Προς το περιεχόμενο
  • Άρθρα

    Άρθρα Μουσικής Τεχνολογίας
    • ex - v27, bk27
      Τον τελευταιο καιρο κ λογο καποιων youtube βιντεο που εχουν γινει "viral" (στα στενα πλαισια των guitar communities), βγηκε ενα προβλημα στην επιφανεια,
      που εχει να κανει με το πως χρησιμοποιουμε τα softare modellers.
       
      Το λαθος που κανουμε οι περισσοτεροι εχει να κανει με το πως σεταρουμε τα level τοσο της προενισχυσης της καρτας ηχου, οσο κ του input level του plugin.
       
      Η κοινη λογικη κ αυτο που εκανα κ εγω κ η μεγαλη πλειοψηφια (για να μην πω το 100%) οσων εχω συζητησει κ χρησιμοποιουν soft sims, συνδεαν την κιθαρα στο instrument in (hi z), κ ανεβαζανε το gain της προενισχυσης μεχρι να εχουν ενα υγιες σημα που δεν κλιπαρει.
       
      Αυτο οπως αποδειχτηκε ειναι λαθος. Θα το πιασω λιγο απο την πλευρα των plugin in κ μετα θα καταληξω στο τι πρεπει να κανουμε. Φυσικα ολα αυτα ειναι το πως το καταλαβα εγω κ μπορει να εχω κανει λαθος. Οποτε στο τελος θα παραθεσω λινκ απο τρια βιντεο που αναφερονται στο προβλημα (κ εναν πινακα με πληροφοριες κ suggested ρυθμισεις) κ οποιος κατανοησει περισσοτερα ή κ βρει λαθος καλυτερα ας με διορθωσει, μιας κ αυτο το αρθρο μπορει να γινει ενας πολυ καλος μπουσουλας για το πως να διορθωσουμε μια συνηθεια που κανουμε οι περισσοτεροι (κ εχει ως συνεπεια κ καποια μεγαλα misconceptions για το τι αποψη εχουμε πολλοι για τα soft sims)
       
      Καθε sim, απο καθε εταιρεια, ειναι καλιμπραρισμενο να δεχεται input συγκεκριμενο. Το εχω δει με πολλες ονομασιες. Ας πουμε στο forum του S-Gear που με ενδιαφερει εμενα, ο Mike (δημιουργος του software) το αναφερει ως expected headroom. Σε καθε soft sim αυτη η τιμη ειναι διαφορετικη. Εδω υπαρχουν περιπτωσεις που το figure αυτο ειναι διαφορετικο οπως φαινεται, σε διαφορετικα suites της ιδιας εταιρειας! Δυστυχως αυτην την τιμη μπορει να τη βρεις στο manual του προιοντος μπορει κ οχι. 
      Μετα τον χαμο των τελευταιων ημερων, σε πολλα φορουμ του προιοντος καποιος χρηστης ζητα απο τους δημιουργους να τους πουνε ποιο ειναι αυτο το level για το συγκεκριμενο σιμ.
       
      Η αλλη τιμη μου μας χρειαζεται ειναι το maximum input volume της προενισχυσης της καρτας ηχου. Αυτην την τιμη ευτυχως την βρισκεις πολυ πιο ευκολα, στα specs της καρτας ηχου.
       
      Εδω παραθετω εναν πινακα απο τον Ed S που ουσιαστικα εχει φτιαξει ενα excel για πολυ διαδεδομενες καρτες ηχου, το max input vol της καθε μιας κ το πως πρεπει να ρυθμισεις το gain του instrument in ωστε καθε plugin να βλεπει το σωστο σημα (ο Ed S ηταν ο τυπος που τα πηρε χαμπαρι ολα αυτα τον Μαρτιο, ειχε email συννενοηση με τις περισσοτερες εταιρειες που βγαζουν γνωστα σοφ σιμ, οργανωσε το ολο πραγμα κ εβγαλε προς τα εξω το ολο ζητημα. Παρόλα αυτα ο χαμος δεν εγινε τοτε που τα κυκλοφορησε, αλλα τις τελευταιες 2 εβδομαδες, που καποια δημοφιλη guitar youtube channels, βοηθησαν να.. μαθευτει το νεο χρησιμοποιώντας την "ερευνα" του Ed)
       
      https://docs.google.com/spreadsheets/d/1bZHaapCiCg4RLIFqTS5KyUUVa4MwaqfxRCYk35Bvdrs/edit#gid=0
       
      Αν η καρτα σας κ το σιμ που χρησιμοποιειτε δεν ειναι στη λιστα, καντε την ερευνα σας κ βρειτε αυτες τις δυο τιμες που λεω πιο πανω για την δικη σας περισταση.
      Χοντρικα απο το σημα που περιμενει να δει το αμπ σιμ αφαιρειτε το max input volume κ εκει βαζετε το gain της προενισχυσης
       
      Σε εμενα πχ που εχω την audient id24 (max input vol 12 δβ) κ χρησιμοποιω το S-Gear που θελει 9-12 db expected headroom (περιμενει να δει δηλ input -9 με -12 db), η σωστη ρυθμιση ειναι το gain της καρτας 0 με 3 db !!! 
       
      Φυσικα εγω που σε κιθαρες με μονους το ειχα κοντα στα 5db ειναι σαν να εσπρωχνα το S-Gear μονιμα με ενα boost 5 db!
       
      Αν λοιπον παιζετε με τα preset του σιμ, κ αυτο που ακουτε δεν ειναι αυτο που περιμενετε ν'ακουσετε οταν διαβαζετε το ονομα του preset, ισως αυτος να ειναι ο λογος.
       
      Αν προσπαθειτε να φτιαξετε εναν καθαρο ηχο κ το αποτελεσμα ειναι πολυ κομπρεσαρισμενο κ saturated, μη βγαζετε κατευθειαν συμπερασμα για τα soft sim εν γενει, μπορει σε ολα να κανετε το ιδιο λαθος. Κ να ξεκινατε σπρωχνοντας με αρκετα db το front end του εικονικου ενισχυτη.
       
      Παρακατω θα βαλω το βιντεο του Ed S, καθως κ ενα βιντεο του Cordy κ του Shull που βοηθησαν να μαθευτει το βιντεο του Ed S.
      Τα βαζω με τη σειρα που εβγαλε νοημα σε εμενα να καταλαβω τι παιζει. Το πρωτο του Shull τα λεει απλα κ κατανοητα για να καταλαβουμε το προβλημα (ειναι μεγαλο μεν αλλα αξιζει να ξεκινησεις απο εκει), μετα του Cordy κ τελος του Εντ που ειναι πιο μικρο κ "τεχνικο"
       
       
       
       

    • odis13
      Αν παρακολουθείτε guitar-related περιεχόμενο online ίσως έχετε τελευταία δεί να αναφέρεται ο όρος "rubber bridge guitar". Πρόκειται για μια σχετικά νέα μόδα, της οποίας η βασικη ιδέα είναι αρκετά απλή – πρόκειται για ακουστικές (συνήθως) κιθάρες όπου η γέφυρα/saddle, τυπικά φτιαγμένη από κόκκαλο ή κάποιο παρεμφερές  πλαστικό, έχει αντικατασταθεί από ένα κομμάτι καουτσούκ (rubber).


      H '50ς Kay του Ariel Posen, τροποποιημενη με rubber bridge και rails μαγνητη απο τον Reuben Cox.
       
      Το αποτέλεσμα είναι κάτι που εύκολα μπορεί κάποιος να φανταστεί. Μιας και το λάστιχο/καουτσούκ είναι πολύ πιο μαλακό από το κόκκαλο, ο ήχος γίνεται αυτομάτως muted, σαν να παίζεις μόνιμα με palm muting τεχνική. Η ένταση πέφτει δραματικά, το sustain μειώνεται σε επίπεδα pizzicato βιολιού και τα πρίμα εξαφανίζονται τελείως. Χαρακτηριστικά που συνήθως δεν θα θεωρούσαμε ιδιαίτερα επιθυμητά.
       
      Πως κατέληξε λοιπόν αυτός ο ήχος να γίνει το τελευταίο craze του indie guitar world? Ο ήχος των rubber bridge guitars παίζει φάτσα κάρτα σε κομμάτια καλλιτεχνών όπως οι Wilco, η Phoebe Bridgers και ο Ariel Posen μέχρι και μεγαθήρια της pop όπως η Taylor Swift, ειδικά με τον indie-folk-rock ήχο των 2020s να έχει γίνει συνώνυμος σχεδόν με τις rubber bridge guitars. Το YouTube έχει κατακλυστεί από tutorials για rubber bridge conversions, ενώ και «έτοιμα» μονταρισμένα όργανα μπορούν να βρεθούν εύκολα στο Reverb από διάφορους πωλητές.

      Η ιστορία ξεκινάει με τον Reuben Cox, ένα luthier βασισμένο στο LA. Η όλη φιλοσοφία του Cox, που αποτυπώνεται στο μαγαζί του (The Old Style Guitar Shop) και στα όργανα που προσφέρει, περιστρέφεται γύρω από ιδιόμορφες προσεγγίσεις που παντρεύουν το vintage με το lo-fi με μια up-cycle, DIY προσέγγιση. Επισκευάζει και τροποποιεί με μη-συμβατικούς τρόπους παλιά, φτηνά όργανα σε ένα διαρκές κυνήγι για quirky, new and interesting tones και τα δημιουργήματά του έχουν βρεθεί στα χέρια μιας τρομερά εντυπωσιακής λίστας καλλιτεχνών. Bob Dylan, The Rolling Stones, Taylor Swift, Jeff Tweedy/Wilco, Phoebe Bridges, The National, Blake Mils, Ariel Posen, Andrew Bird και πολλοί άλλοι...
       

      Ο Reuben Cox στο μαγαζι του, με μια απο τις rubber bridge guitars του στα δεξια.
       
      Μία λοιπόν από τις συνταγές του που πιάστηκε ιδιαίτερα είναι οι rubber bridge guitars, όπου έχουμε ως βάση μια ακουστική κιθάρα στην οποία το saddle έχει αντικατασταθεί από ένα κομμάτι rubber. Οι κιθάρες αυτές είναι συνήθως μικρές παλαιές parlor (Harmony, Silvertone, Kay κλπ), ή και νέες (σκεφτείτε Recording King, Jim Dandy κλπ.), συχνά με floating bridges & trapeze tailpieces καθώς βολεύουν στην μετατροπή.
       

      Μερικες απο τις rubber bridge guitars στο Old Style Guitar Shop.
       
      Απαραίτητο δεύτερο συστατικό ένας μαγνήτης. Οι κιθάρες αυτές είναι ακουστικές μεν, αλλά πιο συχνά χρησιμοποιούνται σαν ηλεκτρική, με τα ανάλογα effects; για το σκοπό αυτό χρειάζεται ένας μαγνήτης τύπου ηλεκτρικής, με τον Cox να τείνει προς high output, ceramic rails humbuckers ως  πιο κατάλληλους δεδομένου του χαμηλού αρχικού σήματος λόγω dampening, παρά τυπικούς acoustic sound hole pickups. 
       
      Tέλος οι χορδές ηλεκτρικής, ώστε να δουλεύουν στο βέλτιστο με τους μαγνήτες, συχνά flatwound μαλιστα, έρχονται να προσθέσουν την τελευταία νότα στην dark and moody ακουστική συνταγή.
       

