Nestoras

Αν είστε vinyl freaks σαν εμένα αναζητείστε το δίσκο τους Eligible Bachelors  με κωδικό RED 34 από την εταιρία CHERRY RED που κυκλοφόρησε το 1982, (αποφύγετε όμως την ελληνική έκδοση της Music Box γιατί ο ήχος είναι δράμα) για να ακούσετε ένα θαυμάσιο δίσκο κιθαριστικής εγγλέζικης ποπ, με τουλάχιστον 3 αριστουργήματα, τα 1) Jet set junta, 2) Mating game, 3) March of the eligible bachelors.

Δεν απέχουμε πολύ ηλικιακά. Μπορεί να είμαι Newbie αλλά τα έχω τα χρονάκια μου (46), γαμώτο δεν ξέρω πως να σμικρύνω το νούμερο της ηλικίας. Και εκτός του να εξακολουθώ να παίζω με γκρούπ, ν΄αγοράζω ή ν΄αλλάζω μουσικό εξοπλισμό έχω και το σαράκι της δισκοσυλλογής. Και ξέρεις όσο άνεβαίνει ο αριθμός των αποκτούμενων τόσο λιγότερο σίγουρος είσαι για κάτι. Όπως επίσης να σου αναφέρω ότι έχω αγοράσει δίσκο 2 φορές γιατι δεν θυμόμουν το εξώφυλλό του. (Βινυλίου γιατί τα Cd ίσως λόγω μεγέθους διαλανθάνουν τελείως της προσοχής μου).

Eίναι η αυθεντική εκτέλεση

Όντως είναι η αυθεντική εκτέλεση. Φίλτατε Marathon είχες δίκιο. Επειδή τα φωνητικά μου φαίνονταν κάπως έπρεπε ν΄ανέβω στο πατρικό μου και να φέρω το A Space In Time που έχω ν΄ακούσω χρόνια για να πεισθώ.

FatalV, χαίρομαι που διάλεξες για σήμα σου το σήμα των Gentle Giant.

Δεν το έχω ακούσει προσεκτικά, αλλά δεν πρέπει να είναι η αυθεντική εκτέλεση.

Ας μπώ και ΄γω.

α) Blade- Ο κατασκευαστής τους είναι Ελβετός ονόματι Levinson αλλά οι κιθάρες του, τουλάχιστον οι φθηνές, κατασκευάζονται στην Ιαπωνία. Αυτό κατά τα λεγόμενα του Καγμάκη, όταν του είχα πάει μια Texas Standard  (με τον παλιό λογότυπο) για να αλλάξει τα απαράδεκτα ποτενσιόμετρα και να διορθώσει όσον ήταν δυνατόν την κακή ταστοδουλειά. Γενικά, φτηνή κατασκευή. Ήχος καλός όχι vintage. Ενδιαφέροντα active ηλεκτρονικά. Μπορείτε να την ακούσετε αν κλικάρετε παρακάτω στη διασκευή μας στο Cotton growing man των Spooky Tooth.

β) Ο ήχος του καθενός μας δεν είναι στο όργανο, αλλά στο μυαλό και στα χέρια. Απλά διαλέγουμε τις κιθάρες μας για το feel και το vibe που ασκούν επάνω μας. Αν δεν σημείωνε ο έτερος κιθαρίστας με τι παίζουμε κάθε φορά στις πρόβες ,που τις ηχογραφούμε όλες, δεν θα μπορούσα να καταλάβω με ποιά κιθάρα παίζω κάθε φορά.

γ) Φίλε kpeyos η Burny του συνκιθαρίστα μου που δοκίμασες στο στουντιάκι μας αγοράστηκε 400 Ευρώ και κατά την γνώμη μου είναι μια καλή κιθάρα (όχι μονο για τα λευτά της) και ρίχνει σε πολλές Gibson. Παρεπιπτώντως η Hartman Fuzz που μου πούλησες είναι Α!!! σ΄ευχαριστώ.

Robin Trower, Stevie Ray Vaughan, Andy Latimer, Carlos Santana, David Gilmour, Tommy Bolin, Mick Ronson, Jimi Hendrix, Snowy White, Peter Green, Frank Zappa, Steve Hillage, Duane Allman, Michael Bloomfield, Johnny Guitar Watson, Doyle Brahmal jr, Brian Robertson, Jeff Beck......................

Σ΄ευχαριστούμε για τα σχόλιά σου.

