Πίνακας συμμετοχής

επιστρεφει ο john frusciante στους red hot chilipeppers.για αλλους θα ειναι η μεγαλη επιστροφη για αλλους απλα ενα "τρικ"του μαρκετινγκ για πωλησεις και μερικα εκατομυρια δολλαρια ακομα$$$$$!!!

Aφου ξηγιεστε ετσι ωραια και τα λετε και δεν παιζει συστημα "κουβερτα"... Τοτε λοιπον θα σας πω και γω οτι στο Castlevania στο Game Boy στην πρωτη πίστα αν δεν αναψεις κανένα απο τα πρωτα 8 κεριά και αναψεις κατευθειαν το 9ο σου δινει ΖΩΗ!!!!

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ guitar hero μου. Το Stadium Arcadium το έιχα λιώσει στο αυτοκίνητο , μακάρι και να μην ήμουν τεμπέλης και να το μελετούσα πιο πολύ. (Ένα κολλητάρι μου είχε βγάλει ΟΛΕΣ τις μπασογραμμές του Flea) Μακάρι να βγάλουν πάλι καμιά δισκάρα και μακάρι να αξιωθώ να τους δω live με τον Frusci. Πέρα από την ηχάρα του και την άποψη less is more, στον John μου αρέσει ότι δεν παίζει ποτέ ακριβώς το ίδιο πράγμα στα ρυθμικά του στους δίσκους, ούτε καν στα live. Όσο και αν έχει φάει hate για αυτό, εγώ προσωπικά το γουστάρω πολύ. Παρόλο που δεν είμαι 20 κατι- τριαντακάτι πια, τη δέχομαι ως ευχάριστη έκπληξη αυτή την επανένωση!

Δε νομίζω ότι οι Nirvana είχαν ως χαρακτηριστικό τους τις "πολύπλοκες ενορχηστρώσεις και παραγωγές". Ίσως για αυτό και το unplugged τους να στέκεται καλύτερα. Αν και εγώ πιστεύω ότι άλλη είναι η (κύρια ) αιτία: Όταν έκαναν το unplugged οι Nirvana, η μπάντα ήταν στα ντουζένια της και relevant. Ότι έκαναν, του unplugged συμπεριλαμβανομένου, είχε απήχηση στη νεολαία και διαμόρφωνε το (τότε ) παρόν. Είναι άλλη λοιπόν η αίσθηση και η φρεσκάδα να παρακολουθείς τη διαμόρφωση του παρόντος, άσχετα αν αυτή η διαμόρφωση είναι του γούστου σου, και άλλη η αίσθηση της αραχνίλας, της κλάψας και του "που' ναι τα χρόνια- ωραία χρόνια- που 'χες λΕλούδια- μεσ' την Γκαρδιά" που βγάζουν τα unplugged των παππούδων όπως οι A-HA για παράδειγμα Και αυτό δεν αλλάζει με κανένα μικρόφωνο, προενισχυτή ή A-D converter.

με πρόλαβε η Λαμπίρη...

Tribute By Son To His Mother

To αναφερω σε συγκριση με παρομοια προιοντα που εχω δουλεψει και χρειαζονται drivers και software/. Πχ σε line6 ειναι παιδικη η διαδικασια σε σχεση με το katana που λεει κατι κουφα. Πχ στη διαδικασια, βαζεις βισμα βγαζεις βισμα και αλλα κουφα, και που δεν μπορεις ουτε να καταλαβεις για αρχη ποιους drivers χρειαζεσαι για τη δικη σου εκδοση katana. Οχι ειναι πανευκολο αν ξερεις απο effects. Για την εγκατασταση drivers και software μιλησα

Ωραίο νέο , αγαπημένος ....Αν επικρατήσει η λογική δεν θα πάω στη συναλία τους το καλοκαίρι λόγω τιμής . Αν με πιάσει το " θέλω να τους δω με Φρουσιαντε " ε θα τα σκάσω ......και θα σκάω

