dimsonic

δείτε το.... υπάρχει έξω, όσο υπάρχει. Και κάντε συγκρίσεις....

δεν συσχετίζω δεκαετίες ούτε συγκρίνω (τουλάχιστον στο θέμα αυτό - το κάνω συχνά, αλλά εδώ όχι) Εφ όσον δηλώνεις ότι έζησες την γέννηση και χρυσή εποχή (υποθέτω) των παραπάνω, θα ήθελες σε μια τέτοια ταινία να έβλεπες ανακρίβειες ή ηθοποιούς που να μιμούνται τον Axl ή τον Slash τον Curt ή τον Eddie ή τον Thom? τα παιδιά που διαφωνούν πιό πάνω, δεν μπορούν να μπούν στο πνεύμα μου, όταν σε μιά εποχή προ MTV μαζευόμασταν στην τιβί να δούμε τις εκπομπές του Πετρίδη να δείχνουν το περίφημο και πρωτοπόρο βίντεοκλιπ (λένε ότι ήταν το πρώτο που δαπανήθηκαν μεγάλα ποσά) του Bohemian ή να ψάχνουμε περιοδικά ή να διαβάζουμε ΝΜΕ και ΜΜ και να ρουφάμε κάθε λεπτομέρεια για Queen και όχι μόνο, σε μιά προ internet εποχή. Τους Queen τους "ζήσαμε" ναι, δεν ήταν ξάδερφός μου ο Freddie αλλά το "πονούσαμε" διαφορετικά το πράγμα. Σορρυ που κάποιοι δεν το πιάνουν, σόρρυ κι όλας δηλαδή που εξηνταρήσαμε... τι να κάνουμε.... τώρα όλα είναι μασημένη μπουκιά στο πιάτο. Ας μάθει λοιπόν ο κόσμος στο περίπου τι ήταν οι Queen, όπως έμαθε πέρισυ τι ήταν ο Hendrix. Αλήθεια, δεν θυμάμαι να έγινε ανάλογη διαμάχη για την ταινία του... Μάλλον εκεί σίγουρα θεώρησαν ότι ήταν πατατα....

όπως είπα και πιο πριν άλλαξα τρεις χώρους. (σαλόνι, υπόγειο, σοφίτα). (βέβαια δεν συζητώ ότι περνάω αισίως στο 34ο έτος έγγαμου βίου) αλλά οι χώροι άλλαξαν κυρίως επειδή είχα άλλο χόμπυ (diy/hifi) και όλη την ώρα είχα φτιάξει το σαλόνι εργαστήριο. Και φυσικά σταμάτησα την ενασχόληση με τη μουσική σχεδόν 15 χρόνια. Όταν την ξαναξεκίνησα, την ξεκίνησα με μια κιθάρα και ένα μεταφερόμενο φορητό πολυκάναλο εγγραφέα με μπαταρίες. Τα περισσότερα από όσα ανέβασα εδώ από κλιπς γράφτηκαν σ αυτό πάνω στον καναπέ σταυροπόδι με ακουστικά και με τους άλλους στο σπίτι να βλέπουν τηλεόραση κλπ. Στην τελευταία γωνια σιγά σιγα οι κιθάρες διώχνουν τα hifi και διαμορφώνεται χώρος προσωπικού στούντιο καθώς αποφάσισα αυτή να είναι η απασχόλησή μου τα επόμενα χρόνια.

α και εμεις δεν εχουμε χαλια...εχουμε σκυλο....

σωστο κι αυτο...

παλι βρισιες βλεπω....

όταν αγόρασα το superstar (προφανώς λέω την ροκ όπερα ελέω Gillan κλπ) διαπίστωσα πόσο λίγοι ήξεραν την έκδοση αυτή ενώ αντίθετα γνώριζαν το ξενέρωτο soundtrack. Στο οποίο ξενέρωτο soundtrack ξεχώριζε ίσως μόνο η φωνή του μαύρου τραγουδιστή ηθοποιού) Φυσικά όλοι που είδαν την ταινία το πρώτο που είπαν ήταν ότι ο Ιούδας ήταν μαύρος. ((( φυσικά το JCS ήταν άλλη μια πτυχή της δεκαετίας 70 που όσο και να την εξηγώ σήμερα σε μεταγενέστερους δεν βλέπω να έχω τύχη.... )))

παρντον; για την ταινια λεμε...

για όποιον ενδιαφέρεται ας ξεκινήσει μ αυτό

μοιάζω για οπαδός θαυμαστής? ποτέ δεν υπήρξα ούτε το ένα ούτε το άλλο για τους Queen

δεν ξέρω τι είπε. Εγώ λέω ότι η επίδραση των Queen στην ιστορία της μουσικής βιομηχανίας είναι ίσως σημαντικώτερη από την ίδια τη μουσική. θα έλεγα να ψάξεις στο youtube έχει τουλάχιστον 10 καλά αφιερώματα με συνεντευξεις των ιδίων αλλά και άλλων μουσικών της εποχής τους για να προσπαθήσεις να μπεις στο κλίμα. Αλλιώς είναι ακόμα μια μπάντα όπως οι stones, οι floyd, οι mac, οι metallica. Μια μπάντα που παίζει καταπληκτική μουσική. Ποτέ μου δεν μπόρεσα ούτε μπορώ να καταλάβω τη μουσική αν δεν ξέρω τι είναι και τι πρεσβεύει αυτός που την φτιάχνει, πότε την έφτιαξε και σε τι περιβάλλον και κάτω από ποιές συνθήκες.

