dimsonic

βάλσαμο

α....εγώ ο ταλαίπωρος υπόθετα ότι βρεθήκατε...

βίδεο της προσπάθειας δεν υπάρχει?

καταλαβαίνω ότι κάποια πράγματα μπορεί να φαίνονται υποτονικά, ιδίως με μια ακρόαση, αλλά με κάποια επεξήγηση και επανάληψη ίσως μπορεί κάποιος να μπεί στο νόημα. Θα μου πεις ο θεατής θα το δει μια δυό φορές, και θα του μείνει αυτό. Δεν φτιάχνεις όμως κάτι για να το ακούσει μια ή δυό φορές. Ετσι χάνεις από χέρι. Φτιάχνεις κάτι που μπορεί να μείνει και έτσι πρέπει να το φτιάχνεις, ιδίως όταν εχεις χρόνο να αφιερώσεις. Λοιπόν Όλα έχουν ένα συγκεκριμένο "ηχητικό σενάριο" έτσι ώστε να ξέρει ο θεατής ανα πάσα στιγμή που βρίσκεται ή έστω να τονίζεται κάθε στήσιμο με το ανάλογο πάντα μουσικό υπόβαθρο. Ετσι γενικά στις σκηνές που βλέπουμε μέσα στο αυτοκίνητο υπάρχει ένα low pass filter ώστε το βασικό ριφ να υπάρχει μεν διότι είναι το βασικό τεμπο που διατηρείται αυστηρά μέχρι το τέλος, αλλά...μπουκωμένο. Ετσι το ακούς μεν, διατηρείς τον ρυθμό αλλά μπορείς να δίνεις περισσότερη σημασία και να συμμετέχεις και συ στο "κλειστό" και "απομονωμένο" καβούκι τους με τους διαλόγους "Is this standard issue", τον οπλισμό του πυροβόλου κλπ. Κάθε στιγμή που βγαίνει έξω από το αυτοκίνητο ή βλέπουμε κάτι έξω, το low pass φεύγει. Όλο το σκορ έχει 3 θέματα. Το πρώτο το βασικό επαναλαμβάνεται και παραλλάσσεται συνολικά 7 φορές όπως πιστεύω ταιριάζει σε ένα σωστό σκορ. Φυσικά είναι δοσμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να μην γίνεται μια φτηνή copy paste καραμέλλα. Ερχεται πρώτη φορά στο 0.16 και επαναλαμβάνεται στο 0.50 παραλλαγμένο με ένα άλλο να το κοντράρει, στο 1.15 με το πιάνο, ξανά στο 1.21, πολύ περισσότερο αλλοιωμένο στο 1.40 στο σπάσιμο του παραθύρου, στο 1.52 και στο 3.49 στην τελική έκρηξη. Στο 1.35 έχουμε περαστικό σε ανύποπτο χρόνο (αλλά για πρώτη γεύση) το ακόρντο της έκρηξης Dmin/maj7/9. Γενικά με την ένταση και την δυναμική του σκορ. Δεν ήθελα να γίνει το σκορ τύπου "γκα γκαν γκα γκαν". Ήθελα να υπάρχουν μουσικά μικρά θέματα που να τονίζουν τις σκηνές με αυτά που θα παίζουν και ανάλογα με τα όργανα που θα μπαίνουν στο προσκήνιο. Η αλλαγή και επιτάχυνση τέμπο απορρίφθηκε, καθώς επιλέχτηκε από την αρχή σταθερό τέμπο και φτιάχτηκε click track έστω στο 90% Από τη στιγμή που προετοιμαζόμαστε για την πρώτη έκρηξη στο 1.58 ξεκινάει το 2ο βασικό και αγαπημένο μου θεμα, με τα βιολιά αντιστικτικά πιό πίσω να ανεβάζουν ένταση και να δίνουν περισσότερο ρυθμό καθώς παίζουν double time. Στο 2.20 έρχεται το 3ο θέμα να δώσει περισσότερο suspense που φυσικά τονίζεται κι άλλο από τα βιολιά που κορυφώνονται μέχρι την έκρηξη. Φυσικά η όλη σκηνή με το βλήμα επειδή είναι απο ψηλά έχει πάλι το low pass filter. Και πάλι πριν την κορύφωση της έκρηξης υπάρχει πρόγευση του ακόρντου που έρχεται από μακρυά ηχογραφημένο