ippex

Το αυτί σου ρώτα. Σε γενικές γραμμές αν κατάλαβα καλά απο το ''βαρύ'' που είπες πρίν θεωρώ οτι πρέπει να πάρεις κατι που να είναι όντως βαρύ. Τα istanbul κτλ χειροποίητα είναι κατα βάση ελαφριά. Αμα όμως σου αρέσει δεν έχει και τόση σημασία. Κάποτε είχα ενα Bosphorus Gold το οποίο ηταν πραγματικά φοβερό για τέτοιες μουσικές. Απο το εμπόριο ξεκίνα να ακούς κάνα Zildjian A Custom, Sabian AA και βλέπεις.

Ειρωνικά το λες αυτό? ;D +1 κ απο δω!!

Όπως σωστά είπε και ο chembeast, μήν αποκλείσεις τα μεταχειρισμένα μιας και τα περισσότερα φτηνά σετ τα δίνουν είτε λόγω χώρου-φασαρίας, είτε επειδή δεν τους τράβηξε το όργανό είτε επειδή αναβαθμίζονται σε καλύτερα. Και στις 3 περιπτώσεις το πιθανότερο είναι να είναι σε κατάσταση βιτρίνας. Όσο για τα καινούρια, σωστή σκέψη για τα ξύλα. Αυτό που δίαβασες για το poplar θέλει να πεί οτι είναι ενα πολύ φτηνό ξύλο είδικά στην Ασία με κάποια ηχητικά χαρακτηριστικά παρόμοια με το birch. Μην το κουράζεις και πολύ πάντως μέχρι να είσαι σε θέση να ξεχωρίσεις τις ηχητικές διαφορές των ξύλων έχεις δρόμο... Αν απλά θές ενα σετ να παίζεις στο σπίτι, καμιά πρόβα ή κανα πρόχειρο live, οτι και να πάρεις απο αυτά με ένα καλό σετ δέρματα και πιατίνια θα σου κάνει τη δουλειά. Τα Sonor 505 πλέον έχουν εξελιχθεί σε: http://drumstore.gr/index.php?route=product/product&path=59_60&product_id=56

Καλησπέρα και καλώς όρισες στο forum! Αν και το θέμα έχει πολυσυζητηθεί και μπορείς με μία αναζήτηση να βρείς πολλές απαντήσεις, ας πούμε μερικά βασικά: Αρχικά στην κατηγορία 500-800ε οι διαφορές είναι μικρές. Κατα τη γνώμη μου όμως τα birch σετάκια είναι σχετικά πιο αξιοπρεπή απο basswood, poplar και κακής ποιότητας maple. Επίσης όλα αυτά έχουν άθλια δέρματα τα οποία θα πρέπει άμεσα να αλλαχτούν για να πάρεις τον καλύτερο δυνατό ήχο. Με αυτά κατα νού το PDP είναι καλύτερη επιλογή απο το Fame τα οποία θα δεν συνιστώ γιατί είναι πραγματικά ''αγνώστου πατρός''. Απο κεί κ έπειτα, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να βρείς κανα μεταχειρισμένο το οποίο μπορείς να πάς να ελέγξεις με κάποιον που να έχει μια ιδέα, γενικά είναι εύκολο να διαπιστωθεί το αν έχει υποστεί κακή χρήση ή οχι. Θα βρείς πολύ πράμα στις αγγελίες. Πιθανόν να τα δίνουν μαζί με πιάτα, αλλαγμένα δέρματα κτλ οπότε θα κάνεις και πιο ολοκληρωμένη αγορά. Όσο για το κούρδισμα είναι άλλη υπόθεση, κατα βάση εξαρτάται απο σένα και λιγότερο απο το σετ. Ελπίζω να βοήθησα, καλές αγορές!

Μεταξύ σοβαρού και αστείου θα διαφωνήσω-συμπληρώσω όπως και το demon είναι ΑΚΡΙΒΟ πετάλι και πολλοί τρομάζουν μόνο με την τιμή πρίν προλάβουν να φοβηθούν με οτιδήποτε άλλο!! ;D ;D ;D

Τα 2 τελευταία είναι πολύ καλά πετάλια και θα σε καλύψουν μια χαρά. Δεν έχει νόημα να πάς παραπάνω. Τα αλλα 2 δεν τα χω δοκιμάσει ποτέ.