      Double the pickups, double the fun. Rubber bridge parlor από τον Jake Wildwood, με ένα rails humbucker και ένα gold foil μαγνήτη.
       
      Το appeal νομίζω είναι διττό. Από τη μία, αυτές οι κιθάρες προσφέρουν ένα μουντό, ξύλινο και ξηρό ακουστικό ήχο που θυμίζει ηχογραφήσεις από παλαιότερες εποχές, με τον χαρακτήρα παλαιών blues να έρχεται άμεσα στο νου. Από την άλλη ο ήχος αυτός αποτελεί φαινομενικά εξαιρετική βάση για indie-rock ήχους, παντρεμένος με overdrive, delay και reverb κατά την Phoebe Bridges σχολή για ένα πρωτόγονο ηλεκτρικό αποτέλεσμα που μπορεί να βρει εφαρμογή σε χίλια δυο μουσικά μονοπάτια.
       
      Φυσικά πρεπει να αναφέρουμε ότι η ιδέα μιας “muted” γέφυρας δεν είναι νέα. Ενσωματωμένα bridge mutes, με «μαξιλαράκια» από αφρολέξ ή καουτσούκ έχουν κατά καιρούς εμφανιστεί από διάφορους κατασκευαστές. Η Fender το είχε αποπειραθεί με τις Jaguar, η Gretsch επίσης, η Rickenbacker στα 4000 series μπάσα, με σχετικά παραπάνω επιτυχία κιόλας…και φυσικά rubber mutes για καθαρά χρηστικούς λόγους μείωσης της έντασης κατά την εξάσκηση είναι ευρέως διαδεδομένα στην οικογένεια του βιολιού. Αλλά εδώ μιλάμε συγκεκριμένα για την στυλιζαρισμένη υλοποίηση του Cox με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που περιέγραψα παραπάνω και η οποία έχει αρχίσει να καθιερώνεται και εκτός του indie-rock ήχου.
       
      Aς ακούσουμε λοιπόν μερικα κομμάτια, από solo guitar pieces του Ariel Posen μέχρι σύγχρονο indie rock, στον ήχο του οποίου έχει πλέον καθιερωθεί η rubber bridge.
       
      Ariel Posen – Tumble Away
       
      Maddison Cunningham – Song in my Head
       
      Phoebe Bridgers – Garden Song

      Wilco – An Empty Corner
       
      To ωραίο με τις rubber bridge κιθάρες είναι η προσβασιμότητα τους – είναι αρκετά εύκολο να μετατρέψεις μια υπάρχουσα κιθάρα. Οι πιο ολοκληρωμένες λύσεις περιλαμβάνουν ένα saddle, ή και ολόκληρη γέφυρα κομμένη από κάποιο συμπαγές κομμάτι καουτσούκ (όπως ένα jewellers block). Μπορείς όμως επίσης να «ντύσεις» μια υπάρχουσα γέφυρα, ειδικά κάποια tune-o-matic τύπου, με ένα λεπτό στρώμα πλαστικού (κομμένο πχ από ένα λάστιχο αιμοληψίας) πάνω από τα μεταλλικά saddles. Στην τελική ακόμα και ένα κομμάτι αφρολέξ σφηνωμένο μπροστά από τη γέφυρα, όπως τα τυπικά mutes θα κάνει δουλειά. Είναι ένας ενδιαφέρον τρόπος να μετατρέψεις μια κιθάρα που ίσως δεν ήταν εξαρχής ότι καλύτερο ηχητικά, μια σάπιο-ακουστική ή την beginners ηλεκτρική που μαζεύει σκόνη στη γωνία σε ένα τελείως νέο ηχητικό εργαλείο. Προσωπικά θα το δοκιμάσω σε μια 12χορδή μου, ευελπιστώ να επανέλθω σύντομα με εντυπώσεις!
       
      To YouTube  έχει γεμίσει τους τελευταίους μήνες από βίντεο γνωστών και μη κιθαρογιουτιουμπερς που δοκιμάζουν rubber bridge guitars, συχνά κάνοντας την μετατροπή οι ίδιοι, true to Cox’s DIY spirit. Ο Josh από τα JHS Pedals πρόσφατα είχε ένα stream από μια rubber που απέκτησε και από την οποία έβγαζε ηχάρες ως συνήθως, κάπου πήρε το μάτι μου και τον Jeremy Sheppard, εγώ θα σας αφήσω πάντως με κάνα δυο βιντεάκια πιο ενημερωτικά για κάποιον που ίσως θέλει να το αποπειραθεί ο ίδιος, ξεκινώντας με ένα πολύ ωραίο βίντεο του Robert Cassard που καλύπτει την ιστορία των rubber guitars, παραδείγματα σε popular μουσική και diy modding options.
       
       
       
       
       
       
       

    • manosx
      Μια που το noiz αλλά και γενικότερα η ζωή είναι γεμάτη κιθαρίστες, ;D μου ήρθε μια ιδέα: Να κάνω μια μικρή περίληψη της σύνθεσης ήχου, έχοντας ως βάση και ως παράδειγμα την ηλεκτρική κιθάρα. Έτσι θα είναι πολύ απλό να καταλάβει κάποιος που έχει ήδη τη γνώση της κιθάρας τις έννοιες, και αυτό μπορεί να τον κάνει να ασχοληθεί με κάποιο από τα φοβερά φτηνά ή και δωρεάν vst που υπάρχουν, φτιάχνοντας δικούς του ήχους που είναι μια διασκεδαστική ασχολία. Ακόμα όμως και αν δεν προχωρήσει κάποιος ιδιαίτερα με αυτό, το να έχεις μια ιδέα για τις παραμέτρους των synth σε βοηθάει πολύ ακόμα και όταν παίζεις απλά με preset, γιατί μπορείς να επέμβεις σε αυτά έστω και λίγο και να τα φέρεις στα μέτρα σου. Και αυτό πολλές φορές κάνει τη διαφορά.
       
       
      Σαν βάση για το άρθρο θα πάρω το δωρεάν vst charlatan, διότι είναι δωρεάν, ;D είναι απλό και εύχρηστο και επιπλέον έχει ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ήχο. Ιδού η εικόνα του
       

       
      Ίσως να φαίνεται περίπλοκο αν δεν έχει ασχοληθεί κάποιος καθόλου, αλλά σίγουρα είναι πολύ πιο απλό από άλλα vst.
       
      Στο θέμα μας. Το charlatan είναι ένα synth αφαιρετικής σύνθεσης (subtractive synthesis). Η αφαιρετική σύνθεση είναι από τις πρώτες προσιτές υλοποιήσεις που προτιμήθηκαν από τους μουσικούς, είναι δηλαδή η Fender Stratocaster των synthesizers. ;D Όπως και με τις strat κατά καιρούς βγήκαν πιο εξελιγμένες  👼 κιθάρες (βλέπε superstrat ), έτσι και με την subtractive υπάρχουν πλέον πιο εξελιγμένες μέθοδοι, αλλά αν μάθεις να "παίζεις" με αυτή, έχεις μάθει να παίζεις σχεδόν με όλες. ΟΚ υπάρχουν και τα keytar  ;D ;D ;D δηλαδή κάτι FM synthesis και τέτοια, αλλά αυτά όπως ξέρουμε είναι για χαίτες, 80ίλα και σούζα παπάκι. ;D Όχι καλές είναι, αλλά η κλασική αφαιρετική και η sample and synthesis που είναι στην ουσία μια superstrat καλύπτουν το 90 % των καθημερινών αναγκών.
       
       
      Όταν λοιπόν λέμε για αφαιρετική σύνθεση, μιλάμε στην ουσία για ένα synth που αποτελείται από τρία μέρη: Τη γεννήτρια ήχου (oscillator, osc, VCO, DCO ), το φίλτρο ( filter, VCF, DCF ) και τον ενισχυτή (amplifier, amp, VCA, DCA ).  (Σε παρένθεση κάποιες ορολογίες για το ίδιο ουσιαστικά πράγμα. ). Τι είναι αυτά όμως; Λοιπόν αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από το εξής: Τα oscillators είναι οι χορδές, το filter είναι το tone control, και το amplifier είναι το volume control της κιθάρας. Τόσο απλά! Και ναι φίλε κιθαρίστα, όταν ο πληκτράς της μπάντας σου σου το έπαιζε πρωταγωνιστής στο Big Bang Theory σε δούλευε.  ;D ;D ;D
       
      Υπάρχουν βέβαια κάποιες διαφορές των osc/filter/amp με το σύστημα χορδες/tone/volume: Πρώτο και βασικότερο οι παράμετροι του synth είναι δυναμικά μεταβαλλόμενες. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά, είναι σαν να έχουμε ας πούμε δυο παραπάνω χέρια, ;D αλλά να μην παίζουμε μόνοι μας δισολίες των maiden ;D αλλά το ένα χέρι να "παίζει" με το tone ποτενσιόμετρο και το άλλο με το volume. Θέλεις να έχεις ένα εφέ tremolo; Δε χρειάζεται να αγοράσεις το Boss TR-2, αλλά βάζεις το τρίτο χέρι να ανοιγοκλείνει το volume της κιθάρας. Θέλεις wha wha; Ανοιγοκλείνεις το tone. Για την ακρίβεια αυτό είναι και το μεγαλύτερο μέρος της όλης υπόθεσης της σύνθεσης ήχου, το να μεταβάλλουμε δυναμικά τις παραμέτρους του synthesizer. Και επειδή δυστυχώς και οι πληκτράδες έχουν δυο μόνο χέρια, τα ίδια τα synthesizer περιλαμβάνουν ρυθμιζόμενα εργαλεία για να ανεβοκατεβάζουμε τα κουμπιά όχι της κιθάρας, αλλά του synth.
       
      Στην περίπτωση του charlatan στο δεξί του μέρος βλέπουμε ας πούμε το amp env. Αυτό σημαίνει amplifier envelope, η περιβάλλουσα του ενισχυτή. Περιβάλλουσα εννοούμε το πως ο ενισχυτής, δηλαδή το volume της κιθάρας, μεταβάλλεται δυναμικά με την πάροδο του χρόνου. Ποιος από εμάς δεν έχει κάνει την κιθάρα να ακούγεται σα βιολί, παίζοντας μια νότα με κλειστό το volume και ανοίγοντάς το σταδιακά πριν αυτή σβήσει. Έ, το ίδιο αποτέλεσμα έχουμε με το να αυξήσουμε το attack στο amp env, στην περίπτωση του charlatan το πρώτο slider δηλαδή το a, a όπως attack. Όσο για το sustain, που τόσο κοκορεύονται οι λεσπολάδες, ;D ;D εδώ απλά το αντίστοιχο s slider μας κάνει τον ήχο από strat με τσίγκινη γέφυρα, να μην κρατάει δηλαδή καθόλου και ας έχουμε το πλήκτρο πατημένο, ως τσέλο με τσελίστα σαολίν, να κρατάει για πάντα. ;D Αν αποφασίσουμε πάντως να μην έχει καθόλου κράτημα η νότα, ή να κρατάει σε χαμηλή ένταση, αλλά θέλουμε όμως να έχει σώμα και παρουσία και να μην σβήνει απότομα, παίζουμε με το slider d, όπως decay, ενώ το r (release ) μας δίνει το πόσο αργά θα σβήσει ήχος όταν θα αφήσουμε το πλήκτρο. ADSR envelope λοιπόν, πατάμε το πλήκτρο και η ένταση του ήχου μεταβάλλεται δυναμικά. Δεν χρειάζεται όμως να μεταβάλλεται μόνο η ένταση. Όπως βλέπετε στο charlatan υπάρχει και ένα δεύτερο ADSR, το mod env, το modulation envelope, με το οποίο μπορούμε να ελέγξουμε αντίστοιχα το φίλτρο, ή τη γεννήτρια, δηλαδή τη χροιά ή το τονικό ύψος.
       
