Earendil

Τί εννοείς να βρεις δικό σου να τη χτυπήσει; Γενικά, αν κάνεις offer και ο πωλητής δεχτεί, αγόρασες, τέλος. Δεν περιμένεις. Όπως με το Buy It Now. https://pages.ebay.com/help/buy/best-offer.html (ναι, το eBay θέλει αρκετό διάβασμα για να κινείσαι άνετα)

Σ' έναν ιδανικό κόσμο θα ήθελα να ακούσω τουλάχιστον δύο διακριτές σχολές μαγνητών σε τουλάχιστον δύο ήχους, ο ένας πεντακάθαρος. Ίσως σε δύο "κεφάλαια", clean και overdriven, όπως την άλλη φορά με τα μεγάφωνα; Πέραν της (καλόπιστης πάντως) γκρίνιας, σπουδαία υλοποίηση στο test σας και ευχαριστούμε. ;) Οι διαφορές όχι πάντα ευδιάκριτες. Οριακά ξεχωρίζω το Sennheiser, κοντά στο μέσο όρο αλλά με ευπρόσδεκτο έξτρα "σώμα".

Γράψε λάθος, μια χαρά το άνοιξες το thread. Link του ενισχυτή σου;

Δε θες να γίνει "φέτα" (όπως ένας τελικός που προορίζεται για rack σαν αυτόν π.χ.) αλλά κεφαλή απ' ότι καταλαβαίνω. Ιδανικά, φορεμένη μέσα σε ένα shell σαν αυτά για να βλέπεται και για να μεταφέρεται. Σωστά; Επίσης, αν πετσοκόψεις έναν combo για να κρατήσεις τον κυρίως ειπείν ενισχυτή ως κεφαλή, θα έχεις μια καραφλή ψευτοκαμπίνα που θα ακούγεται (ίσως) λίγο καλύτερα από άδειο ντενεκέ φέτας. Θες και καμπίνα δηλαδή, είτε μεταφέροντας το υπάρχον μεγάφωνο είτε παίρνοντας μία ετοιμοπόλεμη. Ίσως το να ξεκινήσεις να αποταμιεύεις να είναι απλούστερο. ;) Α, ο ενισχυτής ποιός είναι; Νόμιζα ότι οι Rumble είναι για μπάσο, όχι;

Ένα πιο γενικό σχόλιο που μπορεί να διαβαστεί και σαν απάντηση στον yameth: Ναι, 2017 με desktop. Όταν κάθομαι στο γραφείο μου, είμαι online. Όταν δεν κάθομαι στο γραφείο μου, δεν είμαι online και δε με ενδιαφέρει να είμαι. Παλαιολιθική κοσμοθεωρία θα μου πείτε. Μάλλον. Με εξυπηρετεί αφάνταστα όμως, και δε με φορτώνει με μπελάδες. Όπως είπα ήδη, δεν έχω και φορητή συσκευή, smartphone ή tablet. Μπορεί να έχει να κάνει με το ότι δεν έχω προφίλ στο Facebook, μπορεί να έχει να κάνει με τις αστείες αντοχές των μπαταριών μεταξύ δύο φορτίσεων... μπορεί ακόμα να φταίει που δεν έχει βρεθεί μία συσκευή smartphone που να μπορείς να βάλεις ξυπνητήρι, να το απενεργοποιήσεις και να έχεις ξυπνητήρι που να λειτουργεί. ::) Σοβαρά τώρα; Εντάξει όμως, αφήστε με εμένα στην άκρη ως ειδική περίπτωση και ας μείνουμε στα desktop και στα laptop. Είχα ρωτήσει πρόσφατα και εδώ και πέρασε στο ντούκου. Γιατί laptop αφού δεν τα κουνάτε; Γιατί ναι στο laptop αλλά όχι στο desktop, ειδικά αν είναι built to order;

EDIT: με αφορμή όσα συζητήθηκαν εδώ: Παρ'όλα αυτά όμως το laptop παραμένει η go-to επιλογή όταν μιλάμε για PC. Όχι μόνο εδώ σε μας, παντού: σε επίπεδο πωλήσεων τα laptop πέρασαν μπροστά στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας και δεν ξανακοίταξαν πίσω (και ούτε πρόκειται). Σήμερα όμως που σχεδόν σε όλους αναλογούν 1-2 φορητές συσκευές, άρα τουλάχιστον η casual χρήση καλύπτεται, γιατί η (τελικά μόνο θεωρητική) φορητότητα ενός laptop είναι μονόδρομος; Τα παραπάνω από έναν άνθρωπο των σπηλαίων που επιμένει στο desktop, δεν έχει "έξυπνη" φορητή συσκευή και ετοιμάζεται να πάει να κάνει καυγά για το καινούριο Nokia των € 40 που αγόρασε χτες και δεν δουλεύει. :D :D :D