Για αρχή, κάνε ενα Load Default Settings στο BIOS και βάλε για boot πρώτα cd και μετά το δίσκό το οποίο θα αλλάξεις πάλι μόλις τελειώσεις με το format βάζοντας πρώτο το δίσκο. Κατόπιν, βεβαιώσου πως δεν έχει κάποιο πρόβλημα ο δίσκος, και μετά βρές ενα κανονικό cd windows όποιας έκδοσης έχεις και δοκίμασε απο εκεί να κάνεις format.

Ξέχασες το πιο βασικό: 4α στις θέσεις με φτέρνα. Εγω λοιπόν μετράω σε 4α με φτέρνα και σπανιότερα σε 8α όταν είναι πολύ αργός ο ρυθμός. Αυτό για να είμαι εγώ σταθερός, δεν ακούγεται κάτι. Τώρα σε φάση όπου παίζεις ride ή κάποιο break σχετικά μεγάλο (ή κανα σόλο) το hihat μπορεί αποκτάει άλλο ρόλο καθώς μπορείς να παίζεις απο 8α μέχρι clave, footsplash κτλ.

Δεδομένης τόσο της δυσκολίας του κομματιού όσο και των τεχνικών προβλημάτων (βλ. μετρονόμος) μπορώ να πώ ότι η εκτέλεση σου ήταν αξιοπρεπέστατη. Θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες στο ότι σε συνθήκες ορχήστρας (ή σοβαρής μπάντας) ''ψήνεσαι'' σα μουσικός, αλλά το cover είναι άλλη κατάσταση. Θα την παρομοίαζα με το recording πιο πολύ, οπου εκεί πρέπει να είσαι μηχανή... Νομίζω οτι στη μία κατάσταση η δυσκολία είναι να κρατήσεις το σύνολο ενωμένο ενώ στην άλλη το οτι πρέπει να είσαι αψεγάδιαστος απο πρίν γιατί ο μετρονόμος και τα μικρόφωνα δεν συγχωρούν αυτό που σε μια live κατάσταση μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Τώρα όσο για τις δυναμικές, για εμένα προσωπικά δεν είναι κάτι που θα το έθιγα αν δεν ασχολιόντουσαν οι υπόλοιποι. Γενικά είναι κάτι που μας ταλαιπωρεί και θα συνεχίσει να μας ταλαιπωρεί για πολύ καιρό όσο μελετάμε, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Θα σου δώσω 2 συμβουλές που εμένα με βοήθησαν αρκετά: 1ον. Τη σχετική μελέτη του stick control και syncopation για τονισμούς ΑΡΓΑ με σκοπό τα τονισμένα να ακούγονται στο θεό και τα υπόλοιπα ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΑ σιγά. (βλ. Gadd) 2ον. Μπορεί να σας φανεί εντελώς άσχετο αλλά εμένα με βοήθησαν οι βαριές μπαγκέττες. Έπαιζα με 5Α και κατέληξα στις 2Β (ακραίο, μπορεί να φταίει και η ανατομία του χεριού μου) αλλά περιέργως το πρόσθετο βάρος με διευκόλυνε στο να παίζω δυνατά εκεί που χρειάζεται χωρίς να χάνω τον έλεγχο όταν παίζω ήσυχα.

Μα καλά είναι δυνατόν να λείπω εγω απο thread για Gretsch? Που ξέρεις μπορεί κάνας πλούσιος ή η ίδια η Gretsch να αποφασίσει οτι θέλει να χαρίσει μερικά σε Noizάδες drummers (so to say), να μην δείξω ενδιαφέρον? Μήπως για τη θεία τη Σουμέλα να παίρναμε κανα σετάκι birch να έχει λίγο πιο πολύ projection μέσα στα κλαρίνα?

Το δικό μου με 20άρα κάσα παρακαλώ... :)

Υποθέτω πως ''τον καιρό εκείνο'', βάλε δηλαδή 1960, η τζάζ ήταν αν όχι η μοναδική τουλάχιστον η βασική ουσιαστική ντραμιστική επιρροή που θα μπορούσε κανείς να έχει μελετήσει σε βάθος. Το λέω αυτό γιατί έχω παρατηρήσει οτι ακόμα και στις αρχές της ενσωμάτωσης drumset στη latin υπάρχουν jazz fill-ins. Πόσο μάλλον δε στη gospel - RnB που έχουν τις ίδιες ρίζες. Κατα τ άλλα τιτανοτεράστιος ο Bonham...

Με σωστό κούρδισμα θα μειωθεί στο ελάχιστο. Συμβουλή: σφίξε αρκετά το resonant δέρμα και άρχισε να παίζεις με τη ρύθμιση της χορδιέρας ΑΦΟΥ κουρδίσεις σωστά όλα τα υπόλοιπα τύμπανα.

