TamTam

Νέος Stanley Jordan...

Gig-testing for the Ibanez DE7 (delay echo) and the Mooer Trelicopter (analog tremolo). Το υπόλοιπο chain είναι σταθερό: gt->Mooer Funky Monkey->AnalogMan POT->Catalinbread Pareidolia->Earthquacker Devices DispatchMaster

Αδελφέ τι είναι το τερατάκι εν τέλει? Και άλλη μια ερώτηση: το τροφοδοτικό, τι φάση?

Αγάπησα και συνεχίζω να αγαπώ την κιθάρα ως μουσικό όργανο και μέσο έκφρασης, εξ αιτίας των παρακάτω: Dave Gilmour John Renbourn Raph Towner Vini Reilly George Benson Barrie Cadogan Brian Setzer Chuck Prophet Charlie Hunter Kaki King Neil Young Jackie Greene, Rich Robinson (the Black Crows) Adrian Smith, Dave Murray (Iron Maiden) Gary Rossington, Allen Collins (Lynyrd Skynyrd) Gary Moore Brian May Arthur Lee Wes Montgomery Stanley Jordan George Harrison SRV Keith Ritchards Mick Taylor Pete Townsend EVL BB King Jeff Beck Jimmy Page Eric Clapton Jimi Hendrix Frank Zappa The Edge Prince Billi Gibbons Ry Cooder Tony Iommi Buddy Guy Santana Mick Ronson Mike Bloomfield John Frusciante Robert Fripp Lindsey Buckingham Pat Metheny Grant Green Thurston Moore Joe Perry Paco de Lucía Richie Sambora Joe Pass Jeff Buckley Django Reinhardt Rory Gallagher Albert Collins Stephen Stills Ritchie Blackmore Jonny Greenwood Mark Knopfler Σίγουρα ξεχνάω και αρκετούς από Jazz/blues όπου ο χώρος είναι αχανής...

Μεγάλη κουβέντα είπες τώρα. Σοβαρά.

Φοβερός ρυθμικός κιθαρίστας ανώτερος του Κιθ Ρίτσαρντζ, από τη στερεά ελλάδα. Δυστυχώς, τον πρόλαβε ένα γκρουπ που παίζει διασκευές Ντιπ για ντιπ πέρπολ. Τσεκ δις άουτ: https://www.facebook.com/giorgos.tampakis.1/posts/1004198049660264

Εχεις pm

Σιγά την ωρα που θέλει! Πάρε του Roilling Stone και απλά βγάλε τη Joni Mitchelll :)

Μην ξεχάσετε να βάλετε και τον ανώνυμο κιθαρίστα από τα Στενά ευβοίας.

Κύριοι*, έγραψα και προηγουμένως τη λέξη "καλλιτεχνική ταυτότητα". Ελπίζω να συμφωνείτε πως αυτό είναι κάτι που χαρακτηριζει όλους ανεξαιρέτως τους κιθαρίστες της λίστας - από τον Blackmore μέχρι τον Cobain και από τον Van Halen μέχρι τον Κeith: αυτό πoυ παίζουν έχει ταυτότητα μοναδική, αποκλείεται να το μπερδέψεις με τίποτε άλλο ακούγοντάς το. Ακούς SRV και ξέρεις ποιος παίζει από την τρίτη νότα. Αυτό είναι πέρα από δεξιοτεχνία, συνιστά καλλιτεχνικη ποιότητα. Και αυτό, για να το αναγνωρίσει κανείς ώς άκουσμα, πρέπει να διακατέχεται και ο ίδιος από στοιχειώδες ταλέντο, ώστε να μπορεί να το διακρίνει και σαν ταλέντο στους γύρω του.

Τι ζητάς κι εσύ? α) κατ' αρχήν ποιος κιθαρίστας είναι; Αυτός που εφυγε επειδή βαριόταν ο άνθρωπος να κάνει πρόβες μαζί του; Ή ο καινούριος; β) Μην έχεις και πολλές απαιρτήσεις κριτηρίου. ΠΛήκτρα παίζει ο άνθρωπος, τι να καταλάβει από κιθάρα.