ανάποδα (2.48-2.50) και από τη στιγμή της έκρηξης και πάλι κανονικά. Εδώ τώρα υπάρχει συνειδητή επιλογή καθώς και οι δυό εκρήξεις έχουν με το παραπάνω τα ηχητικά εφέ, θεώρησα ότι δεν πρέπει να τονίζω και εγώ τη στιγμή αυτή. Αλλά να υπάρχουν ελάχιστα ή μόνο ένα όργανο και να μένει ένας αντίλαλος που να αντικατοπτρίζει το impact που δέχεται ο πρωταγωνιστής, και ουσιαστικά η έκρηξη να λειτουργεί μόνο για το αισθητήριο της όρασης και όντας πολύ δυνατή να υπερκαλύπτει τον ήχο και να φέρνει την σιωπή που να έχει ως μόνη έμφαση το σβήσιμο του ακόρντου. Φυσικά επειδή απευθυνόμαστε στο Hollywood θεώρησα επίσης απαραίτητο να γίνει μια τουλάχιστον συγκαλυμμένη αναφορά σε διάσημα σκορ, εξ ου και η επιλογή του Dmin/maj7/9 που είναι το κλείσιμο της μουσικής επένδυσης του Dr No. Τωρα η αύξηση της έντασης της επένδυσης συνεχίζεται στο 3.05 με διαφοροποίηση σε πιό "μηχανικό" ήχο του ριφ με την εμφάνισης της μοτοσυκλέτας, ενώ όλες οι διαταγές "accelarate more" συνοδεύονται με μια ας πούμε cadenza στα βιολιά που ανεβαίνουν συνέχεια στο πεντάγραμμο μέχρι τη στιγμή της εντολής "stop". (Και εδώ προτιμήθηκε να ανέβουν άλλη μια οκτάβα σχεδόν τα θέματα από το να γίνει πχ μια ράμπα στο τέμπο). Μετά το stop προφανώς υπάρχει εκεί από τον σκηνοθέτη η αίσθηση της προσμονής, καθώς σταματάνε και "κάτι" περιμένουν που όλοι το ξέρουμε. Ηθελα και εγώ να σταματήσουν όλα, και τονίσω την αίσθηση αυτή περισσότερο, μια μόνη σκηνή σε εντελώς άδειο σκηνικό, οπότε πάλι έχουμε το υπόβαθρο της εισαγωγής, το ριφ της μοτοσυκλέτας είναι σχεδόν εξαφανισμένο διότι δεν υπάρχει στο σκηνικό (όμως διατηρείται πολύ χαμηλά για το τέμπο που είπαμε) και τονίζεται πάλι τη στιγμή που έρχεται στο προσκήνιο από αριστερά και πέφτει στο αυτοκίνητο. Ακολουθώντας την ίδια συνταγή με την πρώτη έκρηξη το οπτικό συναίσθημα που αποτυπώνεται εξαιρετικά στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή καλύπτει όλες τις άλλες αισθήσεις και μένει πάλι ο ήχος του πιάνου και το βασικό πρώτο θέμα. Εδώ έχει γίνει αρκετή επέμβαση στις αξίες του θέματος ώστε να ταιριάξει με τις χαρακτηριστικές φάσεις της σκηνής αλλά να διατηρείται η ανάμνησή του όπως παίχτηκε ήδη 6 φορές πιό πριν. Ετσι η πρώτη νότα του θέματος ταυτίζεται με την έκρηξη με τις άλλες 4 να συμβαδίζουν με τις κινήσεις και την πτώση του αυτοκινήτου και οι 3 τελευταίες στο λογότυπο του WIII με ανεπαίσθητη κατάληξη στο ακόρντο (να μην το παρακάνουμε κι όλας!). Αυτά τα λίγα, λίγες γραμμές για κάτι που ασχολήθηκα σχεδόν 20 μέρες, το θεωρώ ίσως ανάμεσα στα 2-3 καλύτερα που έχω κάνει στα χρόνια αυτά που ασχολούμαι με τη μουσική. Εχουν μείνει κι άλλα ενδιαφέροντα που δοκίμασα και εφάρμοσα, αλλά όπως είπα ίσως φτιάξω ένα βίντεο. Όποιος θέλει ας δει ξανά το βίντεο με τις παραπάνω σημειώσεις παράλληλα. Ίσως μπει στο νόημα.

