Terumi

Φίλε επιθεωρητα, Αυτό που θα σε συμβούλευα είναι να κάνεις μόνο τη μουσική που βγαίνει από μέσα σου. Αν κάνεις κάτι επειδή μόνο και μόνο θές να αντιγράψεις το ύφος, δεν θα κάνεις ποτέ σου κάτι αληθινό, όλα θα είναι απλώς αντιγραφές. Τρανταχτό παράδειγμα ο Φοίβος, ο οποίος είναι ροκάς (παλιόροκάς rory), αλλά γράφει λαικοπόπ και βλέπεις τα αποτελέσματα... Φιλικά, Tetumi

Μήνυση κατά της Δόμνας Σαμίου για τα σκωπτικά τραγούδια της Καθαράς Δευτέρας http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=592077 Περιττό στοιχείο της παράδοσης, κατά την Εκκλησία, τα αποκριάτικα τραγούδια http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=592369&lngDtrID=253 Κύριε ελέησον!

Δυστυχώς, αν και τον τελευταίο καιρό δεν συμμετέχω στο forum, αναγκάζομαι, και λέω, αναγκάζομαι, γιατί μου φαινόταν πολύ αστεία όλη αυτή αψιμαχία για την απόκτηση «σεβασμού» ή τη διατήρηση της «πειθαρχίας», να προσθέσω και εγώ δυο λόγια σε αυτό το post, αφού έχει να κάνει και με ένα από τα αγαπημένα μου θέματα, την δημοκρατία. Η δημοκρατία, είναι ένα σύστημα, μάλλον ουτοπικό (κατά τα φαινόμενα) ανάμεσα σε άτομα που θέτουν το δικό τους συμφέρον πάνω από αυτό της κοινότητας στην οποία ανήκουν, ή ανάμεσα σε άτομα που, όντας θερμοκέφαλοι (τουλάχιστον), δεν μπορούν να σεβαστούν εκείνον που θίγει κάτι «δικό τους» εξασκώντας τα δικαιώματα του, με αποτέλεσμα να θίγουν όχι μόνο τον «Παρία» της υπόθεσης, αλλά και αυτό στου οποίου το όνομα αυθαιρετούν. Η όλη ιστορία άρχισε από ένα σημείο και μετά να μου φαίνεται η φάρμα των ζώων: «Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα». Έβλεπα τους «προστάτες» του noiz, να βρίζουν και να συμπεριφέρονται αθλιότατα στους «αδαείς», αλλά μη πειθήνιους. Είδα να αναπτύσσονται σέχτες που δεν είχαν ως κοινό τόπο τη μουσική, αλλά την υπερίσχυση εναντίων των «άλλων», είδα παλιά μέλη (άτομα που αποχώρισαν με χαρακτηριστικό στόμφο) να προσποιούνται οτι είναι άλλοι και να συνεχίζουν να υπάρχουν μεταξύ μας, είδα moderators, να απειλούν χρήστες ανοιχτά. ¶κουσα (άκουσον άκουσον) οτι κάποιος καλός κύριος απείλησε κάποιον άλλο με ξυλοδαρμό. Πρέπει να ξέρουν κάποιοι οτι δεν είμαστε χάπατα, κάποιοι από εμάς ξέρουν ακριβώς τι είναι το internet και πως δουλεύει, άσχετα με το οτι διατείνονται οτι αυτά τα παίζουν στα δάκτυλά τους πολλοί. Κάποιοι από εμάς ξέρουν να αναλύουν τους τρόπους γραφής κάποιων ανθρώπων και καταλαβαίνουμε ποιος είναι ή ήταν ποιος. Το οτι δεν μιλάμε, δεν σημαίνει οτι είμαστε μωρόπιστοι, αλλά διατηρούμε την ανωτερότητα που μας επιβάλλει η δημοκρατία. Δυσφορούμε όταν βλέπουμε να μαγειρεύονται τα ίδια ξανά και ξανά, αλλά, η δημοκρατία να επιβάλλει να μην αντιδρούμε μέχρι να ξαναδούμε τις αυθαιρεσίες να λαμβάνουν χώρα ξανά. …”quis custodiet ipsos custodes" - Juvenal Satire VI (who watches the watchmen)?. Αυτό είδα και εγώ σήμερα και είπα να γράψω αυτά τα λόγια. Στους νέους χρήστες θέλω να πω οτι αν κάποιος φιλάει τον κώλο του, όπως του υποδεικνύεται, ποτέ δεν θα μάθει κάτι ουσιαστικά, ή ποτέ του δεν θα μπορέσει να λάβει το maximum αυτών που μπορεί να λάβει. Να είστε ανοικτοί με όλους όσο γίνεται, να ρωτάτε τα πάντα και αν κάποτε έχετε κάποια αντίθετη γνώμη, να την υποστηρίζεται με τα όποια στοιχεία κρίνεται ικανά να στηρίξουν την αποψή σας. Μην φοβάστε, οι κάφροι σιγά σιγά στιγματίζονται. Κανείς από αυτούς δεν μπορεί να βλάψει κανέναν. Εδώ ανταλλάσσουμε γνώση, για να κάνουμε ΜΟΥΣΙΚΗ. Δεν είμαστε survivor. Αν κάποιοι το βλέπουν έτσι, τουλάχιστον αποτελούν μια εξήγηση για το φαινόμενο των realities. Εδώ δεν είμαστε παιχνίδι στο οποίο κάποιος θα πάρει το παραδάκι και θα κάνει ζωή χαρισάμενη, εδώ είναι ένα σχολείο που το φτιάξαμε εμείς (ο yameth το έφτιαξε, αλλά εμείς αποτελούμε το έμψυχο υλικό) για να μοιραστούμε τις απόψεις μας και τις γνώσεις μας πάνω στη μουσική. Ενα σχολείο είναι όμορφο για αυτά που σου μαθαίνει, όχι επειδή είναι περιουσία κάποιού. Να μένουν τα realities λοιπόν, όποιος πιστεύει οτι θα κερδίσει έπαθλο, υστεροφημία, δόξα, και κυρίως εξουσία, από ένα site, δεν είναι μόνο βαθιά νυχτωμένος, αλλά και αφελής. Αν δείτε ποτέ οτι κάποιος σας μιλάει άσχημα (δυστυχώς ΚΑΙ ευτυχώς, αυτά έχουν οι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ κοινωνίες) σας παρακαλώ, μην κλαφτείτε σε κανένα, όπως κάνανε κάποιοι κατά καιρούς, αλλά να βρείτε τον τρόπο να το πείτε στον κόσμο, είτε με κάποιο post, είτε με pm, αλλά, προς θεού, μην γίνετε ασεβείς προς τα δικαιώματα του άλλού. Όλα θα φτιαχτούνε. Πιστεύω οτι οι μη δημοκρατικοί, δεν αντέχουν την δημοκρατία. Φιλικά, Terumi