7 σελίδες thread σε μισή μέρα και κάποιοι θα επιμείνουν ακόμα στο ότι τα ξύλα δεν παίζουν ρόλο. :P :P Επειδή δε μιλάμε για κριθαράκι χονδρό, αλεύρι, ή φασόλια γίγαντες αλλά για κιθάρες, καταλαβαίνουμε πιστεύω ότι η προσέγγιση του πελάτη απέναντι στο προϊόν είναι εξαρχής... ερωτική. Και ως τέτοια είναι και ξεροκέφαλη, και εμμονική, και κυκλοθυμική, και και και... Αν το καλοσκεφτείτε όμως, ακόμα και στο supermarket όμως ουκ ολίγοι πελάτες επιμένουν στη δική τους αλήθεια: ποτέ το X κριθαράκι, λασπώνει, ή πάντα Ψ γίγαντες, όποτε έχω πάρει άλλους έχουν τον άβραστο κλπ. Αν το κριθαράκι εμπνέει brand loyalty δε θα εμπνεύσει η Martin και η PRS; Σημασία λοιπόν δεν έχει το τί θέλουμε, τί νομίζουμε, τί θα κάναμε αν και εφόσον... Σημασία έχει ότι η στροφή προς το sustainable αλλά και το man-made έχει ξεκινήσει προ πολλού. Δύσκολα η βιομηχανία θα στρίψει προς την παλιά ρότα, δύσκολα θα επιμείνει σε ένα μονοπάτι γεμάτο γραφειοκρατικά δόκανα. Ψυχραιμία λοιπόν, δεν αξίζει να κάνουμε ντέρμπι τέτοια ζητήματα. Είναι που είναι συναισθηματικής φύσης η σχέση μας με τα όργανα, αν πέσουμε και σε απολυτότητες/αφορισμούς, χάθηκε το τόπι.

Με την ελπίδα ότι δεν εκτροχιάζω το thread, μια ερώτηση. Αντιμετωπίζετε και αντιμετωπίζουμε ως αυτονόητο ότι μιλάμε για παλιό ή νέο PC, καλό ή κακό PC, ακριβό ή φτηνό PC, αλλά πάντα για laptop. Από τη στιγμή που εδώ υπάρχει κοινό που ενδιαφέρεται πολύ σοβαρά (αν όχι "καίγεται") για audio εφαρμογές, θα περίμενε κανείς ότι το PC θα βρίσκεται μάλλον αποκλειστικά σε χώρο κατάλληλο για τέτοιες ανησυχίες και φορτωμένο με έναν κάποιο εξοπλισμό για τη δουλειά: μια - δυο κιθάρες, ενισχυτή, μικρόφωνα... Κοντολογίς αυτό που θέλω να πω είναι: μήπως δεν υπάρχει κανένας λόγος για φορητότητα αν μιλάμε για PC προσανατολισμένο σε audio εφαρμογές; Κι αν ναι, γιατί ούτε η φυλή του ήχου δεν ασχολείται με τα desktop πια; Εντάξει, πεθαίνουν εδώ και χρόνια, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Δεν είναι όμως νεκρά, ούτε ακριβότερα από τα κομψότερα αδερφάκια τους.

