Alter

και αν σκεφτουμε οτι τουλαχιστον αυτοι ηταν επισκεπτες στις φυλακες , σε αντιθεση με αρκετους αλλους μπλουζιστες που περασαν χρονια εκει μεσα, πχ Lead Belly!

πολυ ωραιο κλιπ! Μου θυμιζει ενα αλλο, στις γυναικειες φυλακες αυτη τη φορα, του τεραστιου Freddie King, πιο ανεπισημο ομως!

Συνήθως κουβαλάω αυτό, συν ένα Dunlop mini wah, που νομίζω θα κάνω αναδιάταξη για να μπει κι αυτό στην πεταλιέρα..

Ενας ενισχυτης 5 βατ θα μεταμορφωθει αν μπει σε μεγαλυτερη καμπινα, η μεγαλυτερα ηχεια, 2χ12, 2χ10 κτλ. Η ουσιαστικη διαφορα απο εναν 15 πχ ειναι στο headroom, δηλαδη στο αν χρειαζεσαι τελειως καθαρο ηχο η οχι. Επισης, αν πχ με εναν 40ρι δεν χρειαζεται να ξερεις και πολλα για να στησεις στη σκηνη (μια που οπου και να τον βαλεις θα τον ακους καλα), οι μικροι θελουν να ξερεις λιγο πως να στησεις, που να εισαι σε σχεση με τον ενισχυτη και τους αλλους μουσικους για να τον ακους καλα, πως να εκμεταλλευσαι το χωρο για τα μπασα που ειναι συχνα πιο αδυνατα απο μεγαλυτερους ενισχυτες, κτλ.. Εγω παιζω συχνα με μικρους ενισχυτες (εχω δυο 15ρηδες fender λαμπατους), αρκετες φορες με δυνατους ντραμμερ, και εχω ακουσει και εναν 5ρι fender vibro champ, rehoused σε μεγαλυτερη καμπινα με 12ρι να παιζει επι σκηνης ροκ μια χαρα!

Το δυνατό σημείο σε όλα αυτά τα ΖΟΟΜ είναι ο ήχος και όχι το βίντεο τους. Σε φωτισμούς λάιβ πάντα το βίντεο είναι αδύνατο, αλλά ο ήχος καλός. Οπότε αν θες κάτι που να τραβάει μόνο του ας είναι το ΖΟΟΜ, αλλά αν παίζει να γράφετε ήχο από κονσόλα τότε θα πήγαινα σε καλύτερες κάμερες με βάρος στο φακό. Τώρα για ΖΟΟΜ γιατί να πάρεις το Q8 που πληρώνεις τσάμπα το 4track και δε παίρνεις το Q2n-4k? Μισά λεφτά, καλύτερο βίντεο, ίδιος ήχος. Αν και το 4κ επί του παρόντος είναι βασικά απλά μεγαλύτερα files, πιο πολλή ώρα για επεξεργασία και upload. Επίσης παίρνει ΑΑ μπαταρίες οπότε απλά κουβαλάς 4 επαναφορτιζόμενες. Αν θέλεις να δεις την ποιότητα των zoom δες μερικά βιντεάκια στο κανάλι μου, είναι τραβηγμένα με διάφορες ΖΟΟΜ κάμερες (τις άλλαζα όταν έβγαινε η επόμενη). Έχω μείνει στην Q4.