Οk, εάν εμένα μου άρεσε το black metal θα έπρεπε να παίζει η ΕΡΤ Ιmpaled Nazarine συνεχώς; Έπειτα τα κρατικά κανάλια κρατάνε κάποιο επίπεδο σε σχέση με τα ιδιωτικά. Δεν μπορούν να το ρίξουν στη κουλτούρα, γιατί ο περισσότερος κόσμος δεν την καταλαβαίνει, οπότε προτιμούν να δυσαρεστούν του λίγους που την καταλαβαίνουν παρά τους πολλούς που δεν την καταλαβαίνουν. Ωστόσο έχουν κάποιες στιγμές που μπορείς να πεις οτι βλέπεις τηλεόραση. Όσον αφορά τώρα στους ραδιοφωνικούς σταθμούς, δεν ανήκουν σε εμάς, αλλά στους ιδιοκτήτες τους οι οποίοι ουσιαστικά μαγαζάτορες είναι και θέλουν να έχουν περισσότερη απήχηση. Πώς; Ξέρουμε! Φιλικά Terumi

Έχω πολλές φορές παρατηρήσει οτι η πλειονότητα μας κατακρίνει όσους εμφανίζονται κατά καιρούς στην τηλεόραση. Κάνουμε αναφορές σε όλο το σινάφι που κρύβεται πίσω και μπροστά από τις κάμερες και χλευάζουμε όσους έχουν το θράσος να εμφανίζονται στο γυαλί μη έχοντας να επιδείξουν παρά μόνο αυτό. Βλέπουμε ανθρώπους χωρίς ταλέντο να κρατάνε κάπως άτσαλα το μικρόφωνο και να κάνουν επίδειξη της ομορφιάς τους και της χάρης τους (αν και τις περισσότερες φορές δεν συναντούμε κανένα από τα τρία αυτά χαρακτηρίστηκα). Εκνευριζόμαστε όταν βαπτίζονται από τον κάθε ανίδεο οι κακοί ως ταλέντα και οι μέτριοι ως φαινόμενα. Απογοητευόμαστε όταν ο κάθε «άξιος» για τα δικά μας δεδομένα μουσικός αποφασίζει να πάει με τα νερά της τηλεοπτικής υποκουλτούρας και παρουσιάζει το εκάστοτε έργο του μέσα σε ένα δίωρο που παρουσιάζονται, εκτός από τραγούδια, συνταγές μαγειρικής, μυστικά ομορφιάς και σώβρακα. Πιστεύω οτι ξεχνάμε κάτι. Ότι όσο και να αγαπάμε την τέχνη μας (τη μουσική), αυτή δεν παύει να αποτελεί μια τέχνη με απήχηση και τεράστια δύναμη σε όλα τα κοινωνικά και πολιτιστικά στρώματα. Η τηλεόραση έχει απήχηση κυρίως στα λαϊκά στρώματα, τα οποία αποτελούνται από τη πλειοψηφία των ανθρώπων μιας κοινωνίας, οπότε το επίπεδο της μουσικής (και όλων των άλλων τεχνών) πέφτει τόσο χαμηλά όσο είναι απαραίτητο για να τέρψει τα αυτιά και τα μάτια των στρωμάτων αυτών. Όσο και να επικαλούνται την ποιότητα, δεν μπορούν (μπορεί να θέλουν, δεν ξέρω) να ξεφύγουν από το λαϊκό, κακό επίπεδο. Είναι και η τηλεόραση δουλειά, μην ξεχνάμε. Και στην τηλεόραση προτιμώνται η φελλοί, επειδή απλώς επιπλέουν και δεν κάνουν φασαρία, δεν τους χαλάνε τον ρου των πραγμάτων. Επίσης το κακό επίπεδό τους παρέχει ένα, τρόπον τινά, εφεδρικό προσωπικό: Δεν μπορεί ο χ, ok, ας πάρουμε τον ψ. Και αν ο ψ, που μας χρειάζεται (επειδή δεν έχει αξία από μόνος του), μας κάνει νερά, θα τον στείλουμε από εκεί που ήρθε. Έτσι γίνονται οι δουλειές στις μέρες μας. Τόσο στη show business, όσο και παντού. Το θέμα και πάλι είναι το τι κάνουμε εμείς. Δεχόμαστε να βλέπουμε την σαβούρα που μας προσφέρουν ή όχι; Μήπως βλέπουμε τηλεόραση για να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τα σκουπίδια; Μήπως, αντί να κάνουμε μουσική, να διαβάζουμε ένα βιβλίο, να μιλάμε με τους ανθρώπους μας, καθόμαστε μπροστά σε ένα κουτί και χλευάζουμε κάτι που κανονικά δεν θα έπρεπε να μας αγγίζει; Μήπως βλέποντας τηλεόραση, συγκρινόμαστε με «καλλιτέχνες» χειρίστου είδους και έτσι ρίχνουμε το επίπεδό μας; Μήπως λέμε «αφού βγαίνουν στην τηλεόραση τέτοιοι χαβαλέδες, εγώ είμαι super»; Μήπως τελικά, θα έπρεπε να κλείσουμε την τηλεόραση και μαζί με αυτή την όλες τις άσχημες εικόνες, πρότυπα και ιδέες που μας πλασάρει και να την ανοίγουμε όποτε ξέρουμε οτι παίζει κάτι που ίσως θα άξιζε να δούμε; Φιλικά Terumi

Πρέπει να αλλάξεις το κουμπί που λέει "track", δίπλα στο tempo, σε "fixed". Επίσης, υπάρχει ενα beat calculator στο SX2 (δεν θυμάμαι σε πoιο μενού), στο οποίο μπορείς να κάνεις "tap tempo". Φιλικά Terumi

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=569176&lngDtrID=244

Φίλε Ottomo, Σου απαντάω ακούγοντας το the light και πρώτα από όλα θέλω να σου πώ οτι μου αρέσει αρκετά. Ίσως να το παρεξήγησα, γιατί η μουσική μου στηρίζεται κυρίως στην ατμόσφαιρα και στους ήχους (abient, περίπου, φτιαχνω). Δεν θέλω να υποβαθμίσω την μουσική πλευρά των κομματιών, υπέρ της πλευράς της αποτύπωσης. Σίγουρα ο καλός στίχος και η καλή μουσική μπορούν να ξεπεράσουν την "αναπηρία" της κακής ηχογράφισης. Αλλά η καλή ηχογράφιση μπορεί να αναδείξει πολλά πράγματα, χωρίς να λέω οτι είναι απαραίτητο να αναδειχθούν. Τώρα, όταν κάποιος φτιάχνει ενα home studio δεν γίνεται και λίγο ηχολήπτης, δεν γίνεται και λίγο παραγωγός; Δεν είναι σωστό να μπορεί να κάνει αυτό που κάνει καλά; Δεν είναι σωστό, όταν πάει σε ενα στούντιο γράψει σωστά τα κομμάτια του, να έχει μια επαφή με το αντικείμενο και να ξέρει ακριβώς τι θέλει ή πώς να το πετύχει; Φιλικά, Terumi

