ez

30 λεπτά πριν, Jazzjoker είπε

Καθαρά αισθητικά, αυτό που έχω να πω είναι ότι η τρίτη έχει μια ατίθαση αλητεία που νομίζεις ότι θα σου φύγει και θα αρχίσει να παίζει μόνη της.

Παιδί μου να εμπιστεύεσαι το ένστικτο και την αισθητική σου, κερδισμένος θα βγεις

Αν η αλητεία είναι το ζητούμενο, όντως η τρίτη μάλλον θα κέρδιζε

Έλα κι ένα με νεκ μαγνήτη καρφί στον ενισχυτή να δέσει το γλυκό

Ίδια σειρά και ρυθμίσεις ποτς στο 10

1 λεπτό πριν, Nestoras είπε

Η 1η έχει τους μαγνήτες που θα επέλεγα για τη δικιά μου.

Δεν απορώ, είναι οι πιο κοντινοί σε ροκ αισθητική 80ς/90ς

Ακόμα ένα κλιπάκι με την ίδια σειρά απο την ίδια θέση αλλά χωρίς το analogman

Με ήχο κράντσυ μόνο απο τον ενισχυτή στα ίδια σέτινγκς

Αργότερα θα πω και ποιά κιθάρα/μαγνήτης αντιστοιχεί στα 3 αποσπάσματα του κλιπ

@kpeyos

11-49 συνήθως απλές σλίνκυ Έρνι Μπολ

Αυτή με τους Χολμς εχει τις πιο παλιες, σχεδόν τελειωμένες

Μετά η κούφια με τους Ζ επίσης μηνών, ενώ η eg500 σχετικά τις πιο φρέσκες

Προχειράντζα και ξεκουρδισιά το τεστ αλλά εκεί που δοκίμαζα για μένα, λέω ας κάνω ένα κλιπ για ν' ακούσω εγώ και μετά είπα να το μοιραστώ

Είναι γεγονός πως το treble booster ομογενοποιεί τον ήχο γενικότερα και συμπιέζει τη νότα εξομαλύνοντας τις διαφορές που ακούει κάποιος σε μπριτζ και νεκ θέση, επειδή όμως έτσι παίζω κατά κανόνα (καθαρίζοντας απο τα ποτς) αυτό ήθελα ν' ακούσω

Η Crews είναι η εταιρεία που φημολογείται πως φτιάχνει ό,τι κοντύτερο σε dry Z καθώς σε αυτήν ενεργοποιήθηκαν οι πρωταρχικοί σχεδιαστές αλλά μέχρι σήμερα δεν έχει τύχει να δοκιμάσω

Τέλος, καλά είναι αυτά τα παιχνίδια αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όλα, ακόμα και τα πιο προσεγμένα τεστ τέτοιου τύπου αδυνατούν να περάσουν πραγματική εικόνα στον ακροατή αφού η κιθάρα ως όλον είναι το πιο βασικό κομμάτι - κι εδώ είναι 3 διαφορετικές αλλά επιπλέον δεν γίνεται να μεταφέρεις την αίσθηση στο χέρι, κάτι που συνήθως καθορίζει τις επιλογές μας

Βρέθηκα με τρεις LP τελευταία και, μια και είχα χρόνο και διάθεση, σκάρωσα ένα μικρό τεστ.

Το αρχείο του ήχου περιλαμβάνει 3 μικρά δείγματα, ένα απο κάθε κιθάρα και είναι ελαφρύ, δυστυχώς με το κινητό.

Παίζω περίπου το ίδιο πράγμα στον μαγνήτη της γέφυρας με τα ποτς των οργάνων στο 10.

Η φωτο είναι χάλια αλλά οι κιθάρες απο αριστερά είναι:

Greco 1980 chambered with pressed laminated top, 3.45kg, Dry Z pickups

Handmade LP about 20 years old with solid maple top, 3.6kg, Tom Holmes pickups

Greco EG500 1980, solid 3p maple top, 3.7kg, original Maxon pickups

Και οι 3 έχουν 2p solid mahogany bodies and 1p mahogany necks with rosewood fingerboards

Φοράνε 11άρες (αρκετά χρησιμοποιημένες) και παίζω με τον Zinky Velveteen & Analogman Beano boost σε σχετικά χαμηλή ένταση.

