Χειρότερη μουσική στιγμή ήταν μισή μέρα πριν ένα λάιβ στο όνομα του ρόδου.
Τζαμάρω αγέροχα σπίτι μου περιμένοντας τα υπόλοιπα ,μέλη της μπάντας να φύγουμε για καλλιθέα για το σάουνττσεκ.
νιώθω την ΜΙ (μπάσσο παίζω) κάπως ξεκούρδιστη, κάτι σαν ντροπντ ΡΕ. σταματάω, πάω να κουρδίσω και προσέχω πως το κλειδί χάνει στροφές. η χορδή είχε φτάσει κάπου κοντά στο ΝΤΟ όταν αποφασίζω πως κάτι πρέπει να κάνω.
άλλο μπάσσο δεν είχα και κατεβαίνω πειραιά να πάω σε κανένα μαγαζί. Ιμπανεζ το μπάσσο που να βρω ίδιο κλειδί;;;
η ώρα 3 και μισή περίπου με σαουνττσεκ να αρχίζει στις πέντε και ως τελευταία μπάντα να πρέπει να τσεκάρουμε πρώτη.
πάω σε ένα μαγαζί λύνω το κλειδί και το γρανάζι (που του έλειπαν δυο-τρία δόντια) είχε τετράγωνη υποδοχή.
λύσαμε κάμποσα κλειδιά από το μαγαζί και όλα είχαν 5-γονη υποδοχή.
Το λοιπόν ξηλώσαμε όλο το κλειδί και βάλαμε κιθάρας (για να έβαζα κλειδί μπάσσου έπρεπε να μεγαλώσω την τρύπα και να κάνω τρύπες για βίδες σε διαφορετικά σημεία.
η μπάντα είχε φτάσει σπίτι μου και βάραγε κουδούνια και εγώ πάλευα με το κλειδί...
εντέλει βρεθήκαμε και σε όλο το λάιβ έτρεμα μην πεταχτεί το κλειδί και πετύχει κανέναν άμαχο από τα μπροστινά τραπέζια που θα πίνει ανέμελος την μπύρα του.
Υ.Γ. αυτό το μπάσσο το έχω ακόμα έτσι (με το κλειδί κιθάρας) για δύο λόγους:
1) χρειάζομαι οικονομικούς πόρους για να του βάλω αξιοπρεπή κλειδιά
2) να μου θυμίζει το χαβαλέ εκείνη τη μέρα! το πρώτο μου λάιβ!!!