Κιθάρες, μπάσα και λοιπά έγχορδα. Τί νούμερο χορδές χρησιμοποιείτε και από ποιά άλλα περάσατε μέχρι να φτάσετε εδώ; Πώς αιτιολογείτε τις αλλαγές αυτές; Στην ακουστική ξεκίνησα με 12άρες (53 ή 54 μπάσα E) και εκεί είμαι ακόμα. Σε ένα ονειρεμένο περιβάλλον (αφού δηλαδή θα είχα αντικαταστήσει τα όχι τέλεια nut και saddle), ίσως, ίσως λέω, να ήθελα ελάχιστα λεπτότερα καντίνια και μια παχιά - παχιά 56άρα E. Πολλά τα Drop D Άρη. Στην ηλεκτρική ξεκίνησα με 10-46 και εκεί έμεινα για περίπου 6 χρόνια. Ήταν τα χρόνια που έκανα και σόλο :laugh:. Την εποχή που ανακάλυπτα ότι υπάρχουν εργαστήρια και μάστορες που αναλαμβάνουν να κάνουν τα σαπάκια μας λιγότερο σαπάκια είχα μόλις δοκιμάσει ένα set 10-52. Φοβερή αίσθηση στα μπάσα αλλά πολύ μεγάλο το σκαλοπάτι από τα καντίνια στις τυλιχτές και πολύ άνιση η αίσθηση. Τη δίνω για πρώτο setup με 11-48. Αααα, εδώ είμαστε. Δέκα και βάλε χρόνια μετά και με πολλές περισσότερες επιλογές για κάθε γούστο, έκανα δειλά την πρώτη δοκιμή σε set 11-52. Παρόλο που οι παλιοί μου είχαν πει πως το μυστικό είναι να μη σφιχτείς, κώλωσα. Πίσω στο 11-48 για λίγα ακόμα set, ακόμα μια απόπειρα με 11-52. Τώρα ναι. Χειρόφρενο (μέχρι να ξαναφύγουμε). Σίγουρα έχει αλλάξει ο τρόπος που θέλω να ακούω την κιθάρα μου, τόσο αυτόνομα όσο και ως μέρος ενός συνόλου. Στα δεκάξι μου θεωρούσα υποχρέωση κάθε τραγούδι να έχει δεκαπέντε κιλά σολίδια και bends, δε χρησιμοποιούσα εφέ, και έπαιζα κατά κόρον σε ενισχυτές της πλάκας με το switch κοκκαλωμένο στον bridge. Δεκαοχτώ χρόνια μετά όλα τα παραπάνω έχουν πάψει να ισχύουν, έχω πάψει να βλέπω την κιθάρα ως σολομηχανή και τα Drop D έχουν αυγατίσει πολύ. Ίσως γι' αυτό στα gauges να έχω σταθερά ανοδικές τάσεις (πέρα απ' την αδιαμφισβήτητη μυϊκή μου μάζα). :D :D Αυτά από μένα. Κιθάρες, μπάσα, μαντολίνα, πάρτε το μικρόφωνο και πείτε τα!

Δε διάβασες Χριστό.

Τέτοιο καιρό το 2010, είναι Σάββατο ή Κυριακή πρωί και έχω αργήσει για τη δουλειά. Πηγαίνω σαν το διάολο λοιπόν στην περιφερειακή Υμηττού, μέχρι που λίγο πριν βγω στην Αττική Οδό μόλις και μετά βίας προλαβαίνω να δω ένα περιπολικό και δύο τροχαίους να μου κάνουν νόημα. Στην αρκετή ώρα που έχω στη διάθεση μου μέχρι ο τροχαίος να περπατήσει όλη αυτή την απόσταση μεταξύ του περιπολικού και του σημείου όπου κατάφερα να σταματήσω, συνειδητοποιώ ότι μάλλον την έχω άσχημα. Και είχα δίκιο: 167 km/h έγραψε το κανόνι. € 350 και δύο μήνες άνευ διπλώματος. Ναι, προσπάθησα να βρω "άκρη" για να πάρω πίσω το δίπλωμα. Όχι, δε βρήκα "άκρη", ούτε οδήγησα μέχρι να λήξει το δίμηνο. Ναι, κατάλαβα εκ των υστέρων πως το ιδανικό θα ήταν να μη φτάσω στη δουλειά και € 175 ελαφρύτερος και αργοπορημένος. Ναι, η τράπεζα εισέπραξε κανονικά τις δόσεις του δανείου όσο εγώ έβραζα στο ζουμί μου. :-X Δεν τη βαρυγκομάω πια αυτή τη κλήση. Ένα τέτοιο τράβηγμα αυτιού το πρώτο καλοκαίρι που έχεις αμάξι δικό σου, που το πληρώνεις εσύ, φέρνει απότομα αλλά αποτελεσματικά έναν αέρα Κοπεγχάγης στα στενά της Αθήνας. :police: :police:

Μπλα μπλα μπλα το κλασικό disclaimer περί κολοκυθόπιτας. Και πάμε: Πένες Προσωπικό μου αξίωμα είναι το παρακάτω: όσο πιο επεξεργασμένο το σήμα (π.χ. πέντε στρώσεις distortion) αλλά και όσο πιο ζόρικα αυτά που παίζουμε (π.χ. neoclassical σε fast forward), τόσο λιγότερο συμμετέχουν τα χαρακτηριστικά της πένας. Να το πω λίγο διαφορετικά, όσο πιο hard και πολύπλοκο το παίξιμο, τόσο περισσότερο σε απασχολεί η εργονομία έναντι της συμμετοχής της πένας στον ήχο. Όλα τα παραπάνω πάνε περίπατο όταν περάσουμε στην ακουστική βέβαια, εκεί είναι χρήσιμο και ενδιαφέρον να έχουμε κάβα διάφορα πάχη και υλικά. Σχεδόν ό,τιδήποτε, από τρύπια δεκάρα προπολεμική μέχρι γενετικά μεταλλαγμένο PVC του κατοστάευρου, μπορεί να βρει context και να λάμψει. Χορδές Όσο πιο φτηνά τόσο πιο καλά, αν και εκεί που πήγε το δολάριο... Η πείρα δείχνει ότι κάτω από τη νοητή γραμμή που φτιάχνουν οι τιμές των χορδών "της σειράς" (D'Addario, Ernie Ball, GHS κλπ) υπάρχουν budget λύσεις αμφιβόλου διαγωγής, συνήθως ακατάλληλες για γάμο. Other than that, ζούμε τα χρόνια της υπερπροσφοράς σε πάχη (και υβριδικά set), υλικά, coated ή μη, what a time to be alive λέμε. Σίγουρα υπάρχει κάτι για όλους. Ακουστική, ξανά ένας άλλος πλανήτης, με δύο διακριτές σχολές (phosphor bronze vs 80/20) που πρέπει να δοκιμάσει όποιος θέλει να το δει σφαιρικά.

+1 σε όλα τα παραπάνω. Προσωπικά αγαπάω κάργα Clarke και Miller αλλά μάλλον για τους λάθος λόγους, λατρεύω ήχο/φρασεολογία/"σκηνοθεσία" εντός κομματιού. Τα δεξιοτεχνικά γαμπριλίκια ευπρόσδεκτα είναι κι αυτά (πιο ευπρόσδεκτα live απ' ότι studio), αλλά όταν τα βλέπεις μαγνητοσκοπημένα από την καρέκλα σου, δηλαδή εκτός context, έχουν πολύ διαφορετική γεύση απ' αυτή που θα είχαν αν ήσουν παρών.

Εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα και ωραία διατυπωμένο, καλωσόρισες Rhino. Η αναπαραγωγή μουσικής πέρασε δεκαετίες προσπαθώντας να στριμωχτεί σε φορμάτ που την περιόριζαν, και γι' αυτό ήταν σταθερή επιδίωξη κάθε νέο φορμάτ αναπαραγωγής να είναι όχι μόνο πιστότερο αλλά και μεγαλύτερο σε χωρητικότητα. Κάναμε όλη τη διαδρομή από το τοσοδούλικο 45άρι στο αχανές και άϋλο cloud... αλλά η όρεξή μας και η διάθεση για προσεκτική, εις βάθος ακρόαση έχει μάλλον ακολουθήσει αντίστροφη πορεία. Πέραν αυτών όμως... αρκεί το audio; Ίσως όχι. Ίσως όχι πάντα. Θεωρώ σχεδόν αυτονόητο ότι δε μιλάμε για video clip με τη στενή (και απολιθωμένη) έννοια, άρα θες να προβάλεις ένα στόρι, κάτι που να αξίζει να φτάσει στο δέκτη. Υπάρχει πάντα τόσο ενδιαφέρον παρασκήνιο που να αξίζει τον κόπο όλο αυτό όμως; Προσωπικά δεν είμαι καθόλου βέβαιος. Πιο συνοπτικά, το έχω σκεφτεί και εγώ και νομίζω ότι το πάντρεμα audio και video μπορεί να γίνει με τρόπο υπέροχο, αλλά για κάτι τέτοιο δεν αρκεί να έχεις καλή μουσική για πούλημα... θες και άλλα πολλά. Το ερώτημα περί full length δεν το βλέπω ως κάτι άρρηκτα συνδεδεμένο με το οπτικό κομμάτι, εκτός κι αν το σκέφτεσαι budget - wise. Ε τότε, βγάζεις χαρτί και μολύβι και αποφασίζεις τί θα ήταν καλύτερο για το project σου. Λίγα tracks με video, ή πολλά όπως παλιά; Η φύση και το ύφος του εκάστοτε project αποτελούν το πρώτο και το τελευταίο κριτήριο.