ολο και καλυτερα... εχουμε περασει πια απο το σου ανοιγουνε το αμαξι στο μαχαιρι.. Κι αλλες περιπτωσεις ακουστηκαν τελευταια. Παλι καλα που δεν εγινε κατι χειροτερο, ευχομαι να το βρεις.. Υ.Γ. το σαββατο παιζουμε 100 μετρα απο κει

Εμενα μ αρεσουν ολοι σχεδον οι Fender , η επομενη αγορα ενισχυτη θα ειναι ενας Deluxe Reverb, που μαζι με εναν Princeton reverb τα κανουν ολα και συμφερουν σε λαιβ, και βασικα κουβαλιουνται!, σε αντιθεση με αλλα αγαπημενα μοντελα οπως ο Vibrolux, Twin reverb, Blues deluxe, και ο νουμερο ενα ενισχυτης στη λιστα μου Super Reverb, που τι να τους κανεις για το σπιτι! Και ενας Marshall Plexi δεν θα ηταν ασχημος, αλλα θα πηγαινε χαμενος... Ωραιο το φετιχ με τους ενισχυτες, αλλα αλλες οι αναγκες λαιβ και προβων, αλλες οι αναγκες καλο ηχου σπιτι σε χαμηλες εντασεις. (Αν κι εγω σπιτι με τον Twin παιζω οταν ανοιγω ενισχυτη).

το καλυτερο μου εμενα ηταν με ενα mxr phase 90. Σουπερ ηχος ακριβως αυτο που ηθελα, οποτε καποια στιγμη το πουλαω για την εκδοχη με script logo, true bypass, led κτλ... Ωραιο το καινουργιο, αλλα παει ο αγαπημενος μου ηχος! Παιρνω κανα δυο boutique ακομα, (mad professor τετοιες μαρκες), τελικα ξαναπαιρνω το απλο mxr! (χωρις να μου διαφευγουν βεβαια οι παραπανω δυνατοτητες που ειχαν τα αλλα πεταλια). Αυτο μου εχει συμβει ακομα 2-3 φορες με chorus, vibe, drive.. Ειδικα σε drive αμα δε δοκιμασω ο ιδιος...

επισης απο τη Gibson επαιρνε ενα δολλαριο ανα les paul κιθαρα που πουλιοταν! Πολλα λεφτα για τοτε! Γενικως για μια εταιρια με τοσα μοντελα στα σκαφη και ακουστικες οπως η Gibson ηταν δυσκολο να παρουν στα σοβαρα δυο σανιδες καρφωμενες με 6 χορδες πανω . Ο Leo ηταν στο σωστο τοπο στο σωστο χρονο!

Εγώ πάλι το θεωρώ απαραίτητο, αλλά μερικοί από τους ενισχυτές μου δεν έχουν . Η έλλειψη του ήταν και ο λόγος που δεν είχα αγοράσει έναν ωραίο παλιό Marshall κάποια στιγμή, μια και θα ήθελα να χρησιμοποιώ το drive του με λίγο delay χωρίς να πρέπει να κάνω πατέντες..

Δεν τα βρίσκανε όμως αυτοί οι δύο, ο Les Paul δεν πολύ συμπαθούσε το στυλ του Leo στο χώρο εργασίας..

Ολοι εχουμε τα γουστα μας, και καθε γενια ειναι λογικο να προσπαθει για το λιγο παραπερα. Το καλυτερο με τη μοδα (και κυριως την εκτος μοδας ) ειναι με τα μηχανηματα, συγκεκριμενα οταν κατι που γουσταρεις θεωρειται πια ντεμοντε και ξεπερασμενο. Και επομενως φτηνο και ευκολο να το βρεις μεταχειρισμενο. Πχ παλιες Gibson εκτος απο τα κλασικα μοντελα της εταιριας, που τις βρισκεις για ενα κομματι ψωμι γιατι δεν τις παιρνει κανεις,,, εφφε και ενισχυτες που δεν εχουν ονομα, .. τετοια!

