JesseJames

εγώ θυμάμαι πριν λιγα χρόνια είχα πάθει έρωτα κεραυνοβόλο με αυτό το μπλεδάκι - σε συνδιασμό με τις καφέ νατσουραλ-ξύλου λεπτομέρειες στο cutaway και στο headstock

έχεις δίκιο δεν το σκέφτηκα :-X

...

περίεργο γιατί εγώ έκανα αναζήτηση για zimmer και pearl harbor και βρήκα κάτι. Αυτό δεν ψάχνεις?

καταδέχτηκε η gibson να φτιάξει αντίγραφο της ρέπλικας του chris derrig? (καλά τι αναρωτιέμαι εδώ οι άνθρωποι πήγαν και έφτιαξαν την firebird x εκεί θα κολλήσουμε? ;D ) σε κάθε περίπτωση, δεν μπορώ να θεωρήσω σοβαρό σελερ κάποιον ο οποίος πουλάει custom shop όργανο χωρίς φωτό απο: serial number, κάθε πιθανή γωνία του οργάνου, της ζημιάς που αναφέρει και των πιστοποιητικών γνησιότητας :P

ναι αλλά αν πρόσεξες πουλάει ότι νάναι. Και εννοώ ότι ίσως, το γεγονός ότι -ίσως- είναι μαιμού να του "διαφεύγει"

...

καλά εδώ που τα λέμε η συγκεκριμένη βρωμάει κινέζικη ρέπλικα από μακριά. 1 φωτο κακής ποιότητας που δεν μας αφήνει να δούμε λεπτομέρειες που χαρακτηρίζουν αυτές τις ρέπλικες (γέφυρα, binding στα τάστα, binding στο σώμα). Εγώ θα την κακοχαρακτήριζα μόνο και μόνο λόγω της λάθος θέσης (όσο μπορώ να διακρίνω) που έχει το Gibson logo στο headstock

[flash=200,200] και χτυπιέμαι σαν 15χρονο μόνος μου νυχτιάτικα τι παλικάρι ο Φιλ

εγώ πάλι θα έλεγα πως αυτό που κάνει εντύπωση είναι το πιο γυαλιστερό. λες και είμαστε καρακάξες ένα πράμα...

Τελικά μάλλον το πρόβλημα είναι η αμεσότητα και η ευκολία χάρη στην οποία είναι προσιτή η μουσική σήμερα. Συγκρίνεται ο τύπος που θα έβγαινε από το σπίτι του την δεκαετία του 60 ή του 70 για να "ψάξει" και να αγοράσει το Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band με τον τύπο που με ένα κλικ όχι μόνο θα ακούσει το τελευταίο χιτ του μπίμπερ αλλά θα τον ανεβάσει και εκεί που βρίσκεται; Ρε παιδιά μήπως τελικά η μουσική σαν τέχνη είναι περισσότερο δημοφιλής απο όσο θα έπρεπε; ;D