Μπραβο μαν οσο πας πατας και καλυτερα δωσε κι αλλα βιντεοζ στο λαο

Ε δεν κατηγορήθηκες κιόλας, ανέλαβα να πω το προφανές... 8) 8) Ωραίες και οι φωτό και οι μεγειές και τα συχαρίκια, αλλά το thread πάσχει: πού είναι ο Φάνης aka Πνοή και Νύξη να κάνει καμιά εβδομηνταριά νύξεις για τη συγκεκριμένη μετατροπή;

Εγώ πάλι δε νομίζω ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όλοι απόψεις καταθέτουμε και μέσα σ' αυτό το πλαίσιο είναι επόμενο ότι και η διαφωνία είναι μέρος της συζήτησης. Δεν υπάρχει "λυσάρι", ο καθένας το δικό του - διαφορετικό - προορισμό ψάχνει και τη δική του αλήθεια/εμπειρία/γνώμη καταθέτει καθ'οδόν. ;)

[move][/move]

Κατά τη γνώμη μου άλλος είναι ο στόχος ενός thread που μας παρουσιάζει έναν luthier (όπως αυτό εδώ), και άλλος ο στόχος ενός thread "θέλω αυτό τον ήχο στο video με € 1.000 max, ακούω προτάσεις". Τα συγχέουμε συχνά και συνήθως δε χρειάζεται.

Μπορείς να ηχογραφήσεις σε ελεγχόμενο περιβάλλον, να εκμεταλλευτείς τα καλά μικρόφωνα που ένα studio οφείλει να έχει, να παίξεις με χώρο/τοποθέτηση/αποστάσεις, μπορείς εν τέλει να μακιγιάρεις ικανοποιητικά ακόμα και τη φτηνότερη ακουστική. Αν δε σου χρειάζεται σε live μη ρίξεις λεφτά σε μια προσέγγιση που ακόμα και σε πολλαπλάσια του δικού σου budget ακούγεται, ΙΜΗΟ, σαν βαλίτσα με χορδές.

Χρειάζεται ένα βασικός διαχωρισμός κατά τη γνώμη μου: με άλλο μάτι βλέπεις το x review αν το x πετάλι αποτελεί πιθανή αγορά, και με άλλο μάτι αν δίπλα σου έχουν μαζευτεί 3 overdrive και σκέφτεσαι πως ίσως και να μη χρειάζεται να αγοράσεις 4ο σε έξι μήνες. ??? Έτσι, καλό είναι να διακρίνεται η χρηστική πλευρά μιας τέτοιας εκπομπής από την ψυχαγωγική. Και καλό είναι να θυμόμαστε ότι είμαστε by default ένας πολύ ιδιότροπος μικρόκοσμος. Νομίζω κι εγώ ότι η προσέγγιση των Chapman/Anderton θα αποδειχτεί τελικά καινοτόμος. Ανοίγει δρόμους για όσους θα θελήσουν να κινηθούν σε παρόμοια μονοπάτια. Μπορεί να μην έχω καταφέρει να δω ένα video τους ολόκληρο, αλλά παράλληλα δεν υπάρχει δα και συνωστισμός στους reviewers - "εκπομπάρχες" που να το παλεύουν τόσο. Και reviews έχουν, και συγκριτικά έχουν, και διάφορα what ifs ζωντανεύουν... Δε λέω ότι θα αρχίσω να τους βλέπω απαραίτητα αν σιγά - σιγά καταφέρουν να γίνουν ένα κιθαριστικό Top Gear (που θα μπορεί να λέει ό,τι νομίζει χωρίς πιασοκωλέ από τη βιομηχανία), αλλά ούτε το Top Gear πέτυχε επειδή το έβλεπαν όσοι ήθελαν να αγοράσουν αυτοκίνητο τη δεδομένη στιγμή. Κι αν δεν το καταφέρουν αυτοί οι δύο, μπορεί να έρθουν άλλοι. Εμείς οι δέκτες βέβαια ευχαριστημένοι δε θα είμαστε ποτέ συνολικά, γιατί εγώ θα θέλω να ακούσω καθαρό, ο διπλανός τερματισμένο booster μπροστά από lead κανάλι, και ο παραδιπλανός καλαμπούρια για να νίτρα που αναπνέουν. Αλλά η σύνθεση του μίγματος αφορά εκείνον που πατά "upload" στο video, και όταν τα views μαζεύονται σε τέτοια νούμερα τί να λέμε κι εμείς...