Ποιά είναι ποιά λοιπόν;

Επανέρχομαι για να δώσω το λινκ απο ένα κατατοπιστικότατο άρθρο του Φώντα Τρούσα για τα έργα και τις ημέρες του Γιώργου Τσακαλίδη.

https://www.lifo.gr/culture/music/o-giorgos-tsakalidis-poy-efyge-prosfata-apo-ti-zoi-itan-o-kinitirios-mohlos-tis-ano?fbclid=IwAR3m1obdPkYWCZr-UhEV335BwJPcUhSnAIvjAj71GDPzjMqbU6-pkepuwt0

2 λεπτά πριν, dimsonic είπε

η συνεισφορά του μακαρίτη ήταν στο περιθώριο των ευρύτερων μουσικών δρώμενων της χώρας.

Διαφωνώ, εκτός αν θεωρείς -εκτός των άλλων- τις "Τρύπες" περιθώριο της ελληνικής σκηνής.

Ειρήνη υμίν.

2 λεπτά πριν, dimsonic είπε

 

ίσως δεν είναι (?) ο κατάλληλος χώρος....

 

Η ανάγκη σου να προσθέσεις το ερωτηματικό στο σχόλιο σου είναι η απάντηση.

Αν όχι εδώ, που;

Μια και βλέπω με λύπη πως η είδηση του θανάτου του Γιώργου Τσακαλίδη δεν βρήκε θέση σε τούτες τις σελίδες.

https://parallaximag.gr/thessaloniki-news/efyge-apo-ti-zoi-o-thrylikos-giorgos-tsakalidis?fbclid=IwAR2QgHds4CFdq896AhFcIpWj657aEgUtGoz82OjyP3vsUNC7rtn2K0tPbxs

Ο καλύτερος τρόπος να καταλάβεις τις διαφορές είναι να παίξεις μια esquire.

Εκεί, με τον ένα μαγνήτη και τις 3 θέσεις του διακόπτη αποφασίζεις.

Οι διαφορές υπάρχουν, ο εκάστοτε παίκτης όμως τις αξιολογεί ανάλογα με τις ανάγκες και τις προτιμήσεις του.

Απο σήμερα διατίθεται το ακουστικό μας άλμπουμ του 2006 "Assorted blues, ballads & other hippie related songs" εμπλουτισμένο με τέσσερα ακυκλοφόρητα τραγούδια που διασώθηκαν απο την ίδια βραδιά (Mean old Frisco, Last fair deal, Can't be satisfied & Thrill is gone) καθώς και μια στούντιο ντέμο εκτέλεση του "Hurt".

https://blueswire1.bandcamp.com/album/assorted-blues-ballads-other-hippie-related-songs

8 λεπτά πριν, johnps είπε

το ιστορικο παραρλαμα.................................... η  flying v  του ντουνουση ητανε ?

Ναι, ακόμα κλαίει που την έδωσε, ήταν και σπάνιο μοντέλο.

Done done it

2 ώρες πριν, ekim είπε

@ez

Αυτή η ωμή προσέγγιση (έτσι την αντιλαμβάνομαι εγώ) είναι πολύ του γούστου μου. Πολύ ωραία προσέγγιση Δάσκαλε αν μπορείς πες μας και με τι ενισχυτή παίζεις και σε τι ρυθμίσεις μπας και μάθουμε τίποτα.

 

@gkourmoul1

Γιώργο πολύ ωραίος και ο δικός σου ήχος, μου άρεσε περισσότερο με τον marshall. Πόσο δύσκολο είναι ρε φίλε να καταφέρεις να συνδυάσεις τόσα πολλά πετάλια να δουλεύουν ομαλά ταυτόχρονα

Ευχαριστώ, με τον Zinky Velveteen σε ένταση δωματίου, 3 ρυθμίσεις έχει όλες κι όλες , το gain είναι τέρμα και το tone κομμένο (τα πρίμα έρχονται απο το treble booster).