Ο πιο απρόβλεπτος τομέας για μένα προσωπικά ήταν πάντα τα modulation effect. Το αν θα μου αρέσουν η όχι δηλαδή, η το πώς ακουγόταν όταν τα χρησιμοποιούσα σε μπάντα, ήταν συχνά άσχετο από την ποιότητα/φήμη του πεταλιού. Ενώ με τα drive έπεφτα πιο μέσα συνήθως

Δεν παίζει ο καθένας ότι του έρθει. Στην πραγματικότητα ακούς παίκτες μάστερ στον αυτοσχεδιασμό και στο πως παίζουν μαζί, και όλο το σετ τους είναι χτισμένο με grooves που τα φτιάχνουν εκείνη τη στιγμή, με τέλεια ισορροπία του τι παίζει το κάθε όργανο. Πράγμα που μπορούν να κάνουν γιατί έχουν φάει με το κουτάλι όλα τα είδη της μαύρης μουσικής. Αυτοί που παίζουν στο γκρουπ του είναι όλοι τοπ σέσσιον παίχτες, με παιξίματα χρόνων σε τεράστια ονόματα πιο συμβατικής μουσικής. Επίσης αυτό το στυλ μουσικής έχει την ιστορία του, και ο λόγος που ο Chris Dave είναι το όνομα που είναι, είναι ακριβώς ο πρωτοποριακός του χαρακτήρας, το ότι παίζει νέα μουσική.

Αυτο ειναι το στυλ του ομως, δεν προσπαθουν να παιξουν traditional πραγματα με αυτα τα σχηματα, εχει τη δικη του σφραγιδα ο Chris Dave. Εμενα μου φανηκε τυπικο top level μοντερνο neo soul παιξιμο, τοπ μπαντα και παιχτες, απο τα πραγματα που ειναι οι λογοι να μενεις αμερικη .. κριμα που δε βλεπουμε και το κοινο γιατι υποψιαζομαι οτι θα γινοταν της κακομοιρας ,,!

δεν τα λες και λιγα 170 ευρω ειδικα για low drive πεταλακι που ειναι απο τα πιο απλα κυκλωματα.. Θεμα γουστου ειναι οι μαρκες και τα πεταλια, εμενα ας πουμε κανα δυο Wampler που ειχα το Plexi και ενα αλλο drive (δεν πολυθυμαμαι πιο) δεν μου αρεσανε καθολου, ακουγοταν ωραια σπιτι αλλα λαιβ δεν, κατι γινοταν με τα μεσαια! Αν μπει στη λουπα καποιος να ψαχνεται με πεταλια πρεπει δυστυχως να δοκιμασεις πολλα, δεν τελειωνει ποτε το τριπ! Εγω δεν ειδα αισθητη διαφορα να σου πω αναμεσα σε ακριβες μαρκες και φτηνες, εχω αγαπημενα πεταλια και στις δυο κατηγοριες. Μια διαφορα εντονη ειναι στο σχεδιασμο. Δηλαδη στις μεταγενεστερες, ακριβοτερες μαρκες, συνηθως ολο το ευρος των ρυθμισεων ειναι χρησιμο, ολοι οι ηχοι βγαζουν νοημα, κτλ, ενω σε παλιοτερα η φτηνα πεταλια εχεις καποιους καλους ηχους και καποιους που δεν καταλαβαινεις γιατι υπαρχουν στο ευρος ρυθμισεων. Ειδικα σε drive, ουσιαστικα τον ενισχυτη ακους και τα ηχεια του λιγο υπεροδηγημενα και με ενα eq. -- τωρα βεβαια αν δοκιμαζα ποτε ενα Landgraff Overdrive μπορει και να αλλαζα γνωμη! Παντως για μενα τα πεταλια ειναι κατι σαν το χαρουμενο χομπυ του κιθαριστα!

Όσους φίλους κλασικούς έχω πάντως και ακούνε και αυτοσχεδιάζουνε (ακόμα και αν δεν το έχουν κάνει ποτέ μέχρι τότε μερικές φορές), αλλά γενικώς ας μη λέω πολλά για κλασική γιατί η δική μου σχέση μαζί της ήρθε μετά το ροκ και τη τζαζ και είναι εντελώς ανορθόδοξη.. .. Πολύ respect!

