Ειναι αδυνατο να μην υπαρχει ενας βαθμος υποκειμενισμου στον τροπο που ο καθενας αντιμετωπιζει την μουσικη του.
Αλλο βεβαια ο μικρος αναποφευκτος βαθμος υποκειμενισμου και αλλο οι μυριαδες τραγελαφικες περιπτωσεις που ο "μουσικος" αντιμετωπιζει το απο μετριο ως εκτρωματικο του δημιουργημα σαν αριστουργημα.
Και οταν μιλαμε για την τυπικη περιπτωση του 18χρονου Μανωλάκη που θεωρει οτι η αθλια,βαρετοτερη του εκκλησιασμου,εφηβικη heavy metal που παιζει(την οποια παρεπιπτοντως παιζει και ολο λαθη) θα αλλαζε τον κοσμο αν οι δισκογραφικες δεν ηταν πουλημενες,παει και ερχεται.Εδω την πατανε ωριμοτεροι ανθρωποι και ωριμοτεροι μουσικοι(αυτοι απλα μπορει να θεωρησουν το μετριο και βαρετο σαν αριστουργημα,οχι ομως κ το εκτρωματικο).
Οσο για τις γνωμες των τριτων,πολλοι λιγοι εχουν τα κοτσια να πουνε στον ενθουσιωδη μουσικο "αστο,παρατα το,ασχολησου με την χαρτοκοπτικη η κατι αναλογο)