Waterfall-K

Corea / Hubbard / Henderson / Clarke / White - L's Bop (1982) Chick Corea - piano Freddie Hubbard - trumpet Joe Henderson - sax Stanley Clarke - bass Lenny White - drums

Dr. Lonnie Smith - Softly As In A Morning Sunrise (2009) Dr. Lonnie Smith - Hammond B3 Peter Bernstein - guitar Billy Drummond - drums

Πολύ Fairlight παίζει...

Ναι, έβλεπα ένα επεισόδιο προχθές. Ούτε που τη θυμάμαι αυτή τη σειρά.

Για τον Πολύτιμο λυπάμαι, που σε γνώρισε... Τέσπα, πέρα απ΄την πλάκα, ξέρω ποιος ήταν ο Πολύτιμος, αλίμονο.

Unplugged...

Eυτυχώς που υπάρχουν γκρουπάρες σαν τους DP και δίνουν νόημα σε κάποια σαχλά τραγουδάκια. Και μόνο για το σόλο του Θεού Lord το κομμάτι παίρνει 10/10. Άκου το προσεκτικά Samy, μια και ποτέ δεν θa έχεις τη χαρά να το ακούσεις έτσι από τους RS (με τι μέζεα άλλωστε...). Congrats btw για το πρώτο DP ποστάρισμα σου! Και εις ανώτερα.

Βρε καλώς τον. Που'σαι ρε Samy? Χάθηκες ρε θερίο... Βάλε κάνα καλό άσμα να ακούσουμε γιατί σήμερα βαριέμαι να ψάχνω τα Waterfall Vaults.

Τον χρόνο μου, ακούγοντας το. Παρ'όλ'αυτά άκουσα τα 3 πρώτα λεπτά και μετά στο τρέξιμο ως το τέλος. Θες γνώμη? Sorry, αλλά οι ισχύοντες κανόνες του φόρουμ δεν μου επιτρέπουν να τη γράψω...

Μπααα...

O Digital vs Analog "πόλεμος" έχει λήξει εδώ και δεκαετίες με νικητή φυσικά το Digital. Αυτό έγινε σε όλους τους τομείς και φυσικά και στην synth βιομηχανία. Οι μόνοι που συντηρούν ακόμα αυτήν τη αντιπαράθεση είναι τα analog freaks, προσπαθώντας με αστεία επιχειρήματα να αποδείξουν ότι η Γη είναι flat. Αμ δεν είναι... Ότι ήταν να μας δώσει ηχητικά η αναλογική τεχνολογία στον synth τομέα μας το έδωσε. Στο 2024 φτάσαμε και συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με VCO synths και ADSR περιβάλλουσες, και όλα αυτά σε synths με τιμές Ferrari. Και εκεί αρχίζουν τα ανέκδοτα, στην τιμή τους. Κανείς δεν θα πει κάτι αρνητικό για την τιμή του Behringer UB-Xa, αλλά θα πει σίγουρα κάτι για την τιμή του αντίστοιχου Oberheim των €5,4Κ. Uli, κλείσ'τους όλους!

Καλό κουράγιο...

Ρε συ Cos, δεν μας είπες ότι μαζί τα πίνατε χτες στον γάμο. Πόσταρε καμιά φωτό αν θες.

Μάιστα...

Ρε Cos, τι ήπιες χτες στον γάμο των λεφτάδων Πάρ'το λίγο αλλιώς ρε φίλος, ούτε ο/η/το Nemo δεν πανηγυρίζει έτσι.

Εμένα μου το έστειλε στο Facebook o Dim (o γνωστός Dim).

Ακολουθείς το κανάλι του συγκεκριμένου?

Αφού το είχες ακούσει γιατί δεν το ανέβαζες ρε συ? Ήταν να το ποστάρω χτες το βράδυ αλλά βγήκα έξω πιο νωρίς και το άφησα για σήμερα.

Απίθανο και πρωτάκουστο live ντοκουμέντο από τα μέσα των'60s που ανέβηκε χτες στο Youtube. Λεπτομέρειες στο βίντεο.

Προφανώς αγνοούν ποιας ακριβώς οικογένειας Μεταξά είναι η κυρία. Από Μεταξά σε Μεταξά υπάρχει μεγάλη απόσταση...

Για τα λεφτά του τον ήθελε (ναι, το έχω ακούσει και αυτό).

Εμάς ποιος θα μας προστατέψει...

Δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα χωρίς τον Master. Το παρακάτω κείμενο από τη σύντροφο του Λάουρα Μεταξά. «It has now been two years since Vangelis' passing. His is an immense absence, a void so deeply felt that it can never be filled. That is how it is, and I am saying to myself that if I love him I have to courageously accept it. Just the other day, upon my return from a trip visiting my father, in the car, entirely unexpectedly, the radio started playing Vangelis' music. Some of the pieces on the radio recalled in my mind that I was there during the process of their creation, I was there before and also after, but that was totally secondary to how these pieces now sounded; they now had an existence of their own. It was as if each of them was waiting that particular "momentum" from Vangelis, that particular moment where Vangelis would be ready to liberate it and bring it to light. It was a peculiar feeling as I was listening to his music from the position of a listener of a radio channel inside a car, and upon listening I kept saying to myself these pieces are now ready, they are complete, they belong to the world. This is something Vangelis himself often used to say, when listening to a piece of music already released, from long ago. He would say it was complete, it now had an existence of its own, he was not allowing himself to make any alteration, and at the same time he was in awe of how he had created it. Once a piece was released it was no longer "under his ownership", and he knew it "belonged" to the people listening to it; this attitude reveals his grandness of spirit, a real generosity on his part. Vangelis was not just a composer, a musician, or even an artist; everything in his life was done with a grandness and nobility unparalleled by anyone else. He surely was a very prolific person, in every sense, "giving birth" daily to new music and every possible creative expression. He even designed his own clothes (and asked a seamstress to follow his patterns), doing it in a sheer artistic, totally creative way, paying attention to every little detail, and, at the very same time, to the totality of the work in question, never deviating from the concept of a harmonious whole. It was the same when he cooked, or added the final touch to things; or when he would write a letter: he was always in search of the right words that would harmoniously combine with each other. I could write about Vangelis forever. I can never forget his sense of humour which was always part of the way he expressed himself, a sense of humour very much linked to a glowing wit and much finesse. He was a creative person in every possible way, extending way beyond the domain of music. I often said to myself that Vangelis couldn't have become such an immense composer if he hadn't grasped the very essence of creativity in all other forms of artistic expression. That is the reason his absence is felt so intensely by every person who worked with him; that is also the reason why he had the first and last word in all things happening in his life! As a result I feel an obligation to communicate to people, to the best of my abilities, the way Vangelis was, because he was like no other, and his way of being-in-the-world and of expressing himself creatively and artistically is a school in itself. I am convinced that his way of thinking is going to be truly beneficial and deeply good for others.» - Laura Metaxa

Το ξέρω, φαίνεται από το φις που είναι νομίζω Αμερικανικό, οπότε η φωτό είναι προφανώς λάθος, δεν θα μπορούσε ένα Ευρωπαϊκό μαγαζί να διαθέτει αυτό το μοντέλο. Ο κωδικός όμως είναι σωστός, το "EU" στο τέλος του κωδικού έτσι κι αλλιώς σημαίνει ότι είναι για την Ευρωπαϊκή αγορά, οπότε αγοράζει άφοβα.