Θέλησα να υπάρχουν δημοσιοποιημένες αυτές οι ηχογραφήσεις σε μια ενιαία έκδοση, μια βοήθεια ενδεχομένως για τον φιλόμουσο μελετητή και ιστορικό του μέλλοντος, τον δημοσιογράφο που ερευνά τα τι και πως της μουσικής σκηνής της Θεσσαλονίκης – αλλά και ευρύτερα. Κυρίως γιατί περιλαμβάνονται εδώ κομμάτια που έχω αγαπήσει ιδιαίτερα και ενώ παίζονται συχνά στο πάλκο ποτέ δε βρήκαν θέση σε κάποιον δίσκο μας, όπως και κάποιες σπάνιες εκτελέσεις τραγουδιών που είναι αμφίβολο αν θα ξαναπαιχτούν από τούτο το σχήμα. Έτσι προέκυψε αυτή η κυκλοφορία που όποιος επιθυμεί μπορεί να την ακούσει εδώ:

https://blueswire1.bandcamp.com/album/no-fourth-expected

Τα δυο πρώτα κομμάτια προέρχονται από τις πρόβες που γέννησαν τον δίσκο μας NOS, το Alabama train είναι τραγούδι του Louisiana Red και παίχτηκε με ενθουσιασμό από όλους μας για την χαρά των αναμνήσεων, μια και ο Red συνήθιζε να πατάει γκάζι προς το φινάλε προσθέτοντας ένα ιδιαίτερα αναγνωρίσιμο riff κιθάρας του Lenny Kravitz. Το Peep show blues εκτελέστηκε μια και μοναδική φορά τελείως αυτοσχεδιαστικά όταν ο καλός φίλος της μπάντας Χρήστος Κατίδης ετοίμαζε κάτι για μια κοινή μας παράσταση και βρισκόμενος στο στούντιο ζήτησε κάτι αργό και δραματικά αισθαντικό.

Τα κομμάτια Death letter, Walking blues & That green guitar είναι ζωντανά ηχογραφημένα στον χώρο του Gaia που αργότερα μεσουράνησε ως Blue Barrel. Ειδική αναφορά στο πρώτο που είναι από κείνα που καμαρώνω, αφού η εκτέλεση με slide γίνεται από Λα ενώ η κιθάρα (η διαβόητη Ταβλοκάστερ μου) είναι κουρδισμένη σε Ρε ανοιχτό.

Τα Hoochie Coochie man & Holmes too προέρχονται από την συναυλία που έδωσε το Hobo Street και δεν χωρούσαν στο CD.

Στη συνέχεια, τα Mean old Frisco & Broke my baby’s heart ηχογραφήθηκαν σε μια συναυλία μας στο μπαρ Λυκίσκος. Το δεύτερο ειδικά, είναι ζήτημα να το έχουμε παίξει 2-3 φορές, το χιούμορ είναι ιδιαίτερα σε πρώτο πλάνο στην ερμηνεία ενώ όταν έρχεται η στιγμή για το σόλο, αντλώ έμπνευση από το απροσδόκητο και πολυποίκιλο στυλ του Amos Garrett για να χαθώ στη συνέχεια σε έναν παροξυσμό φρασεολογίας που δεν είναι συνήθης για τα στάνταρ μου.

Τέλος, τα Too rolling stoned, Little by little & Breznitsa είναι ζωντανή ηχογράφηση από συναυλία μας στο Uzice της Σερβίας. Και μόνο για το τελευταίο θα έκανα ότι χρειαζόταν για να κυκλοφορήσει αυτή η συλλογή, το κομμάτι που δείχνει πιο καθαρά από οιοδήποτε άλλο το δέσιμο, την σχέση και την επικοινωνία που έχουμε αναπτύξει οι τρεις μας Blues Wire τα τελευταία δέκα χρόνια τουλάχιστον.  

@gkourmoul1

Σε μπελάδες με έβαλες στα γεράματα με την υπενθύμιση του κομματιού...

Πληροφοριακά και μόνο, όχι vintage correct, κάπως έτσι κάποτε έκανα λίγο mimic τον ήχο και την αισθητική του, strat>chorus+treble booster>amp.

