάτσοι, του άφησαν μήνυμα ότι έγινε αναφορά συμβάντος απειλής για σωματική βία, και ανοίχθηκε δεύτερη υπόθεση εναντίον του. Ενα δυο μήνες μετά, έλαβα μια επιστολή από την εισαγγελία της Αμβέρσας (όπου υπαγεται διοικητικά η διεύθυνση/περίπτωση του απατεώνα), η οποία με πληροφορούσε στα φλαμανδικά (παρόλο που το αστυνομικό τμήμα Βρυξελλών ανάφερε ρητά ως γλώσσα επικοινωνίας με τον καταγγέλοντα -εμένα δηλαδή- τα αγγλικά κ γαλλικά / Κάποια διάκριση προς τον μη-Βέλγο εδώ, έτσι;), ότι "η υπόθεση μπαίνει στο αρχείο λόγω σοβαρότερων υποθέσεων και φόρτου εργασίας" και ότι αν θέλω να διεκδικήσω τα χρήματά μου, θα πρέπει να βάλω δικηγόρο να ανοίξει.κυνηγήσει την υπόθεση. Ο κόσμος είναι μικρός όμως, γυρίζω σε συναυλίες από εδώ κι από εκεί, ο τύπος είχε στο facebook τη φάτσα του και η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται συνήθως κρύο...

Και τα στιχάκια (επειδή φοβαμαι ότι δεν ακούγονται καθαρά) I see her dancing alone every Saturday night I'm spying through the window just to check if she’s doing alright She lives in a house nearby and through the glass when it rains, it seems like there’s a river running between us I like to watch her dance but just for a while ‘cause I don´t know what kind of music she is listening to, while and why she laughs like a child down by her feet there is a small dog spinning with her but when she raises her arms in the air, there is nobody there Refrain I never know what makes her dance (I never) I never know what makes her laugh (OK) and I’ll never know what makes her cry (oh babe) But I know (I know , I know) these tears ain’t tears of joy her tears ain’t of joy Someday I will cross that river and reach to her door I’ll introduce myself - with some awkward excuse, like a castaway on her shore sayin’ I have been watching you through my window, for a really long time dancing with no one, like waiting for some one aiming with your arms flying high Refrain and I never know what makes you dance (I never) I never know what makes you laugh (OK) and I never know what makes you cry (oh babe) But I know (I know , I know) your tears ain’t tears of joy your tears ain’t of joy

Νομίζω ότι για τους κιθαρίστες ισχύει πιο πολύ! Οι κιθαρίστες είναι ίδιοι παντού ! Οι 11 στους 10 είναι εγωπαθείς, εθισμένοι στο show off!

Θενκς Ντιμ, συμφωνώ για τα φωνητικά, μόνο για τα κουπλέ, αφού δεν τραγουδάω , είναι πιο πολύ προζάτο, αφηγηματικό εκεί. Το στυλ του συγκεκριμένου κομματιού, δεν είναι εντελώς αυτό που παίζουμε -μεταξύ μας το αποκαλούμε "pop" αυτό το κομμάτι, λέμε δηλαδή, "πάμε να παίξουμε το ποπ τώρα". Δένει ίσως με ένα indie στοιχείο που έχουμε σε κάποια instrumentals, αλλά γενικά τα υπολοιπα κομματια μας είναι πιο blues-γκαραζο-rock. Θα το δοκιμάσω το νεύρο, αλλά δεν είμαι και Springsteen Καταλαβαίνω τι λες, αλλά δεν το'χω φοβάμαι. Ψάχνω για τραγουδιστή-τραγουδίστρια εδω και 3 χρόνια. Για το ρυθμικό μέρος της κιθάρας, είσαι μες το μυαλό μου - θα βάλω μια ηλεκτρική να παίζει ... ακουστικά (ούτως ή άλλως είναι capo στο 7ο τάστο , για να "ακουστικίζει" με ανοιχτές χορδές. Ο Serge είναι Βέλγος αλλά όχι από τους καλύτερους ντράμερς, νομίζω υπερβάλλεις και αδικείς τους έλληνες μουσικούς. Στην Ελλάδα, σχεδόν όλοι οι ντράμερς με τους οποίους είχε τύχει να παίξω πάνω από 6 μήνες, ήταν χαλαρά καλύτεροί του - αγόρια και κορίτσια. Απλά είναι τελειομανής και διαβασμένος πάντα και αυτό τον διασώζει. Α, και ινδαλμά του είναι ο Stewart Copeland (κι ας έβαλε το beat του My Sharona στο intro/outro χα χααα) Ο μπασίστας όμως, (είναι Φινλανδός) και αν και καλός τύπος, δεν το'χει καθόλου, δεν φέρνει τίποτα νέο ή δικό του στα κομμάτια, ξεχνάει και κάνει λάθη, il n' est pas motive et il a l' air malheureux και από του χρόνου θα ψάξουμε άλλον. Ευχαριστώ για τις κριτικές σας, και για όσες τυχόν ακολουθήσουν. Μπορεί να με παρακινήσουν να ανεβάσω και άλλα όταν φτάσουν σε παρουσιάσιμο επίπεδο.