Σε όλες τις «τεχνολογικές» τέχνες υπάρχουν αυτοί που λέμε «τεχνίτες» και αυτοί που λέμε οι «καλλιτέχνες». Σε πολλές περιπτώσεις, ο εκάστοτε καλλιτέχνης προσλαμβάνει τους τεχνίτες για να τους κάνουν την δουλειά που ξέρουν να κάνουν καλύτερα, όπως πχ ο Michael Jackson προσλάμβανε τον Alan Persing για να του φτιάχνει τους ήχους που θα χρησιμοποιούσε στα κομμάτια του, όπως ο Ridley Scot πήρε τον Douglas Trumbull να του φτιάξει τα καταπληκτικά visuals στο Blade Runner. Πολλές φορές οι καλλιτέχνες δεν θα ήταν τόσο υπερεκτιμημένοι εάν δεν είχαν τους «τεχνίτες», και οι «τεχνίτες» δεν θα είχαν κάνει ποτέ επιτυχία, εάν κάποιος «καλλιτέχνης» δεν επιβεβαίωνε τη δουλειά τους. Φεύγοντας από το domain του fancy ή της υπερπαραγωγής, και πηγαίνοντας στο περιβάλλον του home studio, του demo ή του DIY, καταλαβαίνουμε όλοι ότι ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να προσβάλει ανθρώπους να του κάνουν τη δουλειά που έχει εκείνος στο μυαλό του, αλλά πρέπει να βρει τους τρόπους να το κάνει ο ίδιος. Και εδώ είναι που προκύπτουν πολλά προβλήματα: α) Υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιος έχει στο μυαλό του ένα συγκεκριμένο «ήχο» ο οποίος μπορεί να προκύπτει από κάποιο συγκεκριμένο effect ή ρύθμιση, αλλά να μην μπορεί να τον παράγει ποτέ του, επειδή δεν ξέρει ποιο effect να πιάσει και τι κουμπιά να του γυρίσει. β) Ο μουσικός, μπορεί να έχει κάποιες καλές μελωδίες ή ιδέες, αλλά να μην μπορεί να τις αποτυπώσει σε κάποιο ηχητικό μέσο, με καλό τρόπο, οπότε όλοι αυτοί που θα το ακούσουν να του πούν: «Καλή μελωδία, αλλά πολύ θόρυβος ρε φίλε», ή «τα μπάσα δεν είναι πολύ καλά». Είναι εντάξει εάν η κακή αποτύπωση γίνεται από άποψη αλλά όχι από λάθος. γ) Πολλές φορές ο μη «τεχνίτης» μπορεί να κάνει τον δεκαπλάσιο χρόνο για να γράψει πχ μια λούπα, η οποία έχει μόνο και μόνο «βοηθητικό χαρακτήρα» για να μπορεί να γράψει από πάνω τις ιδέες του. Μέσα σε αυτό το χρόνο, μπορεί να κουραστεί ο ίδιος, ή/και οι συνάδερφοι του. δ) Αν του προκύψει ένα πρόβλημα, επαφίεται στις φιλικές ή/και στις επαγγελματικές συμβουλές τρίτων, το οποίο μπορεί να δημιουργήσει, εκτός από ένα χρονικό κενό, μια κούραση σε ότι αφορά τα μέσα τα οποία κάποιος χρησιμοποιεί. Έχω δει πολλούς που επειδή τους κολλούσε το Cubase και κανένας δεν του βοηθούσε, στράφηκαν στο Reason ή στο Sonar ή στο Fruity loops. Αυτό έχει το κακό του ότι δεν μπορείς ο «καλλιτέχνης» να μάθει ένα πράγμα καλά και μαθαίνει να παίζει ουσιαστικά με πολλά πράγματα χωρίς να είναι ουσιαστικά καλός σε κανένα από αυτά. ε)Πάντοτε ελλοχεύει ο κίνδυνος να αγοράζει πράγματα που δεν του χρειάζονται ουσιαστικά, αλλά του το πρότειναν οι χψ πωλητές σαν την απόλυτη λύση για να κάνει καταπληκτική μουσική, και όταν πάει σπίτι του, να έχει ένα ακόμα θηρίο να δαμάσει μπας και κάνει μουσική. Αυτό που πρέπει να γίνεται λοιπόν στη home studio περίπτωση είναι ο επίδοξος καλλιτέχνης να μαθαίνει τα εργαλεία του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, να μαθαίνει τη τέχνη του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, και μελετά τα έργα που του αρέσουν, και να πειραματίζεται, να πειραματίζεται, να πειραματίζεται. Ο «καλλιτέχνης – τεχνίτης» πρέπει να διαλέγει τα όργανά του με προσοχή, να διαλέγει καλά όργανα (τα καλά όργανα είναι σαν τα καλά βιβλία, μπορείς να μάθεις πολλά πράγματα πάνω τους, και όταν ξέρεις ότι κάτι δεν βγαίνει έτσι όπως θα έπρεπε, κατηγορείς τον εαυτό σου, μόνο, και προσπαθείς να ξαναδιαβάσεις και να παλέψεις ώστε να βγάλεις αυτό που θες). Ο «καλλιτέχνης – τεχνίτης» θα πρέπει να σπαταλάει πολλές ώρες στο να βλέπει τι μπορεί το κάθε ένα από τα εργαλεία του να του προσφέρει, και να το μαθαίνει πολύ-πολύ καλά. Ο «καλλιτέχνης – τεχνίτης» πρέπει να πειραματίζεται πολλές ώρες για να βρίσκει τεχνικές και ρυθμίσεις του προσωπικού του γούστου, να καταλαβαίνει τι κάνει το κάθε τι και τι μπορεί να κάνει το κάθε τι. Ο «καλλιτέχνης – τεχνίτης» πρέπει να μελετήσει και να απομυθοποιήσει τους «θεούς», «πρωτοπόρους», «εκφραστές» της τέχνης του, μαθαίνοντας τι κάνουν και πώς, και μετά να κάνει και αυτός καινούρια πράγματα. Ο «καλλιτέχνης – τεχνίτης» πρέπει να μάθει πρώτα την πεπατημένη και λοξοδρομήσει όταν νοιώσει έτοιμος να το κάνει αυτό για να μην υστερεί σε κανένα επίπεδο από τους υπόλοιπους μουσικούς. Ο «καλλιτέχνης – τεχνίτης» δεν πρέπει να ξεχνάει ότι υπηρετεί (εάν υπηρετεί βέβαια) μια τέχνη, και να προσπαθεί να προσφέρει κάτι καινούριο σε αυτή, αλλά όταν την μάθει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο και όχι πριν. Οι αντιλήψεις του τύπου, παίζω με τετρακάναλο επειδή θέλω να ακούγομαι lo-fi και δεν με νοιάζει το ότι δεν μπορώ να βάλω σωστά το μικρόφωνο μου μπροστά από το στόμα μου,ή την κιθάρα μου, μου φαίνονται αστείες, και μου θυμίζουν τα παιδάκια που πάνε και αγοράζουν ότι είναι lo-fi επειδή (και καλά) είναι ψαγμένα (τα lo-fi). Ψαγμένα είναι τα lo-fi που κάνουν άνθρωποι που ξέρουν να κάνουν ακόμα και «γυαλιστερές» παραγωγές, όπως πχ ο δίσκος της Beth Gibbons με τον Rustin Man που είχε ένα πολύ όμορφο ηχητικό τοπίο βγαλμένο από την φαντασία τους και όχι από το φύσημα της κασέτας Dennon. Φιλικά, Terumi