Δε νομίζω πως θα βρεθεί κάποιος μουσικόφιλος να διαφωνήσει σε γενικές γραμμές με αυτά που γράφεις. Εγώ συμφωνώ και νομίζω πως τα λες ωραία κιόλας. Από τη δικιά μου μεριά, στην σχετικά/αναλογικά μεγάλη πορεία μου ως ακροατής, ψάχνοντας συνειδητά ή ασυνείδητα να ικανοποιήσω τις εσωτερικές μου ανάγκες, να ψυχαγωγηθώ, να ξεχαστώ ή ακόμη και να μάθω, κατέληξα λίγο πολύ και γω σε κάποια συμπεράσματα. Όλα αυτά λοιπόν που εμείς "με τα περίεργα γούστα", "οι ψαγμένοι", "οι κομπλεξικοί" "οι καμμένοι" (και άλλους παρόμοιους φαιδρούς χαρακτηρισμούς που τουλάχιστον εμένα μου έχουν προσάψει κατά καιρούς φιλοι και γνωστοί -ακόμη και η μάνα μου(!!!) :P ) αγαπάμε στη μουσική, δείχνουν να μην έχουν αξία σήμερα και να μην τυγχάνουν της αποδοχής που θα "θέλαμε" από τους γύρω μας. Σαφώς και δεν εννοώ ότι σήμερα δεν φτιάχνεται καλή μουσική, άλλωστε στα σχεδόν τριάντα μου δεν έζησα πολλές από τις καλές εποχές των ετερόκλητων στυλ που μου αρέσουν. Ίσως τελικά πιστεύω πως το "corporate" χρήμα, η πολύ στενή σχέση που αναπτύχθηκε στη βιομηχανία αυτή μεταξύ της μουσικής και των δημοσίων σχέσεων, η ανάγκη η μουσική να πουληθεί σαν οδοντόκρεμα, σχεδόν σαν είδος καθημερινής ανάγκης μας κάνει δικαιολογημένα κατ' εμέ να έχουμε αυτήν την αίσθηση. Από την άλλη διακρίνω στον εαυτό μου κάτι το οποίο δεν μου αρέσει. Διακρίνω πιά μια ελιτίστικη συμπεριφορά από μένα σε όσους "της άλλης μεριάς" είναι διατεθειμένοι να με κρίνουν ή να επιχειρηματολογήσουν ενάντια στις απόψεις μου και τις πράξεις μου (είτε σαν μουσικό είτε σαν ακροατή). Ναι, οκ "ο μουσικός όμως πρέπει να βγάλει το ψωμί του" (ή το κάστρο με τις 5 πισίνες και τα 8 WC for that matter). Και γιατί παρακαλώ να είναι αυτός ο τρόπος; Κάπου εκεί το ερώτημα νομίζω ξεφεύγει και για την απάντησή του θα μπορούσαν να ξεκινήσουν συζητήσεις περί παιδείας, αξιών, ηθικής και πάει λέγοντας. Εντέλει, πολύ νομίζω ότι το κούρασα. Ίσως τελικά για τους άλλους η μουσική να μην είναι τόσο μεγάλο κομμάτι της ζωής τους. Ίσως να τη χρησιμοποιούν για να βρουν γκόμενα, να βάλουν σκούπα, να κάνουν ένα ντουζάκι ή να κατέβουν το πρωί στη δουλειά. Από την άλλη.......

To πολύ πολύ που μπορεί να πάθει η καλή σου είναι να της καταστρέψεις ένα ποτενσιόμετρο. Τσίμπα να έχεις κανένα εφεδρικό, πάρε κάνα 2 πυκνωτές στις τιμές που φοράει να υπάρχουν, έναν φτηνό humbucker σε μέγεθος μονού για τέλε πχ GFS( http://store.guitarfetish.com/Lil-Puncher-XL-Three-Versions-Available_p_465.html ) και -άποψή- μου go for it. Με την πρώτη, με τη δεύτερη, άντε με την τρίτη θα το κάνεις και μπορεί να σου γίνει και χόμπι μετά όπως έπαθα κι εγώ απλά κράτα το κολλητήρι μακρυά από το μαγνήτη

όχι απλά διαφορά, η μέρα με τη νύχτα. Το έκανα αυτό στην στρατ μου για να την κάνω πιο all around και ευέλικτη και μπορώ να πω πως ώρες ώρες (περισσότερο απ' όσο το περίμενα :P ) μου λείπουν οι θέσεις 1 και 2. είσαι σίγουρος ότι δεν σε ενδιαφέρουν τα καθαρά της τέλε σου? γιατί μετά από τέτοια αλλαγή θα είναι πολύ διαφορετικα Αν μπορείς να χειριστείς in a decent way κολλητήρι και καλάι και να διαβάσεις το schematic της συνδεσμολογίας (το οποίο το βρίσκεις άνετα οπουδήποτε στο web) μπορείς να τη γλιτώσεις με μόνο το κόστος του μαγνήτη

