dimsonic

θα ήθελα τα δω το αποτύπωμά σας στην ζυγαριά...

ψώνισα λοιπόν αυτήν https://zaxosmusic.gr/product/minotaur-suede-camel/ και ξεκίνησα τα b-bender μαθήματα. Το μυστικό της υπόθεσης (για όσους ασχοληθούν με μπιμπέντερ-χλωμό το κόβω) είναι η ζώνη να είναι σουέντ και να την βάλεις ανάποδα, δηλαδή η καλή μερά του σουέντ να ακουμπάει στον ώμο σου. Ιδίως με πουκάμισο κοτλέ που φοράω τώρα, γραπώνει και είναι ακλόνητη. Οπότε ανεβοκατεβάζεις μέχρι να κουλαθείς. Εβαλα και τον κατάλληλο δίσκο από τον πρώτο διδάξαντα και ....Nashville....εεεερχομαι! (καλά μην το παίξετε στο στοίχημα οι φανατικοί)

καλτ δεν υπάρχει άλλος

το θέμα είναι πολύ καλά. Είμαι όμως περίπου εκεί που λεει ο Γιάννης. Αφ ενός ο ήχος του συνθι είναι πολύ παλιομοδίτικος, μου φέρνει από ήχο Jarre έως ταινίες του Κονιτσιώτη. Πιστεύω ότι θέλει ψάξιμο στην επιλογή. Ίσως όχι συνθετικό ήχο, αλλά κάποιο sample. Ακκορντεόν ίσως, φλάουτο ίσως....

αλήθεια τώρα πόσο ζυγίζει?

για μένα το σημαντικό είναι ότι είναι βασικά σχεδό 20 δλ σόλο, γεμάτο ουσία και το σχετικά παράδοξο ότι είναι 5 μέτρα, αντί κάτι άλλο πιο συμβατικό

αν προλάβεις να τα σκεφτείς ...

Ξέρω, τον έχω ξαναθυμηθεί πρόσφατα, αλλά είναι επειδή πάντα πίστευα ότι είναι απίστευτα underrated μουσικός. Εδώ σε σε έναν αμφιλεγόμενο δίσκο (aor βασικά έως ποπ έως ροκ αλλά με τεράστια επιτυχία) κάνει το απίστευτο των απίστευτων σόλο. Το σόλο είναι στο 1.15 εδώ δυστυχώς δεν βρήκα κάπου δικό του βίντεο. Βρήκα όμως ενός παιδιού στο youtube που αξίζει να το δείτε ακόμα κι αν ...απλώς προσπαθεί ηρωϊκά (όπως φυσικά είναι αναμενόμενο)

δεν καταλαβαίνω το πνεύμα του ποστ. Θα μπορούσε να είναι Toto, καθώς οι δεσμοί του Jay με το γκρουπ είναι μεγάλοι. Ο Jay προϋπήρξε του Lucather και ήταν και μέντοράς του. Το ότι προφανώς δεν υπήρχε live sound ή ήταν φτωχό από την εμφάνιση του 94 δεν μειώνει αφ ενός την αξία του κομματιού αλλά αφ ετέρου δεν μπορεί να υπονοηθεί ότι δεν θα μπορούσαν να το παίξουν ζωντανά όπως στον δίσκο αυτές οι μουσικάρες. Αλλωστε το σόλο φαίνεται ότι είναι ίδιο ακόμα κι αν το προσεκτικό μάτι πιάνει ότι ο ήχος μπήκε μετά. Αυτό και μόνο ότι μπόρεσε να συγχρονιστεί ο ήχος πάνω στο βίντεο δείχνει τι επαγγελματίες είναι. εδώ κάνει και μια ανάλυση για το σόλο