Μια φορά ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος μου είπε ότι "όταν κάποιος έχει ταλέντο, είναι ικανός να αναγνωρίσει το ταλέντο και στους άλλους - όπου το δει τριγύρω του". Το να προσπαθείς λοιπόν να μειώσεις (όχι *εσύ* θεοκτάπους, χαααχ) τις καλλιτεχνικές ποιότητες ενός Jimi Hendrix ή ενός Keith Richards ή... (σταματάω εδώ η λίστα του Rolling Stone είναι αναρτημένη στο πρώτο post), αν δεν σημαίνει ότι αποπειράσαι να τους φέρεις στο δικό σου επιπεδάκι, μπορεί πολυ απλά να σημαίνει ότι είσαι βαθειά ατάλαντος ο ίδιος, ακριβώς λόγω του ότι είσαι ανίκανος να αναγνωρίσεις το ταλέντο τους.

Κοιτώντας τη λίστα των τρομακτικά ταλαντούχων αυτών κιθαριστών που ο καθένας με τον τρόπο του όρισαν τον ήχο και το είδος της ηλεκτρικής κιθάρας -από τον Les Paul μέχρι τον Hendrix και από τον Richards μέχρι τον Knopfler και τον Thurston Moore - διακρίνω ένα κοινό χαρακτηριστικό στη λίστα: ότι όλοι τους ανεξαιρέτως (ναι, και ο Cobain!) έχουν δικό τους ήχο. Αναγνωρίσιμο στυλ τόσο καθοριστικό ώστε να συνιστα καλλιτεχνική ταυτότητα του καθενός. Δεν γίνεται να ακούσεις π.χ. SRV, Neil Young ή Santana και να τον μπερδέψεις με κάποιον κιθαρίστα από την ανατολική στερεά. Οϋτε καν και με οποιονδήποτε άλλον προσπαθήσει να τους μιμηθεί -δεν μπορεί να τους μιμηθεί κάποιος πειστικά , χωρίς να προδοθεί από τις λεπτομέρειες. Νομίζω ότι ένα μεγάλο, πολυ μεγάλο μέρος της σπουδαιότητάς τους, είναι (και) αυτό. Δεν θα ξαναβγεί άλλος Van Halen, άλλος BB King ή Gilmour. Και δεν το λέω με την έννοια ότι δεν υπάρχουν ή δεν θα υπάρξουν ξανά αντίστοιχα σημαντικοί καλλιτέχνες της ηλεκτρικής κιθάρας, αλλα΄με την έννοια ότι και αυτοί οι σημαντικοί, όταν θα μπούν σε ένα αντίστοιχο πανθεον, σε μια άλλη αντίστοιχη λίστα, θα είναι επειδή με τη σειρά τους ακούγονταν- και ήταν μοναδικοί.

Συμπηκνωμένη γνώση είναι τα άρθρα της λίστας... Για τον John Lee Hooker ας πούμε, το κειμενο που τον συνοδεύει είναι κυριολεκτικό name-dropping "I don't play a lot of fancy guitar," John Lee Hooker once said. "I don't want to play it. The kind of guitar I want to play is mean, mean licks." Hooker's style couldn't be defined as urban or country blues – it was something entirely his own, mysterious and funky and hypnotic. On monumental classics like "Boogie Chillen" – a Number One R&B hit in 1949 – "Boom Boom" and "Crawlin' King Snake," he perfected a droning, stomping groove, often in idiosyncratic time signatures and locked on one chord, with an ageless power. "He was a throwback even in his own time," Keith Richards said. "Even Muddy Waters was sophisticated next to him." Hooker was a critical figure in the Sixties blues boom; his boogie became the basis for much of ZZ Top's early sound; his songs were covered by everyone from the Doors to Bruce Springsteen; and then, well after turning 70, he won four Grammys in the 1990s. "When I was a child," said Carlos Santana, "he was the first circus I wanted to run away with." Και για τον Keith Richards... Nobody does alternate tunings better than Keith. I remember playing the chorus to "Beast of Burden." I'm like, "These are the right chords, but they don't sound anything like Keith." He had some cool tuning, a beautiful chord so well-tuned that it sings. That is the core of every great guitar part on a Rolling Stones record. Keith finds the tuning that allows the work – the fretting, muting strings – to get out of the way of what he's feeling. I went to see Keith with the X-Pensive Winos. In the dressing room, Keith started practicing a Chuck Berry riff. I'd never in my life heard it sound like that. I love Chuck Berry. But this was better. Not technically – there was an emotional content that spoke to me. What Chuck is to Keith, Keith is to me. (αυτά τα γράφει κάποιος Nils Lofgren από κάποιους E Street Band) Για τον κιθαρίστα του αμετροεπή κυριούλη με το μακρύ φτυάρι που όλους τους θάβει και που εκτός από τον εαυτό του τώρα άρχισε να εκθέτει και τα μέλη του γκρουπ του, δεν λένε τίποτα να πάρει ::) No_hope

Steven Seagal. Είναι κραυγαλέα η απουσία του από τη λίστα.

