Το κομμάτι αυτό ΔΕΝ είναι νταλκαδιάρικο. Εκφράζει σίγουρα πόνο, όχι όμως υπερφύαλα , επιφανειακά και αβίωτα συναισθήματα.
Ο στίχος του Γκάτσου "είπα το δάκρυ του φονιά ,να του το κάνω γέλιο" αποτυπώνει ολόκληρο το ήθος και το μεγαλείο του ελληνικού ΤΡΟΠΟΥ, όλα αυτά δηλαδή που ο αμερικανοτραφής και imitation νεοέλληνας έχει ξεχάσει και απαρνηθεί προ πολλού.
Όσο για τον μπουζουκτζή, παίζει απερίσπαστος από τις κάμερες ,τα ψευτοπάνελ και τους καλεσμένους (ορισμένοι εκ των οποίων είναι όντως συγκινημένοι, ενώ κάποιοι άλλοι μοιάζουν χαμένοι και ασυντόνιστοι αφού μπροστά στα μάτια τους συμβαίνει κάτι αληθινό) και είναι νομίζω, σε μία μεγάλη στιγμή,λιτός, ακατέργαστος όσο χρειάζεται και απόλυτα ανθρώπινος.
Με ενόχλησαν μόνο τα ξεδονοχειακού τύπου passages του πιανίστα κατά το ταξίμι.(Μην τα θέλουμε και όλα)
και 'γω προσωπικά, παιδάκι της δύσης είμαι και από τους 1500 δίσκους μου, μόνο 2 είναι ελληνικοί, αλλά κάποια στιγμή if we play less loud, we can feel more things.
cheers