Εγώ νομίζω πως το θέμα θα έπρεπε να είχε άλλο τίτλο, τέςπα.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση και που δεν το είχα σκεφθεί,
είναι πως τελικά αυτό που μας μένει από την σύγχρονη μουσική,
δεν είναι αυτό που φαντάστικε ο συνθέτης,
αλλά το αποτέλεσμα της προσπάθειας μιας ομάδας ατόμων
(μουσικών και τεχνικών), να αποδώσουν τον συνθέτη.
Ακόμα και ο ίδιος ο συνθέτης το ίδιο κάνει.
Προσπαθεί δηλαδή να αποδώσει αυτό που φαντάστικε,
και από τον "κόσμο των ιδεών", να το «φέρει» στην πραγματικότητα. ...
Ακούμε όμως το αποτέλεσμα της προσπάθειας,
και όχι αυτό που ήθελαν πραγματικά να δώσουν.
Ακούμε δηλαδή ό,τι και όπως «έκατσε».
Αυτό λοιπόν το «όπως έκατσε» το εκλαμβάνουμε ως τον απόλυτο τρόπο
με τον οποίο πρέπει και εμείς να παίξουμε ένα κομμάτι,
και προσπαθούμε να το αναπαράγουμε πιστά,
αναπαράγοντας έτσι και τις τυχούσες αναπηρίες του.
Αυτό δεν συνέβαινε με την μουσική την εποχή της παρτιτούρας.
Εκεί δεν υπήρχε πρότυπη εκτέλεση και έτσι ο εκτελεστής ήταν «ελεύθερος».
Διαβάζοντας το έργο από την παρτιτούρα
και ανακαλύπτοντάς το κομμάτι – κομμάτι
αισθανόταν σαν να το συνέθετε αυτός.
Μεγάλη διαφορά.
Τέλος, δεν νομίζω πως η κλασική μουσική υπερέχει της δημοτικής ένεκεν αυτού.
Υπερέχει (όχι πάντα) λόγω του ότι οι κλασικοί συνθέτες
είχαν περισσότερες γνώσεις στην μουσική, και αυτό απέδωσε.
¶λλωστε είχαν στην διάθεσή τους και τα ηχοχρώματα
μιάς ολόκληρης ορχήστρας.
Μεγάλη υπόθεση ..