1. σίγουρα όχι. 2. ιστορικά πολύ περισσότερα. 3. διαφέρουν οι γνώμες μας. Δεν τρέχει και τίποτα. Αλλωστε το χάσμα γενεών είναι κάτι απόλυτα παραδεκτό. (τα ίδια έλεγα και στην κόρη μου - θέλω να πω τους λατρεύει, παίζει τα τραγούδια τους, αλλά της άρεσε η ταινία)

δεν ειναι άλλο.... εκεί ήταν μια ριζοσπαστική προσέγγιση, να έρθει η ροκ μουσική στη θρησκεία και αντιστρόφως. Τόσο που έγιναν αφορισμοί, διαδηλώσεις παππάδων, απαγόρευση της ταινίας, αποβολές στα γυμνάσια κλπ.... μη μου λετε τώρα... ούτε biopic ήταν ούτε τίποτα.

δεν μπορεις να το καταλάβεις. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να βλέπω και να ακούω κάποιον να προσπαθεί να μου πει ότι είναι ο Freddie. Αν σου αρέσει η ταινία δεν έχω πρόβλημα. Απλά ρωτήσατε την άποψή για την ταινία. Και είπα ότι δεν μπορώ και δεν θα τη δώ.

δε βάζω. (Ποιός σου είπε ότι μου άρεσε η Τροία?) Και ο Ιούδας στο Jesus Christ Superstar μαύρος ήταν. Το 1970.

ναι είναι μια εξαιρετική ταινία χόλυγουντ που σερβίρει ακριβώς μασημένη (πιό σωστά κακομασημένη) τροφή στην ευρεία μάζα. συμφωνώ απόλυτα.

ανακοίνωση στα άλλα μέλη...

όλοι αυτοί έφτασαν στην επιτυχία πολύ πριν γεννηθείς. Συνεπώς δεν το έζησες. Αν πχ σου παρουσιάσουν τους Floyd σαν 5 μελή μπάντα τι θα πεις? Αν σου πούν ότι ο Barrett έφυγε πχ στο Meddle θα σου αρέσει? Αν δεν σου πούν ότι ο Knopfler πλακώθηκε με τον αδεφό του ή πως δυό outsider έσωσαν τους Mac από την αφάνεια και τους άλλαξαν ύφος θα σου άρεζε μια ταινία? To ρώτησα για να μου πεις κάτι που το ξέρεις καλά και το παρακολουθείς ώστε να μη μπορείς να δεχτείς μια "πλασματική εικόνα"

δεν είναι ταινία υποτίθεται είναι biopic. Τουλάχιστον έτσι διαφημίζεται. τελος πάντων, δεν μπορώ να δω κάτι που υποτίθεται ότι είναι η βιογραφία κάποιου όταν περιέχει ανακρίβειες και δεν περιγράφει γεγονότα όπως ήταν. Εχω δει στο παρελθόν και ελάχιστες ήταν οι περιπτώσεις που ήταν καλές. Αυτή είναι μια τυπική περίπτωση αρπαχτής.

Ασε Βαγγέλη να απαντήσει αυτός...

στο 2018 είμαι... κοίτα να δεις η ταινία έχει βασικά μια τεράστια ανακρίβεια, καθαρά για να κερδίσει πόντους στο ενδιαφέρον και να γίνει πιό....δραματική (καθαρή αμερικανιά): την ανακοίνωση ότι ο Mercury είχε aids πριν το Live aid. Μόνο και μόνο αυτή η μπαρούφα είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς τί διαστροφή στα γεγονότα έχει γίνει...

μάλιστα, δε μου λες...υπάρχει κάποια μπάντα για την οποία πχ "κόβεις φλέβες"? όχι πριν γεννηθείς...σύγχρονή σου

σορυ Φώτη αλλά δεν πιάνω ούτε το ένα σχόλιο ούτε το άλλο

δεν πιάνεις το νόημα.... όταν έχεις ζήσει κάτι στην εποχή του, άκουγες τα τραγούδια όταν έβγαιναν, το feedback του πως γινόταν στο ράδιο και την τηλεόραση, διάβαζες τα περιοδικά και παρακολουθούσες την ζωή τους καθώς μεγάλωναν κι αυτοί και εσύ δεν είναι δυνατόν να σου πει τίποτα καμμια ταινία με ψεύτικους ήρωες και ηθοποιούς. Όταν βγήκε ο δίσκος αυτός ετοιμάζαμε με το συγκρότημά μας τα live μιας ζωής επί σχεδόν ένα χρόνο και ξαφνικά ακούσαμε αυτό. Μας ήρθε να τα βροντήξουμε. Τους άκουγα από τους δίσκους πριν το night at the opera, ζήσαμε το μπαμ με το bohemian, την όλη τους αίγλη, την κάμψη μετά, τις αντιδράσεις από ριζοσπαστικά κομμάτια όπως, we are the champions, we will rock you, jazz, radio Gaga, fat bottomed girls και αργότερα την επιστροφή με το one vision και το θρυλικό innuendo όπου πλέον βλέπαμε και περιμέναμε να ανακοινωθεί το κακό. Τί να μου πει συνεπώς μια ταινία...με τις ανακρίβειες και τα δήθεν της.... είδα λίγα λεπτά από trailer και έφυγα τρέχοντας....

πολύ θα ήθελα να μάθω αν υπάρχει κανένας 18άρης το 1975 που να του άρεσε ή να είδε την ταινία