Ενδιαφέρον θέμα όπως εξελίσσεται.
Υπάρχουν όμορφα λαϊκά κομμάτια, όπως υπάρχουν και όμορφα αγγλικά κομμάτια. Στην μεγάλη κοινωνία του κόσμου που ζούμε είμαστε ευτυχείς και τυχεροί να μπορούμε να ακούμε όλα τα είδη μουσικής. Επίσης είμαστε τυχεροί να μπορούμε να διαλέγουμε ποιό είδος μουσικής μας αρέσει και να ταυτιζόμαστε περισσότερο με αυτό.
Αυτοί που πάνε να πιθηκίσουν ένα είδος, ασχέτως τόπου, χωρίς να έχουν τα κατάλληλα ακούσματα και επιρροές να δημιουργήσουν κάτι δικό τους είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία, όσο Promotion και να ρίξεις. Και μιλώντας για την Αγγλία, είναι λίγες οι φορές που βλέπουμε over-hyped Αγγλικά συγκροτήματα να παίρνουν τον Πουλόπουλο? Δεν γίνεται να σου λείπει η ειλικρίνεια από τα έργα σου και να έχεις αυταπάτες για μεγάλη καριέρα. Δεδομένου του ότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, ναι, η ειλικρίνεια του καλλιτέχνη (γκουχου) είναι που μεγαλοποιεί το έργο του. Αλλιώς δεν παύει να είναι άλλος ένας που πάει να μοιάσει τους QUEEN, τους NIRVANA και τους VELVET UNDERGROUND. Ακόμη και τα Αγγλικά συγκροτήματα δεν είναι όλα επιτυχημένα. Είναι στην ίδια κατάσταση με τις αγγλόφωνες μπάντες της Ελλάδας (στην αφάνεια) και τους λείπει το ίδιο πράγμα.
Απλά δεν δέχομαι παπαριές του τύπου: είσαι ειλικρινής μόνο στην μουσική του τόπου σου και μόνο γι' αυτά κάνεις.
Είμαι ειλικρινής με κάθε αληθινή μουσική και όλα μαζί θα συντελέσουν στην μουσική μου. Όσον αφορά την γλώσσα διάδοσης των στίχων... Ο καθένας πρέπει να εκφράζεται στην γλώσσα που νιώθει πιο άνετος. Τελείως υποκειμενικό κριτήριο και θα φανεί στο χειροκρότημα το αποτέλεσμα.
Τέλος, αν υπάρχει ένας λόγος κάποιος να θέλει να φύγει στο εξωτερικό σε μιά ανοιχτή κοινωνία αυτός δεν θα πρέπει να είναι τα charts (με τα οποία καυλώνουμε περισσότερο δυστυχώς από την μουσική) αλλά η ευκαιρία να ακουστεί η μουσική του και να ξεφύγει από τα κλισέ ενός τόπου, όπως είναι και η Ελλάδα μας.
Συμπαθάτε με για το κατεβατό. Είμαι ο Πέτρος και μόλις τελείωσα.