      Όμως το envelope όπως φάνηκε, κάνει μια κίνηση στο knob μη- επαναλαμβανόμενη, το ανοίγει με βάση το χρόνο attack που δώσαμε, το φέρνει έπειτα στο επίπεδο sustain μέσα σε όσο χρόνο ορίσαμε από το decay, και όταν αφήσουμε το πλήκτρο επανέρχεται σε κλειστή θέση με το χρόνο release. Εδώ όμως Μάνο μας υποσχέθηκες ότι θα έχουμε τσάμπα Boss TR-2, ;D ;D ;D πως θα γίνει αυτό; Έ, για τέτοιου τύπου διαμορφώσεις, όπου τα knob ανοιγοκλείνουν, έχουν δηλαδή μια κυκλική κίνηση, υπάρχει το LFO, που σημαίνει Low Frequency Oscillator, και βρίσκεται αμέσως αριστερότερα στο charlatan. Τι είναι αυτό; Είναι ένα χέρι που ανεβοκατεβαίνει ασταμάτητα, ;D ;D ;D και το οποίο διαμορφώνει ότι εμείς του ορίσουμε. Αν δείτε πχ στο φίλτρο δίπλα, έχει ένα κουμπί που λέει LFO. Αν λοιπόν το ενεργοποιήσουμε, το knob του φίλτρου θα ανεβοκατεβαίνει διαρκώς. Με τι ρυθμό; Μα με το ρυθμό που θα ορίσουμε από την παράμετρο Rate του LFO. Και μιας και το LFO είναι ένας oscillator, μια γεννήτρια κυματομορφών δηλαδή, μπορούμε να επιλέξουμε και ποια διαφορετική κυματομορφή θα παράγει, να επιλέξουμε δηλαδή στην ουσία τον τρόπο που θα μεταβάλλονται οι αξίες του φίλτρου: Η σταδιακή μεταβολή από το μέγιστο στο ελάχιστο θα έχει τη μορφή του ημίτονου (sine ), η απότομη μεταβολή ανάμεσα στις δυο ακραίες τιμές τη μορφή παλμού (pulse ), η τυχαία εναλλαγή τη μορφή sample and hold κλπ. Αυτό ρυθμίζεται από το μικρό παραθυράκι που δείχνει σχηματικά τις διάφορες κυματομορφές στο τμήμα του LFO, ενώ στο συγκεκριμένο vst μπορούμε επίσης να συγχρονίσουμε το LFO με το τεμπο μας, ή να το κάνουμε να μπαίνει με Fade In, μέσα από την παράμετρο delay. Και βέβαια όπως και με τα envelopes, δεν είναι ανάγκη να αφορά το LFO μόνο τα φίλτρα. Για παράδειγμα, θέλουμε ο ήχος μας να έχει vibratο; Βάζουμε το LFO να ελέγχει το τονικό ύψος από τις γεννήτριες, επιλέγουμε δηλαδή το LFO στο osc, πατώντας το κουμπί LFO και γυρίζοντας το knob, όχι όμως τέρμα για να έχουμε ένα ελαφρύ vibrato και όχι τρεμολιές από floyd rose. ;D Το Rate στο LFO θα είναι κάπως γρήγορο γιατί μας αρέσει ο BB King, ;D η κατάλληλη κυματομορφή είναι η sine, ενώ θα βάλουμε και κάμποσο delay ώστε το vibrato να μπαίνει σταδιακά, όσο κρατάμε τη νότα.
       
      Αυτό ήταν παιδιά, μάθατε σύνθεση ήχου. :) Γελάτε; Και όμως αυτό είναι το πιο δύσκολο για έναν κιθαρίστα πιστεύω, η δυναμική διαμόρφωση, γιατί ο καημένος δεν έχει συνηθίσει να παίζει με πολλά χέρια. ;D Και μη νομίζετε ότι είναι όλα τα synth σαν το charlatan. Τα καλά και πληρωτικά synth έχουν πολλά envelopes, πολλά LFOs, step sequencers για περισσότερη κινητικότητα στη διαμόρφωση, arpeggiators για ακόμα μεγαλύτερη κινητικότητα, και έρχεται επιπλέον και το modulation matrix, που είναι στην ουσία ένας πίνακας σύνδεσης, ένα patchbay ώστε να στέλνουμε όλους αυτούς τους διαμορφωτές στις αντίστοιχους προορισμούς ( modulation source- destination ). Παρόλα αυτά όμως η λογική είναι ίδια, είναι σαν το χταπόδι από την πεταλιέρα με τα 25 πεταλάκια, ;D ;D αν το δείς σα σύνολο σκαλώνεις, αλλά στην ουσία είναι πολλά απλά μαζί.
       
        Όμως αν χωνέψει ο κιθαρίστας τις δυναμικές διαμορφώσεις, τα υπόλοιπα είναι στα νερά του. Και είναι στα νερά του γιατί τα υπόλοιπα αφορούν τη χροιά του ήχου, και ποιοι είναι πιο ψυχασθενείς από τους κιθαρίστες με τις χροιές, ;D και με τα αίματα για το αν η ταστιέρα από rosewood δίνει άλλο ήχο από το maple; ;D ;D ;D
       

    • ex - v27, bk27
      Εχει περασει ποσος καιρος που εσκασε στην πιατσα αυτο το free profiler κ ενω καναμε μια συζητηση γι'αυτο, κανεις δεν εχει κανει μια "παρουσιαση"
      Οποτε θα το προσπαθησω γιατι μπορει να λυσει τα χερια σε αρκετο κοσμο.
       
      Μιλαμε για το Neural Amp Modeler φυσικα, ενα open source κ free plugin το οποιο κανει profile σε μοντελα ενισχυτων, ή για την ακριβεια παιρνει φωτογραφια τους με συγκεκριμενα settings που μπορει μετα να χρησιμοποιησει οποιος θελει 
       
      Ξεκιναω με τα λινκς
      Εδω για το πλαγκιν:   https://www.neuralampmodeler.com/  (εγω το κατεβασα απο εδω https://github.com/sdatkinson/neural-amp-modeler )
      Εδω για δωρεαν προφιλ: https://tonehunt.org/all
       

       
      Το ολο εγχειρημα θυμιζει Kemper σε πλαγκιν κ οντως καπως ετσι ειναι. Με μια βασικη διαφορα. Οι αλγοριθμοι του Κεμπερ, αφου επελεγες ενα προφιλ, σου επιτρεπαν να πειραζεις τα ρυθμιστικα με ικανοποιητικα αποτελεσματα (αν κ δεν αντιδρουσαν οπως αυτα του ενισχυτη). Εδω καλυτερα ξεχαστε το. Εκτος απο τα input, output κ noiz gate δε μπορεις να κανεις τιποτα. 'Η μαλλον μπορεις, μιας κ υπαρχουν bass, mid κ treble αλλα ειναι σαν να εχεις 3 band eq plugin μετα το προφιλ, οποτε καλυτερα βαλτε μετα ενα καλο eq κ πιο παραμετροποιησιμο απο το daw. Ειπαμε φωτογραφια φορτωνεις κ παιζεις
       
      *(για να μη γραφω ανακριβειες το Κεμπερ εδω κ λιγο καιρο το ελυσε αυτο το προβλημα κ πλεον μπορεις να φορτωνεις προφιλ tonestack ενισχυτων πανω στο υπαρχον προφιλ κ ετσι πλεον συμπεριφερεται κανονικα στα ρυθμιστικα κ φυσικα το Κεμπερ πλεον εχει πληρως λειτουργικα μοντελα κ οχι φωτογραφιες)
       
      Τα input κ output ως ενα σημειο δεν ακουν κ ξαφνικα μεσα σε 5-10 μοιρες ρυθμισεων υπαρχει το sweet spot. 
      Στους καθαρους ειδικα ενισχυτες θα το χρειαστειτε, οπως φορτωνονται τα περισσοτερα προφιλ μοιαζουν ιδια κ χρειαζεται πολυ προσοχη στη ρυθμιση για να αρχιζει να εχει το χαρακτηρα του μοντελου που εξομοιωνει (στα βρωμικα προφιλ οχι τοσο)
       
      Πως λειτουργει?
      Αφου το κανεις install,  κατεβαζεις προφιλ απο το tone hunt κ τους φορτωνεις.
      Τα προφιλ που κατεβαζεις ειναι:
      Amp: Εδω χρειαζεται να φορτωσεις IR (ή δικα σου ή υπαρχουν ξεχωριστα wav σε πολλα downloads)
      Full Rig: Εδω δε χρειαζεται να κατεβασεις τιποτα
      Preamp: Εδω εκτος απο IR καλο θα ηταν να υπαρχει πλαγκιν που εξομοιωνει κ τελικο ενισχυτη για να λειτουργησει σωστα
       
      *Στο section του tone hunt που διαλεγεις τυπο αρχειου, μπορεις να διαλεξεις preset μονο με εξομοιωσεις pedal, IR κ outboard gear (πχ neve preamps κλπ). Εμενα προς το παρον δε μ'ενδιαφερουν οποτε τα αγνοησα. Πεταλ/mic pres με συγκεκριμενα σετινγκ δε μου ειναι χρησιμα καπου τωρα. Το ιδιο κ IR, προτιμω να δουλευω με αυτα που εχω κ γνωριζω πως συμπεριφερονται. 
       
      Εδω θα κανω μια μικρη παρενθεση να μιλησω για το free open source κ το τι προοπτικες εχει. Ολη η κοινοτητα δουλευει πολυ για το ΝΑΜ κ βγαινουν νεες εκδοσεις συνεχεια. Πραγμα που συμαινει πως στο μελλον θα μπορεις να επιλεγεις το βερσιον του ΝΑΜ που εχει τα features κ το UI που προτιμας εσυ. τα προβληματα συνεχως θα ειναι ολο κ λιγοτερα κ ο ηχος θα φτιαχνει. Αυτο βεβαια που σαν προοπτικη μπορει να το απογειωσει, ειναι το πως αν στο μελλον καποιος κανει κατι παρομοιο με αυτο που εκανε η Kemper με το tonestack τοτε θα εχουμε κ εδω fully functional μοντελα. Μονο που εδω δε θα ειναι μονο ενισχυτων 😉 (mic pres, chanel strips κ ο,τι αλλο επιτρεψει η τρεχουσα κατασταση του ΝΑΜ). Προκυπτουν κ αλλες σκεψεις για τις προοπτικες του, αλλα σταματω εδω γιατι πλατιαζω
       
      Στις πρωτες εντυπωσεις τωρα. Εννοειται πως δε μπορεις να κανεις ευκολα κριτικη. Η ποιοτητα του ηχου εξαρταται απο την ποιοτητα του free προφιλ.
      Εννοειται επισης πως απο τη στιγμη που κατεβαζεις φωτογραφιες ενισχυτων κ δε μπορεις να κανεις tweaking, καλυτερα κατεβασε οσα προφιλ μπορεις κ κανει browse μεχρι να σου "κατσει" καποιο (κ ηχητικα κ στα χερια)
       
      Το πιο δυσκολο πραγμα για εμενα ειναι η οργανωση του χαους που κατεβασα. Θελει... μερες 🤬. Κ φυσικα οταν μαθαινεις το πλαγκιν κ το βαζεις στο workflow σου, αλλαζεις παλι την οργανωση για να σε βολευει. Κ σβησιμο μετριων προφιλ. Πολλα μετρια προφιλ....
       