Φυσικά. Υπήρξαν και οι Paice, Ashton & Lord, Και πιο παλιά οι Artwoods. ::)

Το "ο Hooker ηταν Great" είναι βλαχοελληνισμός και απλά δεν λέγεται στα αγγλικά. Το 'great' στην προκειμένη είναι επιθετικός προσδιορισμός και πρέπει να συνοδεύεται από κάποιο ουσιαστικό. Π.χ. "John was a great asshole". Το να πεις και στα ελληνικά ότι "ο Τζον ήταν καλός", αν δεν υπονοεί από μόνο του π.χ. ότι o Tζon ήταν "καλός άνθρωπος", τότε μοιραία θέλει ουσιαστικό: "Καλός" τι; -Κιθαρίστας, είναι η απάντηση. Μαθήματα αγλικών μέσω skype / Χαμηλές χρεώσεις / ευκολίες πληρωμής /bonus: ενημέρωση για άγνωστα εξωτικά είδη μουσικής -εκτός των Deep Purple / pm me

Από την αρχή το έγραψα αυτό ακριβώς φίλε dimsonic. Ότι θα είχε ενδιαφέρον να ακούσουμε την εκφώνηση βάσει της οποίας ψήφισαν οι εκλεκτοί voters! Τι τους είπε ο δημοσιογράφος/ποιο είναι το briefing βάσει του οποίου επέλεξαν π.χ. τον Les paul (και μπράβο) και όχι κάποιον άλλον σρέντερ με κιθάρα -κομπρεσέρ . ::)

Σουπερφάνκ, έμμεση απάντηση ήταν στον γνωστό τροχονόμο του Νόιζ :police: , μην ασχολείσαι! Πέρα από πλάκα, θα είχε ένα ενδιαφέρον να προσθέταμε όλοι μας, ποιοι πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να συμπεριληφθούν -όχι κατ' ανάγκην αφαιρώντας κάποιους άλλους αλλά με την έννοια ότι αποτελούν μεγάλη παράλειψη το ότι δεν βρίσκονται σε μια all time λίστα όπως αυτή. Έχω την αίσθηση, χωρίς να έχω προλάβει και να εντρυφήσω στην κατάταξη του Rolling Stone, ότι οι βρετανοί κιθαρίστες είναι λιγάκι ριγμένοι ποσοστικά -γιατί σαν διάκριση, είναι πολύ ψηλά (βλέπε Clapton). Για να κάνω την αρχή, θα πρόσθετα στην λίστα τους J. Malmsteen Robert Cray Uli Jon Roth John Petrucci Ed King Steve Vai Gary Moore Stanley Jordan Bonamassa Steve Vai (άλλη μία για να μη φωνάζετε!) Paul Gilbert ... και φυσικά τον Brushy One String που τον θεωρώ ανώτερο κι από τον John Lee Hooker ;D

O John Lee Hooker φυσικά και είναι greatest guitar player ενώ ένα ανέμπνευστο shred machine όχι. Αυτό κάποιοι απλά ΔΕΝ θα το δεχτούν ακόμη κι αν τους το πει / γράψει / εξηγήσει ο Trey Anastasio, ο Ritchie Blackmore (Deep Purple), ο Don Felder (The Eagles), ο Kirk Hammett (Metallica), ο Warren Haynes (The Allman Brothers Band), ο Robby Krieger (The Doors),ο Brian May, ο Mike McCready (Pearl Jam), ο Tom Morello, ο Dave Mustaine (Megadeth), ο Joe Perry, ο Carlos Santana, ο Andy Summers, ο Mick Taylor, ή ο Eddie Van Halen. Kάποιοι άλλοι, δεν περιμένουν να τους το πει κανένας γιατί το ξέρουν ήδη. Επαναλαμβάνω, από τη λίστα απουσιάζουν πολλοί κιθαρίστες που θα μπορούσαμε να προσθέσουμε, και από διαφορετικό κιθαριστικό πάνθεον ο καθένας τους -είτε είναι o Agustín Barrios Mangoré είτε η Kaki King είτε η Anna Calvi, υπάρχει όμως μια καθοριστική στιγμή αμηχανίας που λέει ότι "αυτό που θεωρείς σημαντικό, ίσως απλά να μην είναι και τόσο και ίσως θα έκανες μια καλή αρχή να γκουγκλίσεις και κανένα άλλο όνομα από τα 100 που υπάρχουν στη λίστα, αντί να κατεβάσεις ακόμη ένα backing track". Παράδειγμα το ακόλουθο live. Oi πιθανότητες η γυναίκα αυτή να έχει ακούσει/επηρεαστεί από Ry Cooder, Neil Young, Jimi Hendrix ή Joni Mitchell είναι πολύ μεγαλύτερες από το να έχει μάθει κιθάρα προσπαθώντας να σρεντάρει τόσο γρήγορα όσο οι σπόρτσμεν του είδους, πολλοί από τους οποίους είναι καλοί για τα ωδεία ή για να βγάζει ο κάθε ανέμπνευστος τα "μεράκια" του, αλλά δεν θα μπουν εύκολα σε καμία τέτοιου είδους λίστα και πάντα θα απορούν "γιατί ο Cobain και όχι ο Vai". Με αυτή την έννοια έγραψα ότι το να ακούσεις καλλιτέχνες όπως η Joni Mitchel ίσως σε κάνει καλύτερο κιθαρίστα (από το να μάθεις να σολάρεις με ταχύτητα πριονοκορδέλας).