Ένα δείγμα από το project μου στις Βρυξέλλες. Πρόχειρο mix, θα ξαναγράψω/διορθώσω ρυθμικά στις κιθάρες. Μπάσο: Kari, Tύμπανα, πλήκτρα, β' φωνή: Serge, Κιθάρες, φωνή, songwriting: moi

Σε θεωρώ φίλο μου!!!

Χωρίς αξιολογική σειρά και χωρίς να αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τα γούστα μου σήμερα ή να είναι τα καλύτερα των καλλιτεχνών που αγαπώ, αυτά είναι τα άλμπουμ που έχω ακούσει εκατοντάδες φορές ολόκληρα και με καθόρισαν: Rainbow - Ritchie Blackmore's Rainbow Rory Gallagher - Calling Card Jethro Tull - Aqualung Rachmaninoff - Concerto No2 for Piano & Orchestra The Doors - The Doors Tim Buckley - Goodbye and hello Queen - A night At the Opera / A Day at the Races Van Der Graaf Generator - Still Life David Bowie - Ziggy Stardust Flairck - Variations on a Lady Bob Dylan - Street Legal Dire Straits - (first album, 1978) Pink Floyd - Shine On You! Crazy Diamond/ Dark Side of the Moon Frank Zappa - Sheik Yerboutti The Beatles - White Album SRV - In Step CSNY - 4 Way Street ...

Αναφερόμουν στο γενικότερο "existential discomfort", που τον έκανε να βρει καταφύγιο στο rock και τα drugs, αλλά έχεις δίκιο Ledge...Εφυγε όμως από τους Peppers μετά το Stadium Arcadium το 2006 - το τελευταίο πολύ μεγάλο άλμπουμ που έκαναν κτγμ.

Κοίτα, υπάρχουν μπάντες και καλλιτέχνες που δεν θα παίξουν unplugged γιατί ο ήχος τους είναι βασισμένος σε εντελώς αντίθετο πράγμα - τη χρήση των εφέ, του "χώρου" κλπ, π.χ. οι U2. Το γραφω χωρίς να είμαι σίγουρος ότι δεν έχουν κάνει και αυτοί. Καθώς έγραψα και πριν, υπάρχουν καλλιτέχνες που λατρεύω, όπως π.χ. ο Dylan ή οι Stones, που έκαναν άθλια unplugged στο MTV. Ίσως και πιο άθλια κι απ' των Nirvana... Δεν σημαίνει ότι όποιος είανι σπουδαίος, μπορεί να κάνει και καλό unplugged, Όταν όμως, κάποιος "το'χει" και η μπάντα/μουσικοί που τον πλαισιώνουν επίσης, αυτό μπορεί να φανεί στο unplugged από την πρώτη στιγμή. Και να είναι ωραίο.

Τι κιθάρα είναι; Αν έχουν κάνει ζημιά εσωτερικά, μπορεί να χρειάζεται γενικευμένη επέμβαση... Συνήθως αυτό συμβαίνει αν το ξύλο δεν έχει ψηθεί/στεγνώσει καλά. Και ξέρω και αυτό το προϊόν. Αυτά τα ζωϋφια που φωτογράφισες μου μοιάζουν λίγο με πεινασμένες προνύμφες σκαθαριού στο παρακάτω βίντεο.

Ποιος ξέρει, μπορεί να ξενέρωσε επιτέλους και να συνήλθε ο άνθρωπος!

O ήχος της 12χορδής σε αυτή τη βέρσιον ακούγεται σαν ορχήστρα σε γήπεδο ρε φίλε. Παίζει βέβαια και ο Ritchie ωραία πράγματα... (από τα καλύτερα μου είναι το πέρασμα αρπέτζιο που κάνει στο δεύτερο κουπλέ και τα αρπέτζιο-φρασεις στο τέλος)

Mόνο αν κάποιος είναι καλός μουσικός και κατέχει το όργανο και το υλικό του, τότε μπορεί να παίξει και με ακουστικό σχήμα, κτγμ. Δεν ισχύει απαραίτητα όμως και ότι όλοι οι καλοί μουσικοί και συνθέτες κάνουν καλά unplugged. Θυμάμαι την εποχή που βλέπαμε mtv, ότι ένα από τα καλύτερα unplugged που είχα δει ήταν των Bon Jovi. Aυτό. Ακούστε τι πετυχημένα παίζουν και πώς έχουν προσαρμόσει το παίξιμό τους στο κομμάτι (είναι όλα ακουστικά τα όργανα, εκτός από τα πλήκτρα).

