fusiongtr

Χαχαχαχα, ΘΕΟΣ!

Ελπίζω να έπιασες και το υπονούμενο (εκτός του προφανούς). Με την Τίνα την Σπάθη σε σκηνοθεσία Berto (από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του είδους). Πςςςς, ταινιάρα.

Για να σε βοηθήσω λίγο .... μην το παίξεις.

Όξινη βροχή το λένε οι επιστήμονες.

Κι ύστερα να θέλει κλίσμα για να ενεργηθεί λέμε.

Και αντί για F# εννοείς Gb?

Όχι βρε Νίκο. Ο ΒελουχιOTIS από το Redding. Και ο Otis Rush, ήταν ο ΒελιOTIS ο Βιαστικός.

Δηλαδή πώς νομίζεις ότι ήταν το πραγματικό όνομα του Otis Redding?

Ρε πάτε καλά? Ποιες συντάξεις? Από τα 23 μου έχω κάνει τα χαρτιά μου, κι ακόμα περιμένω ασούμε .... Δεν σου λέω. Γιατί θα πας να το παίξεις στοίχημα.

Ένας βασικός λόγος που δεν γράφω είναι αυτός.

Μπράβο σας.

Αν γράψω σοβαρά εδώ, θα με κόψει η λογοκρισία (και καλά θα κάνει). Οπότε εκμεταλλεύομαι την ελευθερία του λόγου μου, και δεν γράφω.

Έλα ...

1. Τώρα έχει cyber Monday, έχει κάτι καλές ευκαιρίες σε έπιπλα. 2. Λάθος δεν είναι τίποτα. Όλα εξαρτώνται από την αίσθηση που λαμβάνει ο ακροατής (κι ας είμαστε μόνο εμείς οι ακροατές των δικών μας πονημάτων καμιά φορά, όταν δεν τα βγάζουμε προς τα έξω). Κάποιες φορές όλα κρίνονται σε "λεπτομέρειες". Σ' αυτή την λεπτή γραμμμή που χωρίζει το αριστούργημα από το ανέμπνευστο, την ελευθερία από την ασυδοσία, το "γουστάρω να το κάνω" από το "γουστάρω να το ακούω", κλπ. Και όλοι, μα όλοι πέφτουμε σ' αυτή την λούμπα να μπερδεύουμε τα πράγματα, να μην βλέπουμε καθαρά. Λάθος δεν είναι να τζαμάρει κάποιος σε ένα ολόκληρο κομμάτι. Αλλά ... - τότε το κομμάτι λειτουργεί ως backing track. - η όλη δημιουργία έγκειται στο σόλο παίξιμο - όποιος το κάνει αυτό, φυσικά επιδεικνύει ιδιαίτερες σολιστικές δυνατότητες (που πρέπει να έχει) - το σόλο πρέπει να κρατάει το ενδιαφέρον του ακροατή από την αρχή μέχρι το τέλος, να έχει μουσικότητα δηλαδή - να μην επαναλαμβάνεται (να μην παίζει τα ίδια πράγματα) ή ... - .... να έχει τέτοιο εκπληκτικό phrasing που να μην φαίνεται αυτό - να έχει αρχή, μέση, τέλος, και να μπορεί να αφηγηθεί επαρκώς (τουλάχιστον) μια ιστορία - να εμπεριέχει το στοιχείο της έκπληξης, και το στοιχείο της εναλλαγής, αλλά με τέτοιον τρόπο, που να λειτουργούν υπέρ της εγρήγορσης του ακροατή, και όχι της απομάκρυνσης - και πολλά άλλα που δεν μου έρχονται τώρα. Το θεωρείς εύκολο? Then go for it. Άνοιξε το youtube και βρωμάει ο τόπος από τέτοια. Άκουσε μερικά, και σκέψου σε πόσα σκέφτηκες ότι είναι βαρετά και τα προχώρησες. Σκέψου τι είναι αυτό που κάνει κάποια να μην είναι βαρετά, και έχεις βρει κάτι. Επίσης, το θέμα δεν είναι να "προκαλέσεις" εμένα ή οποιονδήποτε, αλλά τον εαυτό σου. Έχεις όλες τις δυνατότητες, ψάξου όσο θέλεις, θα πέσεις σε λούμπες (όλοι μας πέφτουμε), χρειάζεται κι αυτό για να κατασταλάξεις, δοκίμασέ τα όλα, πρώτα από όλα πέρνα καλά με αυτό που κάνεις, και όλα θα βρουν την θέση τους σιγά σιγά πιστεύω. Αφήνω εδώ όλες αυτές τις σκέψεις να υπάρχουν, μια και το έφερε η κουβέντα. ΥΓ. Αυτός ο καναπές τι μάρκα είναι?

Αν το νοικιάζανε με τον μήνα ασούμε, θα τα είχανε πιάσει τα λ7 τους.

Πιο πολύ μου αρέσει το γεγονός ότι καταλαβαίνεις μόνος σου κάποιες "αδυναμίες", και προσπαθείς να ελιχθείς μέσα σ' αυτές. Όταν κάτι γίνεται συνειδητά, είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Το ελέγχεις. Αυτό πριν λίγο καιρό δεν υπήρχε, και το θεωρώ κατάκτηση και μάλιστα σπουδαία.

Έπαιζε κιθάρα ο John Holmes?

Ωραίο είναι βρε Γιώργο, αλλά παίζεις σε όλο το κομμάτι σόλο. Basta και λίγο. Και που είναι το θέμα? Που είναι οι επαναλαμβανόμενες μελωδίες? Ε? Εγώ φταίω για την ένταση, ο κανάγιας, ο αληταράς. Το limiter με μέτρο, όχι με το μέτρο. Ωραίος (εννοείται). Αλλά την άλλη φορά βάλε και κανένα θέμα, και μην παίζεις συνέχεια σόλο. Και άσε τον κυρ Latimer, γιατί αυτός είχε και κάτι συμπαίκτες "κάτσε καλά" και παίζανε κι αυτοί θέματα στα κομμάτια. Άσε που τότενες ήταν η εποχή της πολυλογίας.

Και νόμιζα ότι μόνο οι κιθαρίστες χρησιμοποιούν τέτοια ορολογία (για τις κιθάρες τους).

Ρε και Roma Pizza γίνεσαι εσύ άμα θέλεις λέμε ....

Another great soundtrack for games. Insert coin ....

Ήμουν σίγουρος.

Είναι και τα θέματα αρκετά .... Και το ένα καλύτερο από το άλλο .... 10 λεπτά τουλάχιστον το ήθελα.

Συμφωνώ. Αλλά ξέχασες τον Bill. Θα έλεγα ότι αυτοσχεδιάζουν ο Astor με τον Bill, κάτω από την ενορχηστρωτική και συνθετική μπακέτα του Ennio. Α ρε Λουκά, κάτι ταξίδια που μας πηγαίνεις ... Στο ακατέργαστο συναίσθημα δεν χωράνε λόγια ρε φίλε ...