Δουλειά δεν είχαν οι 2 από τους 4 Wheel Drive και ... όχι αυτό που πάει ο νους σας, είπαν να παίξουν λίγο με τη κονσόλα. Στη διαδρομή εμφανίστηκε και ο Βαγγέλης Μπουλουχτσής (από το Κεφάλαιο 24), και έγινε μια περίεργη διασκευή- μίξη στο κομμάτι που θ΄ακούσετε αν κλικάρετε παρακάτω. Τ΄ονόμασα έτσι γιατί περιέχει βασικές μελωδικές γραμμές από το Wall των Pink Floyd και το 3rd Stone From The Sun του Jimi Hendrix.

Υ.Γ. Ο Βαγγέλης είναι στα Γιάννενα τώρα και διδάσκει μπάσσο. Χαιρετισμούς από το Νέστορα και το Γιώργο.

Ο George Martin ήταν ο παραγωγός- ενορχηστρωτής. Ο Phil Spector ανακατεύτηκε μόνο στο Let it be πιθανόν για να δώσει άλλον αέρα- ήχο ή για να τονώσει τις πωλήσεις τους (άλλαζε γαρ η μουσική το '69-'70). Σίγουρα ο Μartin έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο αποτέλεσμα αλλά μόνο εκεί. Οι συνθέσεις, τα φωνητικά, το πλέξιμο, η χημεία, είναι Beatles. Αν ήταν μονο θέμα παραγωγής τότε θα έπρεπε να μιλάμε το ίδιο κολακευτικά και για τους Bay city rollers στους οποίους επίσης έκανε παραγωγή.(Αλλά και σε άλλους, αλλά μη με βάλετε να ψάξω στη δισκοθήκη μου).

H σύνθεση του Live at the Beacon Theatre είναι: 1) Gregg Allman -Hammond B-3/ Piano /Vocals, 2) Jaimoe -Drums, 3) Butch Trucks -Drums, 4) Warren Haynes - Guitar/ Vocals, 5) Marc Quinones -Percussion , 6) Oteil Burbridge -Bass 7) Derek Trucks - Guitar.

Ανηψιός του Butch Trucks του drummer των Allman Brothers. Παίζει στο καταπληκτικό studio album τους Hittin' the note καθώς και στο live cd/dvd "Live at the Beacon". Αγοράστε τα για να δείτε  και ν΄ακουσετε την κατέξοχήν Live Jam μπάντα.

Υποθέτω ότι έχεις την επανέκδοση του TS-9. Δεν το έχω ακόυσει στο δικό μου σύστημα και δεν ξέρω πως συμπεριφέρεται, ξέρω όμως το TS-10 που έχω. Για να τα δώσει θέλει το level γύρω στις 3:00 ώρα. Τώρα το micro- amp το έχω στη λούπα του ενισχυτή για να μπουστάρει όλο το σήμα (που χάνεται απο πετάλια, καλώδια). Το level το έχω στις 1:00 δηλ περίπου (+12 με 14 db). Δοκίμασέ το και πάτα το micro-amp κάθε φορά που πας για σόλο ή όταν θές παρουσία στα ρυθμικά. Αλλιώς ψάξε για το Sparkle drive της Voodoo lab που μπορεί να συμπεριφερθεί και σαν booster και σαν TS-808 drive.

Οταν μπει στο τελος απλα δινει ενταση στον ενισχυτη.

Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνει, να δώσει extra db στο σήμα που στέλνεις στον ενισχυτή.

Εκείνη τη στιγμή μου έτρεμαν τα χέρια οπότε δεν με απασχόλησε το να ρωτήσω την 100% αυθεντικότητα. Πάντως τόσες πολλές μαζεμένες κιθάρες (και ενισχυτές και πετάλια και μπομπίνες) δεν είχα ματαδεί. Μπορώ ν΄ανεβασω και άλλες φωτό απο τη συλλογή του ( επι τοίχου).

Έχω την τύχη κάθε χρονιά ν΄ανεβαίνω στη Σουηδία. Στα φεστιβάλ που γίνονται γνώρισα σπουδαίους μουσικούς με κορυφή τον Janne Schaffer, καθώς και συλλέκτες δίσκων, οργάνων κλπ. Ένας από αυτούς που είναι Ούγκρος μου έδειξε τη συλλογή του που απετελείτο από vintage όργανα που όμως τα είχαν στη κατοχή τους μεγάλα ονόματα της μουσικης. ( π.χ η κιθάρα που είχε ο Bryan Ferry στο εσώφυλλο του For your pleasure). Εγώ βέβαια κόλλησα με μία sixties strat ( η μεγάλη μου αγάπη) και με μία fifties soapbar Les Paul. Η stratocaster είχε ωραίο feel, σωστό βάρος, αλλά δεν μου έδωσε αυτό το συναίσθημα του να πάθω τη πλάκα μου. Αντίθετα παίζοντας στο Μusic Borsen μια vintage reissue με Van Zandt μαγνήτες,  την ''άκουσα'', και ακόμα μετανειώνω που δεν είχα την κάρτα μου μαζί μου. Όπως λοιπόν λέει και ο Superfunk με τον οποίο συμφωνώ 100% δεν είναι όλες οι παλιές αριστουργήματα, και όλες οι καινούργιες μάπες. Στη μέχρι τώρα ''μουσική'' μου πορεία έχω αλλάξει 20 με 22 stratocaster και οι αθλιότερες ήταν μία του ΄77 , μία του ΄89 και μία vintage reissue του ΄91. Απλά η πείρα μου έχει διδάξει ότι αν μια κιθάρα σου κάνει κλίκ με το πρώτο άγγιγμα, τότε αυτή πρέπει να πάρεις και κατα πάσα πιθανότητα θα σε συντροφέβει μιά ζωή. Αν κλικάρετε παρακάτω θα δείτε τον μουστακοφόρο Ούγγρο συλλέκτη, τον ηχολήπτη της Eurovision στο Malmo καθώς και τις 2 προαναφερθείσες πανάκριβες κιθάρες από τη συλλογή του.

