Στην κλασική αρμονία, από όσο θυμάμαι, χρησιμοποιείται ο όρος τονική απόκλιση.
Παραδείγματος χάριν αν είμαστε στην F κλίμακα, με την χρήση της Α7 αποκλίνουμε προσωρινά στην Dm (εφόσον ακούγεται και η κίνηση στην αρμονία μέσα C#-D, προσαγωγέας-τονική). Το προσωρινά μπορεί να είναι για μισή ή ολόκληρη εισαγωγή, τα κουπλέ ή τα ρεφρέν ή όποια διάρκεια, τόση ώστε η άλλη τονικότητα στο παράδειγμά μας η Dm να μην θεωρηθεί ως κύρια τονικότητα του κομματιού.
Στο συγκεκριμένο παράδειγμα η Dm έχει τον ίδιο οπλισμό με την F και συνάμα είναι και η 6η βαθμίδα της F. Οπότε μετακινούμε προσωρινώς (με τη χρήση της Α7) το τονικό κέντρο στην Dm.
Στο κομμάτι "Κάτω στον Πειραιά" είναι εμφανής αυτή η διαδικασία στην εισαγωγή όπου το πρώτο μισό είναι στην σχετική ελάσσονα κλίμακα και από το δεύτερο μισό της εισαγωγής επιστρέφει στην σχετική μείζονα όπου και παραμένει για όλη του τη διάρκεια, εκτός από το πρώτο μισό της εισαγωγής όταν αυτή ξαναπαίζεται. Έτσι το κομμάτι εδραιώνεται ως ματζόρε και όχι ως μινόρε.
Επί του θέματος της ορολογίας, εγώ προσωπικά αντιλαμβάνομαι ως ματζορομίνορα τα κομμάτια που έχουν την παρουσία και της 3μ και της 3Μ, με την 3η μεγάλη να έχει την θέση του b4 (νομίζω ο δρόμος λέγεται σαμπάχ, οι γνώστες ας με διορθώσουν) δηλαδή: 1 2 3 b4 5 και ούτω καθεξής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Τα παιδιά της γειτονιάς σου".
Αυτόν τον δρόμο αντιλαμβάνομαι ως ματζορομίνορο γιατί στο ταξίμι η κίνηση 1 3 5 θα σου δώσει μινόρε άκουσμα ενώ η 1 b4 5 θα σου δώσει ματζόρε.
Βέβαια η δεσπόζουσα αισθητική του σαμπάχ είναι μινόρε γιατί ο κύριος φθόγγος είναι ο 3 ενώ ο b4 είναι περαστικός.