Θα ηθελα να μου τα υποδειξεις γιατι τουλαχιστον εκανα μεγαλη προσπαθεια να μην αφησω τιποτα στην τύχη. Αλλωστε οπως ειπα θα τα αναλυσω σε πρωτη ευκαιρια

εσύ δε μετράς

Τα σχόλια είναι η τρελλή χαρά. Παίρνεις pop corn και ξενυχτάς. Αν και βέβαια ήδη οι διοργανωτές έχουν αρχίσει να διαγράφουν σχόλια. Επίσης οι περισσότεροι αμερικάνοι δηλώνουν ότι τα βίντεο τους δεν είχαν ακροάσεις. Επίσης κατηγορούν τον νικητή ότι επενέβη και έκανε και edit στο original video.

δυό από τα καλύτερα σχόλια που δεν χορταίνω να διαβάζω I hate to say it, but IM SURE RAMIN AND ABRAHAM DID NOT LISTEN TO A THOUSAND OF THEM , PUT ASIDE THE 10 THOUSANDS !!! και έχει απόλυτο δίκιο. Ακόμα και στις 18 μέρες που είχε στη διάθεσή της η επιτροπή, έπρεπε να ακούσει και να δει 11000 συμμετοχές. Δηλαδή 611 τη μέρα, κάθε μέρα. Κάθε βίντεο κρατάει 4 λεπτά και κάτι. Χρειάζονταν δηλαδή 41 ώρες τη μέρα για να ακούσουν και να δούν από μία φορά την κάθε συμμετοχή. Ουδέν σχόλιον I wonder how many unsuspecting people bought the Spitfire sounds in the hope of being in with a chance? My hat’s off to Spitfire for the great business idea...and it goes firmly back on for their judging criteria and moral fibre . Having said this, I thought the runners-up were fine. We have to remember that Stravinsky’s Rite of Spring caused a riot at its first performance... but at least it was Stravinsky and not this third rate madness. Αυτό είναι το θλιβερό της όλης ιστορίας. Δεν συζητάμε ότι για να συμμετάσχεις έπρεπε να υπογράψεις δήλωση ότι κατέχεις νόμιμα τις βιβλιοθήκες που χρησιμοποιησες. Total sham-job, no one who’s already worked on major motion pictures should have been allowed to win otherwise, what is the point of this? To help get into the world of scoring...the winner was way past already there...shame on you Spitfire

τα είπαμε και παραδίπλα στο νήμα του Γιώργου. Ενας πολυδιαφημισμένος διαγωνισμός με κριτές τον ίδιο τον συνθέτη της σειράς και όλη την ομάδα παραγωγής ήχου κατά τα λεγόμενά τους τουλάχιστον έψαξαν έψαξαν και βρήκαν ...ούτε καν χρυσές μετριότητες. Το νήμα των αποτελεσμάτων στο youtube έχει τιγκάρει στην κοροϊδία, δεν ξέρω καν αν ακόμα είναι ανοιχτό για σχόλια. Όσες παραγωγές από παιδιά του νοιζ άκουσα ήταν σαφώς αρτιότερες και ψαγμένες, εκτός αν ασχολήθηκαν και πάλι με τους κομπρέσσορες και τους έφυγε η σύνθεση, ο συσχετισμός με την ιστορία και την πλοκή, το timing, η σοβαρότητα, το στοιχείο του suspense και της έκπληξης και γενικότερα του ντυσίματος της κάθε σκηνής. Σαν πρώτη μου δουλειά με κινούμενη εικόνα έριξα αμέτρητες ώρες, δεν περίμενα πολλά, όταν έβλεπα ότι βγαίνανε έξω μουσικές από ανθρώπους με κανάλια με χιλιάδες συνδρομητές και υποστηρικτές και δεκάδες ή εκατοντάδες παρόμοιες δουλειές. Περίμενα όμως τα 5+1 που θα διακρινονταν να μου ρίχνανε στα αυτιά. Κάτι που δεν έγινε, και ας ακούγεται πομπώδες σε οποιουδήποτε τα αυτιά. Ασχολήθηκα πολύ και έφαγα μόνος μου τα μούτρα μου χάνοντας μέρες και ώρες για λάθη που έπρεπε να διορθώσω τις επόμενες μέρες και ώρες και μπήκα με τη μία στα βαθειά σε έναν πολύ ενδιαφέροντα τομέα. Τις επόμενες μέρες ελπίζω να βρω χρόνο να κάνω ένα making of. και για να δούμε με τι είχαμε να κάνουμε.... 11.000 συμμετοχές. και ο νικητής? Ατέλειωτες περγαμηνές. Ενδιαφέρον αποτέλεσμα ..για κάποιο άλλο βίντεο. Ωραία ιδέα να φτιάξεις 8bit music score... Μάλλον είναι στραβός ο γιαλός. Απο εκεί και πέρα, ανοιχτός διαγωνισμός, τα ονόματα φαίνονται, κόρακας κοράκου μάτι... Μην ακούσω κανένα να μου πει είσαι γκρινιάρης. Ας μου πει...που πας ρε Καραμήτρο... DAVID KUDELL, PRODUCER/DIRECTOR Before creating Rimrock Creative Media, David worked as a sound editor in Hollywood on over 25 feature films (Black Hawk Down, The Matrix Reloaded, Mission Impossible 3). From 2007-2015, he created and managed the in-house Pechanga Creative Studios and was responsible for TV commercial production at Pechanga Resort & Casino in Temecula, CA. At Rimrock, David has worked with clients in a variety of industries, including resort & casinos, software & tech companies, amusement parks, tourism, finance, small business, and legal marketing. David's expertise includes the entire video production process - producing, directing, writing, cinematography, editing, motion graphics, sound, music composition, and color grading. This allows Rimrock to serve as a one-stop shop for smaller projects, or scale up to large campaigns by bringing on a crew of trusted collaborators. He has a Master's Degree in Film and Television from San Diego State University, and has taught courses in Sound Design at SDSU.