Update. Eκτός από το EQD Dispatch Master delay/reverb που το ξαναείχα και σε μια κρίση προσωπικότητας το πούλησα), και τον σταθερό μου ήχο με το μαρσαλοπέταλο Barber CDD και το TC mini vibrato, προστέθηκαν: - ένα Moen Deep Blue Distortion (ουσιαστικά πρόκειται για ένα βαρύ overdrive που δίνει από crunch μέχρι βρωμοfuzz και στέκεται και μόνο του ως main drive) και - ένα σπάνιο (λόγω ... κίτρινου χρώματος!) Μad Scientist Tremolessence που αντικατέστησε το εκπληκτικό μου Mad Professor Tremolo, και το οποίο τα κάνει όλα και συμφέρει (όπως στιγμιαία λειτουργία τρεμολο, clean boost, και tone!) - κάτι πολύ σημαντικό για όσους παίζουν με λίγα εφέ και χρειάζονται πετάλια που να κάνουν κι ένα δυο πράγματα ακόμη. Στα funky/reggae ζόρια, γίνεται μια μικρή αναδιάταξη -και για χωροταξικούς λόγους: για να χωρέσει δίπλα στο Malekko phase και ένα Mooer Funky Monkey, αντικαθιστώ το Tremolessence με ένα μινι Malekko Trem (όπως δηλ. έκανα και όταν είχα το Mad Prof τρέμολο) και το δεύτερο drive (Moen) αντικαθίσταται από έναν Joyo Compressor (ψάχνω καλύτερο/μικρότερο κομπρέσορα αυτή την εποχή στις αγγελίες. Οποιος ενδιαφέρεται, ανταλλάσω κιόλας με ένα Jack DeVille Dark Echo. Αλλά έχω βάλει στο μάτι έναν της One Control...).

Και off topic και μπάμια

Από το Billboard.com https://www.billboard.com/articles/news/8545450/tommy-lee-greek-government-stop-donkey-taxi-rides «Κύριε Υπουργέ Μάκη Βορίδη Είναι για μένα μεγάλη τιμή να έχω γεννηθεί στην Αθήνα. Όταν βρίσκομαι σε περιοδεία με τους Mötley Crüe μιλάω περήφανος για την ελληνική μου καταγωγή. Όμως κάτι αμαυρώνει το όνομα της Ελλάδας και ελπίζω εσείς να μπορέσετε να συμβάλλετε στην επίλυση αυτού του προβλήματος: Εννοώ την φρικτή κακοποίηση εξαντλημένων γαϊδουριών και μουλαριών, τα οποία πρέπει να κουβαλούν τους τουρίστες στους κατακόρυφους λόφους της Σαντορίνης. Επισκέφτηκα το νησί αυτό το καλοκαίρι σε ταξίδι με θαλαμηγό. Προσδέσαμε στο νησί δύο ημέρες κι εγώ αρνήθηκα να μεταφερθώ στο κέντρο της πόλης πάνω σε ένα γάιδαρο. Στο CNN είδα πρόσφατα αυτό το άρθρο και μετά από αυτό αποφάσισα να αναλάβω δράση μαζί με τους φίλους μου από την PETA, ώστε να σταματήσει αυτός ο βασανισμός των ζώων. Με εξόργισε ιδιαίτερα ότι ο νόμος που υιοθετήθηκε πριν από λίγα χρόνια για την προστασία των γαϊδουριών δεν εφαρμόζεται. Οι τουρίστες της Σαντορίνης θα πρέπει να χρησιμοποιούν το εξαιρετικό συρματόσχοινο! Αντί αυτού κάθονται μαζικά πάνω σε εντελώς εξαντλημένους γαϊδούρια, που κουβαλάνε τους ανθρώπους και ανεβοκατεβαίνουν πολλές φορές την ημέρα τα 500 σκαλοπάτια μεταξύ του λιμανιού και της παλιάς πόλης των Φηρών. Σαμάρια που δεν είναι καλά τοποθετημένα προκαλούν ανοιχτές πληγές οι οποίες πολλές φορές δεν λαμβάνουν θεραπεία. Τα ζώα δεν έχουν καθόλου προστασία από τον καυτό ελληνικό ήλιο και κάνουν μόνο σπάνια διαλείμματα. Ούτε καν τα δίνουν τροφή και νερό. Οι εικόνες αυτών των ζώων που υποφέρουν με ακολουθούν μέχρι σήμερα. Είναι στο χέρι σας, να σταματήσετε αυτόν τον βασανισμό των ζώων και η Σαντορίνη να γίνει ένας ωραίος τόπος για τουρίστες και για ζώα. Παρακαλώ σταματήστε την ξεπερασμένη ταλαιπωρία των «ζώων-ταξί». Θα χαρώ για την απάντησή σας. Ευχαριστώ για το χρόνο και τις προσπάθειές σας. Με φιλικούς χαιρετισμούς Tommy Lee»

Συμφωνώ για τις μπάμιες. Δεν τις άντεχα μικρός και τώρα τις τρώω με μούρλια, στο φούρνο , κοκκινιστές, με κοτόπουλο κλπ. Πράγμα που δεν συμβαίνει με τον MIchael Jackson ή τον Phil Collins ας πούμε.