Όλο αυτό το concept με τα σετ που πιάνουν 3 δωμάτια και τους παίκτες ''χταπόδια'' προσωπικά μου προκαλεί ζαλάδα! Είναι ωραίο απο την άποψη του οτι βλέπεις το όργανο σε άλλα επίπεδα, αλλά αξακολουθώ να υποστιρίζω το ''less is more''. Δεν χρειάζεται να είναι πολύπλοκο για να είναι ωραίο..! (Not hatin' just sayin') Και οι 2 είναι παικταράδες πάντως!

Αν και το θέμα το χουμε αναλύσει ουκ ολίγες φορές, να τα ξαναπώ: Καλά τα λένε οι προλαλήσαντες, κακώς απορρίπτεις μεταχειρισμένα μιας και τα περισσότερα φτηνά σετ τα δίνουν είτε λόγω χώρου-φασαρίας, είτε επειδή δεν τους τράβηξε το όργανό είτε επειδή αναβαθμίζονται σε καλύτερα. Και στις 3 περιπτώσεις το πιθανότερο είναι να είναι σε κατάσταση βιτρίνας. Μπορείς εύκολα να καταλάβεις αν ένα σετάκι έχει υποστεί κακή χρήση και να το αποφύγεις. Για τα καινούρια τώρα, τα περισσότερα σετάκια μέχρι 600ε είναι πάνω κάτω το ίδιο πράγμα. Παρ όλα αυτά εγώ έχω ξεχωρίσει 2 τα οποία πραγματικά απο πλευράς ήχου με ενθουσίασαν: Το ένα είναι το PDP M5 http://www.thomann.de/gr/dw_pdp_m5_studio_cherry_shell.htm Και το άλλο το Gretsch Catalina: http://www.thomann.de/gr/gretsch_catalina_club_studiowp.htm Επίσης εκτός αν έχεις καποιο πολύ συγκεκριμένο λόγο που θέλεις διαστάσεις σαν το sonor που αναφέρεις θα σε συμβούλευα να επιλέξεις 10-12 τομ και 14 βαθύ παρά 12-13 και 16. Προσωπική λόξα αλλά μου φαίνεται οτι ειδικά στα φτηνά σετάκια ο 2ος συνδυασμός έχει πάντα περισσότερες ''κακές'' αρμονικές που προκαλούν βαβούρα. Όσο για τα πιατίνια, όπως είπε και ο beeros ο Νάκας έχει Sabian-Zildjian 50% έκπτωση, ΠΡΕΠΕΙ να πάς μια βόλτα. Πολύ αξιόλογη σειρά για τα λεφτά της είναι και η Istanbul Xist.

Ο Περικλής καλά τα λέει, εγω εχω το 14αρι το οποίο είναι απο τα πιο all round πιάτα που έχω ακούσει. Απο κεί κ έπειτα, για jazz οτι δεν είναι extra heavy με πολύ καμπύλο σχήμα κάνει. Στα τούρκικα φαντάσου αυτά που αναφέρεις τα θεωρούν all round, αμα θες ειδικά για jazz έχουν ενα σωρό σειρές. Το θέμα είναι το δικό σου γούστο. Το hihat είναι μια υπόθεση σαν τα ταμπούρα, γι αυτό άλλωστε υπάρχουν και τοσες εναλλακτικές.

Δεν πειράζει..! Ας είχα κ γω εμπειρία με Steve Gadd και ας ήταν και μπινελίκι!! Respect πάντως!

Ε? Πως? :o Δεν ξέρω αν πρέπει να ξύσω πληγές αλλά θα 'θελα να μάθω λεπτομέρειες....

Όπως και το υπόλοιπο hardware, η βάση του ταμπούρου πρέπει να επιλέγεται ανάλογα με τις απαιτήσεις που έχεις απο αυτήν: Αν παίζεις με το ταμπούρο σου σε ίσια θέση στο σπίτι σου άντε και σε κανα live ότι πάρεις καλό είναι... Αν παίζεις σε καμια περίεργη γωνία χρειάζεσαι με μπίλια ή αν θα φάει ξύλο η βάση απο τα πολλά σούρτα-φέρτα σε live-studio-πρόβες κτλ καλό θα ήταν να πάρεις κάτι πιο ''βαρύ''. Προσωπικά όσες φορές πήρα hardware αγνώστου πατρός τύπου millenium-adam-stagg κτλ το μετάνιωσα. Προτείνω οτιδήποτε μιας καλής μάρκας (Pearl-Gibraltar-Tama-Sonor-DW).