Δηλώνω ένοχος με το D13b5b9. Εγω παρέσυρα στον βούρκο το αγνό παιδί με τα ...τραπέζια...

ο διαγωνισμός ήταν τελικά η κωμωδία της χρονιάς. Δεν το συζητάμε ότι τα δικά μας τους ρίχνανε στ αυτιά. Αυτή τη φορά δεν έχω καμμία αναστολή να το πω. Αλλά ...ΟΚ

παιδιά ΟΚ. Εγώ φταίω για όλα. Εγω ξεκίνησα αυτή την τρέλλα και δεν θα το ξανακάνω.

αυτόματα βγήκε ο τίτλος? Gonzalo είναι

εγώ πάω να τηγανίσω δυό αυγά. (το κομμάτι τέλειο ε?)

τι φάγατε?

είπα εγώ ξεκάρφωτα? (δεν ξέρω μπορεί κι όλας). Αλλά το νόημα είναι αυτό που έγραψα στο προηγούμενο ποστ. Σου δίνει 26 ακόρντα και σου λέει "μη ρωτάς μάθε τα θα χρειαστούν" Το τι κάνουν είναι προφανές και το καταλαβαίνει και ένα μικρό παιδί. Απλά έχει το βιβλίο αυτό το παλιομοδίτικο στυλ με την αποξενωμένη πληροφορία

το περι μή παιξίματος της D το ξεκαθάρισα εγώ στο πρώτο ποστ. Γενικά το βιβλίο είναι πολύ συμπυκνωμένα γραμμένο και χωρίς πολλές επεξηγήσεις. πχ έχει ένδειξη για μερικό μπαρέ σε διάφορες θέσεις και από εκεί (μερικό) καταλαβαίνεις ότι ό,τι δεν έχει βούλα δεν παίζεται. Το αναλύει εδώ αυτός ο καλός άνθρωπος στο 4.20 Επίσης η περίφημη σελίδα 1 του βιβλίου με τα βασικά ακόρντα είναι αυτή. Βέβαια όλα τα ακόρντα είναι κατα γενική ομολογία γνωστά, αλλά πιστεύω η λογική του βιβλίου όπως συνεχίζεται και ο τρόπος που θελει να προσεγγίσει ο συγγραφέας είναι συγκεκριμένος και αν θέλεις να μπεις στο πνεύμα του θα χορέψεις.

έλα μου ντε...

Αν δεν ημουν εγω ακομα για τον οδοντίατρο θα λέγαμε

Too old to rock n roll. Υπενθυμιζω εκλεισα τα 63 πριν λιγες μερες.

Good for you. Εγω οπως ειπα χρειαστηκα μια μερα. Συγνωμη αλλα το δικο μου μυαλο σε μια συγχορδια που ονομαζεται χ ψαχνει παγια μια νότα χ μεσα της ωστε να ξερει που θα παιξει την χ+5 αυριο. Το μυαλο μου δεν μπορει να σκεφτεται ειναι d αλλα ειναι στη θεση της Ab. Κάποτε μπορει. Τωρα πια οχι. Αν σου πω δηλ παιξε την E13b5b9 πως θα κανει αστραπιαία το μυαλο σου υπολογισμο να την παιξεις στο 6ο ταστο; Συνδέεται ευκολα το 6ο ταστο με Ε; για μενα οχι

Η D ειπαμε δεν παιζεται. Ουτε ως νότα ουτε ως χορδη

Και γω ακουγα Cassidy. Ο φιλος μου που δεν παει τους beach boys να δεις πως τον ακουγε!