Μέχρι αποδείξεως του εναντίου (spoiler alert: δεν θα αποδειχθεί το ενάντιο) όλο αυτό το μπάχαλο το έχει ξεκινήσει ένας εμπαθής φουκαράς με πολλαπλά usernames και χαρακτηριστική ανικανότητα για λίγο τρολλάρισμα ποιότητας. Ούτε scalloping θέλει να κάνει ούτε τίποτα άλλο απ' ότι έχει προφασιστεί τις τελευταίες μέρες με τις διάφορες περσόνες. Για την υπεράσπιση αυτού του ίδιου σκατιάρη πριν λίγο καιρό βρίζατε το moderation και αδειάζατε τις προσπάθειές του. Εν πάσει περιπτώσει όμως... ακόμα κι εγώ που με πέρασε γεννεές δεκατέσσερις και χωρίς να του έχω κάνει κάτι, θα βάλω μια μερίδα αυτοκριτική απ' το μπουφέ. Αν αυτό πέφτει δύσκολο σε κάποιους, τουλάχιστον αφήστε λίγο λάσκα το κουμπί "Αποστολή" για λίγο ώστε να πέσουν οι παλμοί. Το Noiz, σε αντίθεση με τα λιγοστά ζιζάνια, εδώ ήταν και χθες και εδώ θα είναι και αύριο. Δε φεύγει.

Πνοή και Νύξη, άπειρα +++. Για τις Les Paul εγώ πάντα έλεγα ότι ή η κιθάρα θα είναι χοντρή, ή ο παίκτης και, πώς να το πω, ας πούμε ότι στο δικό μου σπίτι χοντρές κιθάρες δεν έχουμε. :D :D :D :D Τώρα για τα controls της SG δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, αλλά 20 χρόνια συνύπαρξης με SG και παράλληλης μη σχέσης με τα pots έχουν κάνει τη δουλειά τους. Για μένα η SG είναι ένας εργονομικός θρίαμβος, αλλά είμαστε δεν είμαστε 30 παγκοσμίως που να συμφωνούμε... Αυτό είναι νομίζω το κλειδί, όχι τόσο για να επιχειρηματολογήσεις περί εργονομίας όσο για να καταλάβεις λίγο τα κλούβια μας μυαλά: όσα "λάθη" κι αν υπάρχουν προτιμούμε να προσαρμοστούμε απ' το να ψωνίσουμε καμιά EBMM ή καμιά Parker.

Ένα Bespeco Weeper, αγορασμένο ρεφενέ από φίλους για τα γενέθλια μου (μάλλον το 2001). https://reverb-res.cloudinary.com/image/upload/s--wg-It1dT--/a_exif,c_limit,e_unsharp_mask:80,f_auto,fl_progressive,g_south,h_620,q_90,w_620/v1481461123/pgf6uazjtnt4jjiriapy.jpg[/img] Υπέροχο και ονειρεμένο, period. Του ήπια το αίμα πολύ πριν μπλέξω με Noiz επομένως το πάταγα με όλο ο τετραψήφιο βάρος μου μη γνωρίζοντας αν είναι true bypass και αν ταιριάζει με τους μαγνήτες μου. Ah, to be young again... :D Πιθανολογώ ότι αναπαύεται ενδόξως στο πατρικό μου!

Καλώς τον. Δεν έκανες κανένα τεράστιο λάθος, αν εξαιρέσεις ότι "παραδόθηκες" πολύ εύκολα σε ένα μάστορα (τέλοσπάντων) που από άγνοια ή οκνηρία δεν μπορούσε να βοηθήσει. Εμπιστεύσου την σε κάποιον σχετικό με το αντικείμενο και άκου την εκδοχή του για το τί θα χρειαστεί και πόσο θα κοστίσει - θα είναι κάτι πολύ πιο ευχάριστο στο αυτί και την τσέπη από το να αγοράσεις καινούρια.