Nα λες και "δόξα τω θεώ" σε αυτή την περίπτωση. Eίναι όντως το πιο εμβληματικό unplugged της ιστορίας του MTV. Kυρίως για την τόλμη, να φύγουν εντελώς από τον ήχο τους. Είναι ένα στοίχημα, αν το τραγούδι που έγραψε κάποιος μπορεί να "σταθεί" απογυμνωμένο από πολύπλοκες ενορχηστρώσεις και παραγωγές. Νομίζω όμως ότι το ορόσημο ήταν το unplugged του Clapton. Ήταν αυτό που έβαλε ξανά την ακουστική κιθάρα στο χάρτη της μουσικής παραγωγής, ανέστησε ( για άλλη μια φορά) μια εταιρία και δημιούργησε μεγάλο ρεύμα στην αγορά της κιθάρας. Τα unplugged κι εμένα δεν μου αρέσουν γενικά. Μου προκαλούν εντύπωση αρπαχτής (μόδα/trend, φθηνότερη εκτέλεση-φθηνότερη υπηρεσία) εκτός από φωτεινές εξαιρέσεις. Επίσης αποτελεί ξεβράκωμα για τους περισσότερους κιθαρίστες, ειδικά βιρτουόζους της ηλεκτρικής. Προσωπικά όταν ακούω ακουστική κιθάρα παιγμένη ως ηλεκτρική βγάζω σπυριά (βγάζω και με τον εαυτό μου -ενίοτε). Ψιλοαπεχθάνομαι τον piezo ηχο, ειδικά σε υπόβαθρο full ακουστικών οργάνων. Προτιμώ τα unplugged όργανα σε context μιας ευρύτερης παραγωγής (βλ. Zep, Stones, Beatles κ.ο.κ.) παρά με το στανιό. Ή αλλιώς τα προτιμώ στο φυσικό τους μουσικό περιβάλλον (βλ, παραδοσιακή μουσική γενικότερα).

Ask & you shall receive https://heavy.com/entertainment/2019/12/nicole-turley-john-frusciante-ex-wife/ και μπαζολα και &^%#ολα

Έλα, πες κουτσομπολιά δεν το ΄χω καθόλου. Ο Frusci βρίσκεται στο τοπ 5 των αγαπημένων μου κιθαριστών και αποτελεί αέναη επιρροή και η στάση του αλλά και η μουσική του προσέγγιση.

Αναφερόμουν στο γενικότερο "existential discomfort", που τον έκανε να βρει καταφύγιο στο rock και τα drugs, αλλά έχεις δίκιο Ledge...Εφυγε όμως από τους Peppers μετά το Stadium Arcadium το 2006 - το τελευταίο πολύ μεγάλο άλμπουμ που έκαναν κτγμ.

χιτάρα, Αγγλία, τσογλανιά

το πλεον αντιπροσωπευτικό unplugged.... νομίζω από εκεί ξεκίνησαν όλα...

λοιπόν μια διαφορετική άποψη είναι ότι η Layla unplugged ήταν πιθανότατα η χειρότερη εκτέλεση που θα μπορούσε να κάνει ένας δημιουργός σε ένα κομμάτι του...

Στα μέσα Δεκέμβρη θα κυκλοφορήσει ένας δίσκος που χρόνια περίμενα. Μια συλλογή απο ακυκλοφόρητα κομμάτια απο το μακρινό 1988 μέχρι το 2016. Σύντομα θα γράψω λεπτομέρειες, προς το παρόν είναι διαθέσιμος για ακρόαση (3 τραγούδια) και παραγγελίες εδώ: https://thicktonerecords.bandcamp.com/album/keep-what-i-got?fbclid=IwAR2pbChPxly-uYREqqnt4-KLtqHcZGFruat5ejk7_yQ3cs3vShxJi3qwjrM

Και για να μη φοβηθει καποιος που δεν ξερει απο effects, η επαφη με τετοιου ειδους μηχανηματα (προσομοιώσεις) ειναι μια καλη επιλογη για να ξεκινησει καποιος να ασχολειται και να πειραματιζεται μεχρι να μαθει να τα χειριζεται*. Και βασικα να ξεχωρισει τι του αρεσει σε περιπτωση που θελει να παει σε πεταλακια ή rack effects και ετσι να μη ξοδεψει μια περιουσια σε αληθινα, μεχρι να μαθει τι θελει απο αυτα. *Το κολπο ειναι απλο, νο1: καθε παραμετρος του καθε εφφε στο 0 και στο 100, να δεις τι κανει (τι επιδραση εχει στον ηχο) και νο2: η τελικη δοκιμη του ηχου πανω σε track και οχι μονη της η κιθαρα. Ιν δε μιξ που λενε. .