Λόγους όπως τη νοσταλγία του ψόφιου ήχου των 80'ς? ;D ;D Πιστεύω ότι το χείλος και το εσωτερικό των τυμπάνων όταν αφαιρείς το ένα δέρμα είναι εκτεθειμένα σε υγρασίες, σκόνες κτλ αντίθετα με την έξω πλευρά όπου υπάρχει κάποια προστασία (βερνίκια-warp κτλ). Τώρα βέβαια αυτό απο μόνο του δεν ξέρω κατα πόσο είναι ικανό να προκαλέσει ζημιά.

Μη σε ξεγελάει το limited edition κτλ, τα χαρακτηριστικά του παραπέμπουν σε entry-level οπότε εκτός και αν αυτό που έχεις είναι εντελώς απαράδεκτο ή απλά θες κάτι για 2ο θα σε συμβούλευα να μαζέψεις λίγα λεφτά ακόμα και να πάρεις κάτι πιο αξιόλογο.

Αυτός είναι συγχρονισμός..!! ;D Εδώ εχω δεί σε στούντιο στραβό rim στο ταμπούρο, κομμένες χορδές στη χορδιέρα (απο τη μία άκρη μόνο), μην πώ για το hardware που καμία βίδα δεν σφίγγει, η κάσα να χρησιμοποιείται ως σκουπιδοντενεκές, σιγά μην την γλύτωναν τα πιάτα.... ΚΑΦΡΟΙ-ΟΥΝΟΙ-ΒΑΡΒΑΡΟΙ Ο ιδιοκτήτης του στούντιο στο οποίο κάνουμε πρόβες, όταν βλέπει τέτοιες συμπεριφορές τους διώχνει επι τόπου. Ως δια μαγείας τα πάντα μέσα είναι σαν καινούρια...

Συμφωνώ. Προφανώς και τίποτα δεν ζει για πάντα! Παρ όλα αυτά δεν μπορεί να είναι αναγκαίο να το πηγαίνεις όλη την ώρα με σπασμένη 3η.. Εκεί θέλω να καταλήξω. Και εγώ με την μπάντα κατα βάση rock παίζω και παλιότερα με μία άλλη και metal. Πιστεύω όμως πως αν το πιάτο στηθεί σε σωστή γωνία και ύψος και υπάρχει και η ανάλογη τεχνική απο τη δικιά μας πλευρά, τότε μπορούμε να βγάλουμε τη μέγιστη ένταση απο ένα πιάτο χωρίς να το καταπονούμε. Βέβαια για να λέμε και όλη την αλήθεια, πολλές φορές λόγω κακής ακουστικής του χώρου (μή μου πείτε πως σε όλα τα προβάδικα έχει γίνει ανάλογη μελέτη) αλλά και παράλογης έντασης των υπόλοιπων οργάνων, ο ήχος των τυμπάνων-πιάτων χάνεται μέσα στη βαβούρα με αποτέλεσμα ο drummer να μην ακούει τί παίζει και ασυναίσθητα να βαράει όλο και πιο δυνατά.

...και κάπως έτσι ορισμένοι ΚΑΦΡΟΙ-ΟΥΝΟΙ-ΒΑΡΒΑΡΟΙ με άλυτα ψυχολογικά προβλήματα που πάνε στα στούντιο μόνο και μόνο για να βγάλουν το μίσος τους χαλάνε την πιάτσα και δεν τολμάνε οι στουντιάδες να ξαναβάλουν πίατο/δέρμα/κτλ της προκοπής... Σίγουρα ενα Paiste Alpha Black (Super-Ultra Heavy) σπάει πιο δύσκολα απο ένα Bosphorus Traditional Paper Thin αλλά όσο και να προσπαθήσεις δεν θα βρέις πιάτο που η παραπάνω κατηγορία ''ανθρώπων'' δεν θα καταφέρει να σπάσει... Εγώ για παράδειγμα όχι μόνο δεν έχω σπάσει πιάτο ποτέ μου, αλλά και ένα ήδη σπασμένο china που μάζεψα απο τα σκουπίδια προβάδικου εδώ και 5 χρόνια δεν έχει καν προχωρήσει η ρωγμή του. Εναλλακτικές τις τρύπας είναι: η αφαίρεση κομματιού, η συγκόλληση της ρωγμής είτε με ηλεκτροκόλληση είτε με κόλλα (http://www.drumdojo.com/cracked_cymbal_fixes.htm)