Φίλε Clouseau, Πρέπει να ξε-"πατήσεις" του κουμπάκι "m" που κάνει monitor το track και έτσι δημιουργεί feedback. Φιλικά, Ροζ Πάνθηρας

Έχεις ενεργοποιήσει την κάρτα ήχου της motherboard από το bios;

Το internet είναι όντως ένας ζωντανός οργανισμός. Ενα μέλος αυτού είναι και το noiz, ένας μέλος με ανάσα, προσωπικότητα, κίνηση. Ένας χώρος στον οποίον διακινούνται ιδέες και πληροφορίες, ένας χώρος τον οποίο θα μπορούσε κάνεις να αντιπαραβάλει με τις λέσχες που διατηρούσαν οι γάλλοι ιμπρεσιονιστές, ο Μαρξ στα εφηβικά του χρόνια, οι beatniks και όσοι άλλοι άνθρωποι είχαν την ανάγκη να επικοινωνήσουν με τους δικούς τους κώδικες. Η ιδιαιτερότητα των ηλεκτρονικών λεσχών είναι οτι δεν εμπλέκονται σε αυτές άτομα με σάρκα και οστά, αλλά avatars, φορείς όχι τόσο προσωπικοτήτων, αλλά ιδεών. Τις τελευταίες μέρες νοιώθω οτι έπεσε ενα σκοτεινό σύννεφο πάνω στη κοινότητα αυτή με την αποχώρηση κάποιον ατόμων και τις δηλώσεις περί απηυδησμού. Δυστυχώς έτυχε να δω την αρχή αυτής της φθίσης με τα ίδια μου τα μάτια να παίρνει μορφή στην οθόνη του υπολογιστή της δουλειάς μου. Και αυτή η μορφή, αν και εντελώς αφελώς επιλεγμένη, ίσως να μας έβαλε στο νου μια από τις πιο χρησιμοποιούμενες και ίσως πιο ανθρώπινη ιαχή μετά από το «αμάν». Την ιαχή «σκατά»! Πολλές φορές σκέφτηκα, όντας μέλος του noiz οτι κάποιο γεμίζουν με σκατά το forum. Πολλές φορές αναρωτήθηκα για ποιό λόγο γίνονται κάποιες σκατο-ενέργειες στο chat και το forum. Πολλές φορές διερωτήθηκα γιατί σκατά υπάρχει ο Terumi: Αλήθεια έχω πολλούς και καλούς φίλους, ανθρώπους με παιδεία με τους οποίους μπορώ να μοιραστώ και μπορούν να καταλάβουν τους προβληματισμούς μου. Έχω μια καλή δουλειά, έχω τη δυνατότητα και την ικανότητα να κάνω τη μουσική μου όπως περίπου θέλω και ό,τι χρειάζομαι να μάθω μπορώ να το βρω από τους πολλούς μουσικούς και ηχολήπτες που έχω γνωρίσει μέχρι τώρα. Μπορώ να ικανοποιήσω όποια ανάγκη θα μπορούσε κανείς να ικανοποιήσει μέσω του noiz, αλλά, παρόλα αυτά αφιερώνω κάποιο χρόνο από τις ημέρες μου στο forum. Ποτέ δεν πίστεψα οτι θα βρω σε μια ηλεκτρονική λέσχη κάποιους ανθρώπους να τζαμάρουμε μαζί, δεν πίστεψα οτι θα βρω κάποια σύντροφο ή παρέα για ουζάκι στο Σούνιο. Το noiz για εμένα δεν είναι studio, μπαράκι ή εξωραϊστικός σύλλογος. Στο noiz ικανοποιώ την ανάγκη μου να αφήσω τις ιδέες μου και τις γνώσεις μου σε όποιον θέλει να τις ακούσει. Ικανοποιώ την ανάγκη να μάθω πράγματα που δεν θα μπορούσαν να με απασχολήσουν ποτέ ή να γνωρίσω ιδέες διαφορετικές από τη λογική ή τη μεθοδολογία τη δική μου ή των γνωστών μου. Και όλα αυτά χωρίς να εμπλέκεται κάποιο συμφέρον πίσω από όλα αυτά, αλλά ελεύθερα, δωρεάν, ανιδιοτελώς. Πιστεύω οτι μέσα στο noiz δεν υπάρχουμε ως προσωπικότητες, αλλά ως μια πηγή ιδεών. Ο Terumi, o Feather, o Dither, όλοι μας, είμαστε ανδρείκελα που δεν έχουν να κάνουν με την εμπάθεια, τη μικροπρέπεια, τα προβλήματα που μας χαρακτηρίζουν ή ζυμώνουν στη πραγματική ζωή μας. Όταν κάνουμε post σε ένα forum έχουμε την μοναδική ευκαιρία να απαντάμε κατόπιν σκέψεως, χωρίς τον χρονικό περιορισμό που κάνει μια vis a vi συζήτηση εφικτή. Και σε μια τέτοιου είδους συζήτηση μπορούμε να σκεφτούμε καλά τι ανήκει στη σφαίρα του ιδιωτικού μας βίου και τι στην σφαίρα των ιδεών μας. Στο forum δεν πρέπει να αφήνουμε τα σκατά μας, αλλά τις ιδέες μας και τις γνώσεις μας για να τις διαβάσει κάποιος που δεν ξέρουμε και να προβληματιστεί ή να μάθει. Κάθε φορά που κάνουμε ενα submit πρέπει να είμαστε, στο μέτρο του δυνατού, σίγουροι οτι αυτό που λέμε, αξίζει να ειπωθεί και να υπάρχει γραμμένο για οποιονδήποτε λόγο γιατί Verba volent, scripta manet (τα λόγια χάνονται, τα γραπτά μένουν). Εγώ, ο άνθρωπος που τρεις η ώρα τη νύχτα θυσιάζει τον ύπνο του για να γράψει αυτό το κείμενο, μπορεί να κοιμάται την ίδια στιγμή που ο Terumi να μιλάει σε κάποιους και να τους δημιουργεί σκέψεις, να τους ανοίγει τους γνωσιακούς ορίζοντες ή να τους διασκεδάζει, Μπορεί ο άνθρωπος κάποτε να χάσει την υπομονή του ή το ενδιαφέρον του για τη μουσική, ο Terumi όμως όχι. Ο Terumi δεν είναι παρά ένας ρόλος, ο Terumi δεν μπορεί να συνυπάρχει με οποιονδήποτε άνθρωπο που δεν είναι σαν και αυτόν, άϋλος. Αν έχουμε διαλέξει ένα ρόλο, ας το παίξουμε καλά γιατί αυτά που γράφουμε είναι υλικό προς εκμετάλλευση από ανθρώπους που διακινούν τις ιδέες τους μαζί μας. Αν τους δίνουμε σκάρτο πράγμα, σκάρτο πράγμα θα πάρουμε. Φιλικά, Ξέρετε ποιος.