Εχει κι ενα στραβο ομως. Η εγκατασταση των drivers και του software απαιτει πτυχια web developer, apps και networks administrator.

Την τότε εποχή υπήρχαν κάποιες διαφορές στα νεα daw, καλύτερη χρήση cpu, καλυτερο time stretching κλπ. ανάλογα που όμως σταδιακά στο σήμερα τα έφεραν όλα στα ίδια επίπεδα. Λειτούργησε ο καπιταλιστικος ανταγωνισμος, μέχρι και στα freeware Δεν υπάρχει κατ εμέ πλέον αλλα πιστεύω κατά πολλούς ουσιαστική διαφορά. Πλέον δουλεύω με αυτό όχι γιατί προσφέρει κάτι περισσότερο η καλύτερα, απλά εχω συνηθίσει. Το layout των οθονών του όμως για εμένα είναι το πιο δυνατό του σημείο.

ξέρετε γιατί μου αρέσουν τέτοια θέματα ;; Γιατί δεν έχω άποψη και μπήκα στο τρυπάκι με μια απλή αναζήτηση του τύπου " rock/metal unplugged " να προσπαθήσω να αποκτήσω Κατέληξα στο ότι αν θεωρώ ένα κομμάτι όμορφο , μου αρέσει και unplugged εξίσου Το Νιρβανα στο MTV το θεωρώ ωραίο . Ναι , δεν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα Η Σηατληδες ( sic ) μου αρέσουν όλοι . Λατρεύω AiC ακόμα και στα χάλια του Layne , είμαι fanboy, cant' help it και η αγαπημένη μου ροκ φωνή ανεξαρτήτου κατάστασης και αυτό μου αρέσει ομολογώ, αλλά είναι αυτό που είπα. Ότι ούτως ή άλλως λατρεύω τα κομμάτια αυτά

01:26 με το απλο πατημα ενος rat, ο ντενεκες μιας tele, μετατρεπεται σε εβδομηνταδυο les paul και μια εξτρα αριστερα να παιζει ισο μια λα μπεμολ

Κοίτα, υπάρχουν μπάντες και καλλιτέχνες που δεν θα παίξουν unplugged γιατί ο ήχος τους είναι βασισμένος σε εντελώς αντίθετο πράγμα - τη χρήση των εφέ, του "χώρου" κλπ, π.χ. οι U2. Το γραφω χωρίς να είμαι σίγουρος ότι δεν έχουν κάνει και αυτοί. Καθώς έγραψα και πριν, υπάρχουν καλλιτέχνες που λατρεύω, όπως π.χ. ο Dylan ή οι Stones, που έκαναν άθλια unplugged στο MTV. Ίσως και πιο άθλια κι απ' των Nirvana... Δεν σημαίνει ότι όποιος είανι σπουδαίος, μπορεί να κάνει και καλό unplugged, Όταν όμως, κάποιος "το'χει" και η μπάντα/μουσικοί που τον πλαισιώνουν επίσης, αυτό μπορεί να φανεί στο unplugged από την πρώτη στιγμή. Και να είναι ωραίο.

Εγώ παλι πιστευω οτι αναδειχθηκε σαν κομμάτι. Το ηλεκτρικο ειναι που το απεχθανομαι. Το ριφ του μου ειναι απο τα πιο αντιπαθητικα στην ροκ μουσικη.

Εαν βαριεσαι να στηνεις αυτι μη σε φαει το σαρακι απο τη βαρεμαρα, στησε ενα μικροφωνο με φουλ την ευαισθησια να γραφει το βραδυ....

Μωρή άρρωστη παιχτούρα

Δηλαδή, για να το σιγουρέψουμε, είδες σε αυτές τις ρυθμίσεις και δεν έχει γίνει τίποτα περίεργο, του στυλ να έχει επιλεχθεί το controller σου για remote, έτσι;

Ωραίος ήχος, πολύ ωραίος ήχος, πάρα πολύ ωραίος ήχος, αλλά έχω την εξής ένσταση: Μικρό ακουστικό σχήμα, σε αίθουσα ειδικά διαμορφωμένη, με πολύ μικρό και πολύ ήρεμο κοινό, που είμαι σίγουρος ότι ακούει ευχαριστημένο σε μικρή ένταση. Έτσι γίνομαι και εγώ μάγκας Κάτσε να μπουμπουνίζουν τα μαρσάλια και οι δίκασες, να πετάνε μπύρες οι αποκάτω και να κάνουν σχιζοφρένεια, και το PA να ξερνοβολάει χιλιάδες βατ για να μπουμπουνίζει ολόκληρο το γήπεδο της Αγανάκτησης Κάτω Πετραλώνων που φιλοξενεί το live ως τα θεμέλια, και θα σου πω για πότε επανερχόμαστε σε ήχο από bootleg της δεκαετίας του '80.