+1 για τις Vintage. Μετά από συγκριτικά σε μαγαζιά για να διαλέξω λεσπολοειδές για λογαριασμό ενός φίλου είχα καταλήξει στην Vintage V100 MRPGM ανάμεσα σε αρκετές epiphone (κινέζικες όλες lp standard) που δοκίμασα πριν 2-3 χρόνια. Εδινε την αίσθηση οργάνου ένα επίπεδο πάνω από τις epi, πιο προσεγμένου. +1000 όσο μου αρέσουν οι SG στο μάτι, άλλο τόσο δεν παλεύω αυτό το χαρακτηριστικό τους. Δοκίμασε οπωσδήποτε μια SG από κοντά με ζώνη γιατί πολλούς τους ξενερώνει ότι το όργανο "πέφτει" προς τη μεριά μου μανικιού.

αν ιδρώνεις, τον ιδρώτα σου όσο παίζεις το όργανο θα τον ρουφήξει θες δε θες. από κει και πέρα... είναι θέμα κοινής λογικής και υγιεινής εσείς επιλέξτε τον ιδρώτα, εγώ θα επιλέξω οινόπνευμα-ζιπέλαιο-νερό και κάποιο mineral λαδι 1-2 φορές το χρόνο

με αυτήν την περιγραφή μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό τούτος εδώ [flash=200,200]http://youtu.be/M41q4blaJ7w?t=43m32s

αμαρτία να μην είναι φρέσκια η τσιπούρα. αμα μυρίζει κιόλας... ζιπέλαιο να φύγει η μπόχα, λεμον οιλ και στα καρβουνα. μετά τα baked maple, baked tsipoyra

εφόσον η ταστιέρα δεν έχει φινις όπως οι περισσότερες μειπλ (γκλος η σατέν) φαντάζομαι πως ναι. αλλά δεν μου έτυχε ποτέ να δω έβενο να χρειάζεται λαδάκι(δεν κυκλοφορούν και τόσοι πολλοί εδω που τα λέμε εδω τριγυρω:P), ίσως λόγω της μεγαλύτερης "πυκνότητάς" του. Αντίθέτως σε μια Cort ενός φίλου (αρρωστο spalted maple καπάκι) το ροουζγουντ είχε γίνει καφέ ανοιχτό, και εκ των υστέρων μου είπε οτι στα 6-7 χρονια που την είχε δεν τη λάδωσε ποτέ

δεν είμαστε εμείς σεξιστές. αυτές τα πετάνε έξω ;D

Δεν ξέρω για τα κσύλα σου αλλά αν τα τάστα σου το ακούγανε αυτό θα βγάζαν πόδια και θα τρέχανε. ;D Ο ιδρώτας οξειδώνει τις χορδές οι οποίες με τη σειρά τους, αν δεν αλλαχτούν όταν πρέπει σκάβουν λίγο λίγο στα τάστα σου φαράγγια. Στην μπίχλα δεν θα αναφερθώ καν. Το μόνο που ίσως κάνει καλό στην ταστιέρα (εφόσον δεν είναι maple) είναι λίγο lemon oil (συνθετικό ε; όχι από κανονικό λεμόνι) που την σκουραίνει και ίσως βελτιώνει λίγο την αίσθηση. Συνθετικά και ΜΟΝΟ συνθετικά λάδια

+1 για τις Cort σε αυτό το budget. κανα 2 Fender που δοκίμασα σε αυτήν την κατηγορία τιμής δεν μπορώ να πω πως με ικανοποίησαν

Congrats και άπειρο respect!!!

σουιτ μπειμπι τζιζους τι μπανταρα και απο τους καλύτερους τόνους που έχω ακούσει σε κιθάρα αυτός ο άνθρωπος...

Αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στους 2 τότε Warren δαγκωτό. Την εκτέλεση του Cortez The Killer του Neil Young απο Warren Haynes και Dave Matthews Band θα τη θυμάμαι μέχρι να πεθάνω. Με σημάδεψε.