Φίλε SyntheticK, Η διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει κανείς προκειμένου να γράψει κάποιο vst instrument στο cubase είναι η εξής: 1) Ανοίγουμε ενα vst instrument. 2) Ανοίγουμε ενα midi κανάλι. 3) Επιλέγουμε στο input του καναλιού την midi είσοδο που έχουμε στον υπολογιστή (αυτό παράλειψέ το γιατί δεν έχεις midi keyboard). 4) Επιλέγουμε στην midi έξοδο του καναλιού το vst instrument. Από εδώ και πέρα, μιάς και δεν έχεις keyboard, ορίζεις ενα range (πχ 2 μέτρα) με τους locatos (left - right). Κάνουμε διπλό κλικ μέσα στο range που έχουμε ορίσει και εμφανίζεται ενα part (ενα κουτάκι ουσιαστικά που περιμένει να γεμίσει midi δεδομένα). Όταν λοιπόν εμφανιστεί, κάνεις πάλι διπλό κλίκ πάνω του και μπαίνεις στο edit mode. Εκεί έχει ένα piano roll με το οποίο μπορείς να γράψεις ότι θές, πατώντας πρώτα το record. Αν δεν μπορείς να γράψεις τε το piano roll, τότε επέλεξε το μολυβάκι και γράψε πάνω στο grid ό,τι θέλεις να ακουστεί. Καλή τύχη (Επόμενη αγορά, σίγουρα ενα midi keyboard) Φιλικά, Terumi

Παιδιά, Εγώ δεν έχω καταλάβει ακριβώς περι τίνος πρόκειται η όλη φάση. Δεν παρακαλούθησα καμία χθεσινοβραδυνή συζήτηση και δεν ανακοινώθηκε τίποτα διαφωτιστικό στο αρχικό post. Αν μου εξηγήσετε περι τίνος πρόκειται η όλη φάση, μπορώ να σας πώ και εγώ την θέση μου. Φιλικά, Terumi VLTA

Φίλε Kourosava, Προκειμένου να χρησιμοποιήσεις 2 midi keyboards ταυτόχρονα, πρέπει να εφοδιαστείς με 2 κάρτες ήχου που να έχουν joystic port για να βάλεις από ενα midi καλώδιο σε έκαστη (αυτή είναι η φτηνή λύση) ή να αγοράσεις ενα midi interface με πολλές εισοδο-εξόδους. Αυτά, δεν νομίζω να υπάρχει κάποια άλλη λύση, εκτός από ενα midi patch bay η οποία πρέπει να είναι πολύ ακριβή λύση.... Φιλικά, Terumi

Sabro: Music Concrete: O Pierre Schaeffer, ένας ραδιοφωνικός παραγωγός από τη Γαλλία, που δούλευε στην RTF, έφτιαξε το πρώτο ηλεκτρονικό studio. Εκεί μέσα άρχισε να παράγει έργο που βασιζόταν σε ήχους "αληθινούς" από την ατμόσφαιρα. Αυτό του είδος η μουσική ονομάστηκε Music Concrete, ή συγκεκριμμένη μουσική. Όλα αυτά το 1948. Φιλικά, Terumi