Εάν μιλάμε για Gallagher....

Πραγματικά είναι πολύ ενδιαφέρον και αν και δεν είμαι και ειδικός, το βρίσκω πάρα πολύ καλοσχεδιαμένο. Μακάρι να είχα ένα τέτοιο με τις αντίστοιχες τοποθετήσεις σε κάποιες libraries του kontakt για sonar από κάποιον που ξέρει θεσεις, εντάσεις και πλήθος οργάνων μιας μικρής κλασσικής ορχήστας π.χ. ίσως να έφτιαχνες παράλληλα και ένα πιο generic template που ο χρήστης πάνω σε αυτό να αντιστοιχήσει τα όργανα που διαθέτει. Θα μου πεις και το ίδιο να πάρεις απο τα midi κανάλια μπορείς να κάνεις τις αντιστοιχίσεις στα δικά σου όργανα. Το λέει και στο video Το παράδειγμα του βιντεο τα λέει όλα. Μπράβο!!!!!!

UPDATE Το νέο μου CD έφτασε και θα είναι διαθέσιμο απο το Σάββατο 14/12. Για online παραγγελίες ισχύει η διεύθυνση: https://thicktonerecords.bandcamp.com/album/keep-what-i-got… Επίσης διατίθεται απο τα εξής δισκοπωλεία: Θεσσαλονίκη - https://lotus.gr/info/?language=EL Αθήνα - https://www.soundeffect-records.gr/…

+1 για κατανα και από μένα έχει φοβερά βρώμικα, με καλή κιθάρα και κανα od θα έχεις ηχάρα βασικά. Από και πέρα είναι θέμα gas. Σε ηχογράφηση μπόρώ να κάνω τον κατανα ισάξιο soldano και modded marshall πολύ άνετα. Έχω marshall engl και mesa, θεωρώ τον κατανα ισάξιο παρότι είναι χιλιάδες ευρώ φθηνότερος!!! Μακάρι να χα τις γνώσεις που έχω τώρα, όταν ξεκινούσα. Θα χα γλειτώσει πολλά ευρω Όπως γράφω σε όλα τα παρόμοια threads, το πρώτο axe fx είναι το απόλυτο vfm αυτή τη στιγμή, μαζί με ένα καλό λαμπάτο τελικό καθάρισες ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!!! μετά φταίει ο παίχτης και όχι το gear ξέρει από μαρσαλ πάντως ...

Έχετε παρατηρήσει ότι από τότε που τουμπάνιασε ο Petrucci προσπαθεί και να τουμπανιάσει και ο Ioannis?

