Αν και ολίγον offtopic, απλά επειδή (κακώς) έγινε κουβέντα για τις σόλο δουλειές του Waters, η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ πιο Floyd από οτιδήποτε έκαναν οι υπόλοιποι μόνοι ή μαζί. Το Amused To Death ειδικά είναι εκπληκτική δουλειά από όλες τις απόψεις, οπότε ας μην το μειώνουμε...
Πάμε ontopic πάλι, όπως έθιξε και ένας φίλος, ο ήχος ήταν τόσο τέλειος ώστε άκουγες τα πάντα πεντακάθαρα και στην ιδανική ένταση. Φεύγοντας δεν υπήρχε κανένα σφύριγμα στα αυτιά σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις που νομίζεις ότι έχεις καταπιείς μελίσσι...
Για Kilminster και White (όπως και για όλη την μπάντα) τα σέβη μου. Δεν περίμενα κάτι λιγότερο. Είναι έμπειροι και ικανότατοι μουσικοί.
Τέλος για το θέμα του concept και των μηνυμάτων που αυτό θίγει, θα έλεγα ότι αφενός είναι σε μεγάλο βαθμό επίκαιρα τα περισσότερα σήμερα (πόλεμοι, αποξένωση, πνευματική καθοδήγηση και υποταγή των μαζών), ίσως μάλιστα και περισσότερο από το '79 και αφετέρου στο βαθμό που είναι εφικτό , προσπάθησε να βάλει και σύγχρονους συμβολισμούς (πολυεθνικές, αυτοκινητοβιομηχανίες, εταιρείες καυσίμων κλπ κλπ)
Επίσης, πέρασαν και 2 σύμβολα τα οποία δεν θέλω να θίξω γιατί ανοίγουν μεγάλη κουβέντα αλλά προσωπικά χάρηκα που τα είδα... ;) ;)
Η ουσία είναι ότι ήταν εμπειρία ζωής. Πέφτω και εγώ στην παγίδα να γράφω και να γράφω.... Λάθος!!! Τα λόγια φθείρουν την χτεσινή βραδιά.... ;) ;)