Δεν εννοώ ότι δεν είναι απαραίτητη η θεωρία, αλλά ότι το καλύτερο είναι να ακολουθεί το αυτί και όχι το ανάποδο. Φυσικά σε περίπλοκα είδη όπως η κλασική η η τζαζ δε γίνεται να βγάλει κανείς άκρη χωρίς θεωρητικά. Και αυτά που έγραφε ο Μπαχ όμως, πολλές φορές ήταν αυτοσχεδιασμοί, απλά με τον τρόπο που έπαιζαν, άκουγαν και έγραφαν τότε. Και σαν τελικό προορισμό εγώ θεωρώ πάλι το αυτί, το να μπορείς δηλαδή απλά να παίζεις, η να γράφεις, η να ακούς μουσική, χωρίς να μεσολαβεί θεωρητική ανάλυση πια. Πχ μια ματζόρε κλίμακα. Το να μπορείς να την τραγουδήσεις και να την ακούσεις, είναι πολύ πιο ουσιαστική μουσική κατάσταση από το να ξέρεις τις βαθμίδες και τα διαστήματα της. Και πολύ καλύτερη προσέγγιση για να την μάθεις. Ακόμα και για κίνηση και λύση συγχορδιών σε κλασική η τζαζ, κάποιος που ξέρει όλους τους κανόνες, αλλά δεν τους ακούει, θεωρώ ότι έχει πιο πολλά να μάθει από κάποιον που το αυτί του αναγνωρίζει, αλλά έχει ακόμα θεωρητική αδυναμία. Και μερικές φορές είναι απλά θέμα προσέγγισης και συνήθειας. Θυμάμαι χρόνια πριν, είχα κάνει ένα σεμινάριο με μουσικούς τζαζ, και κλασσικούς από την Καμεράτα. Συζητούσαμε ακριβώς αυτό, τη διαφορά του να διαβάζεις η να ακούς. Ήταν εντυπωσιακή η απόσταση των δύο προσεγγίσεων, με τα συν και τα μείον η καθεμία, αλλά τελικά ένας καλός μουσικός βρίσκει άκρη και τις συνδυάζει και τις δύο..

Το αν διαβαζεις νοτες η οχι ειναι ενα θεμα, που εχει να κανει με τα ειδη και το οργανο που παιζεις. Ενα αλλο ομως, και πολυ ενδιαφερον θεμα, ειναι ο ρολος που παιζει το αυτι οταν μαθαινεις κατι. Το αν το μαθαινεις δηλαδη ακουγοντας η διαβαζοντας το (και το διαβαζοντας μπορει να ειναι νοτες, ταμπλατουρα, σημειωσεις η οτιδηποτε). Θεωρω το αυτι πολυ καλυτερο σαν προσεγγιση, και μονο οταν αυτο δυσκολευεται πρεπει να βοηθαει η οποιαδηποτε θεωρια/σημειωσεις. Πχ στο να ακουσεις μια κλιμακα η καποιες συγχορδιες, η να μαθεις ενα κομματι η ενα σολο. Αμα το μαθεις με το χαρτι κολλησες εκει, αν το μαθεις με το αυτι ειναι τοσο πιο ευκολα τα πραγματα μετα. Και σε βαζει και σε φαση να ακους, που αυτο ειναι το να παιζεις μουσικη τελικα. Ακους τι παιζεις εσυ και οι αλλοι! Καλη η θεωρια και παιζει το ρολο της, αλλα ποτε δεν πρεπει να γινεται δεκανικι για το αυτι. Καπως εγω θεωρω οτι ο καλος μουσικος εχει καλο αυτι, και καλη γνωση του μουσικου ειδους που παιζει, το αν παιζει καλα το οργανο .. μπορει σχεδον να το πεις και δευτερευον σε πολλα ειδη..