Για τον δίσκο μου KEEP WHAT I GOT Πρώτα, να ευχαριστήσω όλους τους μουσικούς που συμμετέχουν εδώ. Πιστεύω πως η αγάπη για τη μουσική και ο αλληλοσεβασμός μας διακρίνονται με καθαρότητα. Κατόπιν, τον Δημήτρη Καραβασίλη που επιμελήθηκε το μάστερινγκ (κι έκανε θαύματα), τον Σάββα Γεωργιάδη που φρόντισε όλα τα διαδικαστικά βήματα μέχρι την ολοκλήρωση του άλμπουμ και τον Κώστα Μπρουμά που χάρισε τις υπέροχες φωτογραφίες του στην έκδοση. Οι Blues Wire βέβαια έχουν την μερίδα του λέοντος σε συμμετοχή, διόλου τυχαία αφού είναι το γκρουπ με το οποίο πορεύομαι αγκαλιά όλη την μουσική ζωή μου, όμως υπάρχουν αρκετές διαφοροποιήσεις σε σύνθεση και υλικό, γι αυτό και επέλεξα να κυκλοφορήσω αυτό το υλικό με το όνομα μου. Το Dealing with the enemy είναι ηχογραφημένο το 1991 όταν μπήκαμε στο στούντιο να καταγράψουμε υλικό για ενδεχόμενη κυκλοφορία, τελικά έμεινε στο ράφι, υπάρχει όμως στην ολότητα του (19 κομμάτια), το θεωρώ αξιόλογο κι ενδεικτικό του ήχου μας εκείνη την εποχή κι ευελπιστώ μια μέρα να εκδοθεί. Σωτήρης Ζήσης-μπάσο, Αλέξης Αποστολάκης-ντραμς, Νίκος Ντουνούσης-κιθάρα. Ίσως η σύνθεση που το γκρουπ έπαιζε πιο πειθαρχημένα από ποτέ. Μαζί μας έπαιξε πλήκτρα ο εξαίρετος Γιώργος Πεντζίκης. Τα Wait on time & Juke box played my blues είναι ζωντανές ηχογραφήσεις από το Μπλού Μπάρελ στη Θεσ/νίκη. Νομίζω έγιναν το 2014 από την ομάδα Blueberry. Εδώ το γκρουπ ακούγεται στην τελευταία του μορφή – που κρατάει μέχρι σήμερα, με τον Σωτήρη στο μπάσο (πάντα!) και τη Νίκη Γουρζουλίδου στα ντραμς. Και τα δύο δείχνουν την εξαιρετική χημεία που αναπτύχθηκε ανάμεσα μας και κυρίως το πόσο καλή shuffle blues ντράμερ είναι η Νίκη, κάτι που προσωπικά εκτιμώ αφάνταστα. Το Last fair deal είναι ζωντανά ηχογραφημένο νομίζω στο House of art στην Αθήνα αρχές της δεκαετίας 2000-2010, στα πλαίσια μιας σειράς παραστάσεων που είχαμε επιμεληθεί με τίτλο Story of the blues. Εδώ είμαστε εγώ, ο Σωτήρης, ο Αλέξης και ο Γεώργιος Μπαντούκ-φυσαρμόνικα (και τι παίξιμο!) που έγραψε τη δική του ιστορία με το γκρουπ. Στις παραστάσεις συμμετείχαν και οι Χάρης Καπετανάκης-σαξόφωνο & Γιάννης Οικονομίδης-τρομπέτα που καθορίζουν την αισθητική του κομματιού με το παίξιμο τους, καθώς και η αγαπημένη μας Τζένη Καπάδαη που δεν ακούγεται στο συγκεκριμμένο, όμως έδωσε την ψυχή της σε πολλά τραγούδια του σετ. Νοιώθω περήφανος για τούτη την απόδοση του κλασσικού αυτού τραγουδιού, είναι σαν να το μπολιάσαμε στους ήχους και την αισθητική της Νέας Ορλεάνης, κάτι που πιστεύω του ταίριαξε πολύ. So easy to love you. Το 1988 ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα ο μυθικός Carey Bell και παίξαμε μαζί στο Παραρλάμα. Απ’ όσο θυμάμαι, πήγαμε σε κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό πριν την συναυλία για συνέντευξη. Κλήθηκα να έχω μαζί και μια ακουστική κιθάρα just in case… Δεν θα ξεχάσω ποτέ το τρέμουλο στα γόνατα και στα χέρια μου όταν μας ζήτησαν να παίξουμε κάτι ζωντανά στον αέρα. Η ταραχή μου γιγαντώθηκε όταν ο Μπελ είπε να παίξουμε κάτι από Σι. Άλλαξα στα