Κοίτα μετά τον Κώστα πέρασ κι από άλλους δασκάλους απλά ξέρω πολυ καλά πως ξεκίνησε και που κατάφερε να φτάσει. Αν δεν άξιζε δεν θα τον βάζαν να διδάξει στο PIT του MI.
Ξερεις πολλούς που κατάφεραν να διδάξουν έξω;
Μάλλον δεν κατάλαβες τι ήθελα να πώ οπότε θα το διατυπώσω διαφορετικά.
Υπάρχουν μουσικοί ( και οι drummers μουσικοί είναι ) που μπορούν να αποδώσουν καλά σε ένα το πολύ δύο στύλ μουσικής. Και αυτό γιατί; γιατι πολύ απλά με αυτά τα στύλ μουσικής ζουν και νοιώθουν σαν το σπίτι τους. Ετσι αν τους βάλεις να παίξουν κάτι άλλο θα ακούγονται εκτός τόπου χώρου και χρόνου ακόμα κι αν απο εκτελεστικής απόψεως θα είναι άρτιοι.
Το να αποδώσει κανείς καλά σε ένα στύλ είναι ότι αυτό πρέπει να υπάρχει στον συναυσθηματικό του κόσμο χαραγμένο. Οσο καλό groove να έχει κάποιος rocker αν δεν έχει ξσανακούσει rumba ή songo και του το δώσεις σε παρτιτούρα σαν να καρφών τελάρα θα ακούγεται. Γιατί απλά δεν θα νοιώθει αυτό που παίζει και θα το βλεπει σαν αγκαρεία.
Οταν λοιπόν βάφτησα τον Κώστα χαμαιλέοντα πέραν του ότι έχει καλιεργίσει τις επιρροές του, την τεχνική του, ζεί το τραγούδι στο οποίο καλαίται να παίξει, ένα πράγμα σαν τον πετυχημένο ηθοποιό που στην ουσία ταυτίζεται με το ρόλο τον οποίο παίζει. Αυτό είναι στο ύφος και το χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου. Αλλοι είναι ικανοί και το πετυχαίνουν και άλλοι όχι. Ο Κώστας αν παίξει latin θα ακούγεται λατίνος, αν παίξει jazz θα ακούγεται τζαζίστας και αν τον βάλεις να παίξει ποντιακά θα ακούγεται σαν πόντιος, αφήνοντας όμως το χαρακτηριστικό του στίγμα που σε κάνει να τον ξεχωρίσεις.
Αυτό εννούσα και χαίρομαι πολύ για την επισήμανση.
Φιλικά πάντα