Μόλις τελείωσα το διάβασμα του ωκεανού του ήχου του David Toop. Ό,τι γράφω παρακάτω θα μπορούσε να είναι κάτι που ήταν γραμμένο εκεί, αλλά αποτελεί μια εμπειρία που έχω βιώσει πολλές φορές με τον ίδιο τρόπο, αισθητικά τουλάχιστον, τα τελευταία χρόνια. Το ξημέρωμα του Σαββάτου με βρήκε σε ενα μπαλκόνι ενός φίλου κάπου στα Πατήσια. Μπροστά στην καρέκλα που καθόμουν μια κοπέλα τραμπαλιζόταν σε μια μεταλλική κούνια και με μια όλο και αύξουσα περιοδικότητα ακουγόταν το τρίξιμο από τους πολυκαιρισμένους συνδέσμους στους οποίους στηριζόταν. Έκλεισα τα μάτια μου σαφώς καταβλημένος από την κούραση και το ξενύχτι. Όλη μου η μέρα είχε περάσει γεμάτη ήχους, μικρούς και επαναλαμβανόμενους. Ήχους που ποτέ τους δεν παίζουν κυρίαρχο ρόλο σε τίποτα, παρά μόνο σε πειραματικές ταινίες τύπου EraserHead του Lynch ή σε τίποτα abstract συγκροτήματα ηλεκτρονικής μουσικής. Το προηγούμενο πρωί: Ακούω τον ήχο του air condition και το χτύπημα των πλήκτρων του υπολογιστή μου. Αργότερα την κίνηση, τα αυτοκίνητα και τους ήχους από τα μηχανήματα των έργων στους δρόμους της Αθήνας. Το μετρό. Τον βόμβο από τον τις διακριτικές ομιλίες του κόσμου μέσα στο τρένο, την εκνευριστική παγωμένη φωνή που ανήγγειλε τις στάσεις και το άνοιξε-κλείσε των θυρών. Πιο μετά, ακούω ένα τζιτζίκι που μόνο του, σε ένα δέντρο της μεγαλούπολης, προσπαθεί να κάνει αισθητή την παρουσία του. Με τον ήχο των κλειδιών μου, και το “βάθος» από τις ανακλάσεις του διαδρόμου, μπαίνω στην ησυχία του σπιτιού μου... Ο ήχος από το νερό που πλένει τα πιάτα μου, ο ήχος του αφρού από το σφουγγάρι, το βουρτσάκι στο νεροχύτη... Μετά από λίγο, το φαί μου κοχλάζει, σηκώνω το καπάκι στο ύψος του προσώπου μου. Ο ήχος από τον απορροφητήρα αλλάζει καθώς κατοπτρίζεται στον φορητό ανακλαστήρα μου... Παρατηρώ τον ήχο από το πιρούνι στο πιάτο μου. Χτυπάει το κινητό μου, το ακούω να τρίζει στο τραπέζι μου.... Βγαίνω έξω, πάλι ο βόμβος της πόλης κυκλώνει τα αυτιά μου. Πηγαίνω στο γκάζι. Παραγγέλνω καφέ, ακούω το διαπεραστικό ήχο της φραπεδιέρας, το χέρι του υπαλλήλου στα παγάκια, την ταμιακή μηχανή. Λίγο αργότερα, λίγο πριν αρχίσει ενα φεστιβάλ, βάζουν μουσική. Δεν ακούω τη μουσική, αλλά την αντήχηση της πάνω στους τοίχους των απέναντι πολυκατοικιών. Σε μια ώρα από τότε βρίσκομαι μέσα σε ένα τζιπ. Ακούω τα αυτοκίνητα γύρω μου και 3 φίλους να μιλάνε. Ακούω την τραγουδίστρια από το cd player του αυτοκινήτου, να προσπαθεί να ακουστεί ανάμεσα στη φασαρία. Δεν τα καταφέρνει, παρά μόνο όταν οι φίλοι σιωπούν. Μετά από άλλες 2-3 ώρες βρισκόμαστε σε ενα πάρτι. Εκεί οι ήχοι δεν έχουν και πολύ σημασία, έχω αρχίσει να καταβάλλομαι. Φεύγουμε και πηγαίνουμε για ποτό, 3 η ώρα την νύχτα. Συζητάμε ένα τετριμμένο θέμα. Δεν ακούω κανένα, βυθίζομαι σε σκέψεις... Όταν καταλήγω κάπου, είναι αργά, οι λέξεις δεν έχουν κανένα νόημα, γίνονται ήχοι. Οι κοπέλες τραγουδάνε, ο φίλος μου είναι ο ρυθμός. Προσπαθώ να κάνω ενα πρόχειρο dictee στη φράση «πάμε σπίτι;». «Σίγουρα δεν είναι κάτι το συγκερασμένο», καταλήγω. Είμαστε στο σπίτι του φίλου. 5 η ώρα πλέον. Εγώ φτιάχνω καφέ. Πάλι ο ήχος της φραπεδιέρας, πιο σιγανός και πιο οξύς αυτή τη φορά. Βγαίνω έξω, κάθομαι στη ταράτσα. Στρίβω ενα τσιγάρο, και ακούω πεντακάθαρα όλους τους ήχους της διαδικασίας. Το βγάλσιμο του χαρτιού, το κόψιμο του καπνού, το τσίριγμα της υγρασίας αυτού όταν του βάζεις φωτιά. Τον ήχο της εξόδου του καπνού από μέσα μου. Είμαι πραγματικά καταβεβλημένος. Οι δύο φίλοι μου ξαπλώνουν μαζί, έχουν αρχίσει να κοιμούνται. Μπροστά στην καρέκλα που κάθομαι η άλλη κοπέλα τραμπαλίζεται σε μια μεταλλική κούνια και με μια όλο και αύξουσα περιοδικότητα ακούγεται το τρίξιμο από τους πολυκαιρισμένους συνδέσμους, στους οποίους στηρίζεται. Μου μιλάει και εγώ της χαμογελάω σαν τα τις λέω «σιωπή, άκου τι γίνεται». Και όντως, η φύση ξυπνάει. Ακούω τα ωδικά πουλιά από τις γύρω πολυκατοικίες, να τραγουδούν, ακούω τα pads/drones από τα αυτοκίνητα που ηχούν από μακριά, το ρυθμικό τρίξιμο από τη κούνια της φίλης μου. Όλα αυτά αρχίζουν να αποχτούν μουσική αξία... Δύο ώρες πιο μετά, στο σπίτι μου, κάθομαι στο πιάνο μου. Δεν έχει αξία να παίξω κάτι άλλο. Σκέφτομαι εάν, ό,τι πρόκειται να βγει από τα δάκτυλά μου είναι μουσική. Τι είναι μουσική; Αυτό που άκουγα πριν κάποιες ώρες δεν με ευχαριστούσε αρκετά; Θεωρώ τη μουσική μια σκηνοθετική τέχνη. Μια τέχνη που σε κάνει να δημιουργείς εικόνες στο μυαλό σου. Η «ησυχία» του πρωινού έκανε αυτό ακριβώς. Περισσότερο από κάθε fender, κάθε korg ή roland. Ζούσα μέσα στην «ησυχία». Δεν ήταν κάτι αλλόκοσμο, ίσα -ίσα ήταν κάτι οικείο, κάτι στο οποίο είχα γεννηθεί μέσα. ¶ρχισα να σκέφτομαι, μήπως, αν όντως η μουσική σου προκαλεί εικόνες, αυτό που θεωρούμε «μουσική» και υπάγεται σε κανόνες και περιορισμούς, δεν αποτελεί παρά μιας μορφής καταναγκαστικής χειραγώγησης της τέχνης αυτής. ¶ρχισα να σκέφτομαι οτι οι φόρμες, ίσως να μην μπορούν να προσδώσουν στον ακροατή αυτό που θα έπρεπε, κάτι σαν να λέγαμε musique pour les yeux. Φιλικά, Terumi

Κύριοι, Προ ημερών, πήγα να ανοίξω το nuendo και, ενώ δεν είχα κάνει καμία αλλαγή από την τελευταία φορά που το άνοιξα, δεν άνοιγε. Ούτε και τώρα ανοίγει, να σας πώ την αλήθεια. Ανοίγει το splash screen, περνάει όλα τα plugins, και εκεί που λέει, initializing global settings, το splash screen εξαφανίζεται και... δεν γίνεται τίποτα. Έκανα uninstall, ξανά install, έβγαλα τα plugs από τον φάκελο. Τίποτα. Τελικά κατέληξα να δουλεύω με το Cubase SX και ούτε καν το 2 (δεν το έχω). Έχει αντιμετωπίσει κανείς το πρόβλημα αυτό;