γρήγορα το κούρδισμα σε μια χορδή (νόμιζα θα τα κατάφερνα καλύτερα έτσι) και ξεκινήσαμε, για πρώτη φορά μαζί, με τα μικρόφωνα μπροστά μας να περιμένουν. Δεν θέλω να ευλογήσω τα γένια μου (που τάχω) όμως από τις αρκετές εκτελέσεις του τραγουδιού του που έχω ακούσει, πιστεύω πως τούτη ίσως είναι η πιο βαθειά και πιότερο φορτισμένη συναισθηματικά. Και μολονότι σε τρία και κάτι λεπτά έχω κάνει τόσα λάθη που θάπρεπε να ντρέπομαι, τουναντίον, θεωρώ την συμμετοχή μου στο κομμάτι ως ένα από σπουδαιότερα «παράσημα» που αξιώθηκα να λάβω. Τα Sunrise on the bayou, The quiet man, If you feel & Done a lot of wrong things ηχογραφήθηκαν μάλλον το 1998 όταν με τους Σωτήρη, Αλέξη και Μπαντούκ κάναμε ένα ντέμο δουλεύοντας σε υλικό που λίγο αργότερα οδήγησε στο άλμπουμ Fence. Το πρώτο αποτέλεσε μια από τις λίγες ολοκληρωμένες μου προσπάθειες στο στυλ Zydeco, ένα είδος μουσικής που ευδοκιμεί στην περιοχή των βάλτων της Λουιζιάνα, κυρίως από Γαλλόφωνους κατοίκους. Μέχρι που τραγούδησα στο τέλος και ένα δίστιχο στην Γαλλική! Περίπου… Το δεύτερο είναι ένα τραγούδι που έγραψα για τον Snowy White, έναν κιθαρίστα που αγαπώ πολύ, στην τελική μίξη χρησιμοποίησα και μερικά σημεία κρουστών/ακουστικής που παίζονται στην ηχογράφηση του άλμπουμ. Το If you feel αποτελεί άλλον έναν φόρο τιμής σε έναν μουσικό που με επηρέασε έντονα και τον αγάπησα βαθειά, τον Toy Caldwell (Marshall Tucker Band), ίσως έκπληξη για κάποιους, για μένα όμως έναν γίγαντα της αμερικάνικης μουσικής και λατρεμένο κιθαρίστα. Το κομμάτι που κλείνει τον δίσκο είναι του Bobby Charles, εμείς το πρωτογνωρίσαμε από τον Paul Butterfield και τη μπάντα του κι εκεί εστιάσαμε στην εκδοχή μας. Γλυκόπικρο, μελαγχολικό και αισιόδοξο ταυτόχρονα, λίγο αυτοσαρκαστικό, νομίζω a perfect closing track… Το Get me some είναι το πρώτο από τα δύο τραγούδια που έχουν κυκλοφορήσει στο παρελθόν. Πρώτη φορά σε CD βέβαια, από το μακρινό 1989 και το βινύλιο του Γιώργου Γάκη Keep on rock ‘n rollin’. Ο Γιώργος είναι άνθρωπος που αγαπώ πολύ, αδελφός, έχουμε μοιραστεί πολλά για μεγάλο διάστημα. Ήταν χαρά και τιμή μου που έπαιξα σε αυτές τις ηχογραφήσεις. Εκτός της κύριας φωνής, ο Γιώργος παίζει και μπάσο εδώ, μαζί ο Γιώργος Δημητριάδης στα τύμπανα και ο Σωτήρης Γάκης στα φωνητικά. Το Whorehouse blues είναι το δεύτερο τραγούδι που έχει δει το φως της δημοσιότητας, ηχογραφήθηκε το 2016 και ήταν η συμμετοχή του γκρουπ σε έναν δίσκο αφιέρωμα στη μνήμη του αξέχαστου Λέμυ των Motorhead που βγήκε με το αντίστοιχο έντυπο αφιέρωμα του περιοδικού Metal Hammer Greece. Αποτέλεσε έκπληξη για μας η πρόταση, όταν όμως ο Κώστας Χρονόπουλος επέμεινε με ευγένεια και ενδιαφέρον, μπήκαμε στο Revolver studio του Δημήτρη Καραβασίλη και ουσιαστικά με ένα take καταθέσαμε τη δική μας άποψη για το μπλουζιάρικο-αλήτικο τραγούδι. Μαζί με τη Νίκη στα ντραμς και τον Σωτήρη στο μπάσο, φυσαρμόνικα έπαιξε ο πολύ καλός φίλος της μπάντας Γιώργος Μιρτσιώτης. That heavy load… Σπαρακτικό για μένα μπλουζ, έντονο και απελπισμένο, πάντα με εντυπωσιάζει η