Νικολόπουλος, το μικρό δεν το θυμάμαι. Ξεκίνησε κατά πάσα πιθανότητα από τούς Charms και έχει μεγάλη συμμετοχή στη δισκογραφία.

Φίλοι του Rock των 70΄ς δεν θα μετανιώσετε αν έλθετε στο Lazy στις 25/12/2008 στη συναυλία των Four Wheel Drive. Εύχομαι καλές γιορτές σε όλους.

Αν κλικάρετε θα ακούσετε το You 're the violin των Nazareth από τον αγαπημένο μου δίσκο τους, Close enough for rock 'n 'roll.

Κυκλοφόρησε το 1972 με ετικέττα S.I.S. και κωδικό SR 0125S και η τιμή του είναι 1800 λίρες Αγγλίας για τον έγχρωμο διπλό φάκελλο, 1300 για τον ασπρόμαυρο, και 1000 για το μονό φάκελλο.

Η μπάντα ήταν τετραμελής από το Northampton και φορμαρίστηκε από τον κιθαρίστα Steve Giles. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε σ΄ενα Σαββατοκύριακο και όταν τυπώθηκε μοιράστηκε στους φίλους της μπάντας. Οι 10-12 πρώτοι είχαν και booklet. Έκαναν κάποιες συναυλίες και σαπορτάρησαν τους Status Quo το 1971. Ο δίσκος έχει πολλές φορές επανεκδοθεί επίσημα ή ανεπίσημα αλλά σε λίγες κόπιες που και αυτές είναι ακριβές. Αν θελήσετε να τον ακούσετε προτιμήστε τις εκδόσεις της Darkside του 1991 ή της Akarma. Eγώ έχω τη marble vinyl έκδοση της Αkarma που έχει καλό ήχο. Όσον αφορά τη μουσική αξία θα΄θελα να πω ότι δεν συγκρίνεται με τ΄αριστουργήματα του Progressive-Hard Rock που κυκλοφόρησαν από τις μεγάλες εταιρίες αλλά για private press είναι πραγματικά αξιέπαινο.

Αυτή!

Ακούστε και μία ριψοκίνδυνη κιθαριστική προσπάθεια από μας να παίξουμε Chicago.

Είδα ότι πολλοί μπήκατε στο δελτίο τύπου και κάποιοι ακούσατε τη διασκευή μας

στο Sweet Emotion των Aerosmith. Θα ήθελα να προσθέσω ότι το γκρούπ μας

δεν παίζει μόνο κομμάτια γνωστών συγκροτημάτων αλλά προσπαθεί να γνωρίσει

στο ακροατήριό του και αριστουργήματα αγνώστων όπως π.χ το Double Cross των

Bloodrock που μπορείτε ν΄ακούσετε αν κλικάρετε παρακάτω.

Αν θέλετε να μάθετε οτιδήποτε για τους Four Wheel Drive μην διστάσετε να ρωτή-

σετε. Ευχαριστώ, Νέστορας.

Oι Four wheel Drive είναι μία μπάντα από σαραντάρηδες που τους αρέσει το Rock.

Τα καταφέρνουν καλύτερα όταν παίζουν Hard Rock των 70'ς. Ενίοτε παίζουν και

Βlues αλλά το αποτέλεσμα πάλι Hard είναι.

Τα ονόματα τους είναι Μάνος, Νέστορας, Περικλής, Γιώργος και τα hobbies τους είναι

η δισκοσυλλογή καθώς και το συνεχές ψάξιμο για μουσικά όργανα.

Εμφανίζονται περιστασιακά, και το επόμενο κλεισμένο Live τους είναι στις 25 Δεκ. στο

Lazy Λ. Πεντέλης 1. Όσοι πιστοι...