Εσκάσε και ο καρδινάλιος να μας πει οτι δεν διαβάζει λίστες, και να βγάλει άχρηστους όσους ψήφισαν. Έσκασε και ο κάθε πικραμένος να μας πει ότι οι κακόγουστοι κιθαρίστες που ακούει δεν συμπεριλήφθηκαν. Κρατήστε και κανένα μικρότερο καλάθι ρε παιδιά. Δεν είναι όλα των άκρων (= "μπήκε η τζόνι μίτσελ και όχι ο τάδε γιαλαντζί μεταλλάκος των 80s" ) και γκρεμίστηκε το προσωπικό σας οικοδόμημα. Ίσως εν τέλει υπάρχει κάποιος λόγος που το οικοδόμημα αυτό είναι προσωπικό σας και όχι εκείνο του Bowie ή του Trey Anastacio που ψήφισαν. Το σκεφτήκατε; Από την άλλη, ούτε εγώ δεν μπορώ να (απο)δεχθώ ότι ο Cobain θεωρείται κιθαρίστας. Ουσιαστικά όμως, υπήρξε ο λόγος για την τελευταία μουσική επανάσταση που καταγράφηκε στο είδος αυτής της τέχνης, άρα κάτι θα συντρέχει , όχι; Επιπλέον, όσο κι αν αντιπαθώ τη μουσική του, παραδεχομαι ακριβως αυτό που μόλις έγραψα -ότι δηλ. αυτόν θα τον γράψουν οι ροκ εγκυκλοπαίδεις, θέλει δεν θέλει κάποιο τυπάκι από το Νόιζ, so I can live with it. Kάποιο λόγο έχουν αυτοί οι μαλάκαι (sic) που ψήφισαν, για να τον συμπεριλάβουν. Τέλος, ...πολλα backing track workouts, ρε μάγκες. Πολλα guitar covers. Πολλες επιδειξεις "τεχνικων" ικανοτητων για χαρη των οποιων η κατάληξη είναι να περιφρονείται καθε κανονας συνθεσης και μουσικης γενικοτερα. Δεν θα το πιστέψουν μερικοί, αλλά ακούγοντας Τζόνι Μίτσελ (ο άλλος βρήκε να πει ότι παίζει πολύ "εύκολα" και σαν ανήλικη!) αντί για Στιβ Βάι, μπορεί να μάθουν καλύτερη κιθάρα. Συνεπώς, η λίστα του Ρόλιγκ Στόουν, με την οποία και δεν γίνεται να συμφωνεί κανείς 100%, έχει φυσικά λόγο ύπαρξης. Κι ο λόγος έιναι πως υπάρχει ακόμη στον κόσμο, όπως επιβεβαιώνεται και από τα σχόλια μας εδώ, πολυ κακογουστιά και ελάχιστη μουσική.