      Στα αρνητικα κ το οτι ειναι λιγο ασταθες ακομα κ κρασαρει ολο το daw (το εχω παρατηρησει σε συγκεκριμενα προφιλ). Πολλα "κακα" προφιλ εχουν κ περιεργα artifacts στον ηχο. Ειπαμε...πολυ σβησιμο
       
      Στα καλα τωρα. Το πληθος κ η ποικιλια καλων (ειδικα hi gain) προφιλ ειναι τεραστιο, βρισκεις ο,τι θες. Ειδικα σε καποια, η αισθηση στο χερι ειναι τοσο καλη, που δε συγκρινεται με τιποτα που εχω παιξει σε πλαγκιν. Κ εχω παιξει αρκετα. (Αρκει βεβαια το σεταπ σου να εχει χαμηλο latency)
       
      Καπου εδω θα τελειωσω κ θα περασω σε καποιους ηχους που "εφτιαξα" στα γρηγορα.
      Το παιξιμο ειναι παρτσακλο σε σημεια, αλλα ηταν η πρωτη επαφη κ δοκιμαζα συνεχεια προφιλ (κ συνδυασμους με IR κ εφε στο daw) οποτε δεν υπηρχε χρονος για καλυτερα takes 
       
      Τα δυο πρωτα ειναι προφιλ amp οποτε διαλεξα εγω IR
       
      1)Fender Deluxe Reverb + IR: 15"Vibroverb (+Big Sky Reverb Vst)
       
       

      1 - Del Reverb + Big Sky (15'' Vib Speaker).mp3  
      2) Dumble + ML Sounlab's Free IR (+ Free Nembrini Klon)

      2 - Dumble + Klon Nembrini.mp3  
      Το επομενο ειναι απο Full Rig προφιλ οποτε εβαλα μονο delay (IR δε χρειαζεται εδω)
       
      3) CAE + Nembrini TS808 Free + Repeater
       

      3 - CAE + Nembrini TS + Repeater.mp3  
      Κ τελος περασα στα preamp rigs. Εδω χρειαστηκε ν'ανοιξω το Two Notes Wall of Sound γιατι εχει κ εξομοιωση power amp (Αν βαλεις μονο IR δε θα ακουστει σωστα)
       
      4) Soldano SP 77 + Nembrini TS 808                    
       

      4 - Soldano SP 77 + TS + 2Notes.mp3  
      5) ADA + Nembrini TS 808

      5 - ADA + TS + @ Notes.mp3  
       
      Στα 1, 4 κ 5 παιζω με στρατ
      Στα 2 κ 3 με SG
       
       
       

    • odis13
      Οι Weissenborn κιθάρες είναι ένα είδος ακουστικής κιθάρας σχεδιασμένο καθαρά και μόνο για lap steel παίξιμο, παίξιμο δηλαδή με slide σε ανοιχτό κούρδισμα και με την κιθάρα ξαπλωμένη στα πόδια του παίκτη. Παίρνουν το όνομα τους από τον Hermann Weissenborn, ο οποίος πρωτοκατασκεύασε όργανα στο ιδιαίτερο αυτό στυλ την δεκαετία του ’20 στο Los Angeles.


      Weissenborn Style 4 (1925)
       
      Τα ‘20s ήταν μια δεκαετία κατά την οποία η Αμερική περνούσε έναν έρωτα με την κουλτούρα και τη μουσική της Χαβάης. Οι ήχοι της Χαβανέζικης μουσικής ήταν παντού και στοιχεία της είχαν αρχίσει να αφομοιώνονται σε πολλά άλλα είδη της εποχής. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της Χαβανέζικης μουσικής (πέραν από το γνωστό ukulele, που ήταν επίσης στα ντουζένια του τότε) είναι το slack key steel guitar παίξιμο – η ιδέα δηλαδή του να παίζεις μια κιθάρα σε ανοιχτό κούρδισμα, με το όργανο ξαπλωμένο στα πόδια και με κάποιου είδους slide στο αριστερό χέρι. Σε πλήρη αντίθεση δηλαδή με τον ορθόδοξο, «Ισπανικό» τρόπο παιξίματός και πολύ πρίν η φιλοσοφία αυτή γίνει μέρος της blues και άλλων ειδών.
       

      Joseph Kekuku, o κατά κοινή ομολογία εφευρέτης του steel guitar κάπου στα τέλη των 1890s
       
      Η δημοφιλία αυτού του είδους παιξίματός, τόσο στο πλαίσιο της χαβανέζικης μουσικής καθαυτής αλλά και ως μπόλιασμα σε πολλά είδη δημοφιλούς μουσικής της εποχής (που θα κατέληγε να καθιερώνει τα bottle neck στα blues, το pedal steel στην country και το Dobro στην bluegrass), οδηγεί στη δημιουργία κιθαρών καθαρά σχεδιασμένων γύρω από τις ανάγκες του είδους.
       
      Υπόψιν ότι βρισκόμαστε και σε μια περίοδο γενικής εξερεύνησης γύρω από την κιθάρα και τον τρόπο κατασκευής της. Η steel string, flat-top ακουστική κιθάρα (και η archtop) βρίσκονται ακόμα σε νηπιακό στάδιο, ενώ τώρα κάνουν και την εμφάνιση τους νέοι τύποι όπως οι resonator της National και της Dobro. Σύντομα θα ακολουθούσε και η «ηλεκτροποίηση» της κιθάρας, με τα ηλεκτρικά lap steel στην «πρώτη γραμμή» της επανάστασης αυτής. Πολλές εταιρείες λοιπόν, όπως η Gibson, η Martin και η National κυκλοφορούν “Hawaiian” βερσιόν των κιθαρών τους, συχνά με βαρύτερο bracing, πλατύ string spacing και τετράγωνα παχιά μανίκια χωρίς τάστα. Παντελώς ακατάλληλα για συμβατικό παίξιμο αλλά ιδιαίτερα βολικά (και οικονομικά) για το Hawaiian style.
       
      Μέσα στον χαμό αυτό κυκλοφορούν και οι Weissenborn. O Hermann Weissenborn ξεκίνησε να φτιάχνει αυτές τις εξαιρετικά ιδιοσυγκτρατικές κιθάρες στο εργαστήριο του στο Los Angeles στις αρχές της δεκαετίας του ’20, εμπνευσμένος εν μέρει από κατασκευαστικές λεπτομέρειες των Knutsen harp guitars των αρχών του 1900. Τα όργανα του κυκλοφορήσαν υπό διάφορα labels με κυριότερα το δικό του (Weissenborn) και το Kona Hawaiian Guitar.  Υπήρχαν 4 μοντέλα, τα οποία πρακτικά διέφεραν μόνο στο επίπεδο του διάκοσμου.
       

      Φωτογραφία – πρόμο του Herman Weissenborn εν είδει label στο εσωτερικό μιας 1925 Style 4
       
      To βασικό τους χαρακτηριστικό ήταν το μανίκι, ή μάλλον η έλλειψη μανικιού, τουλάχιστον ως χωριστό κομμάτι της κιθάρας. Σε αντίθεση με τα square necks των Dobro, National etc (ή μάλλον σε αντίθεση με το μανίκι πρακτικά κάθε άλλης κιθάρας), το square neck των Weissenborn συνήθως δεν είναι ξεχωριστό, διακριτό κομμάτι της κιθάρας. Αντιθέτως αποτελεί συνέχεια του σώματος, το οποίο ανεβαίνει μέχρι και το nut της κιθάρα - το «μανίκι» είναι δηλαδή κούφιο. Mόνο το headstock αποτελεί χωριστό κομμάτι και «τερματίζει» το σώμα μετά το nut. Παρενθετικά, και ας με βοηθήσει κάποιος μουσικολόγος εδώ, αυτό νομίζω θα τις κατέτασσε κατά το Hornbostel-Sachs σε παντελώς διαφορετική κατηγορία από οποιαδήποτε άλλη κιθάρα, τελείως εκτός της οικογένειας του λαούτου (321), και αντιθέτως στην οικογένεια των zithers (31) παρέα με το πιάνο!
       
      Σε κάθε περίπτωση, αυτή η ιδιόμορφη κατασκευή εν τέλει δημιουργεί ένα όργανο που πάρα το σχετικά μικρό του μέγεθος έχει αφύσικα μεγάλο ηχείο και μπορεί να δώσει έναν τρομερά ζωντανό, resonant ήχο με εντυπωσιακά μεγάλο sustain και πλούσια overtones.
       

      Μια Weissenborn Style 4 του 1923 με το χαρακτηριστικό hollow square neck και rope binding
       
       
      Ας σημειωθεί εδώ ότι ο Weissenborn έφτιαξε και μερικά όργανα με ένα υβριδικό, ημί-solid round μανίκι. Το σώμα ήταν ίδιο με τις square-neck και εκτεινόταν μέχρι το 7ο τάστο (αντί μέχρι το nut) οπού και εκεί ξεκινούσε ένα κοντό, μασίφ, «τυπικό» round μανίκι το οποίο έφερε τάστα, με το σκεπτικό ότι μια αλλαγή nut & saddle θα επέτρεπε τρόπον τινά «ισπανικό» παίξιμο (κανένας και ποτέ δεν παίζει να το έκανε αυτό). Αυτά τα half-way όργανα κυκλοφορήσαν κυρίως υπό το Kona label (μπορείτε να δείτε μια σε παρακάτω βίντεο) και έχουν πρακτικά εξαφανιστεί – το όνομα Weissenborn πλέον είναι συνώνυμο με τις square, hollow neck κιθάρες και σε αυτό το hollow neck στυλ είναι πρακτικά όλα τα μοντέρνας παραγωγής όργανα.
       
      Τυπικά τo σώμα έχει ένα χαρακτηριστικό hourglass shape, αν και ενίοτε βλέπεις teardrop Weissenborns καθώς και μερικά άλλα κουφά σχήματα από ανταγωνιστές της εποχής. Οι original Weissenborn ήταν κατά κανόνα φτιαγμένες εξολοκλήρου (εννοώντας καπάκι, πλάτη και πλαϊνά) από koa, ξύλο ενδημικό στην Χαβάη με πανέμορφα νερά και «συμπεριφορά» κάπου αναμεσά σε mahogany και rosewood (αν μου επιτρέπεται ο μπακαλισμός). Πλέον βέβαια βλέπουμε και all-mahogany όργανα, καθώς και τους πιο τυπικούς συνδυασμούς spruce top + mahogany/rosewood/maple πλάτη και πλαϊνά. Πολύ χαρακτηριστικό είναι επίσης και το “rope” binding που φέραν οι ακριβότερες Weissenborn (Styles 3 & 4), φτιαγμένο από εναλλασσόμενα κομματάκια maple/rosewood (ολίγον παλούκι στην κατασκευή I’m told).
       