Χμ... Μιdi keyboard: ...(εάν έχεις κάποιο synth με midi out στο σπίτι σου, τότε δεν χρειάζεσαι, εαν όχι)... Από 150 - 500 € Κάρτα ήχου: περίπου 500 με 1000 (RME) € Software: από 0,60€ (για το cd) μέχρι 1000€. Κάτι ενδιάμεσο (από πειρατή εννοώ) ΜΗΝ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΕΙΣ! ΣΠΑΣΕ ΤΟΥ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ! Ηχεία: με 600€ περίπου παίρνεις τα yamaha MSP5 που είναι πολύ αξιπρεπή ηχεία. Εδώ, όπως και στις κάρτες ήχου, the sky is the limit. Μικρόφωνο: 150€ (κάπου τόσο κάνει το 58ρι) μέχρι ... άστο! Καλώδια: Χονδικά, 100€ Οπότε: Με 1500€ ίσως και να κάνεις ενα πολύ αξιοπρεπές setup. Παρεπιπτώντως επιδή τα περισότερα που προτείνω τα φέρνει ο Νακα, προσπάθησε να τα πάρεις από το εξωτερικό, και όχι απο τον εν λόγω κύριο. Φιλικά, Terumi

Φίλε Riverman (Nick Drake?) Ο Pentium ο 500ρης που έχεις, μπορεί να σε "βγάλει" για πολύ λίγα κανάλια audio, ενώ, εαν καταφέρεις να τρέξεις κανένα vst instrument (αυτά τα synths που τρέχουν στον υπολογιστή μας) θα είσαι πολύ πολύ τυχερός. Βέβαια, προκειμένου να σκεφτούμε αυτό το σενάριο, θα πρέπει να αναζητήσεις παλιό software με, όχι και τοσο καλές, αποδόσεις σε σύγκριση με τους σύγχρονους απογόνους του. Αν σκεφτούμε την λύση του καινούριου, μάλλον θα πρέπει να βάλεις το χέρι βαθιά στη τσέπη σου, αλλα, πιστεψέ με, θα αξίζει πολύ. Θα χρειαστείς: Ενα pc (σώπα). Μια κάρτα ήχου (εγώ προτείνω RME, αλλα είναι ακριβές. Μπορείς να κοιτάξεις και κάτι σε M-audio, πάντως κοίτα να έχει πάνω phantom power για να μην χρειαστείς extra προενισχύσεις για τα μικρόφωνά σου). Ενα software sequencer (αυτό είναι το πρόγραμμα στο οποίο θα καταγράφεις τις συνθέσεις σου, είτε μέσω μικροφώνων, είτε μέσω midi, είτε παίδες ελλήνων. Προτείνω Nuendo2 ή Cubase SX2). Ένα midi keyboard (με αυτό θα καταγράφεις midi πληροφορίες στο sequencer). Κάποια μικρόφωνα (εγώ, προς το παρόν χρησιμοποιώ ενα shure 58 που είναι ενα normal all purpose μικρόφωνο). Ηχεία (μπορείς να χρησιμοποιήσεις hifi ηχεία, αλλά, εάν θέλεις να κάνεις μίξεις αξιώσεων, θα πρέπει να πάρεις τίποτα monitor ηχεία. Εγω χρησιμοποιώ Tannoy, αλλά μάλλον θα πρέπει να βρείς κάποια αυτοενισχυόμενα για να αποφύγεις την αγορά ενισχυτή). Καλώδια (Για μικρόφωνα, κιθάρες, συνθεσάιζερ, κτλ). Αυτά, μάλλον. Φιλικά, Terumi

To μαγαζί που λέγαμε ήταν το http://www.checkmate.gr/. Δεν ξέρω κάθόλου το κατα πόσο είναι αποτελεσματικά κουτιά, αλλά διαβάστε και ίσως να βγάλετε κάποια άκρη. Φιλικά Terumi

Θα διαφωνήσω για άλλη μια φορά μαζί σου φίλε interpaul, Προφανώς δεν έχεις δεί τα τρελλά μενού που έχουν κάποιες εφφεδιέρες της lexicon, της eventide κτλ. Και εκεί να δείς κρύψιμο. Μην σου πώ για τα καλώδια που κρύβονται πίσω από την κονσόλα και προκειμένου να τα βρείς πρέπει να ξηλώσεις όλο το studio. Θα σου πρότεινα να ασχοληθείς με τον υπολογιστή όπως και να έχει. Είναι πολύ πιο απλό. Ο Ελύτης είπε: "Τρώγε την πρόοδο και με τα κουκούτσια". Τα κουκούτσια εδώ είναι τα menu, τα crashes και οι ασυμβατότητες, αλλά, όπως και να έχει, οι υπολογιστές είναι πρόοδος. Πολύ φιλικά (μπακετιά και μνημόσυνο) Terumi

O υπολογιστής, (ίσως) δεν μπορεί να αντικαταστήσει επαρκώς τον επαγγελματικό εξοπλισμό. Το σίγουρο είναι οτι δεν μπορεί να αντικαταστήσει την εμπειρία ενός καλού ηχολήπτη. Αυτό που μπορεί να σου δώσει είναι απεριόριστες ώρες πειραματισμού με όλα σχεδόν τα δυνατά εργαλεία επεξεργασίας ήχου. Κάποτε οι pink floyd κανόνισαν ένα μικρότερο μισθό από τη δισκογραφική τους, με τον όρο να μπορούν να χρησιμοποιήσουν ενα studio για απεριόριστες ώρες. Αν είχαν τους υπολογιστές που έχουμε τώρα, είναι πολύ πιθανόν να μην κάνανε μια τέτοιου είδους συμφωνία. Τώρα, το κάτα πόσο είναι δυνατή η ενασχόληση ενός "απαίδευτου" με τον υπολογιστή δεν έχει να κάνει με τις γνώσεις του ίδίου με τα κομπιούτερς, όσο με τις γνώσεις του περί μουσικής τεχνολογίας. Τον ίδιο χρόνο θα ήθελες (μη σου πώ περισσότερο) να μάθεις να χρησιμοποιείς ένα καλά εξοπλισμένο studio, με το να μάθεις να ηχογραφείς και να επεξεργάζεσαι τον ήχο σε ενα daw. Φιλικά, Terumi

