μα φυσικά και το κάνει επίτηδες.Πολλοί το κάνουν και καταλάθος.Επίσης το οτι αναγνωρίζεις το λιωμένο παγωτό στο κομμάτι του Τσαλίκη και όχι άλλα κομμάτια (πάλι ίδια) έχει να κάνει και με το θεματάκι στα πλήκτρα,που είναι κοινό μόνο ανάμεσα σ'αυτά τα δύο, αλλά και με το οτι θυμάσαι το λυωμένο παγωτό σε σχέση με αυτό το προγκρέσιον κι όχι άλλα κομμάτια(οπου μπορεί να μην έχεις προσέξει καν πως πηγαίνει το background τους).Κι εγώ μόλις άκουσα το λιωμένο παγωτό δεν μύρισα τα νύχια μου, κατάλαβα πως πήγαινε γιατι είχα ξανακούσει το προγκρέσσιον αλλού.Δεν το βγαλα νότα νότα, άρα το ήξερα... Μην κολλάς στο αν τελικά το κομμάτι το πήρε ο Φοίβος απο το παγωτό(Οι πιθανότητες είναι 99,999999% ναι άλλωστε) προσπαθώ να θίξω ένα γενικότερο θέμα εδω.
Μερικές άσχετες σκέψεις(για να σου τη μπώ στην πολυλογία):
Χάρηκα που παρατήρησες πως το ήδη γνωστό θέμα που έχει καταλάβει ο κόσμος(μπορεί κατευθείαν να το τραγουδήσει γιατί είτε το συνειδητοποιεί είτε όχι, το ξέρει ήδη) σημαίνει επιτυχία.Ο Φοίβος εφαρμόζει μία dumbed down εκδοχή αυτής της ιδέας, ωστόσο πιστεύω οτι οι περισσότεροι μουσικοί που κάνουν επιτυχία εφαρμόζουν το ίδιο πράγμα πιο έξυπνα, επίσης συνηδειτά(ναι, το προσπαθώ πλέον κι εγώ,χωρις την επιτυχια βέβαια :ο) ).Είναι αυτό που λέμε hooks στα ρεφραίν(ο ένας απο τους τρόπους για να φτιάξεις hooks), ή το "στυλ" που έχει ο μουσικός για 3 - 4 αλμπουμς του μετά απο αυτό που έγινε γνωστό (ενω τα προηγούμενα περιέργως διέφεραν μεταξύ τους κάπως)κτλ κτλ.Είναι αυτό που κάνει τον κόσμο που βαριέται να ακούσει ένα κομμάτι, να το καταλάβει(να έχει καταλάβει τη μελωδία, να μπορεί έστω να το τραγουδήσει ρε αδερφε) να λέει "τα καλά κομμάτια είναι αυτά που σου αρέσουν με την πρώτη" (φυσικά, αφου στα άλλα δεν κατάλαβες καν τι άκουσες) ή το οτι τα κομμάτια που παίζονται πιο πολύ (οπότε τελικά τα μαθαίνει κι ο πλέον "κουφός") κάνουν και επιτυχία.Πάντα λοιπόν, η εμπορική μουσική, και τα κλασσικά κομμάτια, θα είναι είτε αυτά που φάγανε άγρια προβολή οπότε κάνανε σχολή, είτε αυτά που είναι κοινότυπα.Αυτό δεν σημαίνει όμως οτι δεν είναι καλά!!Απλώς η λαική(με την ευρεία έννοια, εννοώντας όχι progressive, jazz ,κλασσική,εθνικ,φολκλορ) μουσική πρέπει να χωνέψουμε οτι βασίζεται και βασιζόταν στην ανασύνθεση, και όχι στη σύνθεση.Αυτό που μετράει τελικά είναι πόσο έξυπνη και πρωτότυπη είναι αυτή, ωστε να μην βαρεθούμε το κομμάτι για να έχει αντοχή στο χρόνο.Η μουσική είναι απο μόνη της ωραία,οποιοδήποτε θέμα και ρυθμός, δεν γίνεται μόλις την καταλάβεις να μην σου αρέσει, το μόνο που γίνεται είναι να τη βαρεθείς.