Μια απλή δομή blues ντύνεται με διαφορετικό ένδυμα και διάφορα συνθετικά τρικς χρησιμοποιούνται για να δώσουν το ύφος που χρειάζεται για να γίνει μια επιτυχία. Φυσικά πίσω από αυτή την ανάλυση υπάρχει και η εξαντλητική παραγωγή, οι άριστοι των ηχοληπτών, και ένας στρατός από session μουσικούς που μπορούν να αλλαχτούν από τη μιά στιγμή στην άλλη μέχρι να επιτευχθεί ο επιθυμητός στόχος. O Donald Fagen εξηγεί στον Warren Bernhardt (μέλος της live μπάντας των Steely Dan στα 90ς) πως έστησε το όλο κομμάτι Ο Jay Graydon ήταν ο έβδομος κιθαρίστας που δοκιμάστηκε και ήταν ο τυχερός που το σόλο του έμεινε στην ιστορική ηχογράφηση. Στο παρακάτω στο 20.00 ξαναλέει την ιστορία και το πως την έζησε και αντιμετώπισε όλα τα ενδεχόμενα από το να καταλήξει το σόλο στα σκουπίδια ή στο βινύλιο, με την άνεση και ρεαλισμό του επαγγελματία.

Ξεκινάει με τους Rivera. Στο β μέρος ασχολείται με το θέμα των session μουσικών στα 70ς και μετά

δεν υπήρχε λόγος μεσημεριάτικα....

Το προβλημα σου ειπα ποιο ειναι. Αυτα που σου αρεσαν ηταν τα αδυνατα σημεια του και αυτα που δεν σου αρεσαν τα δυνατα. Αν αλλαζε το κομματι συνεπώς θα αλλαζε προς την λαθος για σένα κατευθυνση.

αν είχε πάνω φωτογραφία του Στηβ ΜακΓκαρετ θα το έπαιρνα ή έστω να έλεγε book 'em Dano !

προσπαθείς να ερμηνεύσεις το πως βλέπω εγώ την μουσική από την δική σου σκοπιά. Αυτά που φτιάχνω, από το πρώτο κομμάτι πριν από σχεδόν 45 χρόνια, είναι για να ευχαριστήσουν βασικά εμένα. Αν ήθελα να ευχαριστήσουν άλλους θα το έκανα αλλιώς, όταν κάπου τότε μου έφεραν να υπογράψω ένα συμβόλαιο και το κορνίζωσα στην τουαλέτα. Ετσι στο τέλος καταλήγουμε να ευχαριστιούνται μαζί μου 5-10 επι πλέον που τυχαίνει να έχουν την ίδια αντίληψη και προσέγγιση. Είναι σίγουρο ότι δεν είσαι μέσα σ αυτούς. Το κατάλαβα πρόσφατα όταν σου έφερα για παράδειγμα τους Can. Το τι (κι αν) είναι λάθος χρονικά και αρμονικά, άσφησέ το να το κρίνω εγώ που αποφάσισα να το παρουσιάσω έτσι. Θεωρώ σημαντικό που αφιέρωσες χρόνο και ιδίως με προσοχή (κάτι που άλλωστε ζήτησα και εγώ προκαταβολικά)

Ήταν κλεισμένες αεροστεγώς;

πολύ ενδιαφέρον όντως. Αυτό που άκουσα βέβαια φωνάζει "είμαι Μπετόβεν", και φέρνει πολύ κάτι μεταξύ 6ης και 9ης, αλλά δεν γνωρίζω αν προέρχεται από τα γραμμένα ή από τα "νεο-συντεθημένα". Θα περιμένω με αγωνία σχεδόν θα έλεγα, αν και οι προβληματισμοί υπάρχουν θα είναι αυτό που είχε ο ίδιος στο νού του? θα είναι μονοσήμαντη η προσέγγιση? ένας άλλος αλγόριθμος δεν θα έβγαζε μια άλλη προσέγγιση? δεν θα βγεί όντως αύριο μια νέα εκδοχή? πως θα αντιμετωπιστεί αύριο το ενδεχόμενο να βγάλει μια άλλη ομάδα μια άλλη προσέγγιση? ανοίγει ο δρόμος και για άλλες ημιτελείς συμφωνίες ή έργα?