Ακομα και αυτοι που δεν ειναι γνωστοι στο ευρυ κοινο (η πλειοψηφια δηλαδη) ειναι γνωστοι - και θρυλοι πολλες φορες - στον εκαστοτε κυκλο τους, και συνηθως ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ καλοι μουσικοι. Γενικα τα λεφτα που βγαζουν ειναι εκατονταδες χιλιαδες $ το χρονο, αλλα φυσικα δεν εχουν σχεση με τα εκατομυρια που βγαζουν οι εργοδοτες τους. Και σημερα δεν ειναι και τοσο συνηθισμενα τα φαινομενα περασμενων δεκαετιων που ενα σωρο πραγματα ηταν μαυρα η αδιευκρινιστα, οι πιο πολλοι δουλευουν με μανατζερ, σαφη συμβολαια κτλ.. Σε αντιθεση με ελλαδα, πληρωμενες προβες, αμοιβη αναλογη με τις ωρες/μερες που λειπεις απο το σπιτι σου και οχι τις ημερες των συναυλιων, ΠΟΛΥ καλυτερα λεφτα αναλογικα, και πολυ μεγαλυτερες απαιτησεις φυσικα σε επαγγελματισμο (οπως βεβαια σε ολες τις δουλειες σε αμερικη/ευρωπη). Γενικα μια πολυ προσοδοφορα αλλα και ανταγωνιστικη καρριερα.

Καλη χρονια με πολυ μουσικη και απ ολα!!

κι ομως, ακομα και κιθαρες ιδιας σειρας να παιξεις, πχ στο εξωτερικο σε μεγαλο μαγαζι που μπορει να εχουν 10 ιδιες, θα ακουσεις 10 διαφορετικα οργανα. Γνωμες ειναι αυτα βεβαια, και ολοι εχουμε τη δικη μας. Η δικη μου ειναι οτι, το καθετι παιζει το ρολο του στον τελικο ηχο μιας κιθαρας. Το σχημα, η κατασκευη, το ταιριασμα, τα ξυλα, τα ταστα, το σεταπ, τα ηλεκτρικα, οι μαγνητες, το ταιριασμα της με την τεχνικη του παιχτη, το αν παιζεται πολυ η οχι. Αυτο που δινει η δεν δινει το καλο η κακο ξυλο, δεν θα το παρεις ποτε οτι μαγνητες και να βαλεις πανω. Οπως και τον ηχο συγκεκριμενων μαγνητων δεν θα τον δωσει κανενα ξυλο. Απο τη δικη μου εμπειρια, το καλο οργανο πρεπει να ξεκιναει απο τα καλα ξυλα, γιατι αλλιως οτι χτισεις πανω σε αυτα θα ειναι αδυνατο. Το ιδιο και για την συνεχεια της αλυσιδας, ενισχυτες, εφφε, κτλ. Ολα παιζουν το ρολο τους και διαμορφωνουν ενα μερος του τελικου αποτελεσματος. Αυτες οι γνωμες δεν μπορουν να διαμορφωθουν απο youtube η ηχογραφησεις, εγω τουλαχιστον δεν τα καταφερα ποτε, (ουτε καν δοκιμαζοντας σπιτι μπορω). Πρεπει να παιξεις ο ιδιος, και ει δυνατον σε κανονικες εντασεις και με μπαντα. Και το μετριο η κακο γινεται αντιληπτο οταν δοκιμασεις κατι καλυτερο. Καπως σαν να παρεις καινουργιο αυτοκινητο, και μετα απο λιγο μπαινεις στο παλιο και βλεπεις την διαφορα που δεν εβλεπες πριν..

θα γλιτωναμε πολλα λεφτα παντως μια squier/epiphone, ενα σετακι καλους μαγνητες και ετοιμοι!

Αλλο τι γουσταρει ομως ο καθενας και αλλο τι πληρωνεσαι να διαφημιζεις (οταν εισαι endorser για ενα προιον δηλαδη). Δεν εχω παιξει ποτε ηλεκτρικη Vintage, αλλα μια ακουστικη που εχει ενας φιλος ειναι πολυ εντυπωσιακη για τα (λιγα) λεφτα που κανει, ειναι κατηγοριες πανω!