Ό,τι έχω στο pc μου κάποτε, για να τα αγοράσει κάποιος, έπρεπε να πουλήσει το σπίτι του, το αμάξι του, τη μάνα και τον πατέρα του για να το αποκτήσει. Αν ήθελα να μάθω τη μαύρη τέχνη της ηχοληψίας, θα έπρεπε να έχω γνωστούς σε κάποιο studio και να υποχρεωνόμουν να τους υπηρετώ κάνοντας από κουβάλημα μέχρι καφέδες. Θα μπορούσα βέβαια να εγκαταλείψω την ημεδαπή και να πάω σε κάποια ξένη χώρα για να το σπουδάσω το αντικείμενο. Βέβαια και πάλι ο πατέρας μου, η μάνα μου και το βιός μου θα έπρεπε να ποζάρουν σε κάποια βιτρίνα ενός μαγαζιού με αντίκες. ¶σε που πάντα και παντού υπήρξαν και θα υπάρχουν οι «φοβισμένοι» που, για να μην μάθει κανείς ό,τι εκείνοι «μόχθησαν» να μάθουν, δεν σου έλεγαν τίποτα ή κατά ένα τυχαίο «μαγικό» τρόπο θα σε έβαζαν πάντα να τσεκάρεις μια πρίζα κάπου χαμηλά, την ώρα που εσύ θα έλεγες από μέσα σου: «τώρα θα μάθω το κόλπο που κάνει με τις φωνές». ¶σε που κανείς δεν σε άφηνε να πειραματιστείς στις πανάκριβες ταινίες του μαγνητόφωνου (το οποίο θα έπρεπε να το ακουμπάς με ευλάβεια γιατί ήταν πολύ-πολύ ακριβό). Η υπόθεση όπως και να είχε απαιτούσε πολύ, αν όχι ιώβεια, υπομονή, πολύ τρέξιμο και, ίσως πολλά λεφτά. Μόνο αν ήσουν γόνος πλούσιας οικογένειας θα μπορούσες να έχεις πρόσβαση σε όλα αυτά τα εργαλεία χωρίς να θυσιαστείς ή να θυσιάσεις κάτι πολύτιμο. Εν αρχή ην ο λόγος. Μετά ήρθε ο αλγόριθμος.... Σήμερα, δεν υπάρχουν δικαιολογίες για να μην μπορέσει κάποιος να κάνει μουσική. Ό,τι θέλει, μπορεί να το αποκτήσει με πολύ λίγα λεφτά. Τι θες αγόρι μου; Κομπρέσσορα θες; Θα τον έχεις με πολύ λίγα λεφτά. Delay θες, τσάμπα! Θες το synthesizer του Vangelis; Ok, πάρε το νέο plug in της Naïve Instruments. Τώρα, μπορείς να πειραματιστείς όσο θέλεις και χωρίς να χαλάσεις μια περιουσία σε ταινίες, ή στουντιακές ώρες, σε όργανα ή session μουσικούς. Ζούμε στη μουσική το αμερικάνικο όνειρο. Μπορούμε να τα έχουμε όλα, εύκολα και γρήγορα και χωρίς να χαλάσουμε μια περιουσία και χωρίς κόπο. Πλέον αντί να πάρεις ένα μεγαλύτερο διαμέρισμα για να χωρέσουν τα μηχανήματά σου, παίρνεις μεγαλύτερο σκληρό για να χωράνε οι ιδέες σου. Αντί να τρως τις ώρες σου προσπαθώντας να βάλεις τάξη στα καλώδια πίσω από το rack σου, απλά σώζεις τις ρυθμίσεις σου τακτικά και με μια κίνηση. Η κονσόλα με τα 48 κανάλια χωράει πλέον, όχι σε ενα τεράστιο δωμάτιο, αλλά σε ενα 17” monitor. Και αντί να φτιάχνεις μπράτσα κουβαλώντας τις προενισχύσεις, με το μαγικό δείκτη, εκπληρώνεις όλες σου τις επιθυμίες, χωρίς κανένα κόπο, χωρίς να νοιώσεις την μέση σου να σε απειλεί με πόνο. Μπορεί μόνος σου να μάθεις το τι είναι το VCO, το ASDR, το LFO. Να πειραματιστείς και να έχεις μια εποπτική διαδικασία μάθησης, χωρίς να χρειάζεται να εμπιστευθείς κάποιον «ειδήμονα» που θα σου πει ό,τι θέλει ή ό,τι αυτός έχει καταλάβει από την εμπειρία του ή την ενασχόληση του με τα πράγματα. Μπορείς βέβαια, από την άλλη, να συμβουλευτείς έναν γνώστη και μετά να δοκιμάσεις αυτά που σου είπε. Και έτσι να γίνεις εσύ κάτοχος της γνώσης αυτής με τρόπο εμπειρικό, όχι μόνο θεωρητικό. Κάτι μου λέει οτι η τεχνολογία επέφερε μια ταξική ισορρόπηση. Ηλεκτρονική μουσική πλέον δεν κάνει ο μπουρζουάζης που έχει κάποια εκατομμύρια παραπάνω να ξοδέψει από τον κοινό κόσμο. Τώρα μπορεί και ενα παιδάκι να κάνει οικονομίες, προκειμένου να αγοράσει το studio του. Δεν χρειάζεται κάποιος πλέον να έχει επενδύσει τη ζωή του στη μουσική προκειμένου να μπορεί να δικαιολογήσει τη αγορά μουσικού εξοπλισμού. Μπορεί και ένας χομπίστας να αγοράσει τον ίδιο εξοπλισμό. Ίσως κάποιος να αντιδράσει και να πει οτι η τόση απελευθέρωση οδηγεί στον ευτελισμό της μουσικής, αλλά όμως, νομίζω, οτι αυτού του είδους η απελευθέρωση μπορεί να πάει τη μουσική μπροστά, να γεννήσει ενα καινούριο είδος μουσικής. Είπαμε, οι φελλοί μπορεί να επιπλέουν, αλλά τους παρασέρνει το κύμα. Αν κάτι καλό γεννηθεί από κάποιον «απαίδευτο», τότε μπορεί να επιβιώσει, να γίνει μόδα και ίσως, στο μέλλον, κλασσικό. Ο υπολογιστής μου είναι ενα προσωπικό, φθηνό και πολυμήχανο μουσικό supermarket. Νοιώθω χαρούμενος που μεγάλοι μουσικοί χρησιμοποιούν το ίδιο supermarket που χρησιμοποιώ και εγώ. Και ξέρω, το αν δεν κάνω καλή μουσική σαν και αυτούς δεν οφείλεται στη διαφορά οικονομικής κατάστασης, αλλά στη διαφορά εμπειρίας ή, αν μη τι άλλο, έμπνευσης. Φιλικά, Terumi