+1 για την Jazz που απουσιάζει, απ' την άλλη το Rolling Stone δεν απευθύνθηκε και στον Pat Metheny ή στον Jon Scofield για να του υποδείξουν ποιους κιθαρίστες θεωρουν "great" αλλά στον Hammett και σε λοιπές δυνάμεις της ευρύτερης rock σκηνής. Αυτοί ψήφισαν. Ποιοι θεωρείς ότι "θα έπρεπε να ντρέπονται"? (λίγο βαρύς ο χαρακτηρισμός, όχι;) Συμφωνώ με το επόμενο σχολιαστή που λέει ότι θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνεται και ο Frusciante. Από την άλλη σκέφτομαι είναι τόσο πλούσια η rock ιστορία σε κιθαρίστες (ίσως θα είχε ενδιαφέρον αν έχει κάποιος καιρό για σκότωμα, να καθίσει να μετρήσει πόσοι από τους 100 είναι ζωντανοί ή ενεργοί ακόμη και πόσοι όχι) , που σίγουρα θα υπάρχουν πάντα κάποιοι που κατά γενική παραδοχή θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνονται.

Εχεις δίκιο απόλυτο φίλε και θα κάνω editing! Μάλιστα σκέφτηκα ότι είναι τόσο σωστή η επισήμανση ώστε ούτε το "Οι σημαντικότεροι" δεν θα ήταν ακριβές, αλλα το "σπουδαιότεροι" ακριβώς όπως το λες. ::)

Γενικά θα δυσαρεστήσει αρκετούς η λίστα πιστεύω. Αλλά και δικαιώνει τρόπον τινά και κάποιους άλλους που δεν άντεχαν να ακούν ότι "τα blues είναι το καταφύγιο των τεμπέληδων ή των ανίκανων να σρεντάρουν". Και φυσικά σηκώνει άπειρη συζήτηση ΚΤΓΜ. Νομίζω όμως ότι θα χρειαζόταν κάοου στην αρχή να αναφέρεται, για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους, το γενικότευρο "πνεύμα" με το οποίο καταρτίστηκε η λίστα, σα να λέμε ποια ήταν η εκφώνηση - πώς ζητήθηκε από όλους αυτούς να συμμετέχουν/ψηφίσουν (τι τους έλεγε δηλ. ο δημοσιογράφος που τους έπαιρνε τηλεφωνο, ποιο ήταν το brief;) Η γνώμη μυο είναι ότι τα κριτήρια είναι καθαρά καλλιτεχνικά / επιδραστικά και λιγότερο η τεχνική των συγκεκριμένων 100 (αλλιώς δεν θα ήταν τόσο ψηλά ο αγαπημένος μου Neil Young :) ή ο Chuck Berry (έλεος!) ::)

http://www.rollingstone.com/music/lists/100-greatest-guitarists-20111123 H λίστα καταρτίστηκε με βάση την ψήφο των : Trey Anastasio, Dan Auerbach (The Black Keys), Brian Bell (Weezer), Ritchie Blackmore (Deep Purple), Carl Broemel (My Morning Jacket), James Burton, Jerry Cantrell (Alice in Chains), Gary Clark Jr., Billy Corgan, Steve Cropper, Dave Davies (The Kinks), Anthony DeCurtis (Contributing editor, Rolling Stone), Tom DeLonge (Blink-182), Rick Derringer, Luther Dickinson (North Mississippi Allstars), Elliot Easton (The Cars), Melissa Etheridge, Don Felder (The Eagles), David Fricke (Senior writer, Rolling Stone), Peter Guralnick (Author), Kirk Hammett (Metallica), Albert Hammond Jr. (The Strokes), Warren Haynes (The Allman Brothers Band), Brian Hiatt (Senior writer, Rolling Stone), David Hidalgo (Los Lobos), Jim James (My Morning Jacket), Lenny Kravitz, Robby Krieger (The Doors), Jon Landau (Manager), Alex Lifeson (Rush), Nils Lofgren (The E Street Band), Mick Mars (Mötley Crüe), Doug Martsch (Built to Spill), J Mascis (Dinosaur Jr.), Brian May, Mike McCready (Pearl Jam), Roger McGuinn (The Byrds), Scotty Moore, Thurston Moore (Sonic Youth), Tom Morello, Dave Mustaine (Megadeth), Brendan O’Brien (Producer), Joe Perry, Vernon Reid (Living Colour), Robbie Robertson, Rich Robinson (The Black Crowes), Carlos Santana, Kenny Wayne Shepherd, Marnie Stern, Stephen Stills, Andy Summers, Mick Taylor, Susan Tedeschi, Vieux Farka Touré, Derek Trucks, Eddie Van Halen, Joe Walsh, Nancy Wilson (Heart) και με τη συνεισφορά των: David Browne, Patrick Doyle, David Fricke, Will Hermes, Brian Hiatt, Alan Light, Rob Tannenbaum, Douglas Wolk