Ωραίος τόνος αν και οι μπουρμπουλήθρες είναι λίγο έντονες, in your face, κάπως αδικούν το τελικό αποτέλεσμα. For the record πάντως, για την αυθεντική ηχογράφηση ο Trower φημολογείται πως χρησιμοποίησε 3 πετάλια, Dan Armstrong Red Ranger treble booster, Uni-Vibe chorus/vibrato & Electro-Harmonix Electric Mistresses.

Σε διάφορα πειράματα που έκανα στο παρελθόν, το Phase 90 πλησίαζε πάρα πολύ κοντά, επίσης καλά ακούγονταν και 1-2 chorus, απλά αλλά ιδιαίτερα σε χαρακτήρα.

Για μένα πάντως η βασική πηγή του ήχου είναι το κεφάλι του κιθαρίστα, γι αυτό και συχνά ακούς παρόμοιο τόνο απο πολύ διαφορετικά setup, είναι μέσα στο μυαλό και ο μουσικός αυτόν αναζητάει μέχρι να πλησιάσει κοντά, να αισθανθεί οικεία τις νότες κάτω απο τα δάχτυλα του.

5 ώρες πριν, dimsonic είπε

82...

αεροπορία ρεε...

 

 

(χάσαμε άλλο ένα νήμα...)

 

Δημήτρη άσχετο αλλά, αυτός δίπλα σου είναι ο Άγγελος ο Σκορδίλης;

Διαθέσιμη για ακρόαση ή/και αγορά στην σελίδα μας του Bandcamp μια νέα συλλογή Blues Wire με ακυκλοφόρητα κομμάτια. Υπενθυμίζω οτι σήμερα είναι bandcamp friday και τα όποια έσοδα αποδίδονται στους καλλιτέχνες δίχως κρατήσεις. Περισσότερα και πιο αναλυτικά για το περιεχόμενο της έκδοσης σε προσεχή ανάρτηση.

https://blueswire1.bandcamp.com/album/no-fourth-expected?fbclid=IwAR3MYEBYF8og-kYZtQerorfHN5xiJ34FkpACYcq-hfmYCoofiu9od77QYtQ

Μάλλον είναι Ιταλική Gherson Les Paul 70s

Ωραίο φαζ τούτο το SM και δεδομένου πως το έχω παίξει και ακούγεται σαν να σφάζονται όρκ με νάζγκουλ, φάνηκες ιδιαίτερα κρατημένος, σαν να φοβήθηκες πως ο ήχος θα σου δαγκώσει το χέρι.

Μήπως πήρες το Nothingsizer?

Πολύ πολύ ωραίο, λυρικό θα χαρακτηρίσω το παίξιμο.

Ακούγεται σαν tube screamer κάτι με σχετικά χαμηλά το gain, πολλά θα μπορούσε να είναι.

Μεγειά, πάντα τέτοια.

5 ώρες πριν, trolley είπε

Στο DVD "In The Flesh" η μπάντα του Waters παίζει το "Set The Controls For The Heart Of The Sun", σφραγίζοντας για πάντα την απάντηση για το ποιος ακριβώς ήτσν η καρδιά των Floyd.

 

Είπα σε κάποια φάση να μπώ στο νήμα να γράψω για το "In The Flesh" αλλά το άφησα, μια και το ανέφερες όμως, kudos, πολλές απο τις απορίες περί καλλιτεχνικής υπόστασης και επάρκειας βρίσκουν την απάντηση τους εκεί.

Οι Waters & Gilmour είναι αυτοί που είναι και κάνουν αυτό που κάνουν, σαφώς και δεν πρόκειται απλώς για ένα ψεκασμένο μουνόπ@νο απο τη μια κι έναν απολιτίκ ισαποστάκια απο την άλλη, μέχρι εκεί που αντέχει ο καθένας μας, απαγορεύσεις δε χωρούν στην τέχνη.

Εκείνο που πάντα χρειάζεται είναι το όραμα, στα μάτια μου ας πούμε το The Endless River είχε τέτοιο, έστω λειψό και αδύναμο, γι αυτό και μου είναι συμπαθές, ο Waters όμως είναι αναντίρρητα εκείνος που στο κεφάλι του περισσεύουν ιδέες και αρχιτεκτονικοί σκελετοί, ανεξάρτητα απο τα όποια αποτελέσματα.