αγάπη που του δείχνει το κοινό. Ζωντανή ηχογράφηση σε μπαράκι της Κατερίνης, πιθανόν το 2013. Νίκη-Σωτήρης και ο φίλος και συνοδοιπόρος για χρόνια Γιάννης Κανάλης στη φυσαρμόνικα, ο κύριος πρόεδρος, με τη δική του μακρά ιστορία στη μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης. Το String King είναι στούντιο ηχογράφηση, ίσως το 1993, παίζουμε με τον Σωτήρη στο μπάσο και τον Αλέξη στα ντραμς, πλήκτρα παίζει ο καλός φίλος Άκης Κατσουπάκης. Το Mystery train είναι χιλιοεκτελεσμένο τραγούδι, όμως ήθελα πολύ να βρει θέση στη συλλογή αυτή γιατί με τρελαίνει η χαρά που έχουμε! Εδώ είμαστε οι Lo-Fi Kings, ένα σχήμα που σκαρώσαμε με τους φίλους από τα Γρεβενά Νίκο Μπέλτσιο-ακουστική κιθάρα/φωνή και Γιώργο Δούμα-μπάσο/φωνή. Παρέα ζήσαμε αλησμόνητες στιγμές, τέτοια είναι και αυτή η ηχογράφηση που δεν ξέρω που έγινε, πιθανόν κάπου κοντά σε Κοζάνη η Γρεβενά και μάλλον γύρω στο 2003. All aboard! Τέλος, το Sol Wind. Ένα ινστρουμένταλ με ιδιαίτερη σημασία για μένα, απόσπασμα ενός μεγαλύτερου τραγουδιού με αρκετή δόση ψυχεδέλειας μέσα του. Εδώ χωρίς λόγια αλλά με τη μαγική κιθάρα του Κώστα Βρετού, ενός μουσικού που εκτιμώ αφάνταστα και ενός χαρακτήρα που θαυμάζω. Ο Κώστας είναι παιδί διαμάντι, είναι μεγάλη μου τιμή και χαρά που μου έδωσε το ελεύθερο να συμπεριλάβω το κομμάτι αυτό στον δίσκο. Παντελώς on the spot σε ραδιοφωνική εκπομπή το 2014. Ίσως η απόλυτη αρμονία και ευτυχία στη μουσική, δυο άνθρωποι με διαφορετικές καταβολές κι επιρροές, πλησιάζουν και τελικά μαζί δημιουργούν ήχο που καταγράφεται άπαξ και θάλεγα πως διαθέτει την μαγεία ενός φωτογραφικού κλικ. ΠΙΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ Η συλλογή αυτή με απασχόλησε αρκετά χρόνια. Στο πέρασμα τους, κάποια κομμάτια διαγράφηκαν από τη λίστα, άλλα προστέθηκαν αργότερα. Ήθελα όμως να κυκλοφορήσει κάποια στιγμή, και γιατί αποτελεί έναν συνδετικό ιστό της πορείας μου, κυρίως όμως γιατί ήθελα να αφιερώσω την έκδοση στους γονείς μου. Τον Θανάση και τη Νίτσα, που τόση αγάπη μου χάρισαν και τόσα σημαντικά με δίδαξαν. Φανταζόμουν ένα εξώφυλλο διαφορετικό, με παλιές φωτογραφίες από το χωριό, ασπρόμαυρες και ξεφτισμένες, που η φθορά τους όμως ποτέ δεν κατάφερε να σβήσει το φως από τα πρόσωπα μας. Και αναλογιζόμουν με χαμόγελο τη στιγμή που θα έβλεπαν το άλμπουμ, το περίμενα με λαχτάρα. Έλαχε να μην προλάβουν. Αναπαύονται αγκαλιά – όπως πέρασαν ολόκληρη την κοινή τους ζωή – πίσω από το σχολείο του Βατοχωρίου της Φλώρινας, στην Μπρέζνιτσα, αντικρίζοντας τα δέντρα στο Μπούτσι και ακούγοντας την φύση ολόγυρα. Κι εγώ δακρύζω σαν τους θυμάμαι και γράφω για κείνους, και αναθεματίζω την τσαπατσούλικη φύση μου και την αναβλητικότητα του χαρακτήρα μου που δεν κατάφερα να τελειώσω έγκαιρα. Από την άλλη, πότε χρειάστηκαν δώρα και αποδείξεις; Ποτέ. Και η αγκαλιά τους ο κόσμος ολάκερος, η συγχώρεση τους δεδομένη και λυτρωτική. Έχω όμως δίπλα μου τον μονάκριβο αγαπημένο μου αδελφό, Νίκο. Σε αυτόν είναι αφιερωμένος αυτός ο δίσκος και μαζί, απο τους δυο μας, για τους γονείς μας.