δεν είμαι αρκετά του τουάνγκ (τουλάχιστον δεν ήμουν). Πρόσφατα πιάνω τον εαυτό μου να φτιάχνει "τετοια λικς" αλλά δεν είναι το παραδοσιακό μου στυλ. Τώρα βέβαια με την ΒΜ θα αναγκαστώ να πάω λίγο προς τα εκεί για να δουλέψω και το bender. Αλλά εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι μάλλον για την ώρα δεν αλλάζω χορδές στην ΒΜ. Φοβάμαι μόνο με την ιδέα ότι μπορεί να αλλάξει το ύφος και ο ήχος της (έστω και για λίγο). :)

έχω thomastik 10-44 στην epiphone και σε μια τελε. Εχω επίσης ένα υβριδικό σετ daddario φλατ στην στρατο. Πολύ καλό. Όσο καλά έκατσαν στην epi δεν έκατσαν στην τέλε. Όχι ότι δεν παίζουν καλά, απλά μου έλειψε εκεί η αίσθηση της συγκεκριμένης με τις daddario 9-42. Αν και αυτό που ήθελα να ηχογραφήσω τότε που εκανα την αλλαγή το πήρα. Γενικά η αίσθησή τους στις μπάσες χορδές είναι για μένα επιθυμητή στο 80% των περιπτώσεων. Δεν υπάρχει η φασαρία και η βρωμίλα. Μ αρέσουν αλλά σίγουρα δεν είναι παντός καιρού.

εγώ φίλε μου δεν χρειάζεται να έχω καταλάβει. Εσύ δυστυχώς (και δεν πειράζει) όχι. Διότι η μπάντα παίζει ακριβώς πάνω στην κιθάρα. Όλη η "μπάντα" παίζει μαζί. Και "έπαιξε" (=ακολούθησε) την κιθάρα. Είναι δύσκολο το εξήγήσω, ιδίως σ όποιον δεν έχει ανάλογα ακούσματα ή δεν έχει ακούσει τη μουσική που φτιάχνω. Τα 6 λεπτά ήταν λίγα διότι όπως είπα πιο πάνω το ξεκίνησα στις 5 και ήθελα να τελειώσει μέχρι το βράδυ. Τόσο χρόνο μου έδωσα. Αν το συνέχιζα την άλλη μέρα θα άλλαζε η διάθεση και το ύφος. Γι αυτό θα καταλάβει (ο προσεκτικός ακροατής) ότι τελειώνει και κάπως απότομα. Ήταν ένα κομμάτι που φτιάχτηκε εξ αρχής να είναι "ακραίο" (πρόσεξε τα εισαγωγικά, έχουν λόγο ύπαρξης) αλλά επ ουδενί τυχαίο. Η αρχή δυστυχώς είναι το αδύναμο σημείο του. Αλλά προειδοποίησα: δεν είναι γι αυτούς που περιμένουν κάτι σαν το προηγούμενο (το breeze λέω), το οποίο γενικά δεν με εκφράζει. Κάποια στιγμή (αν βρω χρόνο) θα αναφερθώ ίσως με κάποιο βίντεο (γιατί το έχω περιγράψει παλιότερα) πως δουλεύω αυτό που ονομάζω off line improvisation. Είναι ένας όρος που χρησιμοποιώ για να περιγράψω τον τρόπο που συνθέτω κάποια κομμάτια μου. Όχι όλα. Αν και ποτέ δεν φτιάχνω κάτι που έχω ξαναφτιάξει ή στο ίδιο στυλ. Μπορεί κάποια δομικά υλικά να είναι ίδια και να αγαπάω να τα χρησιμοποιώ (πχ reverse loops) αλλά ποτέ δεν τα χρησιμοποιώ με τον ίδιο τρόπο. Ευχαριστώ για τον χρόνο σου πάντως.

Ο τίτλος τα λέει όλα. Ο Jay ήταν ο τυχερός που ανέβηκε το σόλο του στο δίσκο μετά από καμιά 10-15ριά τεράστιους άλλους που πήραν τον ...λο Όπως λέει ο ίδιος, ήταν καθαρά τύχη που αυτό ήθελε ο Fagen. Βλέπω και ξαναβλέπω τα λικς και το μόνο που λέω είναι: NO way !

αυτό είναι και το δικό μου συνήθειο. Και επειδή είμαι ψείρας πάντα το ψάχνω. Ακόμα και στις πιό πετυχημένες στο intonation κιθάρες μου πάντα κουρδίζω (ή έστω φέρνω) τοπικά εκεί που είναι το κομμάτι, ιδίως αν ηχογραφώ. το κουρδιστήρι μου είναι πάντα on και το φέρνω όσο μπορώ σχεδόν στο 1%