Γεια σου φίλε blues lover καλωσορισες στο noiz.
Μου αρεσει η ερωτηση σου, ειναι μια ερωτηση που δειχνει οτι υποψιάζεσαι ότι η θεωρία και η τεχνική δεν αρκουν για να παίξεις blues. Η αποψη μου λοιπον είναι ότι όντως υπαρχει κάτι άλλο στο blues που , μαζί με τις σκάλες και τις τεχνικές (pentatonic scale, blues scale, bendings, hammer on, pull off, επιλογή target note, cliche riffs κλπ κλπ) αυτο το ¨κατι αλλο" ειναι η έκφραση (feeling, soul) που έχει ο blues player. Η ψυχολογική ικανότητα του δηλαδη να εκφράζει τα συναισθήματα του μεσω του μουσικού οργάνου. Μην ξεχνάς ότι blues σημαινει περιφραστικα "εχω τις μαυρες μου". Δηλαδη εκφράζει το "παράπονο" της ψυχης μας και αυτό το βγαζουμε στο όργανο. Κατα έναν περίεργο τρόπο αυτή η ικανότητα να εκφράζουμε την ψυχή μας μεσα από το όργανο μας λυτρώνει και στο τέλος αισθανόμαστε ανακουφισμένοι. Δυστυχώς σε άλλα είδη μουσικής δεν υπάρχουν κιθαρίστες που βγάζουν αυτο το "μαγικό συναίσθημα"
Ευτυχώς, όμως στη ιστορία της μουσικής υπάρχουν κάποιοι που εχουν αυτο το "magic touch" Αναφέρω μερικούς πιο πολυ απο τα δικα μου ακουσματα και πιο πολυ από Λευκό blues. Σου συστηνω να ξεκινήσεις απο το λευκό blues γιατί πιστεύω ότι είναι πιο κοντά στη δική μας ιδιοσυγκασία και η αρμονικη δομη τους δεν ειναι αυστηρα I IV V έτσι είναι πιο ενδιαφέροντα στα δικά μας αυτια.. (John Mayall, Peter Green, Snowie White, ΒΒ Κing, Robert Cray, αλλα και JJ Cale , Mark Knopfler, Clapton, Gary Moore)
Επισης υπαρχουν κάποια κομμάτια τα οποία εχουν το παιξιμο της κιθαρας που δείχνει ακριβως αυτο που θέλω να πω για το συναίσθημα και την έκφραση.. Μπορω να σου συστήσω κάποια τέτοια κομμάτια για να μπεις λίγο στο κλίμα.
1) το Blue Jean Blues, ZZ TOP
2) Sensitive Kind, JJ Cale
3) Fool no more, Peter Green
Ειδικα το Album "In the Skies" Peter Green ειναι γεμάτο απο αυτο το συναίσθημα.
Σου στέλνω κι ένα link απο Utube απο έναν κιθαρίστα που με εντυπωσίασε πραγματικά για την ικανότητα του να "το ζει"
Ελπίζω να βοήθησα..