Μια κουβέντα off-topic.
Την προσοχή και το ενδιαφέρον του κοινού πρέπει να την κερδίσει ο performer on stage. Είτε jazz, ροκ, λάικα, κλασσική, είτε κλόουν.
Εγώ πληρώνω τα λεφτουδάκια μου να διασκεδάσω.
Αν δεν με τραβήξει η μουσική, θέλω:
Να πιω, να πω καμμια κουβέντα, να φάω, να ψήσω την κυρία δίπλα, κλπ. Ανθρώπινα πράγματα.
Ποιός είναι ο κύριος που θα μου πεί να σκάσω για ν' ακούσω τις βαρεμάρες του; Ας ήτανε καλύτερος. Αν διαφωνεί να μου επιστρέψει τα φράγκα μου. Εγώ ήρθα με την καλή διάθεση, προπλήρωσα, για να τον ακούσω.
Και πέραν αυτού, η διασκέδαση δεν πάει χώρια.
Τώρα τρώμε. Μετά ακούμε. Σε λίγο κάνουμε καμάκι, κλπ. κλπ.
Θεωρώ σαν μουσικός, θράσος του παταριού να απαιτεί την προσοχή μου.
Δεν πα να σαι ο... Νταλάρας. Κέρδισε την.
ΥΓ. Να διευκρινίσω ότι έχω περάσει πολλές ώρες εκστασιασμένος από αυτό που παρακολούθησα πολλές φορές σε συναυλίες, μπαρ, κλπ. Αλλά ήταν δική μου αντίδραση. Δεν την επέβαλαν.