      O αγαπημένος Ted Woodford επισκευάζει εδώ μια Style 1 Weissenborn, εξηγώντας την ιστορία και την φιλοσοφία τους ενώ μας δίνει ένα σπάνιο inside look (κυριολεκτικά)
       
       

      Tonk Bros κατάλογος του 1930 που δείχνει τα 4 μοντέλα της Weissenborn
       
      O ήχος των Weissenborn είναι μεν κοντά στον ήχο της ακουστικής κιθάρας που γνωρίζουμε όλοι, άλλα με κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Είναι ένας πολύ βαθύς και resonant ήχος, με πλούσια, shimmering overtones και έντονο sustain, χωρίς να έχει τον υπερβολικά κομπρεσσαρισμένο χαρακτήρα μιας resonator. Αυτό τις έκανε αρκετά πετυχημένες, αν και δεν κατάφεραν ουδέποτε να καθιερωθούν καθολικά στο χώρο του slide guitar μιας και ο ανταγωνισμός ήταν φρενήρης.
       
      O ήχος και η ένταση τους δεν τις διαφοροποιούσε αρκετά δραματικά από τις διάφορες ευρέως διαδεδομένες square neck Martin και Gibson ώστε να τις παρατήσουν όλοι για χάρη τους. Οι resonator της National και της Dobro γρηγορά κέρδισαν κόσμο με τον τρομερά πιο δυνατό (και διαφορετικό) ήχο τους. Και με το που φτάνουμε στα ‘40s ο ηλεκτρικός ήχος των lap/pedal steels βάζει ένα τέλος στην ευρύτερη δημοφιλία του ακουστικού lap steel στη μοντέρνα μουσική της εποχής, με το ενδιαφέρον για την original Χαβανέζικη μουσική πλέον να αρχίζει να ξεθυμαίνει.
       
      Tour μερικών vintage Weissenborn-style οργάνων και μία σύγκριση με τις National resonator που τις φάγανε νύχτα.
       
      Thomas Oliver - 'The Moment' (on a Tony Francis Style 3)
       
      Οι Weissenborn λοιπόν, αν και παίξανε σημαντικό ρολό στην εξελικτική ιστορία της κιθάρας και του slide playing, ήταν την δεκαετία του ’50 ξεκάθαρα καθοδόν για το χρονοντούλαπο, μην έχοντας βρει πχ. το niche που είχαν βρει οι resonators στα blues. Κάνεις δεν πάει χαμένος όμως και τσούπ, μαζί με ό,τι άλλο ξεσκονίστηκε στα πλαίσια του folk revival των ‘60ς επιστρέψανε δειλά και οι Weissenborn ως ο εναπομείναν αυθεντικός εκφραστής του non-resonator acoustic lap steel ήχου - σε αντίθεση με τις square neck «τυπικές» ακουστικές της Martin και της Gibson, που παρέμειναν εξαφανισμένες.
       
      Ο John Fahey στο υπόγειο του σπιτιού του το ’81 παίζοντας slide blues σε μια Kona.
       
      Μια πληθώρα μουσικών, από τον Dave Lindley και τον αγαπημένο μου John Fahey μέχρι τον Ben Harper, τον John Butler και τον David Gilmour χρησιμοποίησαν τις Weissenborn με τον ιδιαίτερο ήχο τους σε διάφορα μουσικά πλαίσια. Στο American Primitive Guitar που τόσο με ενδιαφέρει, πέραν του προπάτορα Fahey σημαντική δουλειά στην Weissenborn μας έχει αφήσει και ο Jack Rose, με το παρακάτω κομμάτι να αποτελεί σεμινάριο για τις εκφραστικές δυνατότητες του οργάνου.
       
      Jack Rose – Now that I’m a man full grown II, ηχογραφημένο με μια 1997 Pete Howlett.
       
      John Butler Trio - Treat Yo Mama
       
      Oι Weissenborn ως brand έπαυσαν να υπάρχουν εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες, με την εταιρεία να κλείνει σύντομα μετά τον θάνατο του Hermann το 1937, και το όνομα πλέον χρησιμοποιείται για οποιαδήποτε κιθάρα αυτού του τύπου, ασχέτως κατασκευαστή. Υπήρξαν λίγες εταιρείες που αντέγραψαν την φιλοσοφία του Weissenborn την δεκαετία του ’20, όπως οι Hilo της Oscar Schmidt. Μοντέρνας παραγωγής Weissenborns at a budget θα βρείτε από ένα μικρό αριθμό far-eastern κατασκευαστών folk οργάνων όπως Ashbury και Gold Tone, ενώ χειροποίητα όργανα φτιάχνουν πολλοί luthiers εντός και εκτός Αμερικής, όπως ο Tony Francis, o Richard Wilson, o Bill Asher και ο Pete Howlett που ανέφερα παραπάνω.
       
      Συντόμως σε άλλο thread θα σας πω και για τη δική μου Weissenborn (τύπου) κιθάρα που απέκτησα πρόσφατα, με φωτο και clips. Όχι πως έχω ιδιαίτερη ιδέα του τι κάνω προς το παρών αλλά λέμε τώρα…
       

      Style 1 & Style 4 Weissenborn, 1930.
       
       
       
      fin.

    • kota.mauri
      Εισαγωγή: do it your self footswitch για εναλλαγή καναλιών ενισχυτή - Υλικά και διαδικασία

      Παίδες σας αποδίδω μουσικούς χαιρετισμούς καταρχάς και σας ευχαριστώ για της τόσες συμβουλές που μου έχετε δώσει κατά καιρούς και τις απορίες που μου έχετε λύσει μέσα από τα άρθρα που έχετε ανεβάσει κατά καιρούς.
       
      Σε αυτό το κλίμα θα ήθελα να συνεχίσω και γω λοιπόν, προσφέροντας σας μια λύση σε όσους δεν θέλουν να σκάσουν 40, 50 μπορεί και 70 Ευρώ για ένα απλό διακόπτη!!!
       
      Σας λέω λοιπόν ότι με 12 ευρό συνολικό κόστος και 3 ώρες δουλίτσα (θα μπορούσε να είναι και λιγότερες αλλά επέμεινα στην καλή δουλειά) έφτιαξα ένα πετάλι για τον ενισχυτή μου για να αλλάζω μεταξύ του clean channel και του distorted καθώς επίσης και ένα button footswitch FS3X για το Jamman Solo πεταλάκι που έχω.
       
      Σε αυτό το άρθρο θα σας περιγράψω την διαδικασία κατασκευή του footswitch του ενισχυτή. Ο εν λόγο ενισχυτής είναι ένας Marshall 30watt (ο τύπος του μου διαφεύγει καθότι είναι παλιός και δανικός)

      Υλικά Για Το Channel Pedal Του ενισχυτή:
       
      1x μεταλλικό κουτί της αρεσκείας σας (αυτό που χρησιμοποίησα ήταν 6cm x 8cm περίπου) 1x Μοno jack θηλυκό 1/4" 1x Διακοπτάκι πάλι της αρεσκείας σας (υπάρχουν σε διαφορετικά χρώματα, μεγέθη, πλαστικά μεταλλικά....κτλ) ΠΡΟΣΟΧΉ να χωράει στο κουτί  που θα επιλέξουμε!!!! 2x καλώδια διαφορετικού χρώματος 1 με 1,5mm διατομή (δεν έχει και πολύ σημασία γιατί δεν περνάει ρεύμα μεγάλης έντασης αφού αυτό που ουσιαστικά διακόπτουμε είναι μια εντολή από το κύκλωμα του ενισχυτή) κασσιτεροκόλληση και κολλητήρι  
      Διαδικασία
      1. Ανοίγουμε δύο τρύπες στο κουτί, μια πάνω και μια πίσω για το διακόπτη
         και για το jack αντίστοιχα. Αρχίζουμε πάντα με ένα μικρό τρυπάνι και
         σταδιακά βάζουμε μεγαλύτερες διατομές τρυπανιών για να έχουμε πάντα
         τον έλεγχο του πόσο τελικά αρκεί για να χωρέσει το εξάρτημα μας χωρίς
         να σφηνώνει αλλά και χωρίς να αφήσει πολύ μεγάλο κενό.
       
      2. Αφού γίνουν οι τρύπες περαστούν και σφηχτούν τα εξαρτήματα μας
         προτείνω να με ένα πιστόλι σιλικόνης να τα κολλήσουμε από τη μέσα
         μεριά του κουτιού για να έχουμε ένα πιο σταθερό αποτέλεσμα.
       
      3. Το κομμάτι της συνδεσμολογίας είναι πολύ απλό αφού από το ένα άκρο
          του jack συνδέεις το ένα άκρο του διακόπτου και από το άλλο άκρο του
          jack  στο άλλο άκρο του διακόπτου. Πιο άκρο με πιο δεν έχει καμία
          σημασία.
       
      Λεπτομέρειες για τις κασιττεροκολλήσεις
      α)Πριν από κάθε    κόλληση στη μύτη του κολλητηριού βάζουμε πάντα λίγο καλάι, καθώς επίσης και στις δύο επιφάνειες που είναι να κολλήσουμε(πχ. άκρη καλωδίου και επαφή διακόπτου ή jack)

      β) κατά την κόλληση δεν αφήνουμε το κολλητήρι πολύ ώρα πάνω στο σημείο της κόλλησης γιατί θα την κάψει και θα γίνει ψυχρή η κόλληση που σημαίνει ότι με τον καιρό ή με κάποιο τράνταγμα να σπάσει η σύνδεση.
       
      Αυτό ήταν όλο. Πανεύκολο και παν' απ' όλα φτηνό. Και δεν βάζω τον παράγοντα ότι είναι κάτι που το φτιάξατε με τα χεράκια σας και έχετε να το λέτε και στους υπόλοιπους μουσικόβιους φίλους σας!
       
      Τα υλικά τα αγόρασα από τον Φανό είναι στην Σολωμού στην Αθήνα, έχει πληθώρα κουτιών, κουμπιών, και τζιτζιμπλικίων.
      Τις φωτογραφίες από το αποτέλεσμα μου που σίγουρα θα μου ζητήσετε θα τις ανεβάσω σύντομα, καθώς η ιδέα να γράψω για μια home made κατασκευή πεταλιού στο noiz μου ήρθε μόλις τώρα.

      Καλές εργασίες!!! και μη διστάσετε για τις όποιες απορίες.
       
      Φιλικά
      Παναγιώτης
       
      Στο επόμενο άρθρο θα αναφέρω την διαδικασία για την κατασκευή του FS3X   για το Jamman Solo άλλα και για το Jamman Stereo!
       
      Ημ/νία: 10:28 - 07/07/11
       

    • epikouris
      Εισαγωγή: Ένας διαφορετικός ορισμός για τη μουσική του μπλουζ από τον Βλάση Ρασσιά. «Ας μιλήσουμε λίγο για το μπλουζ.
      Το μπλουζ μια μεγάλη νότα πόνου αλλά και διαπίστωσης αντοχής
      που καλύπτει την ανθρώπινη ψυχή με ένα μεγαλείο παράξενο,
      ορθωμένο από τις λάσπες, ορθωμένο από τα χαμηλά, ορθωμένο
      από την απελπισία.
      «Η ευθύτητα του μπλουζ είναι ευθύτητα της ψυχικής έκφρασης»,
      υπογραμμίζει ο Σάμιουελ Τσάρτερς, το μπλουζ, ένας ήχος
      διαρκής, όσο και η ανθρώπινη ανάσα, που αναδύεται το ίδιο δυνατά
      από αλυσίδες και ξύλινους τριγμούς δουλεμπορικών πλοίων, αλλά
      και από γεμάτα καπνούς μπαρ, το ίδιο στην Νέα Ορλεάνη, το
      Σικάγο, το Λονδίνο και την Αθήνα, εκεί που ενώνεται το μαύρο με
      το λευκό και γίνονται ένα, η ίδια μαύρη φωνή του Τζων Λη
      Χούκερ, του Μπι Μπι Κινγκ και του λευκού Έρικ Μπάρτον... ένας
      ήχος διαρκής μέσα από τους στίχους του Ληρόι Τζόουνς και του
      Λώρενς Φερλινγκέτι:
      «το τέλος των πραγμάτων που κρύβονται στον νου», «παράξενη
      βροχή που δεν σταματάει ποτέ», «μια λιτανεία
      αλληλοεπιδράσεων», «μικροί γαλαξίες που διασταυρώνονται όπως
      τα βεγγαλικά», πάνω από μια ατελείωτη στρατιά προσώπων που
      παρελαύνει μέσα από τις κουρτίνες της ανθρώπινης Ιστορίας...
      πολύ συχνά στο περιθώριο της ζωής, στα όρια της κανονικότητας,
      βαθιά έκφραση ψυχών δίχως το ελάχιστο καν μάρκετινγκ, πόνος
      και αλήθεια, παλαιά υπόθεση, τόσο πολύ παλαιά που κάνει
      ταυτόχρονη την απελπισμένη απόπειρα των 13 σπαρτιατών του
      Κλεομένη να απελευθερώσουν μια ολόκληρη πόλη, την
      Αλεξάνδρεια, με τους πυρπολητές του Παρισιού στην ματωμένη
      τελευταία εβδομάδα του Μαϊου 1871, με τους πυρπολητές του
      Ουώτς και των άλλων γκέτο, εκεί που δονούνται τα κύτταρα από
      την πίστη στο αδύνατο, εκεί που αξιοπρέπεια παίρνει εκδίκηση
      δίνονται φωτιά.
      Το μπλουζ, ένας ήχος διαρκής όσο και ο χτύπος της καρδιάς,
      αγωγός αισθημάτων, βραχνά μουρμουρητά και απαγγελίες,
      τσακισμένοι άνθρωποι, χαμένα όνειρα, ιλιγγιώδη ταξίδια στο
      σκοτάδι, ξαφνικές εκτινάξεις στο φως, Τζακ Κέρουακ, δρόμοι
      ατελείωτοι, φιλιά στο στόμα, πικρές μελαγχολίες, υποσχέσεις
      ποιήματος, οργασμοί, ξέφρενοι ανεμοστρόβιλοι, ανεμπόδιστα άστρα
      του μυαλού, όλα σε ένα, ένα σε όλα, περάσματα υπαρκτά και
      περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ, ανοργάνωτη μποεμία, αόρατοι
      τάφοι, κυκλικές κινήσεις, υπέροχοι λόγοι που σαν τον
      αυτοσχεδιασμό φεύγουν και για πάντα χάνονται.
      Ας μιλήσουμε για μπλουζ, για τον διάλογο ανάμεσα στην φωνή και
      την κιθάρα, τις υφέσεις στην 3η και 7η νότα της κλίμακας, τον
      Χάουλινγκ Γουλφ, τον Γουϊλι Ντίξον, τον Μάντυ Γουώτερς, ας
      μιλήσουμε για μπλουζ...
      ας μιλήσουμε με τα λόγια του Πωλ Όλιβερ «το μπλουζ είναι
      μουσική, το μπλουζ είναι τραγούδι, οι τραγουδιστές του μπλουζ
      είναι άνθρωποι, το μπλουζ δεν είναι κείμενο και αυτοί που το
      τραγούδησαν δεν είναι φωτογραφίες»...
      Έχει δίκιο. Το μπλουζ είναι μουσική, είναι δόνηση, είναι αριθμός,
      είναι ουσία, είναι σύμπαν. Είναι κατάσταση του μυαλού. Είναι
      σφιγμένα δόντια. Είναι καρδιά. Είναι «το «γαμώτο» του κάθε καταπιεσμένου ανθρώπου», αλλά και «το μοναδικό και αξεπέραστο φάρμακο που ξεβρακώνει, απομυθοποιεί και ξεφτιλίζει στην τελική τον κάθε καντηλανάφτη του συστήματος και τον κάθε παλιοπατσαβούρα».
      Ένας ήχος διαρκής, όσο και η ανθρώπινη ανάσα, μια ιαχή χρυσής
      αιωνιότητας, ένα αέναο ανάβλυσμα: «ο συγγραφέας πρέπει να έχει
      βιώσει την γραμμή του πυρός» τόνιζε ο Μπάρροουζ, για να
      καταφέρει «την επέλαση στον πυρήνα του νοήματος».


      Ημ/νία: 16:05 - 29/10/09

    • stax
      Εισαγωγή: Καλησπέρα παιδιά, είδα φως και μπήκα. (Το κουνούπι της γειτονιάς σας.) Κάπου εδώ διάβασα ότι δεν είναι ανάγκη ένα τραγούδι να είναι κλεμμένο, καθώς και για κάποιες σπουδές πάνω στην μουσική, παιδιά θαύμα κλπ.
      Για ένα πράγμα που λυπάμαι στην ζωή μου, (50 χρονών είμαι) είναι το ότι δεν κατάφερα λόγω ελλείψεως χρημάτων να σπουδάσω μουσική. Είναι αυτό που πάντα ήθελα να κάνω, όχι σαν επάγγελμα, αυτό κάποτε καταντάει κορεσμός στην ψυχοσύνθεση όταν είσαι ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΣ να συνθέσεις για να ζήσεις, αλλά σαν χόμπυ. Είμαι ντράμερ. Κάποτε σπεσιαλίστας, τώρα μαζεύω τα κομμάτια μου μετά από 19 χρόνια που δεν την άγγιξα λόγω εργασίας. (κατασκευή κεραμικών)
      Το 1987 έκανα ένα γκρούπ, τους Camouflage, και πήγαμε στο Νο.1 εδώ και την επόμενη χρονιά στο Νο.4 αλλά στο ανατολικό τότε μπλοκ της Ευρώπης. Εδώ, καταφέραμε και ρίξαμε τους Duran-Duran με το τραγούδι τους Notorius από το Νο.1 και πήγαμε εμείς. Γιατί κάνω αυτόν τον πρόλογο; Επειδή δεν έχω ιδέα από μουσική, δεν διαβάζω νότες ούτε γνωρίζω τον μαθηματικό προσδιορισμό της μουσικής που διδάσκεται στα ωδεία, είμαι γενικά άσχετος και έχω κι ένα μόνο αυτί. Το άλλο δεν άκουσε ποτέ. Μόνο τύμπανα έπαιζα καλά κι αυτά τα έμαθα μόνος μου. Το χέρι στα πλήκτρα πάει πολύ παιδικά, το αριστερό είναι σαν να μην υπάρχει, στα μπάσα δηλαδή, αλλά καταφέρνω και συνθέτω ότι μούρθει στην γκλάβα. Από μέσα μου ποτέ δεν κάνω λάθος, ούτε κι εσείς. Είναι έμφυτο σε όλους και δεν τόχουμε καταλάβει. Μερικές φορές μούρχονται μόνες τους κάποιες μελωδίες κι αισθάνομαι σαν να έχω κλέψει κάποιον. Όμως, δεν γίνεται από πρόθεση. Γλοιώδες είναι το να κλέβει κανείς μελωδίες και τραγούδια αλλουνού για να τα κονομήσει. Μέχρι και σε ραδιοφωνικό σταθμό κάποτε βρήκα μέρος μελωδίας μου και δεν μπόρεσα να την χρησιμοποιήσω. Πώς κλάπηκε; Ε, άμα γράφεις στο στούντιο και είναι κι άλλοι μέσα....   Το καλό με κάποιον που σπούδασε μουσική είναι το ότι μπορεί και να παίξει και να συνθέσει χωρίς πρόβλημα και γρήγορα. Όμως πολλοί πέφτουν στο λούκι των μαθηματικών, να βάλω δίεση εδώ; μήπως θέλει σε πέμπτες ή σε εβδόμες; Και πάει μετά το τραγούδι χωρίς την αρχική του ψυχή. Αυτά που θα βρείτε εδώ, http://www.camouflage.hellasforever.gr (είναι το αναμνηστικό μου site) τα έγραψα χωρίς καθόλου μουσική παιδεία.
      Και τα τραγούδησα χωρίς να έχω φωνή. Σε ένα Live όμως, μόνο ντραμς μπορώ να παίξω, δεν θα μπορούσα να πιάσω ας πούμε τα πλήκτρα. Είναι καλό γιατί σε ένα σχήμα όταν χαλάσει δεν σου ζητάει ο άλλος τα μέρη του και να σε κολλήσει στον τοίχο να μην μπορείς να προχωρήσεις. Είναι κακό επειδή όταν η σύνθεση είναι καταδική σου, οι άλλοι παρεξηγιόνται που δεν παίρνουν μέρος και νοιώθουν σαν να εργάζονται για σένα. Δίκοπο μαχαίρι. Εδώ που τα λέμε όμως, σήμερα η μουσική έχει πάρει την κατιούσα, μελωδία μηδέν και βαβουρομονοτονία στα ύψη. Μετά σου λέει ο άλλος, γιατί τα σημερινά παιδιά είναι νευρικά; Ε, ας ακούσουνε deep puprle, zepelin, styxx, skynyrd, bad company, να ηρεμήσουν. Δεν χρειάζεται καν να γίνεις gay για να πας μπροστά. Μαθαίνεις για το κόλπο με το σαπούνι στο πάτωμα που σου ρίχνουν για να σε προωθήσουν και προμηθεύεσαι σαμπουάν.
      Αν λοιπόν υπάρχουν μουσικοί που μέσα στην μουσική τους διακρίνεται καθαρά η πρόθεση να κλέψουν για να ανέβουν, απλά τους βάζουμε στην άκρη. Όταν όμως μέσα στην μελωδία που φτιάχνεις τυχαία σου έρθει κάτι που ούτε κι εσύ γνωρίζεις ότι το τάδε σημείο υπάρχει κι αλλού, τότε αυτό είναι η ευτυχία του ακούσιου κλέφτη. Ελπίζω στα δικά μου που θα ακούσετε να μην έχω κλέψει κάτι. Η μουσική έχει οντότητα και πλανάται παντού. Δεν έχει μόνο έναν εραστή γι’ αυτό και καμιά φορά ακούτε κάτι ίδιο κι από έναν άλλον. Παιδιά θαύματα είμαστε όλοι μας από μία άποψη. Το λάθος μας είναι ότι έχουμε απελευθερώσει το θαύμα και κρατάμε φυλακισμένο το παιδί. Το παιδί πρέπει να είναι πρώτα ελεύθερο για να γίνει το θαύμα.
      Μην σας κουράζω, ευχαριστώ για την παρέα που μου κάνατε. Η επόμενη γουλιά καφέ είναι για την πάρτι σας. Καλά να περνάτε και καλή χρονιά.

      Ημ/νία: 02:25 - 11/01/10

    • asgartha
      Εισαγωγή: Το παρακάτω κείμενο είναι η απάντηση μου σε μία ερώτηση σχετική με τα μαθήματα φωνητικής. Παράθεση από: FrosT
      Από αυτά που ακούω καταλαβαίνω πως εχεις αυτό που λέμε μία σωστή φωνή.

      Δηλαδή κουρδίζεσαι σωστά και μάλλον έχεις και ένα λογικό εύρος , εφ όσον πιάνεις νότες χωρίς να στονάρεις ή να κάνεις "κοκοράκια".

      Ωστόσο η απουσία τεχνικής μπορεί να αποβεί μοιραία εάν τραγουδάς μερικές ώρες την εβδομάδα.

      Μην νιώθεις άσχημα, κανείς δεν έχει τεχνική..... Και όλοι μας συνήθως φωνάζουμε, για να μην πως γκαρίζουμε, όταν θέλουμε να μας θαυμάσουν "τι ωραία φωνή που έχουμε".

      Συχνά διότι κάπως έχουμε ταυτίσει το δυνατή φωνή με το καλή φωνή.

      Η αληθεια είναι πως η δυνατή σου φωνή -αυτή που κατά 90% χρησιμοποιείς και εσύ δλδ- είναι μία φωνή που δεν είναι τραγουδιστική, αλλά προορίζεται μόνο για τη λαχαναγορά, ως εκ τούτου εάν τη χρησιμοποιείς στο τραγούδι έρχονται κάλοι, πολύποδες και άλλα συμπαθή θέματα στις χορδούλες σου.

      Για να αποφύγεις αυτόν τον κίνδυνο, χρειάζεσαι μαθήματα φωνητικής τοποθέτησης....όπου θα σου μάθουν πως να μην τραγουδάς με "λαιμό", αλλά να παράγεις πιο καθαρά και αβλαβώς τις νότες σου.

      Παράλληλα θα μάθεις πως να έχεις ενιαίο ηχόχρωμα και ένταση σε όλη σου την έκταση , πως να ενοποιήσεις τα ρετζίστρα σου, πως να χρησιμοποιείς μεικτή φωνή, πως πως πως πως....

      Τέλος, εάν πέσεις σε διαβασμένο στο είδος σου δάσκαλο, ίσως να σε βοηθήσει και στην έκφραση και στο φραζάρισμα.....

      Γενικώς νομίζω πως όποιος θέλει να τραγουδίσει καλά είναι να πάει σε δάσκαλο για να σώσει και τη φωνή του και τα αυτιά μας.

      Τώρα το σπίτι ή ωδείο είναι δικό σου θέμα. Εγώ ένα πράγμα θα σου πω.... Απέφυγε τα συνοικιακά μικρά ωδειάκια γιατί μαζί με τις τιμές πεφτει και η ποιότητα πολύ.

      Και στην φωνή ειδικά, δεν κάνουμε εκπτώσεις....διότι να ξέρεις ένας κακός δάσκαλος φωνής θα σου κάνει 10 φορές γρηγορότερα κακό στις χορδές σου από ότι θα έκανες εσύ από μόνος σου χωρίς μαθήματα.....

      Οπότε προσοχή προσοχή προσοχη και ο κανόνας που ΚΑΡΑισχύει εδώ είναι το ότι πληρώνεις παίρνεις......

      Ακουλούθησε το ένστικτό σου και εάν στο 3ο μάθημα δεν είσαι ικανοποιημένος να τη κάνεις με ελαφρά....
        Παράθεση από: FrosT στις 19:45 - 30/12/09  


      Ισως να μην χρειάζεται να επεκτείνεις το εύρος σου.... Απλά να το ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ.

      Περι κακών "δασκάλων" φωνητικής και άλλων περίεργων φαινομένων λοιπόν.....

      1. Σε ότι έχει να κάνει με το γρέζι.... Μάλλον αυτό που βάζεις δεν είναι γρέζι, καθώς το γρέζι είναι κάτι είτε φυσικό που υπάρχει πάντα-συνήθως στις μαύρες φωνές- είτε παθολογικό -όταν οι χορδές δεν μπορούν να κλείσουν εντελώς όπως πχ. λόγω κομβίων-.  Η βρωμίλα αυτή που βάζεις τέσπα είναι ΣΙΓΟΥΡΑ λαρύγγι....και άρα επιβλαβής οπότε το νού σου.

      2. Η ανθρώπινη φωνή χωρίζεται σε 3 registri ..... Στηθική, Μεσαία και Κεφαλική ή αλλιώς Chest voice, middle voice, head voice.

      Το κάθε είδος φωνής ενεργοποιεί διαφορετικά αντηχεία του σώματος, από εκεί και παίρνει το όνομά του. Εννοείται πως η στηθικη έχει να κάνει με τις χαμηλές συχνότητες (με τις μπάσες νότες) και η κεφαλική φωνή με τις ψηλές.

      Ανάμεσα σε αυτά τα registri υπάρχουν τα passaggi , τα περάσματα.... Τα μεγαλύτερα προβλήματα με τη φωνή μας τα παρουσιάζουμε στα περάσματα και το όλο θέμα είναι πως θα εξομαλυνθούν τα περάσματα.

      Ανάλογα με το ΠΟΥ αλλάζεις registro αλλά και με το που έχεις ευκολία ή Timbro "χρώμα" κατατάσσεσαι σε ποιο είδος της ανθρώπινης φωνής ανήκεις.

      Οι περισσότεροι άνθρωποι ΔΕΝ ανεβαίνουν στην κεφαλική τους φωνή διότι τους φαίνεται γελοία. Η αλήθεια είναι πως  τα άλλα 2 είδη φωνής τα χρησιμοποιούμε ΚΑΙ όταν μιλάμε (στηθική φωνή πχ είναι η κλασική sexy φωνή που χρησιμοποιούν οι 090 κοπέλες) ενώ συνηθως μιλάμε με τη μεσαία μας περιοχή.

      Εάν προσπαθήσεις να "κοροιδεψεις" μία τραγουδίστρια όπερας, θα ανεβείς στην κεφαλική σου φωνή. Επειδή δεν την χρησιμοποιούμε συχνα την  κεφαλική μας φωνή , μας φαίνεται χαζή και μικρή σε όγκο.  Με τα μαθήματα όμως τη χτίζεις και αυτή.

      Υπάρχουν 2-3 νότες στα περάσματα, που μπορούμε να τις πούμε και με τη μεσαία και με την κεφαλική περιοχή της φωνής για παράδειγμα..... Το σε ποιά νότα αλλάζεις registro είναι επίσης σημαντικό.

      Εσύ το πιθανότερο που κάνεις είναι ότι νοτες που ανήκουν στο head voice πιέζεσαι και στριγγλίζεις να τις ωγάλεις με τη μεσαία φωνή γιατί σου ακούγονται πιο γεμάτες εκεί, ή γιατί απλά αυτό ξέρεις να κάνεις....

      ΑΠλά πρέπει να ανεβείς στο άλλο σου registro....

      Online, κατέβασε με τον "γνωστό τρόπο" τα μαθήματα τοy Bred Manning (θέλει υπομονή, είναι 6-7 cd και....Αν μή τι άλλο θα καταλάβεις τις διαφορές ανάμεσα στα registri σου....), μάθε για το Speech Level Singing , πάρε βιβλία από το Amazon, και γενικά ενημερώσου τόσο για την ανατομία του οργάνου σου όσο και για τις τεχνικές που υπάρχουν.

      Είναι ο μόνος τρόπος που έχεις ΚΑΙ να μάθεις και να τσεκάρεις τους τσαρλατάνους δασκάλους....


      Να σου δώσω ένα παράδειγμα..... ¨Εκανα σε ένα μικρό ωδείο "φωνητική" για 6-7 μήνες όπου υποτίθεται πως είμαι Alto και με δυσκολία ανέβαινα πάνω από το μεσαίο σόλ....

      Οταν γράφτηκα σε ένα ωδείο της προκοπής , όπου  διδάσκει μία από τις καλύτερες Jazz φωνές της ελλάδας σήμερα, η οποία έχει κάνει και πολλά χρόνια κλασσικό τραγούδι.... Προέκυψε πως είμαι μάλλον Soprano Lyrico-dramatico. Και πήρα "μπόνους"  μία ακόμη οκταβούλα στην έκτασή μου από το πρώτο κιόλας μάθημα μαζί της....

      Απλά η "δασκάλα" που είχα παλαιότερα δεν με ανέβαζε στο 3ο ρετζίστρο μου επειδή είχε άγνοια η καημένη και προφανώς φοβόταν πως θα μου έκανε κακό στη φωνή με την μαύρη ασχετίλα της.
      Πολύ έντιμο βέβαια από πλευράς της, γιατί για σκέψου να με ανέβαζε κάπου που δεν ήξερε πως να με πάει.....

      Να ξέρεις πως οι δασκάλες του "μοντέρνου" τραγουδιού, "έντεχνου" και δε συμαζέυεται έχουν μεγάααααλες πιθανότητες τσαρλατανισμού και ασχετοσύνης....ΔΙότι οι δασκάλες κλασικού....έ ....8 χρόνια μέχρι το δίπλωμα όλο και κάτι μάθανε

      Ασε που για να πεις κλασικό ρεπερτόριο ΠΡΕΠΕΙ να χεις τεχνική, αλλιώς δεν....

      Αλλά και πάλι.... άλλο ξέρω να τραγουδώ εγώ για τον εαυτό μου, και άλλο ξέρω να διδάξω....

      Ξανά υπογραμμίζω...... Μάθε, ενημερώσου, και εν τέλει...πλήρωσε... όλα κοστίζουν....

      Στη θέση σου για να είμαι ασφαλής θα χτύπαγα ένα από τα εξής ωδεία που είναι σοβαρά μέχρι το κόκαλο Νάκας, Φακανάς, Αθηνών, Εθνικό-το κεντρικό στη Βάθης όχι τα συνοικιακά-, Ελληνικό, Athenaum και ασχολούνται με τη σύγχρονη μουσική σε ψηλό επίπεδο, και που μπορείς να βρείς τα μεγαλύτερα και καλύτερα ονόματα στη μουσική του σήμερα.  (Η σειρά αναφοράς είναι τυχαία, προς αποφυγή παρεξηγήσεων...και όχι δεν πάω στον νάκα εγώ)

      Αλλιώς θα πρόσεχα πολύ σε ποιον δάσκαλο θα εμπιστευόμουν το μέλλον της φωνούλα μου


      Για να παρακολουθήσετε όλη την συζήτηση μπορείτε να πάτε http://www.noiz.gr/index.php?topic=173388
       
       
      Ημ/νία: 01:28 - 23/05/10

    • THEOD
      Γεια σας
      Βλέπω οτι πολλά παιδια στο νοιζ πραγματικά αγαπάνε τα μπλουζ
      και σκέφτηκα να γράψω ενα θέμα που αφορά την αρμονική  εξέλιξη φόρμας τους:)

      Ας αρχίσουμε με την βασική αρμονία που ξεκίνησε στις αρχες του 1890
      παίρνοντας ενα παράδειγμα απο F

      Αρμονικό σχήμα 1

      |F        |F       |F       |F
      |Bb       |Bb     |F       |F  
      |C        |C       |F       |F

      Η επόμενη τροποποίηση εχει μια απλή προσθήκη dom ακόρντων (μεγάλη 3η μικρή 7η)

      Αρμονικό σχήμα 2

      |F        |F       |F       |F7
      |Bb       |Bb     |F       |F  
      |C7       |C7     |F       |F

      Το 1930 με την εμφάνιση των big band τοποθετούνται καθοριστικά τα dom ακορντα
      στα blues και εμφανίζονται και οι πρώτες  μπάντες  jazz  


      Αρμονικό σχήμα 3

      |F7        |Bb7      |F7       |F7
      |Bb7       |Bb7     |F7       |D7
      |G7        |C7       |F7       |F7

      Η επόμενη εξέλιξη του blues οφείλεται στον πιανίστα Count Basie
      που πρόσθεσε  diminished και ΙΙ V προσεγγίσεις στις αλλαγές των ακόρντων

      Αρμονικό σχήμα 4

      |F7        |Bb7    Bo |F7        |Cm7 F7
      |Bb7       |Bb7   Bo  |F7       |D7
      |Gm7      |C7         |F7   D7  |Gm7 C7

      Στη συνέχεια έχουμε το κίνημα της Bebop που χρησιμοποιεί Ι ΙΙ για την προσέγγιση των II V και διαφοροποιεί και τα 2 μετρα του  turn around σε II V.

      Αρμονικό σχήμα 5


      |F7        |Bb7    Bo |F7             |Cm7 F7
      |Bb7       |Bb7   Bo  |F7M   Gm7  |Αm7  D7
      |Gm7      |C7          |Αm7  D7     |Gm7 C7

      Τα επόμενο  αρμονικό σχήμα βρίσκεται στη μουσική του Charlie Parker
      και βλέπουμε πολλές αλλαγές όπως η αντικατάσταση του FM7 η προσθήκη
      ΙΙb5 V  και
      πάρα πολλες πτώσεις με αποτέλεσμα ιδανικό  για τη Bebop που ενα σολο
      όργανο αλλάζει σε κάθε μέτρο κλίμακες

      Αρμονικό σχήμα 6

      |F7M      |Em7b5 A7 |Dm7          |Cm7  F7 |
      |Bb7M     |Bbm7  Eb7|Am7          |D7        |
      |Gm7      |C7           |Αm7  D7    |Gm7 C7  |

      Και το τελευταίο σχήμα είναι μια προέκταση του προηγούμενου
      με διαφοροποιημένο turn around  και περισσότερα χρωματικά II  V

      Αρμονικό σχήμα 7

      |F7M      |Em7    A7 |Dm7    G7   |Cm7      F7  |
      |Bm7   E7|Bbm7  Eb7|Am7    D7   |Abm7   Db7 |
      |Gm7      |C7           |Αm7  Ab7M |Db7M  GbM |

      Aυτα τα παραδείγματα ισχύουν μεχρι τις αρχες 60.
      Απο κει και περα εχει ξεφύγει πολύ η αρμονική εξέλιξη της
      Blues στην Jazz.

      Έγραψα  πρόχειρα ενα chorus με κιθάρα και κοντραμπασσο για κάθε αρμονικη διαφοροποίηση χωρίς να αναφέρομαι  στο ύφος παιξίματος αλλα μόνο στην αρμονία .

      Ηχητικό παράδειγμα υπάρχει εδώ.

      Ημ/νία: 11:24 - 28/06/10

    • THEOD
      Εισαγωγή: Πόσο σημαντικό είναι το Be Bop στη Jazz; Ανοίγω αυτό το θέμα παίρνοντας ως αφορμή κάποιες κουβέντες που κάνω με διάφορα παιδιά (καμια σχέση με τα παιδιά του νοιζ)  και τους ρωτάω: Με τι μουσική ασχολείσαι τώρα?
      Ο ενας μου λεει παιζω Pastorius,  o αλλος jarret και Bill Evans κάποιος άλλος ασχολούμαι με Ecm κλπ. κλπ. Και ρωτάω.Με  Bebop  ασχολείστε καθόλου?  Η απάντηση είναι, "έλα ρε με αυτές τις αρχαιολογίες  η τη συχαίνομαι η ότι θυμάσαι χαίρεσαι".  

        Γυρίζοντας το χρόνο πίσω θυμάμαι την πρώτη φορά που αποφάσισα να πάω να κάνω μάθημα με κάποιο ιδιαίτερα γνωστό τζαζ κιθαρίστα  γιατί είχα συνειδητοποιήσει ότι μόνος μου το μόνο που καταφέρνω είναι να κοροϊδεύω τον ίδιο μου τον εαυτό  .
       Με ρωτάει ο άνθρωπος , Τι θέλεις να παίξεις?
       Και απαντάω με ένα βλέμμα 10 καρδιναλίων. ( post bop) Coltrane .
      John Coltrane? (μου απαντάει με μια τελείως αμερικάνικη προφορά )
       Aν δεν ματώσουν τα δαχτυλάκια σου παίζοντας Be Bop πάνω απο τους δίσκους και να τα γράφεις με ενα κασετόφωνο για να ακούς ,αν αυτο που παίζεις εχει ελάχιστη σχέση με αυτά που παίζουν αυτοί,  ούτε coltrane θα παίξεις ουτε Kωλοκολτρεην ..
       
       Σίγουρα σε όλους μας αρέσει να υπερβαίνουμε τις δυνατότητες μας  αλλά δυστυχώς  τις περισσότερες φορές  το αποτέλεσμα δεν αγγίζει την πραγματικότητα!!!
       Καλό λοιπόν είναι να αρχίζουμε από τα Basics   και μετά να ανεβαίνουμε σκαλί.
      Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι γνωστοί μας "θεοί" πάτησαν πάνω στη Bebop μελετώντας την  για πολλά χρονιά  και μετά ακολούθησαν το ύφος τους  .
       Ο γνωστός σε όλους μας Jaco Pastorius πήγε με μια κασέτα που έπαιζε το donna lee στον Zawinul και στον Shorter για να μπορέσει δειλά να συμμετέχει στους Weather Report.
       Ο Joe pass είχε ξεκοκαλίσει  ολα τα κομμάτια του Charlie Parker .
       O Tonny Williams  πήγαινε στις συναυλίες που έπαιζε Max Roach με τον Gillespie και του έλεγε "δάσκαλε μπορώ να κάτσω πίσω απο τα τύμπανα να βλέπω"
       Ακόμα και οι σύγχρονοι κιθαρίστες τύπου kurt rosenwinkel, ben monder στις περισσότερες συναυλίες τους πάντα παίζουν ενα be bop.

       Στην τζαζ μουσική κατά τη γνώμη μου δεν είναι απαραίτητο κάποιος να ξέρει να διαβάζει παρτιτούρα για να την μελετήσει . Η χρήση της είναι καλή σε κάποιον session μουσικό που του λένε το απόγευμα παίζεις και του δίνουν 30 παρτιτούρες. Στο εξωτερικό βέβαια όλοι πλέον διαβάζουν του σκοτωμού πριμα βιστα, είναι τρομερός ο ανταγωνισμός  στους τζαζ μουσικούς .
       Ο ιδανικός τρόπος μελέτης bebop είναι πάνω από τους δίσκους και μαγνητοφώνηση παράλληλα αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να βγει ένα πραγματικά καλό αποτέλεσμα.
       Σε ενα προηγούμενο θέμα μιλήσαμε για τη βασική ρυθμική αγωγή των blues.
       Στη bebop  ισχύουν τα ιδια με την μονη διαφορά οτι ασχολούμαστε αποκλειστικά με τριπλετ οχι με εξαηχα .
       Τα όγδοα στην jazz και στην blues δεν έχουν καμία σχέση με τα ογδοα που ισχύουν στις άλλες μουσικές  .Τα jazz όγδοα τα βρίσκεις μέσα στα τριπλετς.
      Ενα τέταρτο για παράδειγμα διαιρείτε σε  ενα τρίηχο.Αν πάρουμε τις δυο πρώτες αξίες
      του τριηχου και τις ενώσουμε έχουμε το ένα όγδοο του τετάρτου. Η τρίτη αξία του τριηχου μας δίνει το δεύτερο όγδοο  με αποτέλεσμα αφού το τέταρτο απαρτίζεται και από δυο όγδοα το πρώτο απο τα δυο να έχει μεγαλύτερη διάρκεια και το δεύτερο μικρότερη.Αυτα είναι πολύ χονδρικά τα jazz όγδοα.
       Τα πάντα μέσα στην bebop απο πλευράς ρυθμικής έχουν σχεση με τα τριπλετ.
      Η διάρκεια της νότας του μπάσου, το comping, το θεμα το right στα τύμπανα, ολα λειτουργούν πάνω στα τριηχα .
                 
      Τρόπος Μελέτης
             
       Ο καλύτερος τρόπος για να μελετήσουμε ένα Be bop  είναι χρησιμοποιώντας κάποιο software που χαμηλώνει την ταχύτητα .
       Παίρνουμε  για παράδειγμα ένα θέμα, το  μαθαίνουμε  με το αυτί η με την παρτιτούρα και παίρνουμε την ποιο original εκτέλεση λουπαρουμε το θέμα και αρχίζουμε να παίζουμε πάνω σε πάρα πολύ αργή ταχύτητα αυτό ηχογραφώντας το παράλληλα.Το ακούμε και  παρατηρούμε το time τις δυναμικές, jazz όγδοα, νότες .Τα πάντα πρέπει να ακούγονται  μαζί. Έτσι σιγά σιγά ανεβάζουμε την ταχύτητα μέχρι (και αν μπορέσουμε πότε) να φτάσουμε στη κανονική .
       Υπάρχουν προγράμματα όπως το slow gold  το οποίο χρησιμοποιώ και ο ίδιος  που βρίσκονται πανεύκολα και ελεύθερα στο διαδίκτυο (δεν χρειάζεται να είναι  η τελευταία εκδοσή)

       Το σημαντικότερο πάντως  είναι να γράφουμε τους εαυτούς μας γιατί μόνο ετσι καταλαβαίνουμε ποτε ειναι πραγματικά σωστό αυτό που κάνουμε .

      Επίσης σιγά σιγά παίζουμε και σε real time στα κομμάτια και φυσικά το ηχογραφούμε .
      Αυτό ισχύει για όλα τα όργανα μπάσο τύμπανα κιθάρα πιάνο τα πάντα .

      SOS. Ολα τα όργανα πρέπει να παίζουν το θέμα του κομματιού.

      Η σχετική κουβέντα βρίσκεται επίσης στο φόρουμ με ηχητικά παραδείγματα.
       
      Ημ/νία: 11:38 - 28/06/10

×
×
  • Δημοσιεύστε κάτι...

Τα cookies

Τοποθετήθηκαν cookies στην συσκευή σας για να είναι πιο εύκολη η περιήγηση στην σελίδα. Μπορείτε να τα ρυθμίσετε, διαφορετικά θεωρούμε πως είναι OK